นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 113

หนานสือไม่พูดอะไรอีกและตามหลังเขา

สือฮว่า นอนหลับสนิทมาก เธอคิดว่าตัวเองจะนอนไม่หลับแล้ว แต่ทันทีที่แตะหมอนเธอก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

เมื่อนตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาสิบโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น

ถงเหยียนรออยู่ข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อท่านประธานได้ออกไปแล้ว แต่คุณหนูสือยังคงนอนหลับอยู่ ไม่รู้ว่าทั้งสองจะโกรธกันไปถึงเมื่อไหร่

เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวข้างในเธอจึงเคาะประตูอย่างตื่นเต้น" คุณหนูสือ คุณตื่นแล้วเหรอ เราควรจะออกเดินทางกลับจิงตูแล้วนะ"

สือฮว่าตอบกลับจากภายในและหลังจากล้างหน้าอย่างช้าๆแล้วก็เปิดประตูห้อง

ถงเหยียนพูดอย่างใจจดใจจ่อ "เราออกเดินทางตอนนี้กันเถอะบางทีเราอาจยังทันไปเจอท่านประธานพวก"

สือฮว่าขมวดคิ้วและวางมือลง "ถงเหยียน"

เธอเรียกอย่างเคร่งขรึม ถงเหยียนอดไม่ได้ที่จะทำหน้าจริงจังขึ้นมา" คุณหนูสือมีคำสั่งอะไร?"

"ฮ่อฉวนสือ ขอให้คุณมาเป็นผู้คุ้มกันของฉัน แล้วยังให้คุณตรวจสอบชีวิตประจำวันของฉันด้วยเหรอ?"

ถงเหยียน ถูกเธอสำลักและไม่สามารถพูดอะไรได้

สือฮว่าเหล่ตาและบีบมุมปากอย่างเย็นชา" ไม่ว่านายของเธอจะเป็นใคร ทันทีที่เธออยู่เคียงข้างฉันก็อย่าคิดถึงคนอื่น แม้ว่าเธอจะเป็นตาของฮ่อฉวนสือ จริงๆก็เถอะ ก็ไม่ต้องแสดงชัดเจนขนาดนั้นปละทำให้ฉันไม่สบายใจ "

ถงเหยียนก้มหน้าและหยุดพูด

สือฮว่า เดินผ่านเธอแล้วเดินลงไปชั้นล่าง

ชั้นล่าง ฉีเยี่ยน กำลังอ่านหนังสือด้วยมือเดียวอยู่ ทั้งร่างกายดูขี้เกียจมาก

สือฮว่าหยิบหนังสือในมือของเธอมาและพบว่ามันเป็นภาษาต่างประเทศทั้งหมดและไม่มีการแปลใด ๆ เธอเลิกคิ้วขึ้นมา

ฉีเยี่ยน โค้งงอปากของเขา "ไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ?"

สือฮว่า วางหนังสือลง "มันไม่น่าเชื่อจริงๆ ถ้าฉันจำไม่ผิดคะแนนภาษาอังกฤษของคุณไม่เคยเกิน 30 คะแนน"

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ฉันก็คิดว่ามันน่าเบื่อมาก ฉันไม่รู้ว่าทำไมคุณถึงชอบมันมาก"

น้ำเสียงของเขาเจ้าเล่ห์ แต่ความสงสัยในคิ้วของเขาเป็นเรื่องจริง

ก่อนที่เขาจะตอบ เขาหยิบหนังสือและวางลง "ไปกินข้าวกันเถอะ"

อาหารมื้อนี้ ทุกคนกินอย่างเงียบ ๆ

หลังจากทานอาหารเสร็จ สือฮว่า ก็กลับไปที่โรงแรมเพื่อเก็บของจากนั้นก็ไปสนามบิน

ฉีเยี่ยน มาส่งเป็นการส่วนตัว ดวงตาของเขาเหม่อลอยและจมดิ่งราวกับว่ามีอะไรจะพูดอีกมากมาย แต่สุดท้ายมันก็ลดลงเหลือเพียงสองคำ "รักษาตัวด้วย"

เขาเคยใจร้อนมากมายนับไม่ถ้วนในชีวิตนี้ และเขาแทบรอไม่ไหวที่จะลอกออกจากอกของเขาใส่ความรักเล็ก ๆ นี้เข้าไปในส่วนที่อบอุ่นที่สุดในหัวใจของเขา และปล่อยให้มันได้รับบาดเจ็บใดๆและจะไม่ปล่อให้ปนเปื้อนจากฝุ่นละออง

เขาไม่เคยหักห้ามความคิดของตัวเอง แต่มีเพียงอยู่ตรงหน้าสือฮว่า ยับยั้งทุกอย่างแม้ว่าจะคิดถึงอย่างหนัก ก็จะเบาๆ เป็นลมเหมือนคนที่หิวโหยมาหลายวันที่ได้กลิ่นควันทำอาหาร แต่ก็รู้ว่านั่นคือ ไม่ใช่ของเขาเอง

