มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2227

ศิษย์เหล่านี้เป็นคนพิเศษในสำนักและใช้ชีวิตอยู่แต่กับคำเยินยอ พวกเขาไม่เคยถูกเหยียดหยามเช่นนี้ และสายตาที่นักรบแห่งสุญญะมองมาที่พวกเขาก็ทำให้พวกเขารู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างยิ่ง

“เราดูไร้ค่าขนาดนั้นเชียวเหรอ? ทำไมถึงมองเราแบบนั้น? ทั้งที่พวกคุณก็อยู่เพียงขั้นต้นระดับแรกกำเนิดเท่านั้น!” บางคนบ่น ความกังวลของพวกเขาหายไปบางส่วนเนื่องจากอีกฝ่ายไม่ได้มีระดับพลังยุทธสูงกว่าพวกเขา

นักรบแห่งสุญญะที่ยืนอยู่ต่อหน้าศิษย์เหล่านี้ยังคงนิ่งเฉยพวกเขามีสายตาเหมือนกันและเงียบงันราวกับพวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย

เฟนด์กอดอกและสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาด้วยความสนใจเป็นอย่างมาก คนอื่น ๆ พูดไม่ออกกับการกระทำของเขา ขณะที่เขาจมอยู่กับการพินิจพิเคราะห์ของตัวเอง จู่ ๆ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวรอบตัวเขา นักรบแห่งสุญญะที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาจู่ ๆ ก็ยกผลึกลูกแก้วในมือขึ้นไปในอากาศ แสงจ้าจำนวนเจ็ดสีปกคลุมรอบตัวเขาในทันที

ก่อนที่เฟนด์จะรู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น เขาพบว่าตัวเองอยู่บนทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ตระหนักได้ว่าเขาเป็นคนเดียวที่อยู่อีกฟากของทุ่งหญ้าว่างเปล่า ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้? ที่นี่ที่ไหน? เขา…

เมื่อกี้เขาอยู่ที่ไหน? ทันใดนั้นเฟนด์ก็จำไม่ได้ว่าเขาอยู่ที่ไหนมาก่อน รู้สึกเหมือนตัวเองอยู่บนทุ่งหญ้ากว้างใหญ่แห่งนี้มาตั้งแต่แรก แต่เขาไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้อย่างไรและมาทำไม

"เฟนด์! ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะเอาคืนนายให้ได้ และในที่สุดฉันก็จะได้เอาคืนนายเดี๋ยวนี้แล้ว!" ธีโอยิ้มขึ้นในทันทีในขณะที่เขาจ้องมองที่เฟนด์เขาอยู่ห่างจากเฟนด์ราวหนึ่งเมตร กำลังหัวเราะเยาะด้วยความยินดี รู้สึกเหมือนเป้าหมายทั้งหมดในชีวิตกำลังจะลุล่วง แปลว่าในไม่ช้าเขาจะได้มีความสุขไปกับการใช้ชีวิต

เฟนด์สูดหายใจเข้าลึก ไม่ว่าจิตใจของเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถสงบใจได้เลย

ขณะที่เขาสั่นสะท้าน ก็มีเสียงอีกเสียงหนึ่งปรากฏขึ้นทางด้านขวาของเขา "ใครจะคิดว่าวันนี้เรื่องจะมาจบแบบนี้กัน ศิษย์น้องเฟนด์! เป็นยังไงล่ะ? เจ็บปวดไหม? เจ็บหรือเปล่า? อีกไม่นานนายก็จะถูกถลกหนังแล้ว! คนธรรมดาทนความเจ็บปวดแบบนี้ไม่ได้หรอก! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"

เสียงของกริฟฟินดังราวกับแมลงวันที่บินวนอยู่ในหูของเฟนด์ไม่หยุดหย่อน