นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 112

ถงเหยียนยิ่งไม่พอใจ "บาดเจ็บเล็กน้อยที่ไหน สิ่งที่โกรธที่คือหลังจากยวี๋ม่านสาดกาแฟ แล้วก็ยังเช็ดฟองเลือดให้แตก เธอจงใจต้องการให้มือของคุณหนูสือมีแผลเป็น"

ดวงตาของ ฮ่อฉวนสือ เป็นสีแดงสด ภรรยาของท่านประธานถูกรังแก เธอกลับไม่พูดอะไรสักคำ หรือยังบอกว่ามันเป็นอาการบาดเจ็บเล็กน้อย สือฮว่ากลายเป็นนคนที่นิ่งแข็งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? !

"สือฮว่า คุณเป็นภรรยาของท่านประธานตี้เซิง เธอยวี๋ม่านคืออะไร ถึงสามารถกลั่นแกล้งถึงตัวคุณ!"

ฮ่อฉวนสือ รู้สึกว่าการหายใจของเขาอึดอัดเล็กน้อย เขาโกรธและทุกข์ใจจนต้องการทำลายโลกอย่างใจจดใจจ่อ

สือฮว่า มองเขาที่ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธและยิ้มจาง ๆ "เป็นคุณเองที่เตือนฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าและบอกให้ฉันอย่ามีความหวังฟุ่มเฟือยอื่น ๆ ตัวตนของภรรยาของท่านประธานเป็นเพียงในนามเท่านั้น ฉันเอาชนะยวี๋ม่าน, พรุ่งนี้ก็จะมีซุม่าน และ เฉินม่าน ตราบใดที่สามีของฉันยังคงใช้การกระทำเพื่อบอกทุกคนว่าเขาไม่สนใจฉัน ผู้หญิงที่จะมาจัดการกับฉันก็จะไม่มีวันลดลง มันสมเหตุสมผลหรือไม่ที่ฉันจะต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัว ไม่ใช่ว่าฉันนิ่งแข็ง แต่คือคุณทำให้พวกเขากล้าที่จะทำร้ายฉัน ความผิดไม่ได้อยู่ที่ฉัน แต่อยู่ที่คุณ "

เลือดของฮ่อฉวนสือ เย็นลงทันทีแม้จะละอายใจเล็กน้อย

เพราะ สือฮว่าพูดถูก เธอจึงสามารถสงบและมีเหตุผลได้เสมอโดยที่เขาไม่มีอะไรจะพูด

เธอไม่ใช่ไม่โกรธกยวี๋ม่าน เมื่อเทียบกับยวี๋ม่านแต่เป็นเขาที่เธอไม่อยากเห็นมากกว่า

"ฉันกับมู่หวั่นโจว ... "

เขากำลังจะอธิบาย แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงเย็น ๆ ของฉสือฮว่าพูดขึ้น "คุณออกไปมัเล่นมั่วข้างนอก มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันจะไม่ยุ่งในเรื่องส่วนตัวของคุณ และขอให้ตุณให้ความเคารพฉันอย่างเท่าเทียม คุณกำลังไล่จีบผู้หญิงสร้างปัญหาจนรู้กันทั่วเมือง แล้วทำไมฉันไม่สามารถนอนที่บ้านเพื่อนของฉัน ฮ่อฉวนสือ คุณเห็นแก่ตัวเกินไปล่ะ "

ภาษาเป็นมีดที่คมที่สุดที่สามารถแทงคนให้เลือดออกได้

ใบหน้าของ ฮ่อฉวนสือ เปลี่ยนเป็นสีซีดด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเขามองเธอด้วยความไม่เชื่อและดูเหมือนว่าจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองที่ตกลงบนพื้นอย่างชัดเจน

ความรู้สึกแบบนี้มันแปลกมาก และอึดอัดมาก

เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ ทั้งคู่เหมือนเม่นกอดร่างกายตัวเองไว้แน่น ไม่เปิดโอกาสให้กันและกันได้ที่จะใกล้ชิด

ทุกคนสามารถเห็นได้ว่าร่างกายของ ฮ่อฉวนสือถูกปกคลุมไปด้วยชั้นแห่งความสงสารสมเพชรซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นทุกข์โดยไม่มีเหตุผล

"หนานือเราไปกันเถอะ"

เขากล่าวเบา ๆ พลางลดตาลง

หนานสืออ้าปากพยายามเกลี้ยกล่อมทั้งสองคน แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี

