มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1968

จั๋วปู้ฝานถือว่าเป็นหนึ่งในบุคคลระดับบิ๊กของจังหวัดซีเทียน เขามีชื่อเสียงมากแล้วเมื่อเขาติดตามซุนเมี่ยนในช่วงปีแรก ๆ หลังจากซุนเมี่ยนเสียชีวิต เขาได้ช่วยซ่างกวนหลานเยว่ขึ้นครองบัลลังก์ แสดงให้เห็นถึงความสามารถพิเศษของเขา

ถ้าหากไม่มีความสามารถจริงคงไม่ได้เป็นแขนซ้ายของตระกูลซุน และช่วยซุนซิงเฉิ คุมโลกใต้ดินในซีเทียนแบบในตอนนี้

ถึงแม้ว่าอวี๋เฟิงจะชอบคุยโอ้อวด แต่ก็พอมีของอยู่จริง เขาพาทั้งสามคนมาหาจั๋วปู้ฝาน พอแจ้งชื่อก็คือได้รับอนุญาตให้เข้าไปพบทันที

ภายในห้องรับรองจั๋วปู้ฝานสวมใส่ชุดลำลองสีดำหรูหรา นั่งพิงโซฟา พลางสูบซิการ์กลิ่นใหม่ สีหน้าสบายใจอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อทุกคนเดินเข้ามา เขาไม่ได้แม้แต่จะหันไปมอง แค่ชี้นิ้วไปที่โซฟายาวตรงหน้า แล้วพูดว่า“นั่งสิ！”

อวี๋ฟงทิ้งมาดคุณชายใหญ่ แล้วหันมายิ้มอย่างสุภาพและพูดว่า “ลุงจั๋ว ขอโทษที่รบกวนนะครับ！”

เขากวักมือเรียกฉีเติ่งเสียน หวงฮุ่ยฮุ่ย และซ่งเจียอวี่ให้นั่งลง แล้วตัวเองก็ขยับไปนั่งใกล้จั๋วปู้ฝาน

เมื่อหวงฮุ่ยฮุ่ยมองแอบตื่นเต้นในใจว่า นี่แหละอำนาจของฟงเส้าสุดยอดมากสามารถเข้าใกล้ผู้นำระดับบิ๊กๆขนาดนี้ได้เลย！

“ลุงจั๋ว ท่านนี่คือคุณหนูซ่งเจียอวี่มาจากตระกูลซ่งแห่งเผิงไหลครับ” อวี๋เฟิงแนะนำพลางชี้ไปยังซ่งเจียอวี่

จั๋วปู้ฝานจึงค่อย ๆ ลืมตั้งสองข้าง แล้วมองไปที่ซ่งเจียอวี่แวบหนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“อ๋อ ลูกหลานตระกูลซ่ง งั้นเหรอ”

ซ่งเจียอวี่ยิ้มตอบอย่างมีมารยาทและพูดว่า “สวัสดีค่ะ คุณจั๋ว ได้ยินชื่อเสียงมานานแล้วค่ะ！”

ไม่เพียงแต่สายตาของจั๋วปู้ฝาน กลับทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเลย สายตาแบบนั้นมันเหมือนหมาป่ากำลังจ้องเหยื่ออยู่

อวี๋เฟิงพูดต่อว่า“ลุงจั๋ว ผมมาวันนี้ก็เพราะมีคนฝากมาน่ะครับ คุณหนูซ่งบอกว่าเมื่อก่อนตระกูลซ่งเคยมาลงทุนฝั่งนี้ แต่นานมากแล้วยังไม่ได้ผลตอบแทนเลย เลยอยากมาสอบถามครับ”

หลังจากจั๋วปู้ฝานหัวเราะเหอะๆและพูดว่าๆ“ข้ารู้แล้ว หมื่นล้านนั่นน่ะ！ไม่เพียงแต่ช่วงสองปีนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี เงินทุนพวกนั้นขาดทุนหมดแล้ว ผมไม่มีอะไรให้ตอบแทนหรอก！”

เมื่ออวี๋เฟิงไดยินแบบอย่างนี้ก็ปิดปากเงียบทันที

“ไม่เพียงแต้ข้าก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลหรอกนะ” จั๋วปู้ฝานวางซิการ์ในมือลงอย่างช้า ๆพร้อมกับพูด แต่เปี่ยมไปด้วยอำนาจ

“ในปัจุบันนี้คุณจั๋วย่อมมีตำแหน่ง ฉันคิดว่าการลงทุนครั้งนั้น ถ้าขาดทุนจริงก็ไม่เป็นไร แต่อย่างน้อยขอคำชี้แจงบ้าง เพื่อที่ดิฉันจะได้กลับไปอธิบายให้ผู้ใหญ่ในตระกูลฟังได้ค่ะ”ซ่งเจียอวี่ยังคงควบคุมอารมณ์อย่างดีตอบด้วยน้ำเสียงสุขุม

