มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 38

"ตึ้ง！”

ความแปรปรวนที่รุนแรงแผ่ออกมากะทันหัน ลมปราณที่เคล้าไปด้วยความร้อน เปลวไฟที่ฝังอยู่ในเส้นลมปราณหัวใจของลู่เมิ่งเหยาคล้ายถูกชักนำจากอะไรบางอย่าง จู่ๆก็เคลื่อนไหวช้าลงที่เส้นลมปราณหัวใจของเธอ

วินาทีที่เปลวไฟนี้เคลื่อนไหว ร่างกายของลู่เมิ่งเหยามีปฏิกิรยิ สั่นเทาเล็กน้อย

ในเวลานี้เอง หลัวซิวสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวจิตวิญญาณของลูกแก้วอัญมณีแห่งความเป็นความตาย ตามด้วยปราณเป็นตาย2ระดับในร่างกายเคลื่อนออกมาเอง

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?" สีหน้าของหลัวซิวแปรเปลี่ยน ปราณเป็นตาย2ระดับในร่างกายของตนคล้ายโดนบางอย่างดึงดูด จากการที่นิ้วมือและข้อมือที่สัมผัสกัน ดึงเปลวไฟในเส้นลมปราณหัวใจของลู่เมิ่งเหยาออกมา

"ร้อนมาก......"

ยิ่งดูดรับเปลวไฟออกมามากขึ้น หลัวซิวก็รู้สึกร้อนไปทั่วร่างกาย เหงื่อออกเต็มหน้าผาก

เวลาค่อยๆผ่านไป ครู่หนึ่งก็ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยามกว่าแล้ว เสื้อผ้าบนตัวหลัวซิวเปียกโชกด้วยเหงื่อ ผิวของเขาแดงก่ำ เหมือนกำลังถูกเผาอยู่บนกองไฟ

ลู่เมิ่งเหยาก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน ความร้อนปลุกเธอตื่นขึ้นมาจากความผ่อนคลายนั่น ชุดกระโปรงสีขาวเปียกปอน แนบร่างกาย เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบ

นัยน์ตาของเธอเปี่ยมไปด้วยความตกใจและตกตะลึง มองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ตัวแดงก่ำด้วยแววตาสับสน เธอไม่รู้ว่าหลัวซิวใช้วิธีอะไรกันแน่ จึงสามารถดูดเส้นปราณธาตุหยางไฟในร่างกายของเธอไป

เส้นลมปราณธาตุหยางไฟจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นตามความสามารถที่มากขึ้นของนักยุทธ์ ด้วยผลการฝึกตนแดนฝึกชี่ไห่ของเธอยังไม่สามารถทนกับพลังธาตุหยางไฟได้ แล้วหลัวซิวที่เป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์กลั่นร่างจะทนได้อย่างไร?

เวลานี้หลัวซิวขี่หลังเสือแล้วลงยาก ปราณในที่อยู่ในเส้นลมปราณเคลื่อนไหวด้วยตนเอง ไม่สามารถควบคุมได้ เวลานี้เคลื่อนไหวจนสุดแล้ว พลังธาตุหยางไฟถูกเขาดูดรับมามากขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นปราณใน แทบจะเกินกว่าร่างกายสามารถทนรับได้

ในขณะที่หลัวซิวรู้สึกจะทนไม่ไหว สติของเขาเลือนราง เข้าสู่ความมืด

ในความมืด หมอกพร่ามัวไปทั่ว ลูกแก้วดำขาวลอยขึ้นมา พร้อมกับปรากฏลวดลาย สัญลักษณ์ อักษรรูนที่ซับซ้อนและลึกลับ

“ลูกแก้วอัญมณีแห่งความเป็นความตาย？ ลูกแก้วนี้ประสานกับจิตวิญญาณของฉันแล้วไม่ใช่เหรอ?"

หลิวซิวชะงักเล็กน้อย ตามด้วยตกตะลึง "หรือว่าที่ที่ฉันอยู่ในตอนนี้ คือช่องว่างแห่งจิตวิญญาณ?"

ในเวลานี้เอง อักษรรูน สัญลักษณ์ ลวดลายที่ทอประกายบนลูกแก้วอัญมณีแห่งความเป็นความตายหมุนอย่างรวดเร็ว คล้ายกับหลุมดำ เกิดแรงดึงดูดทรงพลัง ดูดกลืนสติสัมปชัญญะของหลัวซิว

หลัวซิวรู้สึกเหมือนว่าตนเองอยู่บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ด้านหน้าคือทางช้างเผือก เกิดเป็นคลื่นแรง แสงสว่างเป็นจุดๆราวกับดวงดาว รอยอยู่บนทางช้างเผือก ลอยขึ้นและลอยลง

