มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 72

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่รู้จักความเป็นความตายเหรอ!”

“วันนี้ฉันก็อยากเห็นเหมือนกัน ตกลงใครไม่รู้จักความเป็นความตาย!”

สีหน้าของหลินว่านชิวเย็นชาทันที หลังจากนั้นปรบมืออย่างแรง

“เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ!”

หลังจากเสียงปรบมือสามครั้งผ่านไป ประตูห้องหลายห้องบนชั้นหนึ่งเปิดออก บอดี้การ์ดในชุดดำปรากฏตัวทีละคน

บนชุดสูทหน้าอกซ้ายของพวกเขา มีเทพมังกรทองตัวหนึ่งห้อยอยู่ นี่คือโลโก้ของสมาคมการค้ามังกรดำ

ผู้ชายที่แข็งแกร่งและมีความสามารถสิบกว่าคนมือไขว้หลังยืนเป็นหนึ่งแถวอยู่ข้างหลังหลินว่านชิวทันที ใช้สายตาที่เย็นชาอย่างมากมองฉีเติ่งเสียนและเฉียวชิวเมิ่งสองคน

ภายในใจของเฉียวชิวเมิ่งอดไม่ได้ที่จะตะลึง คนเหล่านี้ อาจจะเป็นคนอของสมาคมการค้ามังกรดำทั้งหมด.....สามารถเห็นได้ว่า หลินว่านชิวเพื่อจัดการพวกเขา ทำการเตรียมพร้อมแล้ว

“ทำไม ยังอยากจะใช้กำลังกับฉันอีกไหม” หลินว่านชิวมองฉีเติ่งเสียนอย่างดูถูก ถามช้าๆ

ฉีเติ่งเสียนมองบอดี้การ์ดของสมาคมการค้ามังกรดำเหล่านั้นที่อยู่ข้างหลังหลินว่านชิวอย่างสงบหนึ่งที แววตาไม่มีการเปลี่ยนแปลงแม้แต่นิดเดียว ในสายตาของเขา นี่เป็นเพียงฝูงหมากาไก่เท่านั้น

หลินว่านชิวหยิบบุหรี่ขึ้นมาจากโต๊ะแล้วใส่เข้าไปในปาก มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างมือไวตาไว หยิบไฟแช็กออกมา เพี๊ยะหนึ่งที นำไฟไปใกล้ปากของหลินว่านชิว

หลินว่านชิวจุดบุหรี่ หลังจากสูบไปหนึ่งที ค่อยยิ้มออกมาอย่างช้าๆ พูด : “ทำไม เมื่อกี้มีความกล้ามากเลยไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เห็นที่นี่ของฉันมีคนเยอะขนาดนี้ เลยพูดไม่ออกแล้วเหรอ”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหน้าพูด : “ฉันเพียงแค่ไม่อยากพูดคำพูดที่ไร้สาระบางอย่างเท่านั้น ดูเหมือนว่า แกเตรียมจะไม่ขอโทษกับการกระทำทุกอย่างของตัวเองแล้วใช่ไหม”

“ขอโทษเหรอ แกล้อเล่นอะไร!”

“คนสูงส่งอย่างฉัน ก้มหน้าขอโทษคนสารเลวอย่างพวกแกแบบนี้เหรอ”

“เรื่องไร้สาระที่สุดในโลก ช่างน่าขำจริงๆ!”

หลินว่านชิวพูดอย่างเย็นชา เสียงหัวเราะเยาะฮ่าฮ่าฮ่าระเบิดออกมาจากลำคอ

“ฉันเสนอเงื่อนไขออกไปแล้ว จะเลือกยังไงเป็นปัญหาของพวกแก”

“เพียงแต่ จำเป็นต้องบอกพวกแกก่อน ต่อให้พวกแกไม่ยอมก้มหัว หลังจากเฉียวกรุ๊ปล้มละลาย พวกแกทั้งหมดก็ต้องคุกเข่าอยู่ต่อหน้าฉัน”

“ตอนนี้ให้พวกแกคุกเข่าแค่สามวัน ถือว่าฉันเมตตาแล้ว”

รอยยิ้มการเยาะเย้ยบนใบหน้าของหลินว่านชิวชัดเจนยิ่งกว่าเดิม มองฉีเติ่งเสียนและเฉียวชิวเมิ่งด้วยท่าทางที่สูงส่ง

“เหล่าหวัง เอาเบอร์ของจ้าวเฮยหลงให้ฉัน” ฉีเติ่งเสียนไม่พูดแม้แต่คำเดียว หยิบมือถือออกมาโดยตรง โทรหาหวังว่านจิน

หวังว่านจินก็ไม่พูดมากเช่นกัน แจ้งเบอร์โทรศัพท์ให้ฉีเติ่งเสียนทันที หวังว่านจินและจ้าวเฮยหลงก็เคยเป็นนักโทษร่วมกันมาระยะหนึ่งเช่นกัน นอกจากนี้ทั้งคู่ยังเป็นบุคคลสำคัญในจงไห่อีกด้วย เป็นเรื่องปกติที่จะมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างกัน

