มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 37

ด้วยลมปราณความร้อนในร่างกายที่ค่อยๆลดลง ลู่เมิ่งเหยาที่สติเลือนรางก็ค่อยๆกลับมามีสติ

เธอมองเห็นหลัวซิวที่ยืนอยู่ข้างเตียง ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเหยียดตัวลุกขึ้นมานั่ง

พบว่าเสื้อผ้าของตนยังเรียบร้อยดี เธอโล่งอก สิ่งที่กังวลที่สุดก็คือตอนที่ตนไม่ได้สติแล้วนักเรียนฉวยโอกาสลวนลามตน

"หลัวซิว ขอบคุณนายมาก" เธอพูดด้วยความอิดโรยพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ

"อาจารย์ลู่ไม่ต้องเกรงใจครับ นี่คือสิ่งที่ผมสมควรทำ" หลัวซิวพูด เห็นอาจารย์ลู่อ่อนแอไร้ที่พึ่งพิง เขาอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น："เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับอาจารย์ลู่เหรอครับ?"

ลู่เมิ่งเหยามองหลัวซิว ถอนหายใจเบาๆ เธอรู้สภาพร่างกายของตนเป็นอย่างดี ถ้าไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น เกรงว่าคงจะอยู่ไม่พ้นปีนี้แล้ว

เส้นลมปราณของเธอเป็นธาตุหยางไฟตั้งแต่กำเนิด ทุกเจ็ดวันจะต้องทุกข์ทรมานกับความร้อนที่แผดเผาหัวใจ แม้จะมียาคงจิต แต่อย่างมากก็มีชีวิตอยู่ได้แค่สองปีเท่านั้น ไม่ว่าช้าหรือเร็วก็ต้องตายอยู่ดี

แต่ว่าเธอเองก็สัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงของหลัวซิว ด้วยเหตุนี้จึงพูดขึ้น："สมรรถภาพทางกายของฉันพิเศษตั้งแต่เกิด ดังนั้นทุกทุกไม่กี่วันจะมีอาการแบบนี้เกิดขึ้น"

"อาจารย์ลู่ ผมขอดูหน่อยได้ไหมครับ? บางทีผมอาจจะมีวิธี" หลัวซิวพูดขึ้นกะทันหัน

"นาย?" ลู่เมิ่งเหยาตกตะลึง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรภาพในหัวถึงฉายตอนที่หลัวซิวช้อนตัวตนขึ้น ใบหน้าของเธอฉายความเยือกเย็นทันที

"โรคที่ฉันเป็นนายรักษาไม่หาย ไม่ต้องช่วย" ลู่เมิ่งเหยาพูดด้วยเสียงเยือกเย็น

เธอรู้สึกว่าบางทีหลัวซิวอาจจะฉวยโอกาสนี้คิดไม่ซื่อกับตน

รู้สึกถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปของลู่เมิ่งเหยา หลัวซิวจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าอีกฝ่ายคิดอะไร อดไม่ได้ที่จะยิ้มเศร้า："อาจารย์ลู่คงจะเข้าใจผมผิดไปแล้วครับ ถ้าผมจะฉวยโอกาสรังแกอาจารย์ ผมก็ทำได้ตั้งแต่อยู่ระหว่างทางแล้วครับ"

"พูดแบบนี้ นายมีความคิดแบบนี้เหรอ?" ลู่เมิ่งเหยาพูดเสียงเยือกเย็น

เมื่อได้ฟัง หลัวซิวกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที อาจารย์ลู่คนนี้หุ่นยั่วยวนมาก ผิวขาว ตนมีความคิดไม่ซื่อจริงๆ

เห็นหลัวซิวไม่พูด ลู่เมิ่งเหยายิ่งมั่นใจว่าเขามีความคิดไม่ซื่อกับตน สีหน้ายิ่งเยือกเย็น ตะคอกออกไป："นายกลับไปได้แล้ว！”

หลัวซิวไม่รู้จะร้องไห้หรือยิ้มดี ตนหวังดีอยากจะรักษาโรคให้เธอ ไม่เพียงแต่ไม่ซึ้งในน้ำใจ แต่ยังถูกมองว่าเป็นคนลามก

แน่นอนว่าเขาไม่อยากทิ้งภาพคนลามกเอาไว้ในใจของอาจารย์ลู่ ด้วยเหตุนี้จึงพูด： “เส้นลมปราณหัวใจของอาจารย์ลู่น่าจะมีปัญหา ผมพูดถูกไหมครับ?"

