มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2290

แซมซั่นรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตายที่โอบรอบคอของเขา เขาปิดตาลงรอคอยความตายอย่างช้า ๆ

บางครั้งในตอนที่คน ๆ หนึ่งรู้ตัวว่าใกล้จะถึงคราวตายของตัวเอง พวกเขาจะสงบลง แซมซั่นเองก็อยู่ในสภาพนั้น แม้ว่าเขาจะยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ยังมีอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้าก็ตาม

เขาเป็นศิษย์ภายในของสำนักสหัสบรรณ ตราบใดที่เขาไม่ยอมแพ้ เขาก็สามารถขึ้นเป็นผู้ดูแลในสำนักสหัสบรรณหรือแม้แต่ผู้อาวุโสภายนอกได้ เขายังเป็นอะไรได้อีกตั้งหลายอย่าง

ทันใดนั้นเองก็มีกลิ่นของการถูกเผาไหม้โชยออกมา กลิ่นนั้นรุนแรงจนทำให้เขาตื่นตระหนก และทันใดนั้น เขาก็ได้ยินว่า "เจอแล้ว!"

วินาทีต่อมา เสียงคร่ำครวญมากมายก็ดังเข้าหูแซมซั่น ทันใดนั้น แซมซั่นก็ลืมตาขึ้น และดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนไร้ชีวิตไปต่อหน้าต่อตาเขา และร่วงโรยลงอย่างฉับพลัน

ราวกับเวลาล่วงโรยไปหลายทศวรรษ หลังจากมันร่วงโรยกลีบดอกไม้ก็กลายเป็นฝุ่นผงไป เหลือเพียงสายลมอ่อน ๆ ที่พัดมาปะทะเข้ากับดวงตาของแซมซั่น

แซมซั่นหายใจไม่เป็นจังหวะ เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงประตูนรกที่เปิดอ้ารอให้เขาก้าวเข้าไป! แต่ในวินาทีต่อมา สิ่งเหล่านั้นกลับกลายเป็นเพียงฝุ่นผง

‘เกิดอะไรขึ้น?!’ นั่นคือคำถามแรกที่แวบเข้ามาในห้วงความคิดของแซมซั่นเมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้น เสียงตะโกนที่เขาได้ยินก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เสียงของมนุษย์ แต่ฟังดูเหมือนเสียงของปีศาจมากกว่า!

“แซมซั่น คุณเป็นยังไงบ้าง?!” เสียงของอิเซยาห์ดังขึ้นตรงหน้าเขา

เมื่อไม่มีกลีบดอกไม้มาขวางกั้น ในที่สุดแซมซั่นก็มองเห็นสิ่งรอบข้างได้ อิเซยาห์ก็ดูคล้ายจะอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้เช่นกัน เสื้อผ้าของเขาขาดหลายจุด แต่โชคดีที่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ

เมื่อพิจารณาโดยละเอียดแล้ว พวกเขาเห็นกับตาว่าต้นไม้สั่นไหวได้จริง ๆ ราวกับมันกำลังพยายามดิ้นรนในเฮือกสุดท้ายก่อนตาย พวกเขาทั้งสามตกใจมากเมื่อเห็นเช่นนั้น และไม่รู้จะทำอย่างไรดี

เฟนด์ยืนตัวตรง มองไปทางต้นไม้ต้นดังกล่าว! นั่นคือร่างที่แท้จริงของปีศาจลมมายา เนื่องจากความทรงจำที่บรรพบุรุษผู้นั้นทิ้งไว้ให้ เขาจึงรู้ว่าจุดอ่อนของสัตว์อสูรตนนี้คือการที่มันไม่สามารถขยับร่างกายที่แท้จริงของมันได้

ปีศาจลมมายามีระยะการโจมตีที่จำกัด หากมันต้องการดักจับศัตรู ร่างที่แท้จริงของมันจะอยู่ไกลไม่ได้ สัตว์อสูรตนนี้จะเปลี่ยนร่างเป็นพืชแล้วซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา

ถึงกระนั้นเฟนด์ก็จำได้อย่างชัดเจนว่ารอบตัวพวกเขา นอกจากต้นไม้ต้นนั้นก็ไม่มีต้นอื่นอีก เหตุผลที่เฟนด์ไม่ทันตระหนักถึงสัตว์อสูรตนนี้ก็เพราะมันคือต้นไม้ และเหตุผลก็ง่าย ๆ ก็คือต้นไม้ไม่มีร่องรอยของการมีชีวิตเลย มันดูเหมือนต้นไม้ที่ยืนต้นตายไปแล้วหลายปีเท่านั้น