มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1706

“เจ้าวิหาร ผม…ผมยังไม่อยากตาย ที่นี่มีหญ้าวิญญาณมากมายและพลังฉีก็อุดมสมบูรณ์ ถ้าผมต้องมาตายทั้ง ๆ ที่เพิ่งมีหวังอย่างนี้ ผมคงตายตาไม่หลับแน่!” ผู้อาวุโสของวิหารแห่งทวยเทพและราชาเดินเข้ามาหาแฮร์รี่ และกัดฟันพูดเบา ๆ

แฮร์รี่เหลือบมองผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ข้าง ๆ และกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน เขากัดฟันพูดกลับไปว่า “บ้าเอ๊ย คุณคิดว่าผมอยากตายเหรอ? แต่ที่นี่พวกเราก็มีกันเพียงไม่กี่ร้อยคน และเรายังไม่พบสมาชิกคนอื่น ๆ ของ วิหารแห่งทวยเทพและราชาเลย หากเรายอมจำนวนมันคงน่าละอายมาก นอกเหนือจากนั้น เราจะยอมจำนนได้อย่างไรในเมื่อเราเองก็ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งในระดับเทพสูงสุดแล้ว”

ผู้อาวุโสพูดไม่ออกและเขาเอ่ยปากอย่างหมดหนทาง “แต่เราไม่มีทางอื่น ทำไมเราไม่แสร้งทำเป็นยอมแพ้และหาโอกาสหลบหนีเมื่อมีโอกาสล่ะ? เราไม่รู้ว่ามีผู้อาวุโสคนใดจากวิหารของเราที่ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่สองของระดับเทพสูงสุดไปบ้างแล้วหรือยัง ถ้ามีก็จะดีมาก!”

“แม้ว่าพวกเขาจะทะลวงไปแล้วก็ไร้ประโยชน์ ถ้าพวกเขาไม่ปรากฏตัวในตอนนี้ เราต้องตายแน่นอนไม่ใช่หรือ? เราต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้านี้ไปให้ได้ก่อน!” แฮร์รี่มีสีหน้ามืดมน เขารู้สึกว่าการยอมก้มหัวให้อีกฝ่ายนั้นเป็นเรื่องน่าละอาย แต่เขาก็ไม่เต็มใจที่จะตายไปแบบนี้ การตายเป็นความจริงที่น่าเศร้าสำหรับเขาในตอนนี้ เนื่องจากเขาเพิ่งทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดมาอย่างยากลำบากแสนสาหัส เขาจะตายไปง่าย ๆ ก่อนที่เขาจะรู้ว่าที่แห่งนี้มันเกิดอะไรขึ้นและมีกองกำลังอะไรอยู่ในบริเวณนี้งั้นหรือ?

“คุณสองคนกำลังพึมพำอะไรกันอยู่ตรงนั้น? หลังจากปรึกษากันนานขนาดนั้น คุณตัดสินใจได้แล้วรึยัง?” แองกัส โมสลีย์รออยู่พักหนึ่งและเอ่ยปากอย่างกระวนกระวายเมื่อเขาเห็นทั้งสองแอบคุยกันอย่างลับ ๆ

แฮร์รี่เผยอริมฝีปาก แต่เขาไม่สามารถพูดว่ายอมจำนนออกมาได้เพราะเขารู้สึกว่ามันน่าละอายจริง ๆ

เขาพูดไม่ออก เมื่อผู้อาวุโสหญิงจากวิหารของเขาซึ่งได้ทะลวงเข้าสู่ขั้นที่หนึ่งระดับเทพสูงสุดแล้วเดินไปข้างหน้าและพูดเสียงดังพร้อมกับชี้ดาบในมือของเธอออกไป “ตาเฒ่า คุณคิดจริง ๆ หรือว่าเจ้าวิหารของเราจะยอมจำนน เจ้าวิหารของเราเป็นผู้นำของวิหารแห่งทวยเทพและราชา ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ชนเผ่าโบราณ เขายอมตายดีกว่าต้องยอมก้มหัวให้ ฉันเข้าใจเขาดีพอและเขาจะไม่ยอมจำนนอย่างแน่นอน!”

แฮร์รี่พูดไม่ออก ดูเหมือนว่าเขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่เขาไม่อาจยุติมันได้แล้ว

“ฮ่า ฮ่า… ใครจะคิดว่าคนเหล่านี้จะมีความมุ่งมั่นได้ขนาดนี้? ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็จะจัดให้ตามที่ขอและฆ่าพวกเขาให้หมด!” แองกัสหัวเราะเสียงดังและพูดพร้อมกับส่งสัญญาณมือ

“เจ้าวิหาร ดูนั่นสิ มีกลุ่มคนกำลังมุ่งตรงมาที่นี่และดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีกันไม่น้อย น่าจะมีกันราว ๆ พันคนเลยล่ะ!”