มหาเทพ แห่ง สงคราม นิยาย บท 2291

เฟนด์จ้องมองเจ้าสัตว์อสูรที่ตัวสั่นอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดปีศาจลมมายาก็ตายลงไป! ภายใต้สายตาประหลาดใจของคนอื่น ๆ จู่ ๆ ปีศาจลมมายาก็ระเบิดกลายเป็นแสงสีชมพู

แสงเริ่มเจิดจ้าขึ้นเรื่อย ๆ จนเริ่มจะทำอันตรายต่อดวงตาของพวกเขา หลังจากผ่านไปชั่วครู่ แสงสีชมพูก็หายไป โอสถทรงกลมปรากฏขึ้นต่อหน้าคนทั้งสาม! โอสถนี้มีกลิ่นโอสถรุนแรง และเห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่โอสถทั่วไป!

เฟนด์เลิกคิ้วขึ้น ส่งญาณทิพย์ของเขาออกไป แล้วจึงตระหนักได้ว่าโอสถดังกล่าวเป็นโอสถระดับเจ็ด นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขารู้ได้ นอกจากนั้นแล้วทั้งชื่อหรือผลของโอสถนี้คืออะไรเขาไม่รู้เลย

แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม เขาคือคนที่กำจัดปีศาจลมมายาได้ และโอสถนั้นควรจะเป็นของเขา เขาไม่ได้คิดอะไรมากขนาดดึงกล่องออกมาจากมัสตาร์ด ซี๊ด เก็บโอสถดังกล่าวไว้ข้างในกล่องนั้นและเก็บมันไปต่อหน้าต่อตาทั้งสามคน

กิริยาทั้งหมดเกิดขึ้นด้วยท่าทีสบาย ๆ ขณะที่อีกสามคนได้แต่จ้องมองตาปริบ ๆ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าหากไม่ได้เฟนด์ช่วยพวกเขา พวกเขาคงตายไปแล้ว เพราะฉะนั้นพวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะแย่งชิงโอสถดังกล่าวกับเฟนด์ได้!

เฟนด์ยังคงไม่ได้พูดอะไรต่อ เป็นแซมซั่นที่ทำลายความเงียบนั้นลง “เมื่อกี้มันน่ากลัวมาก! ผมนึกว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตเสียแล้ว พวกคุณสองคนไม่รู้หรอกว่า เมื่อกี้... กลีบดอกไม้นั่นเกือบจะกรีดคอผมแล้ว!”

ใบหน้าของแซมซั่นเต็มไปด้วยอารมณ์ขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เขาไม่ได้เอ่ยขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศตึงเครียด แต่เป็นเพราะเขารู้สึกหวาดกลัวอย่างแท้จริง ในขณะนั้น เขาได้ยอมรับความตายของตัวเอง และปิดตาของตัวเองลงแล้ว

หากไม่ได้การเคลื่อนไหวของเฟนด์ เขาคงจะตายไปแล้วจริง ๆ ขณะเอ่ยปากพูดแซมซั่นก้าวไปทักทายเฟนด์

“ต้องขอบคุณที่คุณช่วยชีวิตผมไว้ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงตายไปแล้ว!”

อิเซยาห์ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นว่า "เราเข้าใจดีว่าคุณไม่อยากเปิดเผยตัวเอง ช่วยบอกเราหน่อยได้ไหมว่าเราควรเรียกคุณว่าอะไรดี"

เฟนด์พยักหน้า เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “เรียกผมว่าวู๊ดก็ได้”

เฮย์เดนและแซมซั่นพยักหน้า ทั้งคู่เรียกเขาแบบนั้นพร้อมกัน สีหน้าของอิเซยาห์เปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินชื่อนั้น

สีหน้าของเฟนด์ดูคล้ายกำลังปิดบังอะไรอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นอิเซยาห์จึงเกิดความสงสัยในตัวเขา แต่หลังจากครุ่นคิดถึงความเป็นไปได้ต่าง ๆ จากเฟนด์แล้ว เขาก็ได้แต่ส่ายหัว เรื่องราวคงไม่มีทางบังเอิญขนาดนั้น