ในตอนนี้เขาพูดว่า "รักษาตัวด้วย" อย่างเบา ๆ แต่สิ่งที่เขาอยากจะพูดจริงๆคือ "พาฉันไปด้วย"

"ต่อไปถ้าคุณมาจิงตูฉันจะเลี้ยงคุณแน่นอน"

สือฮว่าเป็นคนเคร่งขรึมมากและครั้งนี้เธอมาที่นี่ได้สร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น ๆ มากมายเธอรู้สึกเสียใจมาก

ฉีเยี่ยนยิ้มและลูบผมรอบ ๆ หูของเธอ" โอเค เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ถ้าฉันไปเธออย่าเสียใจละ"

สือฮว่า รู้สึกเสมอว่ามีความหมายอื่นในคำพูดของเขา แต่ตอนนี้เขาขี้เกียจที่จะศึกษาเพราะเขาต้องผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยแล้ว

ฉีเยี่ยน ยืนอยู่ที่เดิมและไม่ได้ก้าวไปไหนจนกว่าเขาจะไม่เห็นเงาของเธออีกต่อไป

กู่โม่ยืนอยู่ไม่ไกลแล้วก็ก้าวไปข้างหน้าทันที "บอส ชุดสินค้านั้นถูกดักโดยพวกเราแล้ว คุณคิดยังไงกับมัน?"

"ฆ่าทิ้งทั้งหมด"

ฉีเยี่ยน หันตัวกลับ ไหนจะมีสง่างามอยู่อีก ดวงตาสีแดงฉานของเขาราวกับว่าอากาศถูกจุดไฟโดยเขา

"โอเค"

กู่โม่รู้สไตล์ของเขาและไม่เคยไว้ชีวิตใคร ถ้าคน ๆ นี้ยังคงมีความเป็นมนุษย์อยู่นิดๆนั้นก็คือตอนที่มีต่อสือฮว่า

น่าเสียดายที่ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะไม่เข้าใจ

สือฮว่า ไม่เข้าใจจริงๆ เธอไม่ได้ติดต่อกับ ฉีเยี่ยน ในโรงเรียนมัธยมมากนัก ตอนนั้นพวกที่ผลการเรียนดีจะเกลียดพวกนังเลงอย่าง ฉีเยี่ยน แต่เธอไม่เคยเกลียดเขาเลยบางทีเธอก็เป็นคนที่ดื้อรั้นใน กระดูกของเธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อยสำหรับพวกเขา

เลือดในกระดูกของชายหนุ่มและคิ้วที่เย็นชาล้วนเป็นการต่อสู้เล็กน้อยเพื่อต่อต้านโลกใบนี้

สำนักงานใหญ่จิงตูตี้เซิ่ง

มีลายมือบนแก้มของหวี๋ม่าน เพราะเธอกลับมาก่อนเวลาหวี๋ห้าวเดาได้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับสือฮว่าแตกสลายและทนไม่ได้ที่จะตีเธอ

สิ่งนี้ทำให้เธอโกรธเล็กน้อย แต่เธอที่กำลังจะกลายเป็นลูกพี่ลูกน้องคนต่อไป ทำไมต้องสนใจด้วย

เธอคิดเช่นนี้เมื่อเห็นเจียงหยิงเดินเข้ามา

เจียงหยิง เดินตรงมาตรงหน้าเธอและวางจดหมายย้ายตำแหน่งไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ "นี่เป็นคำสั่งโดยตรงจากท่านประธานจากนี้ไปคุณจะไม่ได้เป็นสมาชิกของฝ่ายกฎหมายอีกต่อไป ไปชั้นล่างสุด"

ชั้นล่างสุด?

"ผู้อำนวยการยวี๋ เนื่องจากคุณคิดว่าลูกสาวของคุณไม่ควรไปที่ชั้นล่างสุดนั้นคุณก็ให้เธอลาออก ภายในวันนี้ฉันต้องการเห็นจดหมายลาออก"

ไม่มีที่ว่างสำหรับการสนทนาในคำพูดของ ฮ่อฉวนสื ยวี๋ห้าวก็เงยหน้าขึ้นทันทีพร้อมกับความไม่น่าเชื่อในดวงตาของเขา

"ท่านประธานนี่เป็นความรับผิดชอบของภรรยาท่านประธานนี้ ... "

"ความรับผิดชอบของ สือฮว่า เหรอ ลูกสาวของคุณจงใจทำกาแฟหกใส่มือเธอและจงใจทุบฟองเลือดที่ลวกแตกแล้วเธอก็ความรับผิดชอบจริงๆ เธอไม่ควรใจดีขนาดนี้ถ้าเป็นฉันก็จะโยน ยวี๋ม่าน ลงน้ำทะเลให้ไปเป็นอาหาร ฉลามเลย ทำไมถึงปล่อยให้เธอกลับมาอีก "