ฮ่อฉวนสือ หันไป โดยไม่หยุดพักใด ๆ ออกจากที่นี่อย่างก้าวกระโดด ด้านหลังของเขาดูโดดเดี่ยวมาก

สือฮว่า เม้มริมฝีปากแน่น แต่หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไร

ห้องโถงเงียบลงอย่างรวดเร็วหากไม่ใช่เพราะคราบน้ำบนพื้นทุกคนคงคิดว่าตอนนี้ทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน

ฉีเยี่ยน ค่อยๆพ่นควันออกมา คิ้วเข้มขึ้น

สือฮว่ากับชายคนนั้นดูเหมือนกำลังทะเลาะกัน แต่มีออร่าที่ไม่มีใครสามารถเข้าไประหว่างพวกเขาได้ ออร่านี้ทำให้เขารู้สึกตื่นตามาก

ในอดีตเขามักจะรู้สึกว่าคนอย่าง สือฮว่า ความรักจะคอยถ่วงเวลาเธอ ฉะนั้นแม้ว่าเขาจะกลายเป็นหัวหน้าตระกูลฉี เขาก็ไม่เคยคิดที่จะถ่วงเวลาของเธอ

แต่ตอนนี้มันต่างออกไป ถ้าเขาไม่ชักช้า คนอื่นก็จะชักช้า ทำไมคนนี้จะเป็นเขาไม่ได้

ดวงตาของเขาเป็นประกายและจิตใจของเขาสงบมาก ด้วยนิสัยของ สือฮว่า ถ้าบังคับมันมี แต่จะทำร้ายทั้งคู่ หากคุณต้องการให้เธอมอบความจริงใจให้กับคุณคุณต้องปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจเช่นเดียวกัน

เธอฉลาดเกินไปใครจริงใจและใครเสแสร้งเธอแทบจะมองทะลุได้ในพริบตา

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ถ้าคุณเหนื่อยแล้วก็ขึ้นไปนอนเถอะนะ"

จิตใจของ สือฮว่า "หึ่่งๆๆๆ" คิดว่า ยวี๋ม่าน จัดการเธอแบบนั้น เธอจะไม่โกรธได้อย่างไร แต่เธอรู้ว่าต้นเหตุของทั้งหมดนี้มาจากฮ่อฉวนสือ ดังนั้นแทนที่จะโทษ ยวี๋ม่าน มันจะดีกว่าทีเราหาต้นเหตุ

"อืม ฉีเยี่ยน ขอบคุณในคืนนี้"

หลังจากพูดเสร็จเธอก็เดินขึ้นไปชั้นบน

ถงเหยียนที่อยู่ที่เดิมมองไปที่ฉีเยี่ยน ด้วยความไม่พอใจ ชายคนนี้หาโอกาสเข้าใกล้ ได้ดีมาก"คุณยอมแพ้เถอะ คุณหนูสือเป็นของท่านประธาน ไม่มีใครสามารถแยกพวกเขาได้"

ทันใดนั้นลมหายใจของชายคนนั้นก็หนักลงราวกับว่าเขาที่เขานั่งอยู่นั้นไม่ใช่โซฟา แต่อยู่บนเก้าอี้เปลญวนที่ลอยอยู่ในบรรยากาศที่มืดมิด และท่าทีของเขาก็แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเมื่อกี้ ถงเหยียน ถูกท่าทีของเขาจนก้าวถอยหลัง สีหน้าซีด

ริมฝีปากแดงของฉีเหยียน เม้มปาก" ฉันยินดีที่จะยิมให้สือฮว่า นั่นคือปัญหาของฉันผู้หญิงคนอื่นเป็นออะไร ถ้าคุณไม่ใช่คนของเธอเพียงแค่สิ่งที่คุณพูดกับฉันไม่กี่คำนั้น ตายไปนานล่ะ ถ้าคุณคิดว่าฉันกลัวที่จะรุกรานฮ่อฉวนสือละก็คุณสามารถพูดซ้ำสิ่งที่คุณพูดเมื่อครู่ได้ และดูว่าคุณจะสามารถมีชีวิตอยู่เพื่อดูดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้ได้หรือไม่ "

น้ำเสียงของเขาสงบและเบามาก แต่ ถงเหยียน รู้สึกว่าทั้งคนถูกกักขังด้วยรัศมีที่มองไม่เห็นของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะโบกเคียวแห่งความตายอยู่ข้างหลังเขา พร้อมที่จะเก็บเกี่ยวชีวิตของเธอได้ทุกเมื่อ

"คุณปู่! เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหวั่นโจวเลย เป็นฉันนเองที่ี่ทำแบบนี้!"