แต่เธอยังคงยับยั้งชั่งใจไว้

ในใจเธอเริ่มเดือดชัดเจนว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะฮุบเงินไว้ทั้งหมด

และอวี๋เฟิงก็ดูออกเหมือนกัน จึงเลือกที่จะไม่พูดอะไรอีกแล้ว

จั๋วปู้ฟานยิ้มและพูดว่า“ผมมีข้อเสนอ คุณหนูซ่งมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียง ผมคิดว่าหลายคนชื่นชมคุณหนูซ่ง ฉันมีข้อเสนอแนะ ถ้าอย่างนั้นก็คือคุณหนูซ่งควรขายเวลาของคุณอให้ผมฉัน”

ซ่งเจียอวี่ถึงกับงง“หมายความว่ายังไงคะ？！”

ฉีเติ่งเสียนลุกขึ้นตามเธอทันที เตรียมตัวจะที่จะเดินออกไปด้วย

แต่ช่วงเวลาจังหวะนั้นอวี๋เฟิงกลับกระซิบกับจั๋วปู้ฝานว่า “ลุงจั๋ว ชายคนนี้เป็นหม่าใจ่ลูกน้องของกู่ฉงเฟิง แล้วก็มีเงินมากเลยครับ เขาเพิ่งให้ผมค่าคุ้มครองตั้งสิบล้านดอลลาร์ คุณดูสิ”

เมื่อจั๋วปู้ฝานได้ฟังก็รีบหันมาทันที ดวงตาเป็นประกาย หัวเราะและพูดว่า “คุณไปได้ แต่สองท่านนี้ต้องอยู่！”

ในช่วงเวลานี้เขาเพิ่งสังเกตเห็นฉีเติ่งเสียน ก็เจ้านั่นเองที่งานเลี้ยงวันก่อนลุกขึ้นมาพูดขัดเขานี่นา วันนี้จะได้เอาคืนเสียที ไม่เพียงแต่สั่งสอน ยังจะขูดรีดเงินอีกก้อนด้วย！

“เฟิงเส้า”หวงฮุ่ยฮุ่ยมีหน้าซีดทันที พลางหันไปหาเฟิงเส้าขอความช่วยเหลือ

อวี๋เฟิงมีสีหน้าเต็มไปด้วยความจนใจ จึงพูดว่า“นี่มันเป็นความต้องการของลุงจั๋วนะ ผมเองก็ไม่มีอำนาจจะเปลี่ยนอะไรได้！ขอโทษด้วยนะครับฮุ่ยฮุ่ย คุณก็อยดูว่าเขาจะพูดอะไรต่อไปเถอะ？”

ซ่งเจียอวี่กัดฟันแน่น ก่อนพูดเสียงเข้มว่า“จั๋วปู้ฝาน อย่ามากเกินไปหน่อยเลย พวกเขาทั้งสองคนนี้เป็นเพื่อนของฉันทั้งคู่ คุณจะกักพวกเขาไว้หมายความว่ายังไง？！”

จั๋วปู้ฝาน นั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน“เธอไม่อยาก ‘ขายเวลา’ งั้นเหรอ? แต่ฉันขายได้นะ! บังเอิญเหลือเกิน เวลาของฉันน่ะมีค่ามาก! พวกเธอมาก่อกวนเสียเวลาฉันขนาดนี้ จะไม่ทิ้งเงินค่าชดเชยไว้หน่อยเหรอ? คิดว่าใครอยากเจอฉันก็เจอได้รึไง?”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มให้กับอวี๋เฟิง และพูดว่า“พี่เฟิง แบบนี้ไม่แฟร์เลยนะ ตอนมาก็บอกว่ามีพาวเวอร์ มีแบ็คแน่น สามารถเคลียร์เรื่องได้หมด ตอนนี้คุณจั๋วไม่ให้พวกเราไป แล้วแบบนี้พี่จะเอาเงินผมไปแล้วไม่ทำงานให้เลยเหรอ？”

อวี๋เฟิงก็หัวเราะ พลางตอบว่า“น้องชาย พี่ไม่ได้ไม่ช่วยนะ ลุงจั๋วก็พูดชัดเจนแล้ว พี่ก็มาช่วยแล้วไง เขาก็เสนอวิธีแก้ไข แล้ว แต่คุณหนูซ่งไม่ยอมเองนี่นา ช่วงเวลานี้ที่เสียไปนั่น พี่ก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน พวกนายก็ต้องชดเชย ให้เขาหน่อยแล้วกันนะ！”