อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 34

ด้านแขไขที่เพิ่งออกจากกาสิโนแบบหมดเนื้อหมดตัว พอกลับมาที่บ้านก็เจอคาทอร์ ผู้เป็นสามีนั่งทานข้าวอยู่ จึงรีบเข้าไปหาอีกฝ่าย

“คาทอร์คุณตามนังมิกิไปถึงไหนแล้ว ทำไมมันยังไม่กลับมาอีก”

“นี่เงินคุณหมดแล้วใช่ไหม! ผมบอกแล้วว่าให้หยุดเล่นก่อน ส่วน มิกิน่ะ เจอแล้วแต่พากลับมาไม่ได้ เพราะมันอยู่กับลูกชายคนรองของ เลโอนาดท์ หึ! คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย” คาทอร์เอ่ยพร้อมกับวางหนังสือพิมพ์ลงอย่างหงุดหงิด

“อะไรนะ! อยู่กับลูกชายคนรองของเลโอนาดท์อย่างนั้นเหรอ แล้วทีนี้จะทำยังไงต่อล่ะ” แขไขถามอย่างสงสัย จริงๆ เธอจะจัดการลูกของพิทักษ์ไปนานแล้ว แต่ก็ติดตรงที่คามินมันเคยขู่เอาไว้ครั้งก่อน ว่าถ้ามิกิเป็นอะไรไป อีกฝ่ายจะโยนตราตำรวจสากลทิ้ง แล้วเล็งปืนมาตรงกลางแสกหน้าของเธอทันทีอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง แถมยังบอกอีกว่าที่ตามมาอังกฤษก็เพื่อจะจับตาดูเธอกับสามี หึ! คิดแล้วยังเจ็บใจไม่หาย ที่โดนเด็กเมื่อวานซืนข่มขู่

“คุณจะเอาหลานสาวตัวเองกลับมาทำอะไรล่ะ เอามาเพื่อให้มันเซ็นยกหุ้นให้หรือว่าเซ็นถอนเงินออก!” คาทอร์ประชดประชันภรรยา ที่วันๆ เอาแต่เล่นการพนันจนโงหัวไม่ขึ้น นี่ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายมีเงินให้ใช้แล้วละก็ตนคงทิ้งไปนานแล้ว

(พิทักษ์คือลูกที่เกิดจากภรรยาน้อยที่พ่อของแขไขรักมากและยกทุกอย่างให้ โดยที่ลูกเมียแต่งอย่างแขไขได้แค่หนึ่งส่วนสี่ของมรดก แขไขจึงวางแผนจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างคืน โดยให้คาทอร์ผู้เป็นสามีวางแผนฆ่าน้องชายต่างสายเลือด

หลังจากที่พิทักษ์กับอามายะเสียชีวิตแล้ว แขไขกลับทราบว่าน้องชายได้ทำพินัยกรรมยกหุ้นและทรัพย์สินทั้งหมดให้กับแพรณารา บุตรสาวเพียงคนเดียวเอาไว้ก่อนหน้าที่อีกฝ่ายจะเสียชีวิตเพียงสี่วัน ทำให้แขไขต้องแกล้งเนียนขอเป็นผู้จัดการมรดกและพาแพรณารามาอยู่ที่อังกฤษด้วย)

“ทุกอย่างที่จะทำให้มันยอมเซ็นยกทุกอย่างให้กับฉัน!” แขไขเอ่ยด้วยท่าทีแข็งกร้าว เพราะรอให้แพรณาราอายุถึงยี่สิบสามปี เธอจะจัดการให้อีกฝ่ายโอนหุ้นทั้งหมดให้ แต่ถ้าหากหลานสาวตัวดีไม่ยอม! เธอก็จะใช้แผนที่ครั้งหนึ่งเคยใช้กับพ่อและแม่ของอีกฝ่าย

