นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 120

สือฮว่า ยืนอยู่สักพักหันไปรอบ ๆ อย่างเชื่องช้าไม่มีแม้แต่โซฟาในห้อง ถ้าไม่ใช่เพราะความรักของฮ่อฉวนสือ ที่มีต่อ มู่หวั่นโจว เธอคงคิดว่าทุกอย่างในคืนนี้ถูกจัดขึ้นโดยเจตนาจริงๆ!

เธอเดินอย่างช้าๆไปที่เตียง ยกมุมผ้าห่มขึ้นมา แล้วเอาตัวเอง

"ราตรีสวัสดิ์ คุณสามี"

เธอหันหลังกลับไปทางเขาแล้วพูดว่า คนทั้งคนเริ่มร้อนขึ้น แล้วทั้งสองคนก็อยู่บนเตียงเดียวกันซึ่งมันน่าอายจริงๆ

ฮ่อฉวนสือ วางหนังสือลงและจ้องมองเธออย่างตั้งใจ

เขาไม่เคยเข้านอนเกินสิบเอ็ดโมง แต่หลังจากได้พบเธอ หลักการของเขาดูเหมือนจะพังไปหลายครั้ง

ตัวอย่างเช่นในตอนนี้ ทั้งๆที่ง่วงไม่ไหว แต่เขาก็กลั้นไว้และยังไม่นอนหลับ

เขาไม่ได้เคลื่อนไหวช้าๆจนกว่าเขาจะแน่ใจว่า สือฮว่า ได้หลับไปแล้วและหันสือฮว่า ไป

กลับ

เธอนอนหลับสนิทแล้ว ใบหน้าของเธอแดงและใบหน้าที่เย็นชาของเธอก็ดูงดงามขึ้นทันที

ลูกกระเดือกของฮ่อฉวนสือขยับขึ้นและลงกอดคนๆนี้อย่างระมัดระวังและขยับเข้ามาใกล้เขา

การเคลื่อนไหวของเขาเบามาก เหมือนกับวัวสันหลังหวะ

เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเขาจะทำสิ่งนี้ได้

เขาจับ สือฮว่า ไว้ในอ้อมแขนของเขาวางมือไว้ที่เอวของเขาก้มศีรษะเล็กน้อยและสูดดมเส้นผมของเธอ

อบอุ่นมาก กอดเธอไว้แบบนี้ดูเหมือนว่าโลกทั้งใบได้อบอุ่นขึ้นเยอะมาก

สือฮว่ามึนงงโดยไม่รู้ตัวแล้วหาท่าที่สะดวกสบายและอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของเขา

นี่เป็นความรู้สึกที่ ฮ่อฉวนสือ ไม่เคยรู้สึกมาก่อน หัวใจที่เย็นชาของเขามีร่องรอยของการหลอมละลายอยู่เสมอเขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เขาแค่อยากจะกอดเธอไว้เพื่อที่เขาจะได้สบายใจเท่านั้น

เขาก้มหน้าประทับจูบผมของเธออย่างเงียบ ๆ และพูดเสียงอย่างแหบๆว่า "ฝันดีนะ"

ทั้งสองนอนหลับสนิท ในระหว่างการนอนหลับนี้สืออว่า ตื่นขึ้นมาตอนหกโมงเช้า

มือของเธอโอบเอวของชายคนนั้นไว้แน่นและชายคนนั้นก็โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาด้วย

เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่อีกด้านหนึ่งของ ฮ่อฉวนสือ และพบว่ามีพื้นที่เหลืออยู่ด้านข้างของเขาน้อยมาก

เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนเธอริเริ่มที่จะเหวี่ยงแขนและกอดเธอก่อนและยังกอดแน่นเขาจนไม่ยอมปล่อยมือ

เธออยากจะถอนตัว แต่ชายคนนั้นกลับกอดเธอไว้แน่น

"ตื่นแล้วออ?"

เมื่อเธอกำลังคิดว่าจะทำไงดีเสียงของ ฮ่อฉวนสือก็ดังขึ้นในหูของเธอ อาจเป็นเพราะเธอเพิ่งตื่นนอนด้วยความขี้เกียจเล็กน้อยและมีเสน่ห์เล็กน้อย

สือฮว่า หน้าแดงและรีบถอยห่างออกไป

ฮ่อฉวนสือ เห็นเธอหน้าตาแบบนี้ก็ยิ้มตาปริบ ๆ " เมื่อคืนคุณนอนหลับสบายไหม?"