ยื่นมือออกไปช้าๆ หลัวซิวสัมผัสหนึ่งในแสงสว่างที่คล้ายดวงดาว

พึ่บ！

เขาเห็นโลกที่แปลกประหลาด โลกที่แห้งแล้ง ชีวิตมากมายเริ่มก่อตัวกัน หลังจากผ่านวันเวลายาวนาน ก็เดินมุ่งหน้าสู่ความตาย ตั้งแต่เกิดจนตาย ตั้งแต่ตายจนเกิด ราวกับเป็นวงโคจร ที่ไม่จบสิ้น

ไฟ คือแหล่งกำเนิดของชีวิต และเป็นต้นเหตุของการทำลาย เถ้าถ่านเกิดใหม่คือชีวิต เผาทำลายสรรพสิ่งคือความตาย！

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ตอนที่หลัวซิวกลับมามีสติอีกครั้ง เขาลืมตาขึ้นกะทันหัน

รู้สึกเหมือนว่าตนจะตระหนักได้ถึงความหมายที่แท้จริงของความเป็นความตาย！

ก่อนหน้านี้ตอนผ่านลูกแก้วอัญมณีแห่งความเป็นความตาย คล้ายกับวันเวลาผ่านมานานหลายปี แต่ในความเป็นจริง กลับหยุดอยู่ที่เสี้ยววินาทีนั้น

ลมปราณเปลวไฟร้อนถูกดูดรับเข้ามาในร่างกายไม่หยุด หลัวซิวเงยหน้าขึ้น สบตาลู่เมิ่งเหยา

"พึ่บ！”

"เอ่อ......ไม่มีจริงๆครับ" หลัวซิวประหม่าอย่างมาก ปลอกหุ้มข้อมือใส่ของนี้ได้มาตอนฆ่าเฉินหู่ ด้านในไม่มีเสื้อผ้าสำรอง

"นายใส่นี่ก่อนเถอะ"

หลัวซิวได้ยินเพียงเสียงพึ่บ ผ้าปูที่นอนหนึ่งผืนหล่นลงตรงหน้า

หลังจากผ่านไปพักใหญ่ หลัวซิวที่ห่อตัวด้วยผ้าปูที่นอนหมุนตัวกลับมา เห็นลู่เมิ่งเหยาเปลี่ยนเป็นชุดสีแดง ผมดาวยาวสลวยปล่อยลงมา ใบหน้างดงาม แดงระเรื่อเล็กน้อย สวยจนทำให้คนหยุดหายใจ

ลู่เมิ่งเหยาเองก็กำลังมองหลัวซิว ภายในใจเกิดความสงสัยและตกตะลึง เมื่อกี้ตอนใส่เสื้อผ้า เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเส้นปราณหัวใจของเธอสบายขึ้นมาก หรือว่าหลัวซิวรักษาเส้นลมปราณธาตุหยางไฟของเธอหายแล้วจริงๆ?

"เมื่อกี้......ขอโทษด้วยนะ" ลู่เมิ่งเหยาพูดขึ้น ทำลายความเงียบระหว่างทั้งสอง

หลัวซิวรู้ดีว่าลู่เมิ่งเหยาหมายถึงเรื่องที่เธอเตะตน ลู่เมิ่งเหยาเป็นจอมยุทธ์ โชคดีที่ลูกเตะนั้นไม่มีพลังปราณ ไม่อย่างนั้นเวลานี้หลัวซิวคงจะลุกไม่ขึ้นแล้ว

"ไม่เป็นไรครับ" หลัวซิวส่ายหน้า

ในเวลานี้เอง เขามองไปยังหน้าอกด้านซ้ายบริเวณเส้นลมปราณหัวใจของลู่เมิ่งเหยา ผังลายเส้นชีวิตปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน

สัมผัสถึงสายตาของหลัวซิว ตัวของลู่เมิ่งเหยาสั่นเทาเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะถาม "เปลวไฟเมื่อกี้มันอะไรกัน? ร่างกายของฉัน......"

เธออยากจะรู้จริงๆว่าเส้นลมปราณธาตุหยางไฟของตนสามารถรักษาให้หายได้จริงๆไหม ตอนแรกไม่มีความหวังใดๆแล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

ทว่าหลัวซิวกลับส่ายหน้า "เมื่อกี้ผมดูดรับเปลวไฟในเส้นลมปราณหัวใจของอาจารย์ลู่มาบางส่าวน แต่น่าจะเป็นเพราะผลการฝึกตนของผมยังต่ำมาก จึงทำได้เพียงดูดรับแค่เล็กน้อยเท่านั้น ไม่ได้รักษาอาการป่วยของอาจารย์ลู่จนหาย"

เมื่อได้ฟัง สีหน้าของลู่เมิ่งเหยาหม่นหมองทันที ทว่าในเวลานี้ หลัวซิวพูดขึ้นอีก： “แต่ว่า ถ้าได้ดูดรับหลายครั้ง น่าจะสามารถรักษาอาการป่วยของอาจารย์ลู่จนหายดีได้"