มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 403

“ภักดีต่อคุณ?”

“คุณเป็นแค่พันเอกคนหนึ่ง จะให้ฉันถวายความจงรักภักดีกับคุณ?”

“คำพูดน่าตลกอันนี้ ยังมีความหมายมากเลย”

สีหน้าของฉีเติ่งเสียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เหมือนกับว่าถูกคำพูดของหลินชงหลงนั้นทำเอาหัวเราะ

หลินชงหลงเห็นฉีเติ่งเสียนนั่งไขว้ขา ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธแล้วพูดอย่างเย็นชา: “อย่างนั้น คุณก็รอถูกไล่ออกเลย!”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวแล้วพูดอย่างนิ่งๆ: “หลินชงหลง คุณแค่พึ่งพาความจริงที่ว่าคุณมีเจ้านายที่ดีในตอนนั้น ดังนั้นจึงมีสิทธิ์มาแสดงอำนาจตรงนี้”

“ไม่อย่างนั้น ฉันก็สามารถสั่งทหารออกมาได้เลย เอาคุณกระแทกลงบนพื้น”

“คุณรู้สึกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ในการทำหน้าที่เป็นผู้สอนของพวกเขา อย่างนั้นคุณมาบอกฉันหน่อยว่าใครมีสิทธิ์?”

หลินชงหลงอายุยังน้อยๆก็ได้ติดตามอาจารย์ที่โด่งดังและได้ฝึกฝนการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงมีสิทธิ์เข้าร่วมค่ายทหาร

หลินชงหลงมองไปทางฉีเติ่งเสียนแล้วพูดขึ้น: “ทนไม่ไหวแล้วหรอ?อยากลงมือกับฉัน คุณแน่ใจแล้วหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจแล้วพูดขึ้น: “ตอนแรกไม่อยากสนใจขยะอย่างคุณ แต่คุณวิ่งมาถึงที่ของฉันแล้วมาตกกับดัก ไม่จัดการคุณหน่อยเกรงว่าภายหลังจะมีปัญหา”

ค่ายดาบคมและทหารสงครามมองไปทางฉีเติ่งเสียนอย่างลุกเป็นไฟ พวกเขาหวังให้ฉีเติ่งเสียนลงมือ สามารถสั่งสอนหลินชงหลงอย่างโหดๆสักหน่อย!

“ได้เลย ถ้าหากคุณชนะฉัน อย่างนั้นฉันก็จะไม่หาปัญหาคุณอีก”

“แต่ถ้าคุณแพ้ อย่างนั้นก็ลาออกไปเอง เพื่อหลีกเลี่ยงการขายหน้าจากค่ายทหาร!”

หลินชงหลงขยับคอสองครั้ง จากนั้นก็ขยับมือทั้งสองข้าง พูดอย่างสบายๆ

ฉีเติ่งเสียนหลับหัวเราะไม่พูดอะไร

“มาเลย คุณยังจะยืมไว้ทำไม?”หลินชงหลงก็พูดอย่างนิ่งๆ

“คุณพูดแค่ว่าถ้าฉันแพ้ แต่ไม่พูดเลยว่าถ้าคุณแพ้จะทำยังไง?”ฉีเติ่งเสียนทนไม่ไหวที่จะหัวเราะ

หลินชงหลงกลับหัวเราะอย่างดูถูกแล้วส่ายหัวขึ้น

“ไม่มีทางๆ ขยะอย่างคุณยังคิดว่าจะสามารถชนะพวกเราพันเอกหลินได้หรอ?”

“ล้อเล่นอะไรนี่ คนที่สามารถชนะพันเอกหลินอ่ะมี แต่ไม่ใช่คุณแน่นอน!”

“เด็กน้อยที่ถูกไล่ออกจากบ้าน ผู้คุมเรือนจำไร้ความสามารถ ตัวเองพึ่งพาเส้นสายแล้วได้เป็นนายพลจัตวา แล้วไม่เอาคนอื่นไว้ในสายตา?”

ลูกน้องที่มากับหลินชงหลงทนไม่ไหวหัวเราะขึ้น รู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนที่พูดจาโอ้อวด

พวกเขารู้ดี ทหารสงครามค่ายดาบคมพวกเขานั้นมีฝีมืออยู่ เพียงแค่พบเจอหลินชงหลงเท่านั้นเอง

แต่ว่า ผู้มีฝีมือกับฉีเติ่งเสียนมันเกี่ยวข้องอะไรกัน? เขาเพิ่งจะรับมือการฝึกฝนของค่ายดาบคม

หลินชงหลงมองฉีเติ่งเสียน แล้วพูดอย่างเย็นชา: “ฉันยอมให้โอกาสคุณประลองกับฉันนี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว คุณยังคิดเอาชนะ?”

