มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน นิยาย บท 1158

เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งบริเวณ ราวกับว่าท้องฟ้ากำลังจะถล่มลงมา และพื้นดินก็พร้อมที่จะแยกออกจากกันในไม่กี่วินาทีนี้

ในขณะที่เหตุการณ์ไม่คาดฝันกำลังเกิดขึ้น โลงศพแก้วก็ค่อย ๆ ลอยออกโดยมีมือข้างหนึ่งของเจอรัลด์ช่วยรองรับมันเอาไว้

ถึงแม้เจอรัลด์จะทำใจเอาไว้แล้วว่าจะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น…แต่เขาก็ไม่คาดคิดเลยว่า ประตูจะไม่ยอมเปิดออก! แต่มันกลับสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย โซ่ที่มัดโลงศพใบใหญ่เอาไว้ก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรงเช่นกัน…

ทันใดนั้นเอง เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันอีกเหตุการณ์ก็เกิดขึ้น

พวกเขาเห็นโซ่เหล็กที่มัดโลงศพเอาไว้กำลังแตกออก ในขณะเดียวกันนั้น โลงศพแก้วก็มีท่าทีเหมือนอยากจะลอยออกไปจากที่นี่! แค่นั้นยังไม่พอ จู่ ๆ ดอกเด้ด แอนนี่ส์ จำนวนนับไม่ถ้วนก็ผุดขึ้นมาตามกำแพง!

“นั่น…นั่นมันดอกเด้ด แอนนี่ส์ อีกแล้ว!” เชสเตอร์ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกหวาดกลัวสุดขีด

ไม่นานดอกไม้พวกนั้นก็ขึ้นเต็มไปทั่วทั้งบริเวณ จากนั้นก็ค่อย ๆ มีเกสรโผล่ออกมาจากดอกไม้ทุกดอก

ทันใดนั้น อาการวิงเวียนก็กำเริบขึ้นอีกครั้ง

ก่อนที่ทั้งคู่จะทันคิดว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป กำแพงฝั่งหนึ่งของห้องก็แยกออกทันที ส่งผลให้น้ำทะเลปริมาณมากทะลักเข้ามาในห้องนั้นอย่างรวดเร็ว!

ถึงแม้ร่างกายของเขาในตอนนี้จะรู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก แต่เจอรัลด์ก็ยังคว้าโลงศพแก้วเอาไว้แน่น

จากนั้นไม่นาน เสาของพระราชวังก็เริ่มหักโค่นลงมาทีละต้น เศษซากของเสาแตกกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ

ขณะนั้นเอง ขาของเจอรัลด์ก็เริ่มไร้ความรู้สึก เนื่องจากผลข้างเคียงจากพิษของเด้ด แอนนี่ส์ เขาทรุดเข่าลงบนพื้น และจ้องมองไปยังเชสเตอร์ที่กำลังถูกเศษซากของเสากระแทกร่าง

“ค คุณครับ!” เชสเตอร์ที่กำลังบาดเจ็บตะโกน ในขณะที่พยายามคลานเข้ามาเพื่อช่วยเจอรัลด์

แต่แล้วมวลน้ำขนาดใหญ่ก็พัดร่างของเขา ทำให้เขาไม่สามารถเข้ามาใกล้เจอรัลด์ได้

น้ำทะเลทะลักเข้ามาจนเต็มพื้นที่ของพระราชวัง เจอรัลด์รู้สึกได้ว่าตัวเองค่อย ๆ หมดสติลง พิษของเด้ด แอนนี่ส์ ได้เข้ามาควบคุมทุกส่วนของร่างกายเขา ทำให้เขาทนรับความเจ็บปวดไม่ไหวอีกต่อไป

แต่ก่อนที่เขาจะหมดสติ เขาก็เหลือบไปเห็นโลงศพสีดำใบนั้นอีกครั้ง แต่ตอนนี้โซ่ตรวนที่มัดมันเอาไว้ได้หายไปแล้ว และฝาโลงก็ถูกเปิดออก จากนั้นก็มีแสงทึบสีดำพุ่งออกมาจากในโลง…!

ในขณะเดียวกัน ท้องฟ้าด้านบนเริ่มมืดลงแล้ว และกองทัพของครอบครัวคลอฟอร์ดก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตารอให้เจอรัลด์กลับขึ้นมา

ก่อนหน้านั้น คลื่นลมยังคงเงียบสงบ แต่จู่ ๆ เรือก็เริ่มโคลงเคลงอย่างแรง เนื่องจากมีคลื่นสูง จากนั้นก็มีสายฟ้าฟาดลงมา และพายุก็เริ่มโหมกระหน่ำเรือของพวกเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

สมองของเขาในตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า เนื่องจากอาการเจ็บปวดแสนสาหัส เขาไม่สามารถควบคุมร่างกายของตัวเองได้เลย เขาจึงได้แต่กอดโลงศพเอาไว้โดยไม่ได้สนใจอย่างอื่นเลยแม้แต่น้อย…

พอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียง และไม่แน่ใจว่าหมดสติไปนานแค่ไหนแล้ว จากนั้นเขาก็คิดกับตัวเอง ‘…ฉัน…ฉันรอดชีวิตจริงๆ เหรอเนี่ย…!’

“...จ เจอรัลด์…? ในที่สุด…เธอก็ฟื้นแล้ว!” เสียงหนึ่งตะโกนมาจากข้าง ๆ

เมื่อหันไปมอง เขาก็เห็นว่าแจสมินเป็นคนที่ตะโกนขึ้นมาเมื่อสักครู่นี้ เธอได้นั่งเฝ้าเขาอยู่ตรงนั้นมาเป็นเวลานานมากแล้ว และการที่เธอได้เห็นเขาฟื้นคืนสติขึ้นมาในที่สุด ก็ทำให้เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

สักพัก ท่านเฟนเดอร์สัน โจชัว และหัวหน้าบอดี้การ์ดก็พากันเดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับตะโกน “คุณฟื้นแล้ว คุณเจอรัลด์!”

เจอรัลด์มองหน้าพวกเขา ก่อนจะถามว่า “…ผม…ผมหมดสิไปนานแค่ไหน…?”

“คุณหมดสติไปประมาณเดือนครึ่งได้แล้วครับ!” บอดี้การ์ดคนหนึ่งตอบด้วยความเป็นห่วง

“...อะไรนะ? เดือนครึ่งเลยเหรอ? เดี๋ยวก่อนนะ แล้วโลงศพอมตะล่ะ หายไปไหน?” เจอรัลด์ถามด้วยความตกใจ

เมื่อได้ยินคำถามของเขา บอดี้การ์ดก็รีบตอบ “…คืออย่างนี้ครับ…เราคิดจะบอกเรื่องนี้กับคุณทันทีที่คุณฟื้นขึ้นมา…มันจริงที่คุณสามารถนำโลงศพนั้นขึ้นมาได้…ความจริงแล้ว มันน่าจะง่ายกว่า หากคุณไปดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ด้วยตาของตัวเอง…”