My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 6

ตอนที่6

เช้าวันต่อมาปาณีเก็บกระเป๋าเตรียมตัวย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์กับธามนิธิ

แต่เมื่อเธอกำลังจะเปิดประตูออกไปกลับพบว่าประตูโดนล็อคจากภายนอกเปิดยังไงก็เปิดไม่ออก

ปาณีผลักประตูอย่างสุดกำลังปังปังปัง!

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!เปิดประตู!”

มีเสียงของฝนสิริดังมาจากนอกห้องว่า“เธอคิดได้เมื่อไหร่ฉันก็จะปล่อยเธอออกมาเมื่อนั้นแหละ”

ปาณีกำหมัดไว้แน่นพูดด้วยความผิดหวังว่า“แม่!หนูเป็นลูกแม่นะแม่จะทำกับหนูแบบนี้ไม่ได้!”

“ปาณีแม่ทำเพื่อหวังดีกับลูกนะงานแต่งงานนี้ดีกับลูกแน่นอนขอแค่ลูกยอมเชื่อฟังแม่ก็จะเปิดประตูให้”

หลังพูดจบเธอก็เดินออกไปเลยโดยไม่สนใจคำขอร้องของปาณี

ปาณีรู้สึกใจหาย

เธอไม่เคยคิดเลยว่าพ่อแม่ของเธอจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้

ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่ก็จะบอกให้เธอยอมน้องมาโดยตลอดไม่ว่าจะของกินหรือของเล่นต้องให้น้องเลือกก่อนเสมอ

แต่ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องนี้ดีมาตลอดปาณีจึงไม่คิดอะไรจนถึงตอนนี้เธอถึงเข้าใจว่าตัวเองอยู่ในครอบครัวที่หัวโบราณรักลูกชายมากกว่าลูกสาว

เธอพิงประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง

ฝนสิริตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าจะขังเธอไว้ในห้องไม่เพียงแต่ขังเท่านั้นแม้แต่ข้าวปลาอาหารยังไม่ให้เธอกินอีกปาณีก็ไม่อยากหน้าด้านไปขอแม่เธอฝืนทนความหิวนอนนิ่งอยู่บนเตียงทั้งวัน

เสียงท้องร้องดังจ๊อกๆเธอกุมท้องตัวเองไว้อย่างหมดเรี่ยวแรงสมองเธอเริ่มเบลอหน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อปาณีม้วนตัวอยู่ในผ้าห่ม

ไม่รู้ทำไมตอนนี้เธอกลับคิดถึงเวทัส

คิดถึงคนที่ตัวเองชอบคบกับเพื่อนสนิทของตัวเองหัวใจของเธอเจ็บปวดสุดๆ

ตาของเธอเริ่มฝ้าฟางจนหมดสติไป.......

......

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนพอเธอตื่นมาอีกทีพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่หนานุ่มเธอมองฝ้าเพดานที่ดูดีกว่าห้องตัวเองอย่างใจลอย

ที่นี่ที่ไหน?

เธอพยุงตัวลุกขึ้นนั่งมีความปวดหัวเล็กน้อยเธอหิวจนแทบไม่มีกำลัง

เธอมองไปรอบๆไม่รู้เลยจริงๆว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก

พอเห็นคนที่เดินเข้ามาปาณีก็อึ้งไปพักใหญ่“คุณอา!”

คนที่เดินเข้ามาคือธามนิธิ!

ธามนิธิกำลังเคลื่อนรถเข็นตัวเองเข้ามาไวยาตย์เดินตามมาติดๆ

หลังจากเห็นปาณีตื่นแล้วคิ้วอันเข้มขมวดของธามนิธิก็คายลงเขาเคลื่อนรถเข็นตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าปาณีไวยาตย์ยื่นผ้าเช็ดตัวอุ่นมาให้เขาจากนั้นเขาก็ช่วยเช็ดมือของปาณีอย่างระมัดระวัง

ปาณีสัมผัสได้ถึงความร้อนของผ้าเช็ดตัวบนฝ่ามือทำให้เธออุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอพูดว่า“คุณอาอาไปรับหนูมาที่นี่หรอคะ?ขอบคุณนะคะ”

ธามนิธิพูดเสียงโหดว่า“เธอไม่สบายทำไมไม่ไปหาหมอ?”

ปาณีนั่งนิ่งเธอไม่สามารถพูดออกไปได้ว่าตัวเองโดนแม่ขังไว้ในห้องเลยไปหาหมอไม่ได้เธอทำตัวเหมือนไม่สนใจแล้วพูดว่า“แค่เป็นหวัดเฉยๆไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวก็หาย”

ธามนิธิหัวเราะออกมา“เธอเป็นภรรยาของฉันเพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ”

“อ๋อค่ะ”ปาณีหน้าแดงก่ำเพราะความเขินอาย

นึกถึงตอนกินข้าวธามนิธิบอกว่าไวยาตย์เป็นคนไปพาเธอออกมาจากบ้านเธอจึงถามว่า“คุณไวยาตย์คะคุณเจอแม่ของฉันไหมคะ?”

แม่จะตกลงให้ฉันออกมาได้ยังไงกัน?

ไวยาตย์นึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีนักพูดด้วยความลำบากใจว่า“แม่คุณบอกว่าจะแจ้งตำรวจ”

ปาณีรู้ว่าแม่ของเธอคงทำให้เขาลำบากใจไม่ใช่น้อยจึงก้มหน้าขอโทษเขา“ขอโทษด้วยนะคะที่สร้างความลำบากใจให้กับคุณ”

ไวยาตย์ส่ายหัว

เขาเห็นท่าทีของแม่ที่ไม่มีความใส่ใจปาณีเลยแม่แต่น้อยอดไม่ได้ที่จะถามว่า“คนๆนั้นเป็นแม่ของคุณจริงหรอครับ?”

ปาณีนิ่งไปดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เธอกำผ้าห่มไว้แน่นโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำเธอไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้ยังไง

ไวยาตย์เลยพูดว่า“ถ้าอย่างนั้นคุณพักผ่อนนะครับส่วนเรื่องอื่นคุณธามนิธิจะจัดการเอง”

เขาพูดเช่นนี้เพื่อเตือนสติปาณีเพื่อให้เธอรู้ว่าถ้าไม่มีคุณธามนิธิเธอจะทำอะไรไม่ได้เลยคุณธามนิธิเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเธอ

หลังจากที่พูดจบธามนิธิที่นั่งอยู่ข้างๆพูดเสียงดังว่า“ออกไป!”

“คุณธามนิธิครับ?”

ไวยาตย์นิ่งไปชั่วขณะเขาเห็นสายตาที่เย็นชาของธามนิธิเหมือนเขาจะทำให้ธามนิธิโมโหซะแล้ว

“......ครับ”