มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 317

ฉากนี้ ทำให้ทุกคนในเหตุการณ์ตกตะลึงทันที!

โหดร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ? โดนปฎิเสธ ก็เริ่มใช้พละกำลังเลย? !

เกาฝานโกรธมากและตะโกน "ปล่อยเธอซะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจทันที!"

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้ใส่ใจสักนิด เขาเดินไปที่รถแอสตันมาร์ติน และเปิดประตู และวางหยางกวนกวนไว้บนเบาะ และยังผลักก้นเธอเข้าไปด้านในอีกรอบ

ทันใดนั้นเสียงของเกาฝานก็หยุดลงในทันที เหตุผลคือ เพราะฉีเติ่งเสียนเปิดประตูรถแอสตันมาร์ติน วัน-77 และอุ้มหยางกวนกวนเข้าไปในรถแค่นั้นเอง

ผู้คนที่เดินผ่านไปมา ในเวลานี้ต่างพูดอะไรไม่ออก

ที่แท้ รถที่ฉีเติ่งเสียนขับไม่ใช่บีเอ็มเอ็กซ์วัน แต่เป็นรถที่มีราคาสูงจนเกินจริงอย่างแอสตันมาร์ติน!

“เอ่อ...ที่แท้เป็นเศรษฐีตัวจริง ไม่แปลกใจที่เขากล้าจับคนจากถนน!”

“ถ้าเป็นฉัน ฉันคงจะยอมนั่งแอสตันมาร์ตินมากกว่า ไม่นั่งรถโรลส์-รอยซ์อย่างแน่นอน!”

"ฉันคิดว่าสาวสวยคนนั้นต้องเป็นคนระดับสูงแน่นอน เธอตั้งใจจะใช้รถโรลส์-รอยซ์เพื่อทำให้แอสตันมาร์ตินโกรธ เห็นได้ชัด ว่าหนุ่มขับโรลส์-รอยซ์เป็นแค่ตัวสำรอง"

“น่าสงสารจริง ขับโรลส์-รอยซ์แต่ก็กลายเป็นตัวสำรองแล้ว โลกของคนรวย พวกเราไม่เข้าใจจริงๆ!”

ในเวลานี้ทุกคนมองเกาฝานด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจ ทำให้เกาฝานต้องการหาที่หลบสายตามองเขาโดยมองไปที่รอยแตกบนพื้นเรื่อยๆ

ทุกคนเห็นตรงกันว่าหยางกวนกวนและฉีเติ่งเสียนเป็นแฟนกัน การปรากฏตัวของเกาฝาน เป็นเพียงแผนของหยางกวนกวน ตั้งแต่เริ่มจนตอนนี้ เขาเป็นเพียงตัวสำรองที่น่าสงสาร ถูกผู้หญิงคาสโนวีคนนี้หลอกใช้เป็นเหมือนลูกไก่ในกำมือ

เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนจะคิดแบบนี้ เพราะยังไง หากผู้หญิงที่สามารถทำให้ผู้ชายสองคนที่ขับรถหรูระดับท็อปอบบนี้หึงได้ เธอก็ต้องมีมารยาและชั้นเชิงอยู่บ้าง

เกาฝานรู้สึกถึงความขมในปาก รถโรลส์-รอยซ์ที่เขาขับมานั้นสูญเสียคุณค่าของมันกะทันหัน จะเอาอะไรไปเทียบกับแอสตันมาร์ติน วัน-77 ของเขาล่ะ?

“ฉีเติ่งเสียน ไอ้หื่นกาม ไอ้ทุนนิยม แกกำลังจะทำอะไร!” หลังจากที่หยางกวนกวนถูกขังอยู่ในรถ เธอก็อดไม่ได้ที่จะด่าแช่งด้วยความโกรธ

ต่อหน้าผู้คนมากมายเธอถูกยัดเข้าไปในรถ นี่มันฉากที่สร้างความอับอายกับสังคม นี่ทำให้รู้สึกอายจนหมุดดินหนีได้เลยนะ

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดว่า "ไม่ได้บอกกับคุณเหรอ? กำลังปกป้องคุณไง นี่คือคำสัญญาของฉันที่มีต่อคุณ"

หยางกวนกวนพูดด้วยความโกรธ "คุณปกป้องฉันบ้าอะไร ฉันแค่อยากไปกินข้าวกับคนอื่นแค่นั้นเอง!"

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น "เขาไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี ฉันกำลังคิดถึงความปลอดภัยของคุณอยู่ เกรงว่าคุณจะถูกรังแกเพราะฉันไม่ปกป้องคุณ"

หยางกวนกวนโกรธมากจนสายตาของเธอรี่ลง คำพูดแรงๆพวกนี้ก็ดูมีเหตุผลจริงๆเรอะ!

