My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 5

ตอนที่5

“แต่ว่า......คุณจะไม่คุยกับครอบครัวคุณก่อนหรอครับ?”

ไวยาตย์ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไงถึงให้เด็กอายุ18ปีตัดสินใจทำแบบนี้

ปาณียิ้มอย่างขมขื่น

“ไม่ต้องหรอกค่ะครอบครัวหนู......เขาตกลงอยู่แล้ว”

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของปาณีไวยาตย์รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนักและพูดว่า“ถ้าอย่างนั้นคุณว่างวันไหนก็ย้ายเข้ามาอยู่กับคุณธามนิธิได้เลย”

“ห้ะ?”ปาณีตกใจ

นี่เพิ่งเซ็นสัญญาเสร็จก็ต้องเข้ามาอยู่ด้วยกันแล้วหรอ?

ไม่ว่ายังไงปาณีก็เป็นผู้หญิงได้ยินคำพูดพวกนี้ต้องรู้สึกตกอกตกใจเป็นธรรมดา

“คุณคงไม่คิดหรอกใช่ไหมว่าหลังจากที่แต่งงานกับคุณธามนิธิแล้วคุณจะทำอะไรตามใจก็ได้?”ไวยาตย์เห็นสีหน้าตกใจของเธอรู้เลยว่าเมื่อครู่ที่เซ็นสัญญากันเธอไม่ได้คิดถึงข้อนี้เลย

“ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของคุณธามนิธิแล้วก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบในการดูแลบ้านวิสิทธิ์เวชนี้สืบสานวงศ์ตระกูล”ไวยาตย์พูดด้วยความจริงจัง“คุณปาณีต้องจริงจังกับการสมรสนี้อย่าเห็นว่าเป็นเรื่องเล่นๆ”

คุณธามนิธิเคยเจ็บปวดเพราะนลินมาแล้วเขาไม่อยากให้คุณธามนิธิต้องโดนทำร้ายอีก

ปาณีตกใจเพราะคำพูดที่จริงจังของฝ่ายตรงข้าม

ก็จริงอย่างที่พูดในขณะที่เธอตกลงจะแต่งงานกับธามนิธินั้นเธอคิดถึงแต่ผลประโยชน์ที่ตัวเองจะได้รับโดยไม่ได้คิดในมุมมองของธามนิธิเลยว่าเขาต้องการอะไร

เวลานี้หลังจากที่ได้ฟังคำพูดของไวยาตย์แล้วเธอถึงรู้ว่าตัวเองนั้นมีความคิดที่ไร้เดียงสาแค่ไหน

เธอมีความกลัวเล็กน้อย

เพราะว่าเธอเพิ่งจะอายุแค่18ปีเองถ้าพูดในด้านจิตใจแล้วเธอเหมือนเด็กที่ยังไม่หย่าน้ำนม

แต่ก็ต้องมาเป็นภรรยาเป็นแม่ของคนอื่นเธอคงยังรับความจริงนี้ไม่ได้

“หนู......หนูขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้ได้ไหม?”

“ไม่ได้!”

ไวยาตย์ทำสีหน้าจริงจังกะทันหัน

“คุณได้แต่งงานกับคนอย่างคุณธามนิธิถือว่าเป็นเกียรติของคุณแล้ว”

ถ้าไม่เป็นเพราะว่าเกิดอุบัติเหตุนับประสาอะไรเธอจะได้แต่งงานกับขา

“หนูทราบแล้วค่ะ”

ปาณีพยักหน้า

เมื่อเรื่องทุกอย่างเป็นเช่นนี้แล้วจะมาเสียใจภายหลังก็ไม่มีประโยชน์

เมื่อฝนหยุดตกแล้วปาณีเตรียมตัวจะกลับบ้าน

ก่อนจะกลับไปเธอก็ไม่ลืมที่จะบอกลาสามีที่เพิ่งจดทะเบียนสมรสกับเธอ“คุณอาหนูกลับก่อนนะคะ”

ธามนิธิมองไปที่เธอ“มานี่สิ”

ปาณีเดินเข้าไปหาเขาอย่างงงๆธามนิธิยื่นมือออกมากุมมือของเธอไว้

เพิ่งจะก้าวเข้าบ้านปาณีก็ได้ยินเสียงบ่นของแม่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอต้องก้มหน้าก้มตายอมรับผิดอย่างแน่นอนแต่ตอนนี้แค่เธอนึกถึงบนสนทนาเมื่อกลางวันแล้วก็รู้สึกโมโหมาก

“หนูออกไปทำงานหาค่าเทอม!”