เมื่อได้ยินว่าผู้เฒ่ากงกำลังจะมีปัญหากับมู่หวั่นโจว กงมู่ป๋ายก็กังวลขึ้นมาทันที หวั่นโจวจะต้องไม่ประสบอุบัติเหตุ!

"ถ้าแกต้องการปกป้องนางก็อย่าให้ฉันต้องผิดหวังต่อไป มู่ป๋ายแกยังเด็กและแกไม่ใช่ลูกคนเดียวตระกูลกง เมื่อฉันชื่นชมในตัวแก แกก็เป็นทายาทของตระกูลกงและทุกคนต้องปฏิบัติต่อคุณด้วยความเคารพ แต่ถ้าวันหนึ่งแกถูกถอนจากรัศมีนี้แกไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แกจะใช้อำนาจอะไรเพื่อปกป้องผู้หญิงคนนั้นในเวลานั้น เธอไม่ได้สนใจที่จะใช้คุณเมื่อใด ผู้ชายมีอำนาจจึงจะมีผู้หญิง สงครามของตระกูลกงฉันจะไม่ห้าม ถ้าคุณไม่สามารถเอาชนะคนอื่นได้ ก็อย่าคิดจะใช้คนของตระกูลกง

การต่อสู้ของตระกูลใหญ่นั้นโหดร้ายมาโดยตลอด ไม่เพียง แต่ตระกูล ฮ่อ เท่านั้น แต่ยังรวมถึงตระกูลอื่น ๆ ด้วย

กงมู่ป๋ายไม่ต้องการเผชิญหน้ากับสิ่งเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงตะครุบร่างของมู่หวั่นโจวด้วยความบริสุทธิ์ใจ แต่คำพูดของผู้เฒ่าปลุกเขาขึ้นมา หากเขาแพ้ในการต่อสู้เพื่อรัชทายาท มู่หวั่นโจวก็จะไม่ใช้เขาอีกต่อไป เพราะเหตุนั้นในเวลานั้นเขาจึงจะไม่มีค่าอีกต่อไป

เขาคุกเข่ากัดฟันแล้วพูดว่า "คุณปู่ ฉันรู้แล้ว"

ผู้เฒ่ากงมาอย่างรวดเร็วและไปอย่างรวดเร็วและห้องโถงก็กลับสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว

กงมู่ป๋ายคุกเข่าลงบนพื้นและไม่ลุกขึ้นอีก บีบกำปั้นของเขาอย่างแน่นๆ

ทุกคนที่ตระกูงกงส่งไปยัง นินเฉิน นั้นตายไปหมดแล้ว แม้ว่า ฮ่อฉวนสือ จะพบคนเหล่านี้ แต่เขาก็ไม่ได้ขอข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใด ๆได้ ดังนั้นในขณะนี้เขาไม่สามารถหาหลักฐานที่จะพิสูจน์ได้ว่าใครเป็นคนสั่งคนเหล่านี้

หลังจากออกจากสถานที่ของฉีเยี่ยน เมื่อคืน เขาก็มาเพื่อตรวจสอบคนเหล่านี้ แต่ก็ไม่มีเบาะแสใด ๆ

"กลับจิงตูเถอะ"

เขากล่าวเบา ๆ ราวกับว่าเขาลืม สือฮว่า ไปแล้ว

หนานสือรู้ว่าจิตใจของเขานั้นเศร้าอยู่

เขาอยู่ลึกเหมือนทะเล พื้นผิวของทะเลที่สงบและคลื่นก็สงบ แต่ใต้ก้นทะเลมีคลื่นขนาดใหญ่กลิ้งไปมา และมีน้ำวนอยู่ทุกหนทุกแห่ง

"เราไม่รอคุณหนูสือเหรอ"

ถึงจะรู้ว่าไม่ควรพูดถึงสือฮว่าในตอนนี้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถทนได้

ฮ่อฉวนสือ หยุดฝีเท้าชั่วคราวแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ใส่ใจ หลังจากนั้นไม่กี่วินาที "คุณยินดีที่จะรอคนอื่น แต่คนอื่นนั้นเต็มใจที่จะอยู่กับคุณหรือไม่?"