My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 150

ตอนที่ 150

ยังดีที่ในช่วงนี้ ความโด่งดังของโมรีลดลงไปแล้ว บวกกับที่จะได้กลับบ้านในวันนี้ อารมณ์ของเธอจึงดีขึ้นนิดหน่อย

.......

ในตอนบ่าย ปาณีแบกเป้ออกมาจากหอ เตรียมตัวจะนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน ปรากฏว่าไวยาตย์มารับเธอแล้ว

รถของไวยาตย์จอดอยู่ตรงนั้น เธอเดินเข้าไป เปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง

“คุณไวยาตย์ ทำไมถึงมารับหนูคะ? หนูไม่มีกระเป๋าเดินทาง กลับบ้านเองได้ค่ะ”

ปาณีเป็นคนที่พึ่งตัวเองมาโดยตลอด ครั้งก่อนที่ให้ไวยาตย์มาส่งนั่นเป็นเพราะว่าเธอมีกระเป๋าเดินทางจึงไม่สะดวก แต่ว่าในตอนนี้ สิ่งของที่เธอเอากลับบ้านก็ไม่เยอะ ไวยาตย์อุตส่าห์มารับเธอ ทำให้เธอรู้สึกได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจนรู้สึกประหลาดใจ

ท่าทีของไวยาตย์เป็นมิตรอย่างมาก พอเห็นปาณีก็ทำตัวอย่างกับเห็นผู้มีพระคุณ “คุณผู้ชายให้ผมมารับครับ”

อย่าว่าแต่ธามนิธิเลย แม้แต่เขาที่ตื่นมาในตอนเช้า แล้วคิดได้ว่าวันนี้ปาณีจะกลับมา ก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“ช่วงนี้คุณอาเป็นยังไงบ้างคะ? ร่างกายดีขึ้นไหมคะ?” ปาณีถามอย่างเป็นห่วง

แค่คิดว่าจะได้เจอคุณอาแล้ว ก็ตื่นเต้นมากกว่าจะได้กินของดีอีก

ไวยาตย์กลับเงียบไปสักพัก ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ

ปาณีดูออกว่ามีพิรุธ “เขาไม่สบายหรอคะ?”

ไวยาตย์ตอบว่า “เขาทำงานจนดึกทุกวันเลยครับ ตอนเช้าก็ตื่นเช้ามาก ไม่ค่อยได้พักผ่อนสักเท่าไหร่”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็จัดตารางทำงานของเขาให้น้อยหน่อยสิคะ” คิดถึงคุณอาลำบากขนาดนั้น ปาณีรู้สึกปวดใจเล็กน้อย

ไวยาตย์มองปาณีผ่านกระจกหลัง พูดว่า “อย่างนั้นต้องให้คุณธามนิธิฟังผมถึงจะได้นี่ครับ”

ก็มีแต่ตอนอยู่ต่อหน้าปาณีเท่านั้นที่ธามนิธิจะว่านอนสอนง่าย

.......

ไม่นาน แขกที่คุยกับธามนิธิก็ออกมา ไวยาตย์เห็นฝ่ายตรงข้าม โค้งคำนับอย่างมีมารยาท จากนั้นก็ส่งพวกเขาออกไปจากบ้าน

ส่วนปาณีก็เข้าไปหาธามนิธิคนเดียว

ธามนิธินั่งอยู่ตรงโต๊ะรับแขก มือของเขากำลังจัดวางอุปกรณ์ชาต่างๆ ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลามาก สีหน้าก็นิ่งสงบ มองไปแล้วเหมือนภาพวาดที่ประณีตมาก

ปาณีพูดว่า “คุณอา หนูกลับมาแล้วค่ะ”

ธามนิธิเงยหน้าขึ้น มองไปยังปาณี ขมวดคิ้วเล็กน้อย นัยน์ตาที่ดำสนิทในตอนแรกนั้น ตอนนี้เหมือนเต็มไปด้วยความสว่าง ประกายแวววาวเชียว

เขามองไปยังปาณี ไม่ได้แสดงความดีใจภายในใจของเขาออกมาแต่อย่างใด พูดอย่างเงียบสงบว่า “นั่งสิ”

ปาณีวางกระเป๋าลง พร้อมกับเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของเขา มองไปยังคุณอา ไม่ได้พูดอะไร

กลับพบว่าสายตาของคุณอาจ้องมองใบหน้าของเธอไม่วางตา มองจนเธอรู้สึกเขินเล็กน้อย เธออดไม่ได้ที่จะลูบใบหน้าของตัวเอง “หนูตากแดดจนดำแล้วใช่ไหมคะ?”