นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 121

นี่คือเขตชานเมืองที่ห่างไกลจากตัวเมือง สือฮว่านั้นได้เสียเลือดไปมากแล้วและนอนพิงอยู่ด้านข้าง โดยมีกริชแทงอยู่ที่หน้าอกของเขา

ลมหายใจของเธอเบาแผ่วเบามากและพยายามหายใจให้คงที่ เพื่อให้พวกเขาคิดว่าเธอตายไปแล้ว

ผู้ชายเหล่านั้นขุดหลุมและอุ้มกันคนละไม้คนละมือ พวกเขาตรวจสอบลมหายใจของสือฮว่าและมันเต็มไปด้วยความเยือกเย็น ซึ่งน่าจะตายแล้ว

"เร็วเข้า! รีบฝังเร็ว ซวยสิ้นดี เผาแล้วก็จบ ดันจะให้มาขุดหลุมให้เธอ ยังจะให้เหลือร่างไว้ คนก็ฆ่าไปแล้ว ยังทำมามีความสงสารจะไปมีประโยชน์บ้าไร ลูกเศรษฐีพวกนี้ชอบหาเรื่องจริงๆ!"

"เสียงทับดิน!"

ดินเหลืองถูกฝังเป็นชั้นๆและสือฮว่าไม่กล้าลืมตา

เธอค่อยๆไม่ได้ยินเสียงใดๆ ทั้นใดนั้นโลกก็เงียบสนิท

ชายเหล่านั้นพลางด่าแล้วเดินจากไปและไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ

ทันทีที่กงมู่ป๋ายกำลังจะออกจากห้องที่สือฮว่าถูกคุมขัง เขาก็ถูกหนานสือขัดขวาง

"คุณกง เชิญ"

ในใจของกงมู่ป๋ายมีความตื่นตระหนกชั่วครู่ เขาเพิ่งให้คนนำตัวสือฮว่าไป คนกลุ่มนี้ก็มาหาถึงที่นี่ ไม่เว้นแม้แต่ฮ่อฉวนสือ

เขาไม่ได้พูดอะไร มากันมากมายขนาดนี้ แม้ว่าต้องการจะหนีก็ไม่มีทางหนีได้และถึงแม้จะหนีพ้นในตอนนี้ แต่ยังไงสุดท้ายก็หนีไม่พ้นอยู่ดี

เขาถูกมัดแล้วนำตัวไปที่เฉียนสุ่ยวาน

ฮ่อฉวนสือนั่งเศร้าบนโซฟา ทุกคนรู้ถึงความอารมณ์เสียของเขา เขาบีบกระดุมไว้ในมือ หนานสือพบในห้องที่สือฮว่าถูกคุมขังและหนานสือก็จับกงมู่ป๋ายได้ที่นั้น ดังนั้นหลังจากคิดแล้วก็รู้ว่า เรื่องของสือฮว่าเกี่ยวข้องกับเขา

ใบหน้าของกงมู่ป๋ายซีดเซียว ใครจะคิดว่าสือฮว่าจะยังทิ้งสัญลักษณ์ไว้ในสถานการณ์นี้ได้

"เธออยู่ที่ไหน?"

สายตาสีแดงเข้มของฮ่อฉวนสือมองไป พายุนองเลือดราวกับดาบที่หนาแน่นแทงไปที่ผู้คน

นี่เป็นครั้งแรกที่กงมู่ป๋ายได้สัมผัสกับความน่ากลัวของเขา ไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนบอกเขาว่าอย่ายั่วยุฮ่อฉวนสือ ชายคนนี้น่ากลัวเกินไป

ในปกติถ้ายิ่งเขาเฉยเมยมากเท่าไหร่ ในตอนที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเขาก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น

"เสียงของกระแทกกัน"

เสียงใส่กระสุน ปืนในมือของฮ่อฉวนสือได้ชี้ไปที่ขาข้างหนึ่งของเขาแล้ว

"ปั๊ง!"

"อ๊า!"

กงมู่ป๋ายทนไม่ได้และกรีดร้อง เหงื่อออกท่วมตัวพลางก้มตัวลง เจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก

"ฉันจะถามอีกครั้งว่าเธออยู่ที่ไหน？"

เขาไม่ได้มีข้อตกลงกับเขา ในขณะนี้บนร่างของเขาเต็มไปด้วยความตายและภายในห้องโถงทั้งห้องดูเหมือนจะอยู่ในความวุ่นวายและแหลกสลาย

กงมู่ป๋ายกัดริมฝีปากแน่นและไม่ยอมพูด

"ปั๊ง!"

ขาอีกข้างถูกยิงทะลุและกงมู่ป๋ายเกือบจะเป็นลม

สายไปแล้ว สือฮว่าตายไปแล้ว ถ้าเขาบอกความจริง เกรงว่ากระสุนนัดต่อไปจะทะลุหน้าอกของเขา

ไม่น่าแปลกใจที่ฮ่อสือหนานไม่ยอมยั่วยุฮ่อฉวนสือ เพราะนี่ก็คือเหตุผล!

เมื่อชายคนนี้โกรธเขาจะไม่พิจารณาภูมิหลังของคุณ แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ต้องตาย!

"หนานสือ เอาตัวมู่หวั่นโจวมา ฉันเชื่อว่ากระสุนที่ยิงใส่เธอมีประโยชน์มากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้มาก"

น้ำเสียงของเขาดูสบายพลางยกมือขึ้นแล้วลูบปืนเบาๆ

มีร่องรอยของความน่ากลัวแวบมาในดวงตาของกงมู่ป๋าย หวั่นโจวจิตใจดีขนาดนี้และยังรู้จักชายคนนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่เชื่อว่าเขาจะกล้าลงมือได้

"หวั่นโจวชอบแกขนาดนั้น ฮ่อฉวนสือ แกยังเป็นคนอยู่ไหม？!"

เขาเลือดออกมากเกินไป สมองเริ่ใลมเบลอ แต่ก็ยังอดทนพูดคำนนี้ออกมา

มู่หวั่นโจวถูกหนาสือควบคุมไว้ตั้นแต่แรกแล้ว เมื่อได้ยินสิ่งที่ฮ่อฉวนสือพูด หนานสือก็รีบผลักเขาเข้ามา

มู่หวั่นโจวไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาของเธอกระพริบเมื่อเธอเห็นกงมู่ป๋ายถูกมัด

"ฉวนสือ นี่คุณกำลังทำอะไร"

ฮ่อฉวนสือไม่อยากมากความและเสียเวลากับเธอ กลัวแต่ว่าสือฮว่าจะไม่มีวันกลับมาอีก เพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ความตื่นตระหนกก็แผ่ซ่านในใจของเขา

เขาไม่อยากให้เธอตาย ระยะเวลาสองปียังไม่ถึงเลย เธอจะตายได้