หลังจากได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียน หลินว่านชิวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา พูด : “ขอเบอร์โทรของหัวหน้าจ้าวเหรอ ทำไมต้องมาแสแสร้งอยู่ที่นี่ด้วย ฉันให้แกโดยตรงก็พอแล้ว”

“เห็นได้ชัดว่าเขากำลังแสแสร้งอยู่ที่นี่ เขาจะไปรู้จักหัวหน้าจ้าวได้ยังไง”

“ฉันคิดว่า เขาจงใจต้องการพูดแบบนี้เพื่อทำให้คุณหลินตกใจ แต่ว่า เขากลับไม่รู้ว่า ผู้หญิงที่หัวหน้าจ้าวรักที่สุด ก็คือคุณหลิน!”

“ไม่ผิด ต่อให้เขาสามารถโทรหาหัวหน้าจ้าวได้จริงๆ เป็นเพียงการขนหินมาทุบเท้าของตัวเองเท่านั้น!”

บอดี้การ์ดเหล่านี้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ ฉีเติ่งเสียนไม่รู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ ทำร้ายผู้หญิงของหัวหน้าจ้าว ยังต้องการให้หัวหน้าจ้าวมาหนุนหลังเขาอีกเหรอ

จ้าวเฮยหลง มีชื่อเสียงด้านความเอาแต่ใจและเย่อหยิ่ง!

เฉียวชิวเมิ่งกำลังมองอยู่ด้านข้าง เป็นกังวลอย่างมาก เธอก็ไม่เชื่อเช่นกันว่าคนอย่างฉีเติ่งเสียนจะมีเส้นสายแบบนี้ สามารถติดต่อคนอย่างจ้าวเฮยหลงได้

ฉีเติ่งเสียนวางสายโทรศัพท์ ใส่มือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

“ทำไม ไม่แสดงต่อแล้วเหรอ แสดงต่อไปไม่ไหวแล้วเหรอ” หลินว่านชิวมองฉีเติ่งเสียนด้วยสีหน้าที่จะยิ้มไม่ยิ้ม ถาม

ฉีเติ่งเสียนหันหน้าไปพูดกับเฉียวชิวเมิ่ง : “คุณกระหายน้ำไหม ให้ผมเทน้ำชาให้คุณดื่มไหม”

เฉียวชิวเมิ่งอดไม่ได้ที่จะตะลึง พูด : “ฉีเติ่งเสียน สมองของนายมีปัญหาหรือเปล่า”

ฉีเติ่งเสียนหยิบถ้วยน้ำชามาสองใบ เทน้ำชาสองแก้ว แก้วหนึ่งให้เฉียวชิวเมิ่ง

“ต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงคนนี้ ผมกระหายตั้งนานแล้ว” ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ พูด

“……” เฉียวชิวเมิ่งหมดคำพูดโดยตรง เริ่มสงสัยจริงๆแล้วว่าสมองของฉีเติ่งเสียนมีปัญหาจริงๆหรือเปล่า หรือว่าถูกความเอิกเกริกของหลินว่านชิวทำให้ตกใจจนเสียสติไปแล้วเหรอ

หลินว่านชิวจ้องมองนาฬิกาอันวิจิตรงดงามบนข้อมือของตัวเองอย่างอดทน สิบนาทีผ่านไป เธอเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มเบิกบานราวกับดอกไม้ พูด : “สิบนาทีแล้ว หัวหน้าจ้าวยังมาไม่ถึงเลยนะ!”

เฉียวชิวเมิ่งอดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก อย่างที่คาด โทรศัพท์ที่ฉีเติ่งเสียนโทรออกไปสายนั้นเป็นเพียงการแสแสร้งเท่านั้น เขาจะสามารถติดต่อคนใหญ่คนโตอย่างจ้าวเฮยหลงได้ยังไง

“จัดการเลย จัดการให้หนัก แขนขาของเขาล้วนแล้วต้องถูกหักทิ้ง!” สีหน้าของหลินว่านชิวเยือกเย็นทันที พูดตะคอก

บอดี้การ์ดสิบกว่าคนเริ่มเคลื่อนไหวทันที ฉีเติ่งเสียนและเฉียวชิวเมิ่งทั้งสองคนถูกล้อมไว้ตรงกลางโดยตรง

น้ำตาที่ทำอะไรไม่ถูกของเฉียวชิวเมิ่งก็ไหลออกมาทันที พูดอ้อนวอน : “คุณหลิน ฉันจะคุกเข่าให้คุณ คุณอย่าให้คนทำร้ายเขาเลยนะ......”

“ได้สิ คุกเข่าลง ก้มกราบฉัน ก้มกราบอย่างแรง! ถ้าหากฉันไม่บอกให้หยุด แกก็ห้ามหยุด!” หลินว่านชิวพูดติดตลก

หลังจากพูดจบ เข่าทั้งสองข้างของเฉียวชิวเมิ่งงอลง เตรียมจะคุกเข่าลง