มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 437

สำหรับสวีเอ้าเสวี่ยแล้ว ฉีเติ่งเสียนนั้นก็เป็นเพียงขยะที่ไร้ประโยชน์เท่านั้น และสิ่งที่น่าเกลียดชังกว่านั้นคือเธอยังคงต้องมาอยู่ภายใต้การดูแลของเขาอีก

ยิ่งกว่านั้นก่อนที่เรื่องทุกอย่างจะจบลง เธอเองก็ยังต้องอาศัยพึ่งพาเขา

“ไม่ช้าก็เร็วนายจะต้องตายในเงื้อมมือฉัน ฉันจะฆ่านายด้วยมือของฉันเอง!” ก่อนที่สวีเอ้าเสวี่ยจะจากไป ไฟแห่งความเกลียดชังในดวงตาของเธอก็ลุกโชนอย่างดุเดือด

เธอไม่เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วที่ประสบกับความพ่ายแพ้ ตรงกันข้ามเธอกลับมีจิตวิญญาณการต่อสู้มากกว่า และเธอยังคงรักษาความหยิ่งยโสของเธอเอาไว้

ฉีเติ่งเสียนโทรหาเซี่ยงตงฉิงและกล่าวว่า: “เราปล่อยมือจากสวี่กรุ๊ปไว้เท่านี้ก็พอ การผนวกเข้ากับพวกเราก็ไม่ได้เป็นประโยชน์ต่อเรามากนัก และมันอาจจะทําให้เกิดปัญหาตามมามากมาย”

เซี่ยงตงฉิงพูดเบาๆ ว่า: “ดูเหมือนว่า สวีเอ้าเสวี่ยจะไปหานายแล้วใช่ไหม?”

ฉีเติ่งเสียนพูด : “ทำไมคุณถึงฉลาดจัง?”

เซี่ยงตงฉิงกล่าวว่า: “นายคงจะสร้างภาพความประทับใจให้เธอได้มากแน่ๆ”

ฉีเติ่งเสียนคิดว่าผู้หญิงฉลาดเกินไปมันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไป เหมือนกับเซี่ยงตงฉิงที่สามารถรู้และเข้าใจทุกอย่างได้เป็นอย่างดี

“ขาของเธอเหมาะกับการเป็นนางแบบขาไหม?”เซียงตงฉิงถามอีกครั้ง

“อ่า ฮ่า ฮ่า…...” ฉีเติ่งเสียนหัวเราะอย่างเก้อเขิน

เซี่ยงตงฉิงกล่าวว่า: “ฉันจะรอนายที่บ่อน้ำพุร้อนเทียนฉือ มีเรื่องจะคุยกับนายนิดหน่อยแล้วเราจะได้ดำเนินการแบ่งเงินตามสัดส่วนที่แน่นอน”

ฉีเติ่งเสียนไปที่บ่อน้ำพุร้อนเทียนฉือตามนัด เมื่อมาถึงภายในห้องส่วนตัวเขาก็เห็นเซี่ยงตงฉิงกำลังดื่มไวน์อยู่ในบ่อน้ำพุร้อนอย่างผ่อนคลายสบายใจ

เธอไม่ได้เสียบดินสอที่ด้านหลังศีรษะ อาจเป็นเพราะเธอกลัวว่าไอน้ำจำนวนมากพวกนี้จะทําให้ดินสออันล้ำค่าของเธอสึกกร่อนได้ง่าย

เธอสวมชุดว่ายน้ําวันพีชสีขาว ปล่อยผมสยายและในมือถือแก้วเงินอยู่อย่างผ่อนคลาย เหมือนราวกับผู้หญิงที่ออกมาจากภาพวาด

ฉีเติ่งเสียนลงไปในบ่อน้ำพุร้อนเพื่อแช่ตัวพร้อมกับพิงตัวกับริมบ่อ ก่อนจะหยิบไวน์แก้วหนึ่งขึ้นมาแล้วพูดว่า​: “คุณเซี่ยงดูเหมือนจะมีความสุขมากนะครับ ดูเหมือนว่าอีกหน่อยผมคงจะต้องมาแช่บ่อน้ำพุร้อนให้มากกว่านี้แล้ว”

เซี่ยงตงฉิงวางแก้วบนกระดานไม้ที่ลอยอยู่บนน้ำและพูดว่า: “ฉันชื่นชมในตัวนายจริงๆ ขนาดผู้หญิงอย่างสวีเอ้าเสวี่ยนายยังกล้าสัมผัสเธอได้เลย!”

ฉีเติ่งเสียนยืดกล้ามเนื้อในบ่อน้ําพุร้อนและพูดอย่างเกียจคร้านว่า “เธอไม่ใช่พวกกินคนสักหน่อย มีอะไรที่ต้องไปกลัวด้วย? อีกอย่างในสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ เธอก็ไม่สามารถทําอะไรได้”

เซี่ยงตงฉิงกล่าวว่า: “มันดีกว่าไหมถ้าเธอจะมีชีวิตอยู่และตายด้วยตัวเธอเอง? แต่อย่างนี้มันก็ทำให้นายมีศัตรูน้อยลงไปหนึ่งคน”

ฉีเติ่งเสียนว่า: “ผู้ชายมักจะเอ็นดูกลิ่นหอมและทะนุถนอมสิ่งสวยงาม! นอกจากนี้เธอยังมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลจ้าวและมันไม่ง่ายเลยที่จะถูกฆ่า”

เซี่ยงตงฉิงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “ช่วงนี้วีรกรรมของนายโด่งดังไปทั่ว ฉันเดาว่านายอาจจะเกิดปัญหามากมายตามมาในอนาคต และมันไม่ใช่เรื่องดีที่จะเก็บสวีเอ้าเสวี่ยเอาไว้”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า: “ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี เราจะไม่รู้จนกว่าเรื่องนั้นมันจะเกิดขึ้นจริง การมีชีวิตอยู่ของสวีเอ้าเสวี่ยสามารถทําให้ความขัดแย้งระหว่างตระกูลจ้าวและกองกําลังอื่นๆ ทวีความรุนแรงขึ้น มันมีประโยชน์มากกว่าที่จะเก็บรักษาเธอไว้”

“ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ผมสามารถทำให้เธอสูญเสียทุกอย่าง”

“คราวหน้า ผมก็จะทําแบบเดียวกันได้!”

