มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 458

เมื่อรู้ว่าฉีเติ่งเสียนมาบ้าน หวงฉินเกออดไม่ได้ที่จะมีความสุขมาก รู้สึกว่าเป็นผลจากครั้งก่อนที่ตัวเองไปขอความช่วยเหลือ

จริงๆแล้วฉีเติ่งเสียนไม่ได้อยากสนใจเรื่องนี้เลย แต่คนของโครงกระดูกเลือดได้ระเบิดวิวล่าของเขา สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกโกรธมาก

คนอย่างหงเทียนตู แม้ว่าจะหลบหนีออกจากประเทศแล้วก็ตาม แต่จะพูดยังไงก่อนหน้านั้นก็เป็นลูกศิษย์ของหงปาง ถ้ายิงเขาตายแล้ว ถึงปากของหงปางจะไม่พูดอะไร แต่ต้องไม่พอใจมากเเน่

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้กลัวแต่ก็ไม่ได้อยากมีปัญหา แต่ฝั่งตรงข้ามยั่วโมโหถึงหัวเขาแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็จะโทษเขาไม่ได้แล้ว

"น้องชาย ที่ซากุระมีสาวๆจากเจียเผิงกั๋วมาอีกแล้ว มีอยู่หนึ่งคนดูเหมือนดาราสาวในทีวีเลย......วันไหนจะพาไปทำความรู้จัก！"หวงฉีปินกระตือรือร้นกต่อฉีเติ่งเสียนมาก อยากที่ชวนเขาไปแช่น้ำด้วยกันอีก

"ตกลงฉันก็อยากจะให้คำแนะนำเกี่ยวฝีมือของช่างที่มาใหม่พอดี！"ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างจริงจัง

หวงฉีปินยกนิ้วโป้กให้เขากล่าว"น้องชายคุณช่างเป็นคนที่มีหลักการจริงๆคิด แต่จะสั่งสอนฝีมือของคนอื่นตลอดเลย"

สำหรับฉีเติ่งเสียนแล้วนี่เป็นสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ หวงฉีปิงชินกับมันจนเป็นเรื่องปกติแล้ว

"พี่ชาย คุณจะทำเรื่องอะไรอีกกันแน่? วันๆไม่รู้ว่าในสมองคิดแต่อะไร!" หวงฉิงเกอเดินมาตะโกนด้วยความโกรธ

"น้องสาว ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ ฉันกับน้องฉีเราแค่พูดคุยกันเรื่องฝีมือการนวดแค่นั้นเอง!"หวงฉีปินกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้ากล่าว"ใช่แล้ว เราก็คุยกันเป็นปกตินะ ไม่มีอะไรที่เห็นแสงสว่างไม่ได้"

หวงฉินเกอมองต่ำทั้งสองคนแล้วหันหลังเดินจากไป

กลางดึกวันนั้น ฉีเติ่งเสียนเเละจงฮุยทั้งสองคนพักอยู่ที่ห้องนอนใหญ่ของหวงเหวินหลั่ง

ห้องนอนกว้างมาก เพิ่มเตียงแคมป์เล็กอีก สองเตียงมากพอ จะนอนบนนั้นไปหนึ่งคน

ตอนเช้าหวงเหวินหลั่งต้องเข้าไปทำงาน จัดการการงานยุ่งมากๆ ฉะนั้นหลังอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้า นอนลงบนเตียงพูดไม่ถึงสองคำก็นอนกรนแล้ว

จงฮุยก็นอนลงบนที่นอนแคมป์เช่นกัน แต่ยังลืมตาอยู่ กล่าวอย่างเย็นชา"ถ้าเจอเรื่องอันตราย ความเป็นความตายของคุณฉันจะไม่สนใจ"

ฉีเติ่งเสียนกล่าวเบาๆ"ไม่จำเป็นต้องให้นายมาสนใจ ดูแลตัวเองให้ดีก็พอ"

จงฮุยกล่าว"ฉันไม่มีทางช่วยคนเนรคุณหรอกนะ ถ้าตายกลับเป็นเรื่องที่ทำให้คนดีใจ!"

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะกล่าว"ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ถ้านายเจออันตรายฉันจะออกมือช่วยนาย เพราะว่าฉันเคารพต่อชีวิต"

คำพูดของฉีเติ่งเสียนทำให้คนรู้สึกว่ามันไร้สาระ ถ้าคนที่ถูกเขาตีตายใต้พื้นดินได้ยินละก็กลัวว่าจะปินขึ้นจากหลุมศพ มาหาเขาถามเขาว่าเคารพต่อชีวิตยังไง

"วัยรุ่น คำพูดของคุณน่าสนใจ แต่นี้ไม่ได้หมายความว่าฉันจะชอบคุณ!"จงฮุ่ยก็ยังเย็นชา

เขารู้สึกว่าคนอย่างฉีเติ่งเสียน เป็นแค่คนที่หมดความหวังกับชีวิตเพื่อยึดอำนาจ เรื่องบ้าๆก็ทำได้

ทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องหวงเหวินหลั่ง?เขาคิดว่าตัวเองมีปัญญางั้นเหรอ?

