มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 395

ฉีเติ่งเสียนเปิดประตูแล้วเข้าไปในบ้านซึ่งมีแสงสว่างจ้า

หลี่อวิ๋นหว่านกำลังพิงโซฟาและเล่นโทรศัพท์มือถือของเธอ เมื่อเธอได้ยินการเคลื่อนไหว เธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดว่า “ฉันคิดว่าวันนี้นายจะไม่กลับมาซะแล้ว!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ “ถ้าไม่กลับมา ผมจะไปนอนใต้สะพานเหรอ?”

หลี่อวิ๋นหว่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและพูดว่า “นายไม่หวนนึกถึงความฝันเก่าๆ ของนายเหรอ? นายกลับมาทำไม?”

ฉีเติ่งเสียนรู้ทันทีว่านี่คือจังหวะแห่งความหึงหวง ในเวลานี้วิธีที่ดีที่สุดคือไม่รับสายและรอให้เธอส่งเสียงบี๊บ

แน่นอนว่าหลี่อวิ๋นหว่านพูดมากติดต่อกันอย่างรวดเร็ว ผลคืออะไรล่ะ โดยพื้นฐานแล้วฉีเติ่งเสียนไม่ฟังคำพูดนั้นเลย

เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนทำตัวเหมือนหมูตายที่ไม่กลัวน้ำเดือด หลี่อวิ๋นหว่านก็ทั้งโกรธและตลก ผู้ชายคนนี้ยากที่จะรับมือจริงๆ!

“รู้สึกยังไงที่ได้เต้นรำกับภรรยาเก่าของนาย” หลี่อวิ๋นหว่านบีบหูของฉีเติ่งเสียนเบา ๆ แล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบา

“มันค่อนข้างดีนะ สุดท้ายแล้วความบาดหมางเก่าๆ ก็ยุติลง!” ฉีเติ่งเสียนตอบตามความจริง

จู่ๆ หลี่อวิ๋นหว่านก็โกรธจัดทั้งต่อยและเตะเขา

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า “อย่าลืมสิ่งที่คุณพูดในวันนี้นะ!”

หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มอย่างชั่วร้าย กัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันพูดก็คือพูด แต่นั่นไม่ได้หยุดฉันจากการทุบตีนายหรอกนะ!”

ฉีเติ่งเสียนปรมาจารย์ที่เชี่ยวชาญหน้ากากระฆังทอง และเสื้อผ้าเหล็กไม่กลัวการโจมตีทางกายภาพ แม้แต่ฟันบนของเขาก็ยังต้องหัก

“รีบเข้านอนเร็ว คุณต้องตื่นตอนตีห้าเพื่อฝึกซ้อมกับเรานะ” ฉีเติ่งเสียนเตือน

หลี่อวิ๋นหว่านตอบว่า “ฉันได้ส่งอาหารสาธารณะแล้ว ขอฉันดูว่านายแอบกินมันหรือเปล่า!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างภาคภูมิใจ “ด้วยรูปร่างของพี่แล้ว แม้ว่าจะแอบกินมันเข้าไปคุณก็ไม่สามารถรู้ได้หรอกครับ”

“เอาน่า ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครเคยบอกว่าตัวเองปวดหลังขนาดนี้มาก่อน” หลี่อวิ๋นหว่านพูดโจมตีโดยตรง

สิ่งที่เธอพูดคือการโจมตีด้วยเวทย์มนตร์ซึ่งไม่ถึงตาย แต่ก็เป็นการโจมตีประเภทที่จะสร้างความเสียหายให้กับศัตรูแปดร้อยและสร้างความเสียหายให้กับตัวเองหนึ่งพัน

ระฆังสีทองของฉีเติ่งเสียนไม่มีฝาครอบ

หลี่อวิ๋หว่านเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับ “เสียงสะท้อนที่ดังต่อเนื่องเป็นเวลาสามวัน” และเสียงของเธอก็แหบแห้งเล็กน้อย สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดคือผู้ชายคนนี้ดื่มแอลกอฮอล์มาก และแอลกอฮอล์มีผลทำให้เป็นอัมพาต ดังนั้นนี่จึงทำตัวเขาดุร้าย

“แม่ของฉันได้รับบาดเจ็บสาหัส อวัยวะภายในของเธอมีเลือดออก” หลี่อวิ๋นหว่านกอดศีรษะของฉีเติ่งเสียนแล้วพูดเบา ๆ

“นั่นเป็นเรื่องปกติ เธอเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ร่างกายจะทรงพลังมากและจะดีขึ้นเร็วกว่าคนทั่วไป ไม่ต้องกังวล” ฉีเติ่งเสียนกล่าวสบายๆ

“ไม่รู้ว่าจะอ่อนโยนยังไง ยังไงเธอก็เป็นแม่สามีของนาย!” หลี่อวิ๋นหว่านเคาะหัวเขาเบา ๆ แล้วพูดอย่างอ่อนแรง

ฉีเติ่งเสียนพูด “แม่ของคุณมาที่นี่เพื่อทุบตีผมให้ตาย มือของผมอ่อนโยนพอ ไม่อย่างนั้นการตบนั้นคงฆ่าเธอไปครึ่งหนึ่งแล้ว”

หลี่อวิ๋นหว่านไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี คำพูดของผู้ชายคนนี้ยังคงไม่เป็นที่พอใจเช่นเคย!