สิ่งไหนไม่ควรถามแต่กลับถามสิ่งนั้น

สือฮว่า หน้าแดงมากขึ้น และรีบอยากจะลุกจากเตียงเพื่อไปเอาเสื้อผ้าของเธอ แต่ ฮ่อฉวนสือ คว้าข้อมือเธอไว้เธอก้าวไปข้างหน้าด้วยแรงมากเกินไปถูกดึงแบบนี้ เธอก็ล้มลงโดยตรงและล้มลงไปที่ออ้อกอดของเขา

ชุดนอนของเขาเปิดอยู่นิดๆแล้วเผยให้เห็นกล้ามเนื้อแบน ๆ และการกระแทกของสือฮว่าศีรษะก็กระแทกเข้าโดยตรง

มันไม่เจ็บมากเพราะมือของ ฮ่อฉวนสือ ปิดกั้นหัวของเธอไว้

ท่าทางพวกเขาสองคนดูเหมือนว่าฮ่อฉวนสือ กำลังกอดเธอไว้

บริเวณรอบๆเงียบลงสักหัก และเธอสามารถได้ยินเสียงหัวใจของเขาอย่างชัดเจน

สือฮว่าลุกลี้ลุกลนอยู่ครู่หนึ่งแสร้งทำเป็นลุกขึ้นอย่างสงบ "ตืื่นเถอะ ฉันอยากกลับแล้ว"

คืนนี้ไม่สามารถอยู่ที่นี่ต่อไม่งั้นก็ต้องนอนบนเตียงเดียวกันฮ่อฉวนสือต่อ

"โอเค"

ทั้งสองคนแต่งตัวและล้างตัวราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมื่อลงไปชั้นล่างกลุ่มเมื่อคืนก็ยังไม่มีใครตื่น แต่ซิ่วหยูกำลังดื่มอยู่ที่บาร์คนเดียว ดูเหงามากจากด้านหลัง

คนนี้คงไม่ได้นอนทั้งคืน

สือฮว่า เลิกคิ้วขึ้นรู้สึกว่าคนเหล่านี้มีเรื่องเล่ามากมาย ซิ่วหยูคนนี้ดูเหลือเชื่อครอบงำและบ้าคลั่งและดูเหมือนโดดเดี่ยวในใจของเขา

เขาเงยหน้าขึ้นมองเห็นคนทั้งสองที่ลงมาและส่งเสียงกรน

ฮ่อฉวนสือ ไม่สนใจเขาเช่นกันและดึงสือฮว่าออกจากวิลล่า

รถของหนานสือ จอดรออยู่ข้างนอกแล้วเมื่อเห็นทั้งสองเดินตามมาด้วยเขาก็ถอนหายใจโล่งอกดูเหมือนว่าสงครามเย็นจะจบลงแล้ว

มู่หวั่นโจวยืนอยู่ข้างขอบหน้าต่างจ้องมองไปที่รถที่จอดทิ้งไว้ดวงตาที่เต็มไปด้วยสีแดงสด

มือของผู้ชายคู่หนึ่งโอบรอบเอวของเธอและกงมู่ป๋าย ก็จูบที่คอของเธออย่างมึนเมา

มือของมู่หวั่นโจวค่อยๆกำแน่น" ต่อไปนี้คุณมีแผนที่จะจัดการกับสือฮว่าอย่างไรมู่ป๋ายคุณสัญญากับฉันแล้วนี้"

กงมู่ป๋ายชะงักดวงตาของเขามืดลง "คุณปู่ไม่อนุญาตให้ฉันใช้อำนาจในตระกูลกงอีก หวั่นโจวรอก่อนโอเคไหม?"

มู่หวั่นโจวหายใจเข้าลึก ๆ และผลักเขาออกไป" งั้นรอให้คุณฆ่าสือฮว่าแล้วค่อยมาหาฉันละกัน"

เธอออกจากห้องไปโดยไม่มีความทิ้งท้าย

กงมู่ป๋ายก้มศีรษะลงริมฝีปากของเธอกดแน่น

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรหาฮ่อหนานซือ ดวงตาของเขาเย็นชา" คุณลองคิดดูแล้วกัน ถ้าสิ่งนี้ทำได้มันจะเป็นการระเบิดครั้งใหญ่สำหรับ ฮ่อฉวนสือ และถือเป็นการแก้แค้นให้คุณได้"

ฝั่งนั้นไม่ได้ส่งเสียงอะไรและสิ่งที่ตอบคือเสียง "ตุ๊กๆๆ"

ประตูห้องของเขาถูกเปิดออกและ ฮ่อซือหนาน ก็ถูกผลักเข้าไป

"คนล่ะ"

ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยปีศาจของเขาและดวงตาของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างมึนๆ

กงมู่ป๋ายชี้ไปที่กล้องวงจรปิดอย่างเหยียดหยาม "ฉันบอกว่าฆ่าทิ้งไปเลย แต่เธอไม่ยอม ฮ่อสซือหนานฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ อย่าบอกนะว่าคุณมีใจให้เธอจริงๆ?"

