มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 447

“ชาติหมา วันนี้จะจัดการคุณให้ตายเลย!”

ภู่ซิงซ่านถูกฉีเติ่งเสียนนั้นเยาะเย้ย ทนไม่ไหวอีกต่อไป

เขารู้ข่าวที่สวีเอ้าเสวี่ยนั้นตกระกำลำบาก ก็เลยวิ่งมาถึงที่เมืองหัวกั๋วเพื่อหาเธอ หวังว่าจะสามารถได้เธอมาครอบครอง แต่สุดท้ายกลับถูกคนนั้นแย้งชิงไป ทำไมถึงไม่โกรธ?

สวีเอ้าเสวี่ยที่อยู่ข้างๆพูดอย่างโกรธๆ: “ได้ ภู่ซิงซ่าน ถ้าคุณสามารถเอาเขาตายได้ อย่างนั้นฉันจะกลับอาณาจักรโคกูรยอกับคุณ ให้โอกาสคุณเป็นผู้ชายของฉัน!”

ภู่ซิงซ่านได้ยินที่สวีเอ้าเสวี่ยพูด พยักหน้าอย่างโหดๆแล้วยื่นมือไปชี้ฉีเติ่งเสียน แล้วพูดขึ้น: “ไปจัดการเขาให้ตาย!”

จูจวินพูดอย่างตะลึง : “คุณชายภู่ เขานั้นเป็นคนมีฐานะหน่อยอยู่ จัดการเขาตาย....เกรงว่าจะไม่ดีไหม?”

“กลัวอะไร พวกเรานายทุนซ่านซิงมาลงทุนที่จังหวัดตงไห่ พวกเขานั้นรองรับเราอย่างคุณนายคุณท่าน!”

“คุณรู้จักอิทธิพลระดับนานาชาติของซ่านซิงหรือไม่?มีบริษัทไฮเทคมากมายในโลก แต่มีเพียงผลไม้ประเทศมี่เท่านั้นที่สามารถแข่งขันกับเราได้!”

“เป็นเพียงแค่ประธานคนหนึ่งของบริษัท นับอะไรไม่ได้เลย?”

ภู่ซิงซ่านไม่เอาฉีเติ่งเสียนไว้ในสายตาเลย เขามาจากอาณาจักรโคกูรยอ เป็นคนของนายทุน และทำตัวเกินเบอร์ จะนึกถึงเรื่องพวกนี้ได้ยังไง?

ภู่ซิงซ่านหัวเราะแปลกๆแล้วพูดขึ้น: “ฉันคือแขกพิเศษที่ได้รับเชิญจากจังหวัดตงไห่ ตอนนี้คุณคุกเข่าลง แล้วจัดการมือที่จับตัวเอ้าเสวี่ยให้พิการซะ ฉันยังสามารถให้โอกาสคุณได้”

ฉีเติ่งเสียรหัวเราะ ยื่นมือไปจับหน้าอกของสวีเอ้าเสวี่ยอีกรอบ

สวีเอ้าเสวี่ยโกรธจนอยากจะเตะเขาอย่างแรงๆสักรอบ แต่ก็รู้สึกว่าภู่ซิงซ่านนั้นน่าเกลียดมาก ก็เลยทนหน่อย

“แอ็กซี่บาร์ จัดการเขาให้ตายเลย จัดการจนตายฉันรับผิดชอบเอง!”ภ่ซิงซ่านพูโอย่างโกรธๆ

บอดี้การ์ดทั้งสองรีบเดินไปข้างหน้า!

บอดี้การ์ดสองคนนี้ พวกเขาทั้งหมดเกษียณจากอาณาจักรโคกูรยอ เป็นยอดฝีมือ เก่งมาก

ในส่วนของเทควันโดเพียงอย่างเดียว ทั้งคู่เป็นเข็มขัดหนังสีดำระดับหก

ฉีเติ่งเสียนปล่อยมือสวีเอ้าเสวี่ย ในตอนที่บอดี้การ์ดคนหนึ่งลงมือ เขายกมือขึ้นก็ยิงไปหนึ่งนัด!

“ปัง!”

บอดี้การ์ดถูกยิงเข้าที่ช่องท้องและกลิ้งลงไปที่พื้น เขาไม่อยู่ในระดับที่เขารู้สึกถึงอันตรายและหลีกเลี่ยงกระสุนได้

บอดี้การ์ดอีกคนกลัวมากจนไม่กล้าขยับ เมื่อปืนของฉีเติ่งเสียนชี้มาที่เขา เขาก็ยกมือขึ้นเหนือศีรษะทันทีราวกับจะยอมแพ้

ภู่ซิงซ่านเห็นภาพนี้ถึงกับตะลึง จากนั้นหัวเราะดังๆขึ้นแล้วพูด: “ฉันดูแล้วว่าคุณนั้นกำลังหาที่ตายจริงๆ กล้าใช้ปืนเลย!”