“งั้นก่อนจะจัดการมัน ขอผมชิมก่อนนะ หึๆ” คาทอร์บอกยิ้มๆ

“เชิญตามสบาย! ว่าแต่เมื่อไหร่ลูกชายของเลโอนาดท์จะเบื่อมันสักทีล่ะ ได้ข่าวว่าหมอนั่นไม่เคยคบใครจริงจังมาก่อนนี่” แขไขเอ่ยถามอย่างหงุดหงิด

“อีกไม่นานหรอก เชื่อสิ!” คาทอร์เอ่ยพร้อมกับลุกขึ้น

“อ้าว! แล้วนี่คุณจะไปที่ไหนอีกล่ะ”

“จะออกไปหาข่าวน่ะ ไปก่อนนะ” คาทอร์เอ่ยเสร็จก็เดินออกไปขึ้นรถที่ลูกน้องเตรียมรออยู่ มุ่งตรงไปยังคอนโดฯ ของนางแบบดังที่เป็นข่าวหน้าหนึ่งเมื่อวันก่อน...อิซซี่ ทาเมียนน่า หญิงสาวที่ถูกออร์แลนโด้ฉีกหน้ากลางงาน ซึ่งตอนนี้นางแบบดังหิวเงินสุดๆ เพราะสื่อและคนดังในวงการไม่กล้าจ้างอิซซี่ เดินแบบ เพราะเกรงใจคู่กรณี

Scala villa…

ออร์แลนโด้ตื่นนอนมาในช่วงเย็นๆ มองหาคนในอ้อมกอดแต่กลับว่างเปล่า เห็นเพียงอรองนั่งเอียงคอมองตนอยู่บนเตียง จ้องไปมาราวกับผู้คุมที่กำลังจ้องมองนักโทษ คนถูกมองอดขำไม่ได้กับท่าทางที่ดูเหมือนมีอะไรข้องใจอยู่ตลอดเวลา ของเจ้าหมาน้อยหน้าตาตลกๆ ตัวนี้

“ไงอรอง! แม่ไปไหนซะล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม อรองแกว่งหางรีบเข้ามาหาทันทีที่ออร์แลนโด้ยิ้มให้ เขาลุกขึ้นอุ้มอรองออกไปตามหาแพรณารา

พอเปิดประตูออกจากห้องนอนมาก็ได้กลิ่นหอมๆ ของกับข้าวชัดขึ้นเรื่อยๆ ออร์แลนโด้ถึงกับเผลอยิ้มออกมา แล้วรีบเดินตรงไปยังห้องครัว

“ว้าว! มิกิทำอะไรทานคะ!” ออร์แลนโด้มองอาหารบนโต๊ะอย่างทึ่งๆ

“มิกิทำกับข้าวไทยง่ายๆ ไม่รู้ว่าพี่อลันจะทานได้หรือเปล่า?” แพรณาราหันมาตอบคนที่อุ้มอรองมาด้วยอย่างน่ารัก แม้จะดูแปลกๆ ขัดกับภาพลักษณ์อยู่บ้าง แต่เธอรู้ว่าจริงๆ แล้วอีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่อบอุ่น

“พี่ทานได้ทุกอย่างที่มิกิทำให้ทานค่ะ” ออร์แลนโด้บอกพร้อมกับวางอรองลงบนเบาะเก้าอี้เด็กที่คารอสเลือกซื้อมาให้วันก่อน จากนั้นก็เดินเข้าไปหยิบเนื้อที่ตุ๋นเอาไว้จนเปื่อยมาใส่จานให้อรอง แล้วเดินกลับมานั่งประจำที่

แพรณาราตักข้าวสวยร้อนๆ ส่งมาให้อีกฝ่าย

“ผัดเห็ดน้ำมันหอย ต้มยำกุ้งน้ำข้น ปลากะพงนึ่งมะนาว แล้วก็ ไข่เจียว ว้าว! น่าทานจังเลยนะคะ” ออร์แลนโด้กวาดตามองแต่ละเมนูอย่างรู้สึกอึ้ง

