มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 811

“ความแข็งแกร่งของมังกรเจียวสะท้านเพลิงน่าจะอยู่ที่แดนเจ้ายุทธจักรขั้นปลายขั้น 9 และค่ายกลพรสวรรค์อย่างน้อยก็ขั้น 8” ถังอันกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวซิวก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง ถังอันด้วยความประหลาดใจ คนผู้นี้ผลการฝึกตนแค่เจ้ายุทธจักรขั้นปฐมภูมิ แต่สามารถหลบหนีจากการไล่สังหารของมังกรเจียวสะท้านเพลิงแดนเจ้ายุทธจักรขั้นปลายขั้น 9 ได้ เห็นได้ว่าความแข็งแกร่งไม่ธรรมดา

“มังกรเจียวสะท้านเพลิงแดนเจ้ายุทธจักรขั้นปลายขั้น 9 นั้นไม่ยากเลยที่จะรับมือ แต่ค่ายกลพรสวรรค์ขั้น 8 นั้นค่อนข้างจะรับมือได้ยาก...” หวูเย๋ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ระดับผลการฝึกตนของเขาคือเจ้ายุทธจักรขั้น 9 ซึ่งสามารถกล่าวได้ว่าเป็นเจ้ายุทธจักรขั้นสูง และเขามาจากแดนศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์ พลังทักษะยุทธ์ที่ฝึกฝนนั้นต่างเป็นระดับวิชายิ่งเลิศ จะไม่วางอสูรร้ายที่อยู่ในระดับแดนเดียวกันไว้ในสายตา

แต่ดังที่ทุกคนทราบ ค่ายกลพรสวรรค์นั้นต้องการนักค่ายกลระดับที่สูงกว่าจึงจะสามารถถอดค่ายกลได้ ค่ายกลพรสวรรค์ขั้น 8 โดยทั่วไปต้องการปรมาจารย์ค่ายกลขั้น 9 ลงมือถึงจะแน่ใจว่าจะสำเร็จ

“ค่ายกลพรสวรรค์ขั้น 8 บางทีข้าอาจจะถอดค่ายกลนี้ได้” หลัวซิวกล่าวขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“เจ้าเป็นปรมาจารย์ค่ายกลระดับเจ้ายุทธจักรขั้น 9?” คนอื่นๆ อีกหลายคนมองดูหลัวซิวด้วยความประหลาดใจ

ไม่ว่าจะเป็นนักค่ายกล นักกลั่นยาหรือนักกลั่นสมบัติ มีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถไปถึงขั้น 9 ได้ เหตุผลหลักก็คือการเลื่อนขั้นนั้นยากกว่าการเลื่อนระดับผลการฝึกตนมากนัก

ในโลกแสงดาว มีผู้แข็งแกร่งแดนเจ้ายุทธจักรในแดนศักดิ์สิทธิ์ไม่น้อย แต่ปรมาจารย์เจ้ายุทธจักรขั้น 9 มีน้อยมากจนน่าสงสาร โดยเฉลี่ยแล้วแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งมีหนึ่งหรือสองคนไม่เลวแล้ว

สำหรับปรมาจารย์มหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 9 นั้น ยิ่งน้อยมาก มีเพียงแดนศักดิ์สิทธิ์นิรันดร์ทั้งสี่แห่งเท่านั้นที่แต่ละแห่งมีคนหนึ่ง

หลังจากประสบกับความหายนะในสมัยโบราณ ไม่เพียงแต่วิถียุทธ์การฝึกตนจะยากต่อการสืบสานความรุ่งเรืองในอดีต แต่ยังรวมถึงการสืบทอดของค่ายกล กลั่นยาและกลั่นสมบัติที่ขาดหายไปมากมาย

“ข้าสามารถลองได้ แต่ข้าไม่รับประกันว่าจะสำเร็จ ข้าต้องดูค่ายกลพรสวรรค์ก่อน”

ได้ยินเขาพูดว่าเขาฝึกฝนมามากกว่าสองพันปีแล้ว ถังอันและคนอื่นๆ ก็มีความสมดุลในใจ เพราะในหมู่พวกเขา นอกจาก หวูเย๋ที่ฝึกฝนมามากกว่าสามพันกว่าปีแล้ว ถังอันศิษย์พี่ศิษย์น้องและ หวูเจิ้งทั้งสามคน ได้ฝึกฝนมาหลายร้อยปี

แต่ในโลกฝึกยุทธ์ ไม่ใช้อายุมาแบ่งแยกรุ่น แต่ตามผลการฝึกตน ผลการฝึกตนนั้นอยู่ในแดนใหญ่เหมือนกัน โดยทั่วไปจะเรียกกันอย่างคนรุ่นเดียวกัน

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนเหล่านี้ หลัวซิวรู้สึกขบขันในใจ คนอื่น ๆจะแสร้งทำเป็นคนอ่อนแอหลอกลวงเพื่อให้ศัตรูตายใจ แต่เขาอยู่ที่นี่กลับแสร้งทำตัวเป็นผู้เก่งกาจ

“ทุกคน ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว พวกข้ามาคุยกันว่าจะแบ่งของที่ได้มายังไงดีไหมเล่า?” หลัวซิวพูดช้าๆ

“สถานที่นี้ถูกค้นพบโดย ถังอันจะแบ่งกันอย่างไร ลองฟังความคิดเห็นของ ถังอันก่อนไหม?” หวูเจิ้งกล่าว