“ฉันรู้ว่าประเทศของคุณเป็นประเทศที่ห้ามใช้ปืนอย่างเคร่งครัด แม้แต่มีดก็ยังได้รับการควบคุมอย่างเข้มงวด”

“หากคุณกล้าใช้ปืนกับคนของฉัน คราวนี้ฉันไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก แม้ว่าราชาแห่งสวรรค์จะมาก็ไม่สามารถช่วยคุณได้!”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ หัวเราะแล้วพูดกับบอดี้การ์ดที่นอนราบบนพื้นจับท้องตัวเองไว้แล้วพูดขึ้น: “ท่าน โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว”

บอดี้การ์ดรู้สึกราวกับว่าลำไส้ของเขาเน่าเสีย เขาโค้งงอ เหมือนกุ้งและเจ็บจนเหงื่อออก

ในทำนองเดียวกัน เขารู้สึกเสียใจมาก นี่เป็นการไม่เคารพจรรยาบรรณการต่อสู้มากเกินไป

ตัวเองลงมือ ฝ่ายตรงข้ามยิงปืน สุดท้ายยังพูดกับตัวเองว่า“โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว”นั่นเป็นเรื่องอุกอาจ!

สวีเอ้าเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะตกใจ เธอไม่คิดว่าฉีเติ่งเสียนจะกล้าได้กล้าเสียถึงขนาดที่เขาถือปืนและกล้าใช้มันจริงๆ เขายิงมันใส่บอดี้การ์ดของภู่ซิงซ่านโดยตรง

แม้ว่านัดนี้ไม่ได้ฆ่าใครแต่ก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสแน่ๆ เมื่อถึงเวลาหากเกิดข้อพิพาทระหว่างประเทศขึ้นเขาจะสามารถรับโทษใหญ่เช่นนี้ได้?

จูจวินที่อยู่ข้างๆก็ชื่นชมยินดีหัวเราะพูดขึ้น: “คุณตายแน่ ครั้งนี้ใครก็ช่วยคุณไม่ได้!กล้าใช้ปืนกับภู่ซิงซ่านในเมืองหัวกั๋ว!”

ตบซ้าย ตบขวา!ตบซ้าย ขวาอีก!

สวีเอ้าเสวี่ยเหมือนตบลูกปิงปองเลย ตบไปมาหน้ามือหลังมือ เสียงร้องเท้าที่ใช้ลงบนหน้าของจูจวินก็ดังขึ้น ไม่นานมาก ถุยฟันออกมากมีเลือดไหล่ออกมา

สีหน้าของสวีเอ้าเสวี่ยยังเหมือนเดิมไร้อารมณ์ ตัวเองแอบๆนับตบไปประมาณยี่สิบครั้ง ไม่มากและน้อยไปแล้วหยุดลง

“ฉันพูแล้วว่าจะคืนคุณยี่สิบครั้ง อย่างนั้นก็ต้องคืนคุณยี่สิบครั้งจริงๆ!”สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างเย็นชา

จูจวินถูกเฆี่ยนตีจนเกือบจะหมดสติและสมองของเธอก็พึมพำ เธอคงมีอาการกระทบกระเทือน ไม่ว่ารองเท้าส้นเตี้ยจะนุ่มแค่ไหน มันเจ็บกว่าใช้มือเปล่าตบอย่างแน่นอน

จูจวินนอนราบกับพื้นอย่างอ่อนแรง พูดอะไรไม่ออก ในใจนั้นเสียใจมาก ทำไมตัวเองถึงฟังที่ภู่ซิงซ่านพูเพื่อมาทำให้สวีเอ้าเสวี่ยนั้นอับอาย?

สวีเอ้าเสวี่ยโยนรองเท้าไปให้พนักงานอย่างตั้งใจแล้วพูดขึ้น: “จัดให้ฉันหน่อย เขาจ่ายเงิน!”

ขณะที่พูด ยื่นมือไปชี้ทางฉีเติ่งเสียน แน่นอนว่าจะให้เขานั้นเสียเปรียบ

ฉีเติ่งเสียนไม่สนใจเงินไม่กี่หมื่นนี่หรอ พยักไหล่ ทำท่าทางเฉยๆ

“ดีๆๆ สนุกเลย!”ภู่ซิงซ่านมองดูจูจวินที่ถูกตบจนหน้าดูไม่ได้ เขากัดฟันแล้วพูดขึ้น

ในขณะนี้มีเสียงไซเรนของตำรวจดังมาจากด้านนอกและมีเสียงดังกึกก้อง จากนั้นทีมงานชุดใหญ่ก็หลั่งไหลเข้ามาในห้างสรรพสินค้าและตรงไปที่ร้านค้า

คนที่เดินอยู่ข้างหน้าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้นำจังหวัดหยางหลิงกวงและเลขานุการของเขา ทั้งสองคนรีบร้อน เห็นได้ชัดว่าพวกเขาให้ความสำคัญกับเรื่องมีคนโจมตีภู่ซิงซ่านด้วยปืนอย่างจริงจัง

ภู่ซิงซ่านพูดอย่างเย็นชา: “ฉันไม่ต้องให้คนในประเทศฉันลงมือ ให้คนของประเทศคุณเอาคุณให้ตาย!”

ฉีเติ่งเสียนพูดแล้วหัวเราะ: “ดีๆ ฉันรอค่อยอยู่ ถ้าวันนี้คุณเอาฉันไม่ตาย ฉันก็จัดการคุณให้ตาย!”

สวีเอ้าเสวี่ยเม้มปาก พูดโอ้อวดเกินไปนะ

ภู่ซิงซ่านเป็นแขกต่างแดน มีเบื้องหลังคือนายทุนซ่านซิง แล้วลงมือกับเขา?ไม่ว่าความสัมพันธ์แข็งแกร่งแค่ไหน ก็ไม่สามารถคลุมครองได้ เพราะท้ายที่สุดนี่คือสิ่งที่จะนำมาซึ่งความคิดเห็นของสาธารณชนระหว่างประเทศ