เธอยิ้มเยาะแล้วพูดว่า "คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าเขามีเจตนาไม่ดี？!"

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ "เพราะผู้ชายทุกคนล้วนมีความคิดเหมือนกัน! ฉันยังมีเจตนาที่ไม่ดีต่อคุณ แล้วเขาจะมีเจตนาดีอะไร?"

"ฮึ……"

หยางกวนกวนถูกคำพูดนี้ของฉีเติ่งเสียนเกือบทำสำลักตาย ใบหน้าแดงก่ำ มีคนที่พูดอะไรแบบนี้ด้วยหรอ? ต้องพูดตรงขนาดนี้เลย? มันเกินไปแล้วนะ!

แต่ว่า ทำไมฉันถึงรู้สึกยินดีล่ะ? ไอ้หื่นกามนี่จะมองออกไหมว่าฉันรู้สุขมีความสุข?

“อีกอย่าง ฉันมาที่นี่เพื่อฉลองวันเกิดของคุณโดยเฉพาะ คุณในฐานะเลขา ทำไมคุณไม่เห็นแก่หน้าเจ้านายคนนี้บ้างล่ะ?”

"คุณดูสิ เพื่อจะมาฉลองวันเกิดกับคุณ ฉันขับรถแอสตันมาร์ตินมาด้วยซ้ำ!"

“ถ้าคุณไปกับไอ้คนที่สร้างปัญหาคนนั้นแล้ว ฉันคงจะถูกคนหัวเราะเยาะนะ?”

ปากกาที่หลี่อวิ๋นหว่านมอบให้เขา เขาก็มอบให้กับเฉียวชิวเมิ่งเป็นของขวัญ

เฉียวชิวเมิ่งก็มอบเครื่องรางนำโชคให้ วันนี้เขาก็เอามันมาให้กับหยางกวนกวน

มือนี้ที่ยืมดอกไม้มาถวายพระ แต่เขาก็เล่นกับดอกไม้ด้วย

“ขอบคุณ ฉันชอบของขวัญชิ้นนี้มาก!” หยางกวนกวนยอมรับมันโดยไม่ลังเล และถือเครื่องรางนำโชคไว้ในมืออย่างมีความสุข มีความรู้สึกอบอุ่นแผ่ออกมา

“คุณชอบก็พอ ต่อไปก็อย่าสงสัยเจ้านายของคุณอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะกดดันคุณจริงๆ!” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างหน้าไม่ยางอาย

สายตาของหยางกวนกวนมีความอ่อนโยนขึ้นมาเล็กน้อย และเธอก็เล่นกับเครื่องรางนำโชคอันสวยนี้อย่างเงียบๆ และดูชอบมันมาก

ในไม่ช้า ฉีเติ่งเสียนก็ขับรถมาถึงอพาร์ตเมนต์ที่หยางกวนกวนพัก และซื้อผักสองสามอย่างในซูเปอร์มาร์เก็ต

ในมือหยางกวนกวนถือเค้กก้อนเล็กในมือเดินตามฉีเติ่งเสียน เมื่อเห็นท่าทางเขาซื้อผัก ก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง

“ฉันกำลังคิดอะไรอยู่นะ? ผู้ชายคนนี้เป็นคนนิสัยไม่ดี ละโมบโลภมาก ฉันจะต้องไม่ถูกเขาหลอกด้วยวิธีการของเขา!” หยางกวนกวนใช้มือตบแก้มของเธอ เพื่อเรียกสติให้ตัวเอง

หลังจากกลับมาที่อพาร์ตเมนต์แล้ว ฉีเติ่งเสียนก็เริ่มเตรียมโต๊ะอาหารสุดหรู ซึ่งล้วนดูน่าเอร็ดอร่อย ทำให้หยางกวนกวนเริ่มลงมือกินอย่างรวดเร็ว

หลังจากทานอาหารเสร็จ วางเค้กเล็กๆปิดไฟและจุดเทียน หยางกวนกวนก็คิดได้ว่า ทั้งหมดนี้แปลกมาก แต่ก็ซาบซึ้งใจมาก

ฉีเติ่งเสียนมองดูเค้กเล็กๆบนโต๊ะ และแสงเทียนที่พริ้วไหว ดวงตาของเขาหรี่ลงเรื่อยๆ ราวกับว่านึกถึงความทรงจำลึกๆบางอย่างขึ้นมาได้

นับตั้งแต่ปีที่เขาออกจากเมืองหลวง เขาไม่เคยฉลองวันเกิดอีกเลย

ตอนนี้ เขารู้สึกคิดถึงแม่นิดหน่อย และยังคิดถึงพ่อที่ไม่เคยพูดจาอีกด้วย