My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 142

ตอนที่ 142

แต่ว่า ทุกคนก็เป็นเพื่อนที่อยู่หอเดียวกัน เธอจะไม่มีความรู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ?

ติรยาถูกสายตาที่เข้มขรึมของปาณีจ้องมองจนตกใจอึ้งไปชั่วขณะ ต่อมาก็คิดได้ว่าตอนนี้ปาณีถูกธามนิธิไล่ออกจากบ้านแล้ว ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีก จึงหัวเราะออกมา “ไม่พอใจหรอ? ก็ตบฉันสิ!”

ขอเพียงแค่ปาณีกล้าลงมือกับเธอ เธอก็จะสามารถทำให้ปาณีถูกไล่ออกจากมหาลัยได้เหมือนกัน

ปาณีรู้ว่าเธอตั้งใจยั่วโมโห “ฉันกลัวมันจะทำให้มือฉันสกปรก”

เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นที่จะทำให้ตัวเองเดือดร้อนเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ

ติรยาพูดประชดว่า “ก่อนหน้านี้ตอนอยู่ในบ้านวิสิทธิ์เวชยังเก่งมากเลยไม่ใช่หรอ? ทำไมล่ะ ไม่มีคุณอาธามนิธิคอยหนุนหลังถึงกับกลัวเลยหรอ?”

ในสายตาของติรยา นี่เป็นท่าทางที่กินปูนร้อนท้องของปาณี

แม้ว่าทั้งสองคนจะพักอาศัยอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ปาณีไม่คุยอะไรกับเธอเลย บ่ายวันนี้ก็นินทาปาณีกับทีนาร์ ปาณีไม่ได้โต้ตอบใดๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นเพราะไม่มีธามนิธิคอยหนุนหลังจึงกลัว ดังนั้นจึงทำตัวระมัดระวังขนาดนี้

วันนั้นที่กลับจากบ้านวิสิทธิ์เวช ติรยาก็ร้องไห้ไปยกใหญ่

ไม่เคยได้รับความอับอายขนาดนั้นมาก่อน

ตอนนี้เห็นปาณีอยู่ในสภาพนี้ ในใจของเธอจึงมีความสุขมากขึ้น

แต่ว่า เธอคงคิดไม่ถึงว่า ที่ปาณีไม่สนใจเธอ ก็เพียงเพราะไม่อยากเสียเวลากับคนโง่อย่างเธอ พูดไปก็เสียน้ำลายเปล่าๆ

ปาณีได้ยินในสิ่งที่ติรยาพูด ถึงจะเข้าใจว่าติรยาเข้าใจผิดว่าตัวเองถูกธามนิธิไล่ออกมาจากบ้านวิสิทธิ์เวชแล้ว

ก็จริงที่ว่าติรยาพูดเรื่องของตัวเองกับเวทัสต่อหน้าธามนิธิแล้ว

แต่ว่า ติรยาคงคิดไม่ถึงว่าคุณอาไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยแม้แต่นิดเดียว?

เธอก็ขี้เกียจเถียงกับติรยา จึงเดินออกไปจากห้องนอน

ทั้งเข้มงวดและตายตัว ทั้งๆที่อายุไม่ได้มากกว่าเธอมากนัก แต่ปาณีกลับรู้สึกว่ามีช่องว่างระหว่างวัยอยู่มาก

ธามนิธินั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองไปยังเมืองที่เต็มไปด้วยแสงไฟสว่างไสว พูดเสียงทุ้มว่า “ตั้งใจฝึกฝนดีๆล่ะ”

“ถ้าหนูตากแดดจนดำจะทำยังไงคะ?”

“ดำก็ดำสิ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณจะรังเกียจหนูไหมคะ?” ปาณีถามเสียงเบา น้ำเสียงอ่อนนุ่มเหมือนเสียงของแมวน้อย

ธามนิธิหายใจเข้าลึกๆ นึกถึงรูปลักษณ์ของปาณีที่ขาวใสตอนอยู่ต่อหน้าเขานั้น..... เธอขาวมากจริงๆ ขาวแบบธรรมชาติมากๆ คนละเรื่องกับติรยาที่ดูแลผิวพรรณอย่างพิถีพิถันเลย

ทันใดนั้นธามนิธิก็รู้สึกว่าตัวเองโดนหว่านเสน่ห์ซะแฆล้ว

เขาห้ามใจของตัวเองที่กระสับกระส่ายนั้นไว้ พูดกับปาณีว่า “ฉันไม่รังเกียจเธอตอนไหนหรอ?”