เธอพูดด้วยความโกธรเคือง

“ยังทำงานอะไรอีกปาณีมานี่สิแม่มีข่าวดีจะบอก”ฝนสิรินึกถึงเรื่องที่ปาณีแต่งงานไปเมื่อไหร่ก็จะได้บ้านสองหลังฟรีๆเป็นสินสอดในใจเธอแค่คิดก็มีความสุขมากแล้วเธอไม่สนเลยว่าน้ำเสียงของปาณีจะโกธรเคืองแค่ไหนพูดเองเออเองว่า“พ่อของลูกน่ะได้หาคู่ครองดีๆไว้ให้ลูกแล้วนะบ้านฝ่ายชายอยู่ในเมืองเขารวยมากเลยนะลูกขอแค่ลูกแต่งงานไปลูกก็จะได้ใช้ชีวิตเป็นคุณนายอย่างสุขสบายไม่ต้องออกไปทำงานแบบนี้อีก”

ปาณีไม่คิดเลยว่าแม่จะพูดเรื่องนี้ออกมาได้ง่ายขนาดนี้

เธอคิดว่าแม่จะลำบากใจที่ต้องพูดเรื่องนี้อาจจะหาวิธีบอกกับเธอแบบอ้อมๆแต่เสียดายที่ไม่มีเลย

ในที่สุดเธอก็ตระหนักว่าในสายตาของพ่อแม่เธอก็เป็นแค่เครื่องมือที่ช่วยหาเงินเท่านั้นเอง

“แม่หนูเพิ่งจะอายุ18ปีเองนะหลังจากผ่านช่วงปิดเทอมนี้ไปหนูก็จะเข้าเรียนมหาลัย”

“18ปีอะไรกัน!เธออายุ20ปีแล้วต่างหาก!เธอดูฝ้ายข้างๆบ้านเราสิอายุเล็กกว่าเธอตั้ง1ปีเขาแต่งงานไปตั้งนานแล้วตอนนี้เลี้ยงลูกอยู่บ้านอย่างสุขสบายชีวิตเขาทุกวันนี้ดีกว่าเธออีก”ฝนสิริไม่พอใจที่ลูกสาวขัดขืน“เธอยังคิดที่จะเรียนต่ออีกเป็นเด็กผู้หญิงจะเรียนไปทำไมเยอะแยะเรียนไปแล้วจะได้อะไร?”

“เพียงเพราะว่าหนูเป็นลูกผู้หญิงหนูจึงไม่คู่ควรที่จะได้เรียนหรอ?หนูเลยต้องเสียสละให้น้องเรียนแทนใช่ไหม?”

แววตาของปาณีเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“หรือจะไม่ใช่ล่ะน้องเธอเพิ่งจะอายุ16เองนะไม่เรียนมหาลัยแล้วอนาคตจะทำไรกิน?จะซื้อบ้านยังไง?จะไปสู่ขอสะใภ้ยังไง?”ฝนสิริพูดจารุนแรงขึ้นเมื่อเห็นว่าปาณีไม่ยอม“เธอเป็นพี่สาวยังไงทำไมไม่รู้จักเสียสละให้น้องชายซะบ้าง?ฉันคลอดลูกแบบเธอออกมาได้ยังไงกัน!”

“ใช่!หนูมันลูกอกตัญญู!จะแต่งแม่ก็ไปแต่งเองเลย!”

ปาณีตะโกนออกไปด้วยความโกธรแล้ววิ่งเข้าห้องของตัวเองปิดประตูลงอย่างแรง