มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2013

ไม่มีทางที่เด็กเอาแต่ใจอย่างเวสลีย์จะปล่อยเฟนด์ไปง่าย ๆ ต่อให้ทุบอีกฝ่ายจนน่วมเขาก็คงไม่หายโมโห แต่ผู้ดูแลแอมโบรสและเฟนด์ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกันนัก ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่ออกตัวแทนเฟนด์และคอยสังเกตการณ์จากข้างสนามต่อไป

ความคิดเห็นของฝูงชนหลั่งไหลเข้ามาในหูของเขาอย่างต่อเนื่องและการคาดเดาที่ไม่มีมูลของพวกเขาทำให้เฟนด์หมดคำจะพูด ไม่ว่าเขาเกลียดการแก้ต่างให้ตัวเองแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดเพื่อหยุดคำครหานินทาที่มีต่อตัวเอง

“ช่วยหุบปากสักทีจะได้ไหม? นายกำลังตีโพยตีพายไปใหญ่แล้ว” เขาพูดกับชายที่มีดวงตาเป็นรูปสามเหลี่ยม จากนั้นก็หันไปมองที่เวสลีย์ซึ่งกำลังมองมาที่เขาพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นและรอยยิ้มยียวน

เฟนด์ไม่สนใจว่าเวสลีย์กำลังคิดอะไรอยู่ “ฉันจะถามนายอีกครั้ง นายจะเอาอะไรมาเดิมพัน?”

เวสลีย์หรี่ตาลง เขาเห็นด้วยกับสิ่งที่ชายผู้มีดวงตารูปสามเหลี่ยมกล่าว การเสนอเดิมพันก็หมายความว่าเขาคิดว่าเฟนด์มีโอกาสชนะเขาได้ เขารังเกียจศิษย์ขยะที่เข้ามาในตำหนักสองกษัตริย์ได้ด้วยวิธีการกระจอก ๆ หากไม่ใช่เพราะภาวะสงคราม เฟนด์จะไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้เข้ามาเหยียบที่ตำหนักสองกษัตริย์ ดังนั้น เขาจึงไม่สมควรได้อยู่ในตำแหน่งเดียวกับเขา!

แต่เนื่องจากเฟนด์เอ่ยปากถาม เขาจะไม่ตอบก็คงไม่เหมาะนัก เขายิ้มเย้ยหยันและพูดว่า “ถึงแม้นายจะไม่มีค่าพอให้ฉันวางเดิมพัน แต่ฉันก็จะยอมวางเดิมพันให้เพราะการทำให้นายพิการเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้”

ความโกรธของเวสลีย์พลุ่งพล่านอีกครั้งและสีหน้าของเขาก็แข็งกระด้างเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟนด์พูด ดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวของเขาจ้องไปที่เฟนด์อย่างแน่วแน่ “ดูเหมือนนายจะอยากตายมากสินะ! ก็ได้ ฉันจะจัดให้ตามที่ขอและเพื่อไม่ให้นายต้องรู้สึกว่าเสียเวลา ฉันจะให้นายตัดสินใจเอาเองว่านายอยากจะได้อะไรเป็นของเดิมพัน”

เฟนด์เลิกคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและอ้อยอิ่ง “ในเมื่อนายไม่มีห้องส่วนตัว งั้นวางเดิมพันด้วยคะแนนจำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบแต้มและโอสถทะลวงวิญญาณสองเม็ดเป็นไง?”