“พี่อลันลองชิมดูสิคะ” แพรณาราบอกคนที่เอาแต่ยิ้มให้

“ได้ค่ะ” ออร์แลนโด้ลงมือชิมอย่างไม่รอช้า “อื้อ! อร่อยมากๆ เลยค่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยชมก่อนจะลงมือตักทานต่ออย่างเอร็ดอร่อย

“ตอนที่มาอยู่บ้านของป้าแขไข มิกิเข้าไปช่วยแม่บ้านคนไทย ‘ป้าจิต’ทำกับข้าวเกือบทุกวันน่ะค่ะ เลยพอทำได้นิดหน่อย” แพรณาราบอกยิ้มๆ พลางนึกไปถึงหญิงวัยห้าสิบที่เคยดูแลเธอเป็นอย่างดี

“งั้นเหรอคะ เอ๊...วันหลังเราไปชวนป้าจิตมาอยู่ด้วยดีไหมคะ?”ออร์แลนโด้เอ่ยถามเพราะเห็นหญิงสาวเศร้าลงไปถนัดตา

“ป้าจิตเสียไปนานแล้วค่ะ” แพรณาราน้ำตาคลอหน่วยขึ้นมานิดๆ เมื่อนึกถึงเพียงจิต ที่ดีกับเธอมากกว่าป้าแท้ๆ ตอนที่เธอพักอยู่บ้านของแขไข เพียงจิตจะนอนกับเธอทุกคืน แต่พออีกฝ่ายเสียได้ ไม่กี่วัน คาทอร์ก็แอบย่องเข้าหาเธอ หวังจะขืนใจ โชคดีที่เธอเอาตัวรอดมาได้ เหตุการณ์ครั้งนั้นจึงทำให้เธอตัดสินใจหนีออกจากบ้านของแขไข และไม่เคยกลับไปที่นั่นอีก!

ออร์แลนโด้วางช้อนกับส้อมลง แล้วลุกเดินเข้าไปดึงสาวเจ้าเข้ามากอดและเช็ดน้ำตาออกให้อย่างเบามือ “มิกิยังมีพี่อยู่อีกทั้งคนนะคะรู้ไหม”

“ค่ะ! เราทานข้าวกันต่อเถอะ มิกิไม่เป็นไรแล้ว” แพรณาราเอ่ยขึ้นหลังจากที่เวลาผ่านไปได้ครู่หนึ่ง

“ค่ะ” ชายหนุ่มตอบรับเบาๆ ก่อนจะชวนสาวเจ้าให้หันไปมองอรอง

“เอ๊...พี่ว่าหัวของอรองมันเอียงๆ นะคะ มิกิดูสิ! ฮ่าๆๆ” ออร์แลนโด้หัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ เมื่อเจ้าลูกหมาสายพันธุ์เฟรนช์ บูลด็อก กำลังเอียงหัวมองมายังตน

“บ้า! ห้ามว่าอรองนะ” แพรณาราต่อว่าอย่างขุ่นเคือง

“จริงๆ นะ พี่สังเกตมาหลายครั้งแล้ว มันชอบเดินเซๆ เพราะว่าหัวมันใหญ่กว่าตัว!” ออร์แลนโด้เอ่ยต่ออย่างขำๆ

“โฮ่ง!”

อรองส่งเสียงเห่าใส่คนที่กำลังหัวเราะไปทีหนึ่ง ก่อนจะกลอกตาโตๆ ไปมาตามนิสัยของมัน

“ฮ่าๆๆ/ คิกๆๆ” ทั้งสองพากันหัวเราะอย่างชอบใจกับอาการของเจ้าลูกหมาตัวน้อยอยู่ครู่ ก่อนจะลงมือทานข้าวต่อ

หลังจากทานข้าวเสร็จ ออร์แลนโด้ก็พาแพรณารามานอนดูหนังด้วยกัน ที่ห้องนั่งเล่น โดยมีอรองตามติดไปด้วย ชายหนุ่มนอนโอบกอดร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน ขณะที่อรองเข้ามานอนซุกตัวในอ้อมกอดของแพรณาราแล้วหลับไป

