มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 1724

“อั่ก!” เฮเลน่าถลาถอยหลังไป หลังจากที่เธออาเจียนเป็นเลือดใบหน้าของเธอซีดลง อนิจจา เธอสู้กับทอมไม่ได้ เธอไม่แม้แต่จะทันได้ปัดป้องในตอนที่เขาโจมตีเธอในระยะประชิด

ขณะที่เธอเกือบจะล้มลงกับพื้น ร่างสองร่างก็พุ่งเข้ามาหาเธออย่างว่องไว ร่างหนึ่งกอดเอวเธอไว้แล้วค่อย ๆ พามาลงมาที่พื้น

ผู้ชายที่อุ้มเธอเป็นคนแปลกหน้าและดูหล่อเหลามาก ต่างจากผู้ชายที่ดูบึกบึนอย่างเฟนด์ ผู้ชายคนนี้มีความหล่อแบบคนหน้าสวยเล็กน้อย

มันทำให้เธอค่อนข้างจะใจเต้นในขณะที่เขารั้งเธอไว้กับร่างของเขา

ขณะที่เธอจ้องมองชายตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อย เฮเลน่าก็ตระหนักถึงสถานการณ์ของเธอและเตือนเขาอย่างเร่งด่วนว่า “ข… ขอบคุณที่ช่วยฉัน นายน้อย แต่พวกเขามีกันมากเกินไป และคุณคงสู้กับพวกเขาไม่ไหวหรอก หนีเร็วเข้า! สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ!”

“ไม่… ไม่เป็นไร ให้ฉันช่วยคุณเถอะ!" เฮนดริกยิ้มอาย และเกาหัวอย่างเคอะเขิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นหญิงสาวผู้งดงามเช่นนี้ และมันทำให้เขารู้สึกงงงวยมากพอ ๆ กับที่เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกเมื่อเห็นเธอได้รับบาดเจ็บ ตอนนั้นเองที่เขาพุ่งไปข้างหน้าและคว้าเธอไว้แนบกาย

อาเธอร์ซึ่งช้ากว่าหนึ่งหรือสองวินาทีโกรธจนหน้าหมดสี เขานึกดีใจที่เห็นเฮเลน่าถลาไปโดยคิดว่าโอกาสของเขามาถึงแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เขารีบออกมาอย่างไม่ลังเล

แต่เขาไม่คาดคิดว่าเฮนดริคจะทำได้เร็วกว่าเขาและล้ำหน้าเขาไปหนึ่งก้าว

ถึงกระนั้นอาเธอร์ก็ไม่ใช่คนโง่ แม้ว่าเขาจะไม่พอใจ แต่เขารีบหยิบยารักษาออกมาและส่งให้เฮเลน่า “สาวน้อย ฉันมียาที่จะช่วยรักษาบาดแผลของคุณ คุณลองทานสักเม็ดสิ พวกมันจะช่วยคุณได้มาก!”

ทอมอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นสถานการณ์ดังกล่าว “พวกนายมาจากตระกูลไหนกัน? ทะนงตัวกันชะมัด พวกนายวางแผนที่จะรีบมาช่วยคนพวกนี้งั้นเหรอ?”

เห็นได้ชัดว่าทอมคิดว่าคนที่มาช่วยเฮเลน่าเป็นสมาชิกของตระกูลไหนสักตระกูลจากแผ่นดินใหญ่ เพราะสมาชิกของวิหารราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์อาศัยอยู่ในทะเลมาโดยตลอด พวกเขาจึงไม่รู้จักกองกำลังจากแผ่นดินใหญ่มากนัก โดยธรรมชาติแล้วพวกเขารู้สึกว่าคนหนุ่มสาวเหล่านี้คงมาที่นี่เพื่อช่วยเฮเลน่าที่เป็นสมาชิกของตระกูลที่มาจากแผ่นดินใหญ่

“ฮ่าฮ่า… ทำไมคุณถึงต้องสนใจขนาดนี้ด้วย?” อาเธอร์ยิ้มอย่างเย็นชาและชี้ไปที่อีกฝ่าย เขาพูดอย่างหยิ่งยโสว่า “ถ้าคุณเข้าใจสถานการณ์นี้ก็ไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้น จำนวนคนของคุณก็ไม่เพียงพอให้เราฆ่าหรอก!”

“นายมันโอหังเกินไป หนุ่มน้อย!” ทอมไม่คิดหนีในตอนที่เขาใกล้จะชนะ เขาโบกมือพร้อมกับตะโกนว่า “โจมตี! พวกชอบสอดนี่บุ่มบ่ามเข้ามาสนามรบไม่คำนึงถึงชีวิตตัวเอง ฆ่าพวกเขาทั้งหมด!"