มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2062

ใบหน้าของดไวท์เปลี่ยนไปอย่างดูไม่ได้ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาเอาแต่จ้องไปที่เฟนด์

เฟนด์ถอนหายใจและหันกลับไปมองพื้นที่รอบ ๆ ที่ปกคลุมไปด้วยหมอก ตามที่แผนที่กล่าว อีกสิบหลาก็จะถึงผาโทมนัส ไม่มีใครล่วงรู้ว่าหน้าผานี้ลึกแค่ไหน และที่มาของชื่อนี้ก็มาจากการที่ไม่มีใครเคยรอดชีวิตหลังจากที่พวกเขากระโดดลงไปจากผาแห่งนี้ ซึ่งนั่นทำให้คนอันเป็นที่รักของพวกเขาเสียใจอย่างสุดซึ้ง

“ก่อนที่จะเข้ามายังป่าดงอสูร ฉันได้ทำการสำรวจพื้นที่อันตรายทั้งหมดแล้ว ดังนั้นฉันจึงคุ้นเคยกับผาโทมนัสเป็นอย่างดี สิ่งหนึ่งที่ทั้งตำราและศิษย์คนอื่น ๆ เห็นพ้องต้องกันอย่างหนึ่งก็คือคุณจะไม่ตายจากผาโทมนัส” เฟนด์อธิบายอย่างช้า ๆ

ดไวท์ริมฝีปากกระตุก เขาอดไม่ได้ที่จะแย้งขึ้นว่า “เราไม่อยากได้ยินประโยคนั้นจากนายเสียหน่อย ทุกคนต่างรู้ดีว่าผู้ฝึกยุทธสามารถใช้พลังที่แท้จริงของพวกเขาในการพยุงร่างกายของตัวเองในขณะที่ตกหน้าผาได้และสิ่งนี้จะรับประกันความปลอดภัยของเขาได้ด้วย แต่สิ่งที่ทำให้ผู้คนตายในผาโทมนัสเป็นเพราะผนึกเวทย์โบราณต่างหาก!”

เฟนด์พยักหน้า เขาก็เข้าใจในเรื่องนั้นดีเช่นกัน “ผมคิดว่าผนึกเวทย์โบราณก็เป็นเวทย์ค่ายกลชนิดหนึ่งเช่นกัน และเนื่องจากมันเป็นผนึกเวทย์ที่ถูกสร้างไว้นานแล้ว มันจึงสูญเสียประสิทธิภาพลงไป ดูหมอกรอบตัวคุณสิ… นี่คือพลังงานทั้งหมดที่ถูกปล่อยออกมาหลังจากที่ผนึกเวทย์โบราณเสื่อมสลายลง”

เจดเริ่มสับสนมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาไม่เข้าใจว่าเฟนด์กำลังพยายามสื่อถึงอะไร ดังนั้นน้ำเสียงของเขาจึงแข่งเกล้าขึ้นเล็กน้อย “นี่นายพยายามจะพูดอะไรกันแน่? บอกฉันมาตรง ๆ เลิกทำให้สับสนสักที! นี่นายกำลังจะบอกให้เรากระโดดหน้าผาเพื่อเอาชีวิตรอดงั้นเหรอ?”

ใบหน้าของเจด ผ่อนคลายลงเล็กน้อยหลังจากได้ยินเช่นนั้น เฟนด์รีบทำมือเป็นสัญญาณให้พวกเขาวางอัลเบี้ยนลงเพื่อที่เขาจะได้ดูแลบาดแผลของคนบาดเจ็บ การไม่ทำให้เขาเหนื่อยไปมากกว่านี้ถือเป็นการดีที่สุด เนื่องจากการผจญภัยในครั้งนี้ของพวกเขาที่นี่ได้พรากอะไรต่อมิอะไรไปจากเขามากมาย

หลังจากวางอัลเบี้ยนลงแล้ว พวกเขาก็เริ่มทำสมาธิ ใบหน้าของพวกเขายังคงเต็มไปด้วยความวิตกกังวล แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะปลอดภัยแล้ว แต่พวกเขาไม่รู้แน่ชัดว่าปราการธรรมชาติแห่งนี้จะใช้การได้หรือไม่