คาทอร์ไปหาอิซซี่และหลับนอนด้วยกันไปหลายรอบ จนกระทั่งตื่นขึ้นมาในช่วงค่ำๆ อิซซี่ก็ให้ข้อมูลที่สำคัญมาเยอะพอสมควร ซึ่งเขาไม่นึกว่าออร์แลนโด้จะหลงแพรณาราขนาดนี้ ดูท่าทุกอย่างจะยากขึ้น เพราะอีกฝ่ายถึงขั้นเอ่ยปากว่าจะสละโสดแล้วเข้าพิธีแต่งงานด้วย คงไม่ได้คบเล่นๆ

เขารู้สึกเจ็บใจ เพราะเกือบจะได้แพรณาราเป็นเมีย แต่ก็พลาด! ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง เขาจะลิ้มลองแม่ตุ๊กตาบลายธ์ให้หนำใจเลยคอยดู!

1929 Condo…ทุ่มสี่สิบเจ็ดนาที คนที่เพิ่งตื่นควานหาร่างบางทันที แต่ก็ว่างเปล่า! เลยรีบลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วตามหาทุกซอกทุกมุมของห้องถึงรู้ว่าสาวเจ้าไม่อยู่แล้ว อันโตนีโอ้ยกมือขึ้นกุมขมับอย่างรู้สึกเครียดนิดๆ

‘หึ! ยัยพิตบูลล์! ถ้าคิดว่าจะหนีร็อตไวเลอร์อย่างเขาพ้นก็ลองดู เจอเมื่อไหร่ละน่าดู! จะฝังรอยเขี้ยวเอาไว้ทุกซอกทุกมุมบนตัวเลย วันนี้เขาจะให้เวลาเธอกลับไปหายใจหายคอที่บ้านก่อนคืนหนึ่ง พรุ่งนี้ระวังตัวไว้ให้ดีเถอะแม่คุณ!’ ชายหนุ่มคิดในใจอย่างเดือดดาลก่อนจะเดินตรงไปอาบน้ำชำระร่างกาย แล้วโทร. สั่งเมดมาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ก่อนจะดึงผ้าปูอันเก่าที่มีคราบเลือดพรหมจรรย์ของนานาติดอยู่ออก แล้วเอาไปเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าอย่างมิดชิด

ขณะที่อันโตนีโอ้กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็มีข้อความไลน์จากผู้เป็นนายส่งเข้ามา เขาจึงรีบเปิดอ่านทันที

Bos : ‘ลาพักร้อน! จะพาเมียไปเที่ยว ห้ามรบกวน! จะทำอะไรก็ทำไปเลย อ้อ! อย่าลืมไปตรวจเช็กกิจการแทนฉันด้วยนะ’

PK : ‘รับทราบครับบอส!’

อันโตนีโอ้พิมพ์ตอบเสร็จ ก็เตรียมตัวออกไปตรวจกิจการไนต์คลับหกแห่งที่ออร์แลนโด้เป็นเจ้าของ ทั้งตรวจความเรียบร้อยของบัญชีและตรวจเช็กเงินสด ก่อนจะนำเงินเข้าธนาคารในวันรุ่งขึ้น และไปเช็กเอกสารที่บริษัทแทนผู้เป็นนาย

ชายหนุ่มเดินออกไปกดลิฟต์ลงไปชั้นล่างที่ลูกน้องเตรียมรถสปอร์ตประจำตำแหน่งรอ Audi tt สีดำเงา ขณะที่เขากำลังจะขับรถออกไป ไลน์ก็ดังและเด้งขึ้นติดๆ กัน จนต้องจอดรถข้างทางและหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดู

โดโนเวล : “เมื่อคืนฉันกลับไปนอนที่คอนโดฯ อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเพลงของวงพิตบูลล์ (Pitbull) ร้องดังขึ้น และที่เด็ดกว่านั้นก็คือมีวงใหม่มาร่วมฟีเจอริ่ง (Featuring) ด้วย”

จิมมี่เจมส์ : “วงอะไรวะ...?”