ฮ่อซือหนานมองไปที่รอบกล้องวงจรปิดและขมวดคิ้วแน่น "เธอเป็นอะไรไป?"

"อย่ามองฉัน ฉันก็ไม่รู้ ฉันแค่ทำให้เธอสลบและขังเธอไว้ คุณบอกว่าจะส่งคนไปต่างประเทศและคุณจะไม่ให้เธอกลับจิงตูในชีวิตนี้อีก ผลลัพธ์นี้ก็คือสิ่งที่หวั่นโจว ต้องการ เหมือนกับการฆ่าสือฮว่าไป ดังนั้นฉันจะไม่ทรมานเธอ เพราะยังไงแล้วก็ไม่ได้มีความขัดแย้งกัน "

ฮ่อซือหนาน มองไปที่การกล้องวงจรปิดและมีรอยขีดข่วนที่ไม่สามารถทนได้

ชายชุดดำด้านข้างโค้งอย่างเคารพ "นายน้อง ถ้าทนไม่ได้อาจเสียแผนนะครับ แค่ขังแป๊บเดียว ไม่ทำให้คนตายเหรอ"

"แต่เธอดูอึดอัดมาก"

ใบหน้าของชายคนนั้นโกรธขึ้นมาทันที "นายน้อย เธอเป็นภรรยาของฮ่อฉวนสือ! คือศัตรูของเรา!"

กงมู่ป๋ายขมวดคิ้วและดูฉากนี้ด้วยความกลัวเล็กน้อยว่า ฮ่อซือหนาน จะยกเลิก

นายน้อย คนนี้ไม่น่าเชื่อถืออย่างฉาวโฉ่ ใครจะรู้ว่าเขาอาจจะโกรธจนเสียสติเพียงเพื่อผู้หญิงที่อยู่ในนั้นหรือไม่

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้คือเขาและฮ่อซือหนาน ร่วมมือกัน ฮ่อซือหนาน บอกตำแหน่งของสือฮว่า และหาคนไปลักพาสือฮว่า ไป

จริงก็สามารถฆ่าคนที่โรงพยาบาลโดยตรงได้เลย แต่ฮ่อซือหนาน ปฏิเสธที่จะให้เขาทำ

ฮ่อซือหนาน ลดศีรษะลงและค่อยๆบีบมือลงบนเก้าอี้ราวกับว่าเขาได้ยินเสียงของข้อต่อ "กอๆๆๆ"

น่าเสียดายที่ในที่สุด กว่าจะได้พบกับบุคคลที่น่าสนใจ

เขาลดตาลง ความสว่างในดวงตาของเขาค่อยๆหายไป

"เอาคนไปฝัง"

หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็บังคับรถเข็นและหันกลับไป "ฝังมันให้สะอาดหน่อย ลูกพี่ลูกน้องของฉันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหลอกได้ ถ้าสิ่งต่างๆถูกเปิดเผยอย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องกับมันล่ะ"

กงมู่ป๋ายตะโกนอย่างเย็นชา" ไม่ต้องห่วง ความกล้านี้ฉันยังพอมีอยู่"

สือฮว่า ไม่รู้ว่าเธอถูกปิดมานานแค่ไหนและเมื่อประตูด้านหน้าของเธอเปิดออกเธอก็ไม่มีแรงแล้ว

"พั๊ฟ!"

เสียงมีดแทงเนื้อและดังขึ้นและทั้งตัวของเธอเจ็บปวดอย่างรุนแรง แต่เธอไม่กลัวเลยตราบใดที่เธอไม่ได้ถูกขังไว้นี้ก็พอ ...

"ขุดหลุมให้ลึกหน่อยต้องไม่เหลือร่องรอยรู้ไหม!"

"ผู้หญิงคนนี้สวยมากนะแต่น่าเสียดายที่ถูกฝังไว้แบบนี้!"

ชายคนหนึ่งบ่นพึมพำและถูกตีที่ศีรษะทันที "อย่าจุกจิก! ถ้ามีอย่างอื่นเกิดขึ้น คุณสามารถชดใช้ได้ไหม!"