มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 213

หลัวซิวไม่ได้ทำความเคารพ แน่นอนว่าเขาก็เอาตนเองยืนอยู่ในตำแหน่งเดียวกับปรมาจารย์กลั่นยาระดับ4

ทว่า การกระทำของเขา ในสายตาของคนที่อยู่ข้างๆ กลับเป็นการเสียมารยาท

"ฮ่าๆ ไม่กล้าพูดเรื่องความคิดหรอก ฉันโอวโหเหลียง" ชายชราประสานมือทำความเคารพตอบ

"สวรรค์ ฉันไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม ชายหนุ่มคนนั้นอายุประมาณสิบห้าเท่านั้น แต่ปรมาจารย์โอวโหกลับทำความเคารพตอบ?"

ในสายตาของคนนอกการกระทำของหลัวซิวนั้นไร้มารยาท แต่การกระทำของปรมาจารย์โอวโห ทำให้ทุกคนคาดการณ์ไปต่างๆนานา

หญิงสาวชุดสีม่วงที่ติดตามอยู่ด้านหลังโอวเหลียงแววตาทอประกาย จำต้องมองชายหนุ่มชุดคลุมยาวดำใหม่

แม้จะบอกว่าคนเราไม่สามารถมองรูปลักษณ์ภายนอกได้ แต่ชายหนุ่มชุดคลุมยาวดำคนนี้ก็ไม่ได้แลดูมีอะไรพิเศษ บนตัวของเขาแทบจะไม่มีลมปราณของนักยุทธ์ฝึกตน ทว่ากลับทำให้ท่านอาจารย์ของตนปรมาจารย์โอวโหให้ความเคารพ หรือว่าจะเป็นผลการฝึกตนฝึกจิต?

เธอรู้จักท่านอาจารย์ของตนเป็นอย่างดี ถึงแม้จะเป็นตระกูลเหยียนซึ่งเป็นหนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ สำหรับอัจริยะตระกูลเหยียนที่มาขอยาเหล่านั้น ปรมาจารย์โอวโหก็ไม่เคยทำสีหน้าดีๆ ให้พวกเขามาก่อน

"ปรมาจารย์โอวโหเกรงใจแล้วครับ ผมชื่อซิวหลัว" หลัวซิวพูดขึ้น

ชื่อซิวหลัวนี้ ในระแวกเขตการปกครองโตว้ไห่คนมากมายล้วนเคยได้ยิน แต่ในเมืองกู่เจี้ยน กลับไม่มีชื่อเสียง

เพราะถึงอย่างไรในเมือง ตำแหน่งก็ต้องไกลเกินกว่าในเขตการปกครอง อัจฉริยภาพมีมากมาย แน่นอนว่าย่อมไม่ได้สนใจอัจฉริยภาพที่มาจากในเขตการปกครอง

แน่นอน ลำดับของหลัวซิวในการต่อสู้ช่วงชิงตำแหน่ง ด้วยอายุสิบห้า ผลการฝึกตนฝึกจิตขั้น1ทะลุผ่านหอคอยมังกรบินชั้นเจ็ด ควรค่าให้ขั้วอำนาจในประเทศเทียนหวูจับตามอง

เพียงแต่มีคนบางส่วนที่รู้ว่าหลัวซิวคือซิวหลัว ทว่าคนบางส่วนก็ไม่รู้

ทางด้านโอวโหเหลียงรู้พอดี ทั้งยังเคยเห็นภาพวาดหน้าเหมือนของหลัวซิว ดังนั้นตอนที่เห็นหลัวซิวในโถงแก๊งแลกเปลี่ยน ก็จำได้ในทันที

อัจฉริยะอายุสิบห้าที่มีความสามารถระดับนี้ ควรค่าให้เขาปฏิบัติอย่างเท่าเทียมเป้นธรรมดา

แต่ว่าโอวโหเหลียงไม่ได้พูดตัวตนของหลัวซิวออกมา ยิ้มแล้วพูด "ถ้าหากผู้น้อยอยากจะกลั่นยากลั่นจิต ฉันสามารถช่วยได้"

จากแววตาและน้ำเสียงของอีกฝ่าย หลัวซิวพอจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายรู้ว่าตัวตนของตนคือใคร

ปรมาจารย์กลั่นยาระดับ4เป็นคนยื่นมือมาช่วยกลั่นยาด้วยตนเอง ถือเป็นเรื่องที่หายากมาก สิ่งนี้ทำให้นักยุทธ์ฝึกตนในโถงใหญ่ ใบหน้าล้วนเปี่ยมไปด้วยความอิจฉาริษยา