หลังจากพูดจบ เขาก็กําหมัดแน่นเบาๆ เต็มไปด้วยความมั่นใจในตนเองที่ไม่มีใครสามารถเทียบได้

เซี่ยงตงฉิงพูดอย่างสงสัยว่า: “แต่อีกฝ่าย คืออวี้เสี่ยวหลงใช่ไหม?”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า

เซี่ยงตงฉิงกล่าวว่า: “ถ้าอย่างนี้ก็หมายความว่า นายกับอวี้เสี่ยวหลงจะกลายเป็นพวกเดียวกันแล้ว?!”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า: “พวกเราอาจเหมือนกันในแง่ของตำแหน่ง แต่ในเรื่องรายละเอียดนั้นคงแตกต่างกันมาก ดังนั้นจึงยังเป็นเรื่องยากสำหรับผมและเธอที่จะมีช่วงเวลาที่ดีเหมือนเราตอนนี้”

สีหน้าของเซี่ยงตงฉิงเย็นชาและพูดว่า: “ฉันไม่ได้อยากช่วงเวลาที่ดื่มและพูดคุยอย่างมีความสุขไปพร้อมๆกันกับนายหรอก นายมันน่ารังเกียจและสกปรกแอบเอาไวน์ของฉันไปในขณะที่ฉันเมา!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเชื่องช้าว่า: “ผมขอให้ลุงฝูจัดเตรียมให้ผม เขาไม่เห็นจะปฏิเสธอะไรเลย นั่นมันไม่ใช่ความผิดของผมนะ จะโทษก็ต้องโทษที่คุณปล่อยให้ไส้ศึกอยู่ในบ้านคุณ”

เซี่ยงตงฉิงมองไปที่ฉีเติ่งเสียนด้วยความสงสัย แล้วพูดด้วยความประหลาดใจว่า: “นายไม่เป็นไรจริงใช่ไหม?”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างสบายๆ ว่า: “คนอย่างพวกเราที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นั้นจะมีอวัยวะภายในที่แข็งแรงพอๆ กับเตาอบขนาดใหญ่ หากได้รับพิษก็สามารถตรวจพบได้ในครั้งแรก แม้ว่าจะรับเพียงเล็กน้อยก็สามารถเค้นเอาออกมาได้อย่างรวดเร็วและจะไม่ก่อให้เกิดอันตรายใดๆต่อร่างกาย”

เซี่ยงตงฉิงแอบคิดว่า แม้แต่พิษก็ไม่สามารถฆ่าเขาให้ตายได้เลยเหรอ? ยอดเยี่ยมมาก!

“ไปกันเถอะ มันดึกแล้ว ผมจะไปส่งคุณกลับบ้านเพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุ” ฉีเติ่งเสียนพูด

เซี่ยงตงฉิงพยักหน้าและรู้ว่าช่วงเวลานี้ควรระวังตัวเองเป็นดีที่สุด

เมื่ออาฝูเห็นว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนมาส่งเซี่ยงตงฉิงด้วยตัวเอง เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า: “คืนนี้คุณฉีนอนพักที่นี่เลยไหม? เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมที่นอนให้”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวและพูดว่า: “ไม่ ไม่ ไม่ ผมแค่มาส่งคุณเซี่ยงเท่านั้น ถ้าผมนอนค้างที่นี่เกรงว่าคุณเซี่ยงเธอจะนอนไม่หลับเอา เธอคงจะกังวลเกี่ยวกับห้องเก็บไวน์ของเธอ!”

อาฟูแอบกระซิบว่า: “อย่างนั้นครั้งหน้าคุณต้องมาดื่มเพื่อทําให้เธอมีความสุขแล้วล่ะ ผมถึงจะสามารถช่วยคุณเอาไวน์ออกไปได้”

แววตาของฉีเติ่งเสียนเป็นประกาย: “ตกลงตามนั้น!”

อาฟูยิ้มอย่างมีความสุข ในชีวิตของเซี่ยงตงฉิงนั้นมีเพื่อนน้อยมาก เขาไม่สนใจว่าสุดท้ายระหว่างเซี่ยงตงฉิงและฉีเติ่งเสียนจะเกิดอะไรขึ้น ตราบใดที่ทั้งสองคนยังมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เขาก็มีความสุขมากแล้ว

“คุณฉีปีนี้มาฉลองตรุษจีนกับพวกเราที่นี่ไหม?” อาฝูถาม

“เอ่อ.…..ผมไม่น่าจะได้มานะครับ ไว้ครั้งหน้าแล้วกัน!” ฉีเติ่งเสียนตอบกลับ

อาฝูทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ อีกไม่นานก็จะถึงเทศกาลตรุษจีนแล้ว เขาอยากให้มีคนอยู่ในครอบครัวเยอะๆอย่างน้อยก็สามารถทําให้เซี่ยงตงฉิงมีความสุขได้

ในทุกๆเทศกาลตรุษจีน เซี่ยงตงฉิงมักจะอยู่ในอารมณ์ที่ตกต่ำที่สุดและเป็นช่วงเวลาที่อึดอัดมาก