หลี่อวิ๋นหว่านกล่าวว่า “ฉันได้คุยกับแม่แล้ว และเธอก็จะไม่สนใจเรื่องของฉันอีกต่อไป ยิ่งกว่านั้น เธอยังเสียใจกับเรื่องนี้ด้วย”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ “แล้วคุณไม่เสียใจเหรอ? คุณถูกผมทุบตี และคุณไม่สามารถทำสิ่งที่คุณอยากทำได้ ในที่สุด คุณก็เห็นผมดึงมีดคมๆ เพื่อทุบสถานที่นั้น”

“..........” หลี่อวิ๋นหว่านหายใจเข้าลึกๆ แล้วยิ้ม “ฉันรู้สึกว่ามันเป็นความสำเร็จที่พิเศษและยิ่งใหญ่ที่ได้อยู่กับนายมานานขนาดนี้ โดยไม่โกรธนายเลย!”

“ทั้งสองคน ผมไม่คิดว่ามันง่ายเลยที่จะไม่ถูกคุณดูดให้แห้ง!” ฉีเติ่งเสียนโต้กลับ

สัดส่วนร่างกายของหลี่อวิ๋นหว่านนั้นโดดเด่นโดยเฉพาะขาที่ยาวของเธอซึ่งไม่ได้ด้อยกว่าสวีเอ้าเสวี่ยเลย เมื่ออยู่บนไหล่ของเธอมันทำให้ผู้คนไม่อยากวางมันลงเลย

ฉีเติ่งเสียนยังคงตื่นตรงเวลา แต่ว่าหลี่อวิ๋นหว่านไม่มีพลังงานอีกต่อไป และไม่สามารถลืมตาได้

ดวงอาทิตย์โผล่ออกมาจากขอบยอดเขาที่อยู่ห่างไกล เปล่งแสงสีแดงจางๆ

ทันใดนั้นดวงตาของหยางกวนกวนก็ขยับในขณะที่เธอมองไปในระยะไกลๆ และทันใดนั้นเธอก็หายใจออกยาว ๆ ทำให้เกิดเสียงแปลก ๆ เหมือนกับกาต้มน้ำที่กำลังเดือด

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหันศีรษะไปมองเธอด้วยความประหลาดใจ พร้อมด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ในตอนนี้หยางกวนกวน รู้สึกสบายตัวและขาของเธอก็ผ่อนคลายมาก การเคลื่อนไหวของขาเธอมีความคล่องตัวมากขึ้นราวกับว่าเธอกำลังขี่หลังม้าตัวใหญ่

“เชี่ย.....อัจฉริยะ...” ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะสบถอย่างลับๆ ในใจ เขาไม่คาดคิดจริงๆ ว่าหยางกวนกวน ที่ขี้ขลาดขนาดนี้จะเป็นวัตถุดิบชั้นดีสำหรับการฝึกศิลปะการต่อสู้จริงๆ

เขาไม่ได้สอนวิธีหายใจด้วยซ้ำ หยางกวนกวนเรียนรู้ด้วยตัวเอง

ฉีเติ่งเสียนจำเป็นต้องพูดสิ่งที่ยอดเยี่ยมในใจของเขา

ดังนั้น ยิ่งเขามองหวงชงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งไม่ชอบมากขึ้นเท่านั้น ทำไมถึงไม่มีพรสวรรค์อะไรเลย?

อดไม่ได้ที่จะเตะที่ด้านหลัง เตะเข้าไปแรงๆ

“อาจารย์ คุณเตะผมทำไมครับ?” หวงชงถามด้วยความคับข้องใจอย่างมาก

“ให้ตายเถอะ ยังจะกล้าถามอีก! ลุกขึ้นและฝึกฝนให้หนัก” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความโกรธ แล้วเดินไปข้างหยางกวนกวน

หยางกวนกวนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชั่วร้าย เธอกลัวว่าปีศาจจะทรมานเธอด้วย ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างสั่นเทา “มะ มะ มี...อะไรเหรอคะ?”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าและพูดว่า “ในตอนที่ดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้น คุณเกิดความคิดที่จะหายใจแบบนั้นได้ยังไง?”

“อ้อ... ฉันแค่รู้สึกว่าการเห็นพระอาทิตย์ขึ้นนั้นสบายมาก และจิตใจของฉันก็เปิดกว้าง ฉันก็เลยหายใจออกตามธรรมชาติ” หยางกวนกวนตอบอย่างเร่งรีบ

“นั่นแหละ....จากนี้ไป เมื่อคุณนั่งยองๆท่าม้า คุณจะหายใจด้วยวิธีนี้” ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าด้วยใบหน้าตรง