ยวี๋ห้าว เขย่าตัวเขา และเสียใจในเวลานี้มาก เขารู้ว่าลูกสาวของเขาไม่ได้มีอัธยาศัยดี แต่เขาก็ยังปล่อยให้ทั้งสองคนไปทำธุระด้วยกันเลยทำให้เกิดหายนะ

" ผู้อำนวยการยวี๋แก่ล่ะ และไม่สามารถจัดการกับสิ่งเหล่านี้ได้ หุ้นในมือก็สามารถมอบให้คนอื่นได้"

ยวี๋ห้าวรีบก้มหน้าด้วยความตื่นตระหนก "ท่านประธาน เรื่องนี้ต้องโทษฉัน ทั้งที่ฉันรู้ว่าภรรยาท่านประธานและเด็กหญิงตัวเล็ก ๆของฉันไม่ถูกกัน ไแต่ฉันก็ยังปล่อยให้พวกเขาเดินทางไปด้วยกัน เพื่อพยายามปรับปรุงความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน"

ในที่สุด ฮ่อฉวนสือ ก็เงยหน้าขึ้นมองเขา" คุณใช้ตำแหน่งของคุณในการเล่นพรรคเล่นพวกและลูกสาวของคุณก็จงใจหาเรื่องในภายหลัง ตอนนี้คุณมาหาขอร้องฉัน ทำไม คุณคิดว่าอาการบาดเจ็บของ สือฮว่า ยังไม่เพียงพอเหรอ ให้ฉันเป็นนายให้?"

ยวี๋ห้าวเสียใจจนลำไส้ของก็เขาเขียวไปหมดล่ะ และใบหน้าของเขาก็ขมขื่นเช่นกัน" เสี่ยวม่านไม่เหมาะที่จะอยู่่ที่ตี้เซิ่งต่อ ท่านประธานไม่ต้องกังวลท ฉันจะยื่นใบลาออกในภายหลัง"

หลังจากพูดจบแล้ว เขาก็หันกลับไปและแทบรอไม่ไหวที่จะจากไป แต่ฮ่่อฉวนสือ ก็พูดขึ้นอีกครั้ง

"ฉันจะไม่ชอบสือฮว่าแค่ไหน แล้วมีเพียงฉันเท่านั้นที่สามารถกลั่นแกล้งเธอได้ คนอื่นๆที่เข้ากับเธอไม่ได้ นั้นก็คือเขากับฉันไม่ได้ ผู้อำนวยการยวี๋ คุณเข้าใจใช่ไหม"

ยวี๋ห้าวอยู่ในการตลาดมาหลายปีแล้วเขาจะไม่เข้าใจความจริงง่ายๆเช่นนี้ได้อย่างไรผู้คนกำลังคุกคามเธอ

ถ้าเขาไม่จัดการเรื่องนี้ให้ดี ไม่เพียงแค่ ยวี๋ม่าน ที่จะได้รับผลกระทบ เขาเองก็จะต้องลงจากตำแหน่งด้วย

"ท่านประธานฉันเข้าใจ"

ยวี๋ม่านคิดว่าเธอมีพ่อของเธอคอยซัพพอร์ต ต่อไปคงได้ทำงานที่เป็นไปด้วยดีต่อ แต่ไม่นานหลังจากที่เธอนั่งลง ยวี๋ห้าว ก็เข้ามาหาด้วยตัวเอง

"ฉันพบตำแหน่งใหม่สำหรับคุณใน บริษัท อื่นแล้ว ตอนบ่ายคุณก็ไปเลยและฉันจะจัดการการลาออกของคุณเอง"

ยวี๋ม่านมองเขาอย่างสงสัย" พ่อ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร"

ยวี๋ห้าวถอนหายใจ" เสี่ยวม่านฟังฉันนะ ถ้าคุณรอให้ท่านประธานลงมือด้วยตัวเองคุณจะไม่เพียงถูกไล่ออก คุณยังเด็กและมีพลัง คุณจะไปสร้างปัญหาให้กับ สือฮว่า ได้อย่างไร ฉันบอกคุณแล้วว่าให้ขอให้อดทน แต่คุณก็ไม่ฟัง "

ดวงตาของ ยวี๋ม่าน เป็นสีแดงในทันทีและน้ำตาก็ร่วงลงมา" นั่นคือสิ่งที่ไอ่ผู้หญิงคนนั้นสมควรได้รับ! กว่าฉันจะเข้าตี้เซิ่งมาได้ ทำไมฉันต้องออกไป !!

ใบหน้าของยวี๋ห้าวเปลี่ยนไปและเขายกมือขึ้นแล้วตบเธออีกครั้ง "ดื้อดึงยิ่งนัก! นี้ไม่ใช่คำถามว่าแกต้องการหรือไม่ต้องการ สักพักจะมีคนมารับแก หากแกไม่ไป แกก็อยู่ต่อเพื่อขายหน้าเลย!"

ยวี๋ม่านหอบและกัดฟันอย่างแน่น

เธอด่าสือฮว่าในใจไปอีกรอบ แล้วอยากจะฆ่าอีกฝั่งเดี๋ยวนี้เลย!