ใบหน้าเยือกเย็นของลู่เมิ่งเหยา ชะงักทันที สีหน้าฉายความสงสัย "นายรู้ได้ยังไง?"

ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะสะลึมสะลือ แต่เธอมั่นใจว่าหลัวซิวไม่ได้ใช้ปราณในตรวจดูร่างกายของตน แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเส้นลมปราณหัวใจของตนมีปัญหา?

"ผมมีความรู้ด้านการแพทย์เล็กน้อย ตอนที่อาจารย์ลู่อาการกำเริบ ผมสังเกตเห็นลมปราณร้อนๆแผ่ออกมาจากเส้นลมปราณหัวใจ แล้วกระจายไปทั่วร่างกายครับ" หลัวซิวพูดด้วยความมั่นใจ

เขาดูผังลายเส้นชีวิตของอาจารย์ลู่คนนี้แล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ดูอย่างละเอียด แต่มั่นใจว่าเส้นลมปราณหัวใจมีปัญหา

เส้นลมปราณหัวใจคือประตูชีวิตของนักยุทธ์ อ่อนแอมาก ถ้ามีปัญหา ก็จะตายง่ายมาก

หลัวซิวจับจ้องไปยังหน้าอกข้างซ้ายของลู่เมิ่งเหยา ท่ามกลางการจดจ้อง ผังลายเส้นชีวิตสะท้อนอาการออกมาอย่างละเอียด

เห็นเส้นลมปราณหัวใจของลู่เมิ่งเหยา แตกต่างจากเส้นลมปราณส่วนอื่น มีเปลวไฟสีแดงปรากฏขึ้นมา เส้นลมปราณมีเพลิงไฟ ซึ่งเป็นพลังยิ่งใหญ่ที่พร้อมจะปะทุขึ้นมาทุกเมื่อ

บริเวณใกล้เคียงของเส้นลมปราณหัวใจ หลัวซิวสัมผัสได้ถึงลมปราณที่เยือกเย็น น่าจะเป็นเพราะยาธาตุเย็นที่เมื่อก่อนอาจารย์ลู่ใช้ เพื่อกดเปลวไฟในเส้นลมปราณหัวใจ

ถูกหลัวซิวจ้องมองหน้าอก ลู่เมิ่งเหยารู้สึกแปลกๆ ขณะที่เธอทนไม่ไหวกำลังจะตำหนิ จู่ๆหลัวซิวก็หลับตาลง คล้ายกำลังเข้าสู่ห้วงแห่งความคิด

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ หลัวซิวลืมตาขึ้น พูด："อาจารย์ลู่ครับ เส้นลมปราณหัวใจของอาจารย์ลู่มีเปลวไฟ ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะรักษาอาจารย์ให้หายดี แต่ลองดูได้ครับ"

"นาย......" ลู่เมิ่งเหยาไม่เชื่อว่าผู้ฝึกยุทธ์กลั่นร่างจะสามารถรักษาตนได้ กำลังจะพูดอะไร จู่ๆก็สัมผัสถึงนิ้วมือสองสิ้วที่จับชีพจรของตน มีปราณในบริสุทธิ์เข้าไปในร่างกายของตน

"นี่คือ......" เธอสัมผัสได้ ปราณในนี้เต็มไปด้วยพลังแห่งชีวิต ตอนที่ผ่านเส้นลมปราณและจุดฝังเข็ม ทำให้รู้สึกดีไปหมดทั้งร่างกาย

อย่างรวดเร็ว ปราณในที่เปี่ยมไปด้วยพลังแห่งชีวิตเข้าสู่เส้นลมปราณหัวใจของเธอ สิ่งที่ทำให้ลู่เมิ่งเหยาตกใจยิ่งกว่าเดิมคือ เส้นลมปราณหัวใจที่ปกติมักจะทำให้เธอรู้สึกทรมาน กลับสบายอย่างมาก ทำให้เธอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง อยากจะสัมผัสความผ่อนคลายที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน ตั้งแต่เล็กจนโต

ที่เส้นลมปราณหัวใจของลู่เมิ่งเหยา หลัวซิวใช้ปราณในแปรเปลี่ยนเป็นพลังแห่งชีวิต เข้าสู่ผังลายเส้นชีวิตของเธอ