ไทเลอร์ : “นั่นสิ! กูชักอยากจะฟังแล้วว่าเด็ดจริงหรือเปล่า”

มาร์ค : “มีไรกัน ขอเผือกด้วยคน!!”

โดโนเวล : “ใช่ๆ ตอนนั้นกูก็จ่ายตังค์ให้มึงตอนไปเที่ยวพัทยาจำได้เปล่า! ที่มึงกระเป๋าตังค์หายไง”

จิมมี่เจมส์ : “แล้วมึงจำตอนที่กูไปประกันตัวมึงได้ปะ! ก็ตอนนั้นไง...ที่มึงเมาแล้วขับอะ!”

สารพัดข้อความทวงบุญคุณ เอ๊ย! พูดถึงความดีความชอบครั้งเก่าที่สามหนุ่มพากันส่งเข้ามาในไลน์กลุ่ม แต่ก็ไร้การตอบรับจากหนุ่มมาร์ค และสามนาทีต่อมาเจ้าตัวก็ออกจากกลุ่มสนทนาไป ทำเอาสามหนุ่มไทเลอร์ จิมมี่เจมส์ โดโนเวล ต่างกระหน่ำส่งข้อความเชิญให้มาร์คกลับมาเข้าไลน์กลุ่มกันอย่างร้อนอกร้อนใจ ขนาดถึงขั้นจะจองตั๋วเครื่องบินไปดูไบ เพื่อตามง้อกันเลยทีเดียว

อันโตนีโอ้ส่ายหน้าอย่างขำๆ ก่อนจะขับรถมุ่งตรงออกไปตรวจงานยังไนต์คลับต่างๆ ต่อ

สามวันต่อมา... OLD.R Construction

นานากลับไปทำงานด้วยร่างกายที่แทบจะไม่พร้อม เนื่องจากยังมีไข้อยู่นิดๆ เพราะเอาแต่คิดมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับอันโตนีโอ้ พร้อมกับคำถามอีกมากมายว่าเพราะอะไร? ทำไม? เกิดขึ้นได้ยังไง? เธอพยายามนึกจนหัวแทบจะระเบิด แต่ก็นึกไม่ออก เธอจำได้แค่ว่า...คืนนั้นเธอเล็งหนุ่มหล่อโต๊ะข้างๆ อยู่ แต่พอตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ก็กลายเป็นว่าเธอไปนอนอยู่บนเตียงของไอ้ร็อตไวเลอร์บ้านั่น แถมยังเสียตัวและมีอะไรกันอีกไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทำไมสวรรค์ถึงได้กลั่นแกล้งเธอขนาดนี้นะ หญิงสาวตัดพ้อโชคชะตาอย่างรันทด

คืนก่อนเธอเห็นดาวตกจึงอธิษฐาน ขอให้มีแฟนกับเขาสักที พระเจ้า! แต่นี่มันไม่ใช่แฟนนะท่าน Boyfriend อะท่าน Boyfriend ไม่ใช่ husband แถมไอ้บ้านั่นยังปากเสียแล้วก็หื่นอย่างกับอะไรดี’

พอคิดมาถึงตรงนี้ขอบตาของนานาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด เธอรีบยกมือขึ้นประสานขอพรใหม่อีกครั้ง

‘ได้โปรดเถิด...พระผู้เป็นเจ้า ลูกขอถอนคำอธิษฐาน ช่วยทำให้ไอ้บ้านั่นหายไปจากชีวิต และขอให้เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเป็นแค่ฝันร้ายด้วยเทอญฯ’ นานาที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ของบริษัทบ่นงึมงำราวกับคนบ้า ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ พอขอพรเสร็จ ก็เงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองรอบๆ ก่อนจะอุทานเสียงดังคล้ายกับว่าคำขอนั้นสัมฤทธิ์ผล!

