มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1426

“เรายังมีชีวิตอยู่ได้เพราะเราสังเกตเห็นทุกอย่างก่อนหน้านี้และเราโชคดี!” เฟนด์พูดยิ้ม ๆ

"ใช่แล้ว!" ดาเนียลล่ากอดอกขณะที่เธอพูดท้าทาย “การแข่งขันครั้งนี้ของคุณจบลงไปแล้ว และทุกอย่างต้องมีการวางแผนล่วงหน้ามาก่อนแน่!”

“นายท่านฮันท์ ฉันหวังว่าคุณจะให้คำอธิบายกับเรา! ลูกชายทั้งสามของฉันไม่มีใครออกมา! ไม่มีใครรอดออกมาเลย!” แดริลโกรธจัด เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการพุ่งออกไปข้างหน้าและต่อสู้ แต่เขาก็ถูกรั้งเอาไว้เพียงเพราะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ฝังลึกบอกเขาว่า เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายตรงหน้า

“ฉันจะรู้ได้ไงว่าลูกชายของคุณตายยังไง? ลูกชายของฉันก็ตายแล้วและสมาชิกในตระกูลฮันท์หลายคนก็ตายไปด้วยเหมือนกัน นี่มันแปลกมาก!” นายท่านฮันท์กระทืบเท้าด้วยความโกรธ จากนั้นเขาก็พูดกับผู้เข้าแข่งขันหลายคนที่รอดชีวิตจากการแข่งขันว่า “มีใครรู้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ฉันเข้าใจได้ว่าลูกชายคนที่สองของฉันเสียชีวิต ฉันเดาว่ามันเป็นเพราะเขาไม่เก่งจริง ๆ แต่ลูกชายคนโตของฉันมีโอสถเพิ่มพลังในการต่อสู้และเขายังมีรูนเพิ่มความเร็วอีกด้วย ทั้งยังมีรูนเคลื่อนกายชั้นยอด เขามีพลังในการต่อสู้สูงมาก และพลังในการต่อสู้ของเขาเทียบได้กับขั้นสูงสุดของระดับเทพแท้จริง ใครกันนะที่แข็งแกร่งพอจะฆ่าเขาได้?”

“เราไม่รู้เรื่องนั้นจริง ๆ นายท่านฮันท์!” สมาชิกของตระกูลเวสต์อุทานออกมาทันที

“ถูกต้อง ตอนที่เราอยู่ที่นั่น เราไม่เห็นนายน้อยทั้งสองของตระกูลฮันท์เลย แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าพวกเขาตายยังไง!” อัจฉริยะจากตระกูลแซคคารีก็ยืนยัน “ในเรื่องนี้ เราหวังว่านายท่านฮันท์จะไม่เปลี่ยนเรื่อง ได้โปรดตอบคำถามเรามาว่าทำไมคุณและอีกสองตระกูลถึงร่วมมือเพื่อทำร้ายตระกูลของเรา พวกคุณต้องวางแผนทุกอย่างไว้ก่อนหน้านี้แน่ ๆ!”

ตอนนั้นเองเควนตินไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เขาต้องการหาคนที่ฆ่าลูกชายของเขาออกมาและเฆี่ยนศพของบุคคลนั้นเพื่อคลายความเกลียดชังในใจของเขา

นายท่านเชิร์ชพยักหน้าเห็นด้วยแล้วพูดว่า “แน่นอน มันเป็นพฤติกรรมปกติที่คาดหวังไว้ ฉันขอให้ทุกคนอย่าคิดลบเกี่ยวกับเรื่องนี้!”

เควนตินชำเลืองมองนายท่านนอร์แมนอีกครั้งก่อนจะพูดว่า “นายท่านนอร์แมน ฉันรู้สึกปวดใจเหลือเกินที่ลูกชายทั้งสามของคุณเสียชีวิตอยู่ข้างใน อย่างไรก็ตาม นี่คือกฎของการแข่งขัน เราตกลงกันแล้วว่าเรื่อความเป็นความตายในการแข่งขันเป็นความรับผิดชอบส่วนตัว ถ้าพวกเขาตายไปก็จะไม่มีใครตรวจสอบได้หลังจากที่พวกเขาออกมา จริงไหม? ฉันก็ไม่ได้วางแผนจะตรวจสอบแม้ว่าลูกชายของฉันจะตาย!”

"นั่นเป็นความจริง อย่าคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นข้างในเลย เหตุการณ์ได้เลยมาถึงจุดนี้แล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในป่าแห่งนั้นก็ตาม” ในตอนนั้นเองนายใหญ่ฮันท์ก็ก้าวออมา แม้ว่าเขาจะเจ็บใจ แต่พวกเขาก็เป็นคนตั้งกฎพวกนี้ขึ้นมาเอง นอกจากนั้น พวกเขาจงใจเน้นกฎต่าง ๆ เพราะคิดว่าคนของพวกเขาจะต้องชนะอย่างแน่นอน พวกเขาจะทำให้ตัวเองอับอายได้ยังไงกัน? อัจฉริยะหลายคนเสียชีวิตไปแล้ว รวมทั้งหลานชายทั้งสองคนของเขาด้วย คนที่ตายแล้วไม่อาจกลับมามีชีวิตได้อีก มันไม่คุ้มที่จะตกเป็นฝ่ายรับคำเยาะเย้ย