มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2117

“นายคิดว่าจะมีผู้อาวุโสคนไหนจะยอมรับศิษย์ที่ดีแต่เลียแข้งเลียขา? เดิมทีก็มีศิษย์มากมายที่ชอบประจบประแจงผู้อาวุโสอยู่แล้ว ดังนั้นทำไมพวกอาวุโสจำเป็นจะต้องรับพวกเขาเป็นศิษย์ของตัวเองด้วยล่ะ? ถ้าเขาชอบฟังคำประจบสอพลอมากขนาดนั้น ฉันยอมลาออกจากตำแหน่งงานนี้ทันทีและไปดักรอเขาที่หน้าประตูบ้านทุกวันเพื่อเอยประโยคประจบสอพลอให้เขาวันละเป็นร้อย ๆ ประโยค โดยไม่ซ้ำกันด้วย”

เซนตะลึงกับสิ่งนี้ และแม้แต่เฟนด์ก็ไม่สามารถทานทนกับรอยยิ้มจาง ๆ ที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาได้ แต่โนเอลไม่สนใจปฏิกิริยาของพวกเขา

ระหว่างทางกลับห้อง เฟนด์ยังคงนึกถึงสิ่งที่พวกเขาคุยกัน เขาแน่ใจว่าผู้อาวุโสก็อดฟรีย์มีแผนของตัวเองที่จู่ ๆ ก็ประกาศความตั้งใจที่จะรับศิษย์คนสุดท้ายของเขาในตอนนี้ เขาไม่เชื่อว่าผู้อาวุโสก็อดฟรีย์สามารถลืมประสบการณ์เฉียดตายที่ป่าดงอสูรไปได้

ผู้คนที่ตกอยู่ในที่นั่งเดียวกับผู้อาวุโสก็อดฟรีย์เกลียดชังความอยุติธรรมอย่างยิ่ง และพวกเขาจะไม่ตอบแทนความคับข้องใจด้วยความเมตตา เป็นไปได้ว่าเขาอาจมีเจตนาอื่นแอบแฝง เมื่อความคิดของเฟนด์เบนมาที่ประเด็นนี้ เขาก็เริ่มคาดเดาถึงตัวบุคคลที่ปองร้ายผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ครั้งก่อน แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้อะไรมากนัก และทำได้เพียงตรวจสอบรายชื่อผู้ต้องสงสัยก่อนที่จะส่ายหน้า

เรื่องนี้ถูกพักไว้ก่อน

เฟนด์คิดเรื่องนี้แล้ว เขายังดึงเก้าอี้มาคร่อมและนั่งลงก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “บอกตามตรง ผมไม่ได้บอกพวกเขาไปเสียทุกอย่าง และผมก็บอกพวกเขาในสิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องรู้เท่านั้น ถ้าผมไม่พูดอะไรเลยพวกเขาจะสงสัยในตัวผมเอาได้ เหนือสิ่งอื่นใดผมยังได้รับข้อมูลจากพวกเขาสองคนมาบ้างอีกด้วย ถ้าผมได้แต่ขอข้อมูลโดยที่ไม่มีอะไรแลกเปลี่ยนกับพวกเขาเลย พวกเขาคงจะยิ่งสงสัยในความสัมพันธ์ของผมกับผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ เป็นการดีกว่าที่จะหาข้อแก้ตัวและบอกข้อมูลเหล่านั้นให้พวกเขารู้บ้าง นอกเหนือจากนั้น ผมก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะสามารถตรวจสอบความสัมพันธ์ของผมกับผู้อาวุโสก็อดฟรีย์ได้อยู่แล้ว”

ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งสองพบกันที่ขอบของป่าดงอสูร นอกจากเจดและพรรคพวกของเขาจากสำนักสหัสบรรณแล้ว ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาพบเจอเหตุการณ์ใดที่นั่น