“ฮ่าๆๆ....สมองของคุณไม่ได้มีปัญหาใช่ไหม?คุณก็รู้ชื่อเสียงของอาจารย์ฉัน หัวหน้าผู้คุมเรือนจำอย่างคุณสามาระเทียบได้?”

“ฉันไม่มีทางแพ้ คนที่แพ้ต้องเป็นคุณแล้ว!”

หลินชงหลงพูดอย่างบ้าคลั่ง ไม่เอาฉีเติ่งเสียนไว้ในสายตาเลยสักนิด

“ดีเลย ดูแล้วคุณมีความพากเพียรมากเลยนะ?”

“ถ้าหากฉันแพ้แล้ว ฉันก็คุกเข่าลงแล้วคลาดออกมา จากนี้ก็จะไม่ยุ่งเรื่องของคุณอีกต่อไป”

หลินชงหลงเงยหน้าขึ้นแล้วพูดอย่างโอ้อวด

พวกเขาไม่อยากเชื่อ หลินชงหลงที่มีฝีมือขนาดนี้ จะแพ้ให้กับหนึ่งตบของฉีเติ่งเสียนจนคุกเข่าลงพื้น!

ฉีเติ่งเสียนเก็บมือของตัวเอง แล้วเอามือเข้ากระเป๋าเบาๆ หัวเราะพูดขึ้น: “พอดีเลย คุกเข่าแล้วคลานออกไปเลย”

“คุณๆ....คุณไม่ปฏิบัติตามจรรยาบรรณการต่อสู้ ลอบโจมตี!”ลูกน้องของหลินชงหลงตอบสนองได้แล้วพูดอย่างโกรธๆ

“ใช่หรอ?อย่างนั้นคุณมาสู้กับฉันอย่างเปิดเผยเลยสิ ฉันให้คุณสามท่า”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะแล้วพูด

ชายคนนี้กลัวขึ้นเลยทันที หลินชงหลงหนึ่งฝ่ามือก็ถูกฉีเติ่งเสียนนั้นทำเอาจนเป็นแบบนี้ ถ้าเขาไปสู้ก็จะถูกตีจนเป็นตาย?

ฉีเติ่งเสียนยื่นมือไปตบเบาๆบนหน้าของหลินชงหลงจากนั้นพูดอย่างนิ่งๆ: “พันเอกหลินคุณจำไว้ อย่าคิดแต่ไปให้คนอื่นเขาเป็นที่ระบาย ไม่อย่างนั้นจะมีผลที่แย่ตามมา”

หลินชงหลงเขาวิ่งจากเมืองหลวงไปยังกองพลที่แปดสิบเอ็ดเพื่อหาเรืองฉีเติ่งเสียน ไม่มีใครพูดจาใส่ความ

แน่นอนว่าหลินชงหลงนั้นไม่เอาฉีเติ่งเสียนนั้นไว้สายตาจริงๆ รู้สึกว่าตัวเองเป็นใหญ่ จะสามารถทำให้ฉีเติ่งเสียนนั้นชี่ราดกางเกง

ไม่คิดเลยว่าคนอื่นเขานั้นจะแกร่งขนาดนั้น หนึ่งฝ่ามือก็ทำให้เขานั้นคุกเข่าลงพื้นเลย

หลินชงหลงกัดฟังพูดขึ้น: “ฝ่ามือบากัว ไม่คิดเลยว่าฝ่ามือของคุณจะน่ากลัวขนาดนั้น.....เก่งมากเลย!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างนิ่งๆ: “ทั่วไปนะ ถ้าฉันไม่เก่งหน่อย หลายปีมานี้ตายตั้งนานแล้ว คุณละอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ก็ไม่เห็นแกร่งขนาดไหน!”

ทหารสงครามค่ายดาบคมก็ส่งเสียงดีใจขึ้นมา แต่ละคนมีความสุขอย่างมากๆ

ลูกน้องของหลินชงหลงก็เศร้าใบหน้าน่าเกลียดมากๆ เสียงดีใจพวกนี้เมื่อพูดกับพวกเขาแล้วมันบาดหูมาก เหมือนกับเสียงที่ไม่น่าฟังเข้าหูแล้วทำให้เจ็บหู

“ถึงว่าอายุยังน้อยขนาดนี้ก็ถูกท่านฟู่เหล่านั้นให้แต่งตั้งเป็นนายพลจัตวา ฉันไม่สามารถยอมรับความสามารถนี้ได้.....”เห็นภาพนี้ ใจของเจียงเทียนเหอก็สงสัยขึ้น

ตอนนี้เขานั้นพอใจกับฉีเติ่งเสียนแล้ว ฝีมือแบบนี้จัดตำแหน่งนายพลจัตวาก็เกินไป

ต้องรู้ ประเทศนี้พยายามอย่างเต็มที่เพื่อค้นหายอดฝีมือ ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับสมัครผู้มีความสามารถเช่นนี้ด้วยตำแหน่งนายพลจัตวาของฉีเติ่งเสียน มันเกินคาดมาก