ครั้งนี้คนที่จะจัดการกับหวงเหวินหลั่ง ล้วนแต่มาจากองค์กรโครงกระดูกเลือด และองค์กรนี้ก่อตั้งขึ้นโดยน้ำมือของหงเทียนตูอดีต ซึ่งเป็นผู้ทรยศหน่วยงานรักษาความปลอดภัยแห่งชาติ!

คนอย่างหงเทียนตู ครั้งยังอยู่ประเทศจีนยังได้ชื่อว่าเป็น"อรหันต์ประจำชาติ"อรหันต์เป็นรองจากพระพุทธเจ้าเท่านั้น พระโพธิสัตว์ผู้น่าเคารพเพื่อให้ ได้ชื่อเสียงนี้มาจะเห็นได้ว่าเก่งมาก

หลังจากหนีออกจากระเทศ เป็นคนที่มีความขยันหมั่นเพียรในการฝึกฝน แม้แต่ฟู่เฟิงหยุนยังบอกว่าเขาอาจจะเกินจุดสูงสุดทางกายภาพของมนุษย์ไปแล้ว เขาถือว่าเป็นบุคคลอัตรายระดับ"S"รวมถึงประเทศจีนด้วย

ฉีเติ่งเสียนนอนอย่างเกียจคร้านอยู่บนเตียงแคมป์ แล้วค่อยๆปิดตาลง

ช่วงนี้ชีวิตของเขาผ่านไปอย่างเรียบง่าย อาการบาดเจ็บที่ถูกกระสูนเฉี่ยวพร้อมกับอวี้เสี่ยวหลง ใกล้จะหายดีแล้ว ร่างกายเริ่มฟื้นฟูกลับไปเป็นสถานะที่ไม่เลว

แน่นอน หากฉีเติ่งเสียนยินดีที่จะพูดว่าขอคบกัน เธอคงคิดจะตอบตกลงด้วยความยินดี

จงฮุ่ยมองฉีเติ่งเสียนโดนจิ้มหน้าไปมา ก็ยังไม่รู้ตัว อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าไปมา ไม่รู้จริงว่าหัวหน้าเมืองหวงคิดยังไงถึงยกย่องเด็กนี่นักหลับอย่างกับหมูตาย จะทำประโยชน์อะไรได้?เกรงว่าจะใช้เขาเป็นตัวสู้รบ ฝั่งศตูรก็ยังรู้สึกรังเกียจ?

หลังจากที่จงฮุ่ยหลับตาลง รู้สึกหนาวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่หนาวที่ร่างกาย แต่เป็นความรู้สึกหนาวที่รู้ว่าอันตรายที่ใกล้เข้ามา

ความรู้สึกสัมผัสยอดเยี่ยมนี้ ช่วยเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

ดังนั้น เขาระมัดระวังมาก ก็แค่หลับตาลง ควบคุมความคิดของตัวเองเข้าสู่ภาวะการหลับไหลเบาๆ

แค่มีเหตุการณ์เกิดขึ้นเล็กน้อย เขาก็จะตื่นขึ้นมา ทันทีแล้วแสดงงปฏิกิริยาที่เร็วที่สุด！

แต่สังเกตทางหลับกันฉีเติ่งเสียน แค่หลับลึกหลับสนิท กลัวว่าข้างนอกฟ้าถล่มลงมา ก็ไม่มีผลต่อฝันของเขา

ฝันของเขาเป็นฝันที่ดีจริงๆ คิดถึงเรียวขายาวของสวีเอ้าเสวี่ยจนหลับ แต่ในความฝันกลับได้สัมผัสกับเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดูมของหยางกวนกวน

เวลามาถึงเช้ามืด ความมืดมิดทั้งหมด ข้างนอกมีลมหนาวที่ส่งเสียงโหยหวน

พื้นที่ของกลางดึกมาถึงเวลาที่หนาวที่สุด

เหมือนกันท้องฟ้าก็ถึงเวลาที่มืดมนที่สุด

คืนที่มืดมิดและะลมแรง เป็นคืนที่เหมาะแก่การฆ่าคน

ตาของจงฮุยที่ปิดอยู่ลืมขึ้นมาอย่างกระทันหัน หลังจากนั้นเขารู้สึกชาไปทั้งหัว ไม่หวายที่จะกล่าวด้วยเสียงต่ำ"มาแล้ว！"