“ไม่จริง!”

“ไงคนสวย! ดีใจที่เจอผัวขนาดนั้นเลยเหรอ!” อันโตนีโอ้แอบขำกับท่าทีของอีกฝ่าย ที่เหมือนกับสวดมนต์ขอพรอะไรสักอย่างอยู่

“ดีใจกับผีน่ะสิ!” นานาอารมณ์เสียขึ้นมาทันทีทันใด

“ไม่เอาน่า...พูดกับผัวเพราะๆ หน่อยสิ!” เขาหยอกเย้าต่อ

“นาย-ไม่-ใช่-ผัว-ของ-ฉัน” นานาเอ่ยทีละคำช้าๆ ชัดๆ และจ้องมองคน ที่บังอาจใช้คำว่าผัวกับเธอ ‘พระเจ้า! หนูไม่ได้ขอให้ตัวเองกลับไปบริสุทธิ์เหมือนเดิมสักหน่อย แค่ขอให้ไอ้บ้านี่หายไปเท่านั้นเอง’

“ฮะ! เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ ช่วยพูดให้ดังๆ หน่อยได้ไหม ผมไม่ได้ยิน!” อันโตนีโอ้ถามเสียงดัง ทำให้ผู้คนที่อยู่รอบๆ หันมามองเป็นตาเดียว

ชายหนุ่มผู้หล่อเหลา ขวัญใจของสาวๆ ในบริษัทและยังมีดีกรีเป็นถึงมือขวาคนสนิทของออร์แลนโด้ ซึ่งปกติแล้วจะไม่พูดคุยกับพนักงานทั่วไป

แต่ทว่าตอนนี้...กลับมายืนคุยกระซิบกระซาบกับพนักงานต้อนรับที่หน้าเคาน์เตอร์จึงกลายเป็นจุดดึงดูดความสนใจจากพนักงานคนอื่นๆ ไปทันใด

“ไอ้บ้า! จะเสียงดังไปทำไมฮะ” นานากัดฟันด่าเบาๆ ให้ได้ยินกันสองคน พลางหันไปมองรอบๆ อย่างรู้สึกอาย ที่เห็นใครหลายคนกำลังมองมายังเธอ

“ผมมีข้อเสนอ! เที่ยงนี้ออกไปทานข้าวกับผม แล้วก็มาตกลงเรื่องของเรากัน ว่าจะเอายังไง” อันโตนีโอ้ยื่นข้อเสนอ ‘หึ! ยัยนี่ดูไปดูมาก็น่ารักดีเหมือนกันแฮะ’

“ไม่มีทาง! ที่ฉันจะไปไหนกับนายอีกเด็ดขาด” นานาตอบเสียงแข็ง

“งั้นผมจะประกาศความสัมพันธ์ของเราต่อหน้าทุกๆ คนตอนนี้ จะเอาไงก็เลือกมาซะ เพราะผมยังมีงานต้องทำอีก”

หญิงสาวกัดปากข่มอารมณ์ที่จะไม่ส่งเสียงกรี๊ดออกมา “ก็ได้ๆ ฉันจะไป ทีนี้ก็ช่วยออกไปจากหน้าเคาน์เตอร์ซะทีเถอะ”

“แหม! พูดง่ายๆ แบบนี้สิ! ถึงจะน่ารัก งั้นผัวขอไปทำงานก่อนนะจ๊ะ ตอนเที่ยงเจอกัน!” อันโตนีโอ้เอ่ยก่อนจะรีบไปเคลียร์งานให้เสร็จ เพราะตั้งใจว่าจะไม่กลับเข้ามาที่ทำงานอีก

หญิงสาวยืนทำปากขมุบขมิบตามหลังคนที่เดินตรงไปยังลิฟต์ ราวกับแม่มดจากศาสตร์มืดที่กำลังสาปแช่งคนที่เกลียดชัง