แต่ว่าสำหรับโอวโหเหลียง เป็นเพียงการช่วยเหลือเล็กน้อยเท่านั้น การที่ได้ผูกมิตรกับอัจฉริยบุคคล เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่าคำพูดของหลัวซิว กลับทำให้โอวโหเหลียงและหญิงสาวชุดสีม่วงที่อยู่ด้านหลังของตกตะลึง

"ขอบคุณในความหวังดีของปรมาจารย์โอวโห แต่ว่าผมสามารถกลั่นยาเองได้ครับ"

"ผู้น้อยหมายความว่า นายสามารถกลั่นยาเอง ทั้งยังเป็นยากลั่นจิตขั้น4?" โอวโหเหลียงมีชีวิตอยู่มานาน จิตใจของเขามั่นคงระดับไหน แต่ว่าเวลานี้เขากลับตกใจและยากที่จะเชื่อ

เขาศึกษาการกลั่นยามาสามร้อยกว่าปี ไม่ง่ายเลยกว่าจะบรรลุเป็นปรมาจารย์กลั่นยาระดับ4 แต่เด็กคนนี้เพิ่งอายุเท่าไหร่ อายุสิบห้าก็เป็นปรมาจารย์กลั่นยาระดับ4แล้วเหรอ?

"แน่นอนว่าได้ ผู้น้อยตามฉันมา เป็นอันประจวบเหมาะลูกศิษย์ของฉันก็กำลังเตรียมสอบนักกลั่นยาระดับ3พอดี" โอวโหเหลียงพูด

เมื่อได้ฟัง หลัวซิวหันไปมองหญิงสาวชุดสีม่วงด้วยแววตาแปลกใจเล็กน้อย ผลการฝึกตนพรสวรรค์ อายุยี่สิบก็สามารถบรรลุดนักกลั่นยาระดับ3 พรสวรรค์นักกลั่นยาแบบนี้พบเจอได้น้อยมาก

แต่ว่านักกลั่นยาระดับ3ก็มีไม่น้อย สิ่งที่ยากที่สุดคือระดับ3บรรลุไปยังระดับ4

หลังจากผ่านไปคร่หนึ่ง หลัวซิวเดินตามโอวโหเหลียงเข้าไปห้องกลั่นยาลับภายในแก๊งนักกลั่นยา

ห้องลับนี้ขนาดใหญ่ ด้านในมีคนหนุ่มสาวสี่คนกำลังรออยู่ ตอนที่เห็นโอวโหเหลียงเข้ามา ต่างทำความเคารพ

หลิวซิวเพิ่งรู้ว่า คนเหล่านี้ล้วนมาร่วมการสอบนักกลั่นยา ส่วนโอวโหเหลียงเป็นคนดูแลการสอบ

เขาเองก็พาหญิงสาวชุดสีม่วงมาสอบ ประจวบเหมาะบังเอิญเห็นหลัวซิวตรงโถงใหญ่เข้าพอดี

การสอบของนักกลั่นยาทั่วไปแน่นอนว่าโอวโหเหลียงไม่ต้องออกหน้า แต่ว่าคนหนุ่มสาวเหล่านี้ล้วนไม่ธรรมดา เพราะถึงอย่างไรก็เป็นอัจฉริยะที่ขั้วอำนาจใหญ่ในเมืองกู่เจี้ยนบ่มเพาะขึ้นมา เป็นนักกลั่นยาระดับ2ตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อผ่านการสอบ ก็สามารถกลายเป็นนักกลั่นยาระดับ3

ขอเพียงตอนมีชีวิตอยู่สามารถบรรลุนักกลั่นยาระดับ4 ถ้าอย่างนั้นตำแหน่งก็จะสูงขึ้น ในตระกูลก็จะสามารถดื่มด่ำกับการปฏิบัติเช่นเดียวกับผู้แข็งแกร่งระดับราชายุทธ์！

"ผู้น้อยซิวหลัวยื่นมือออกมาหนึ่งข้างให้ฉันดูก่อนได้ไหม?" โอวโหเหลียงยิ้มแล้วบอกกับหลัวซิว ความเป็นจริงเขาเองก็ยากจะเชื่อว่าหลัวซิวสามารถกลั่นยาระดับ4ได้ ดังนั้นจึงอยากให้เขาลองกลั่นยาระดับ3ดูก่อน

"ได้ครับ" หลัวซิวยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ เขารู้ดีว่าโอวโหเหลียงไม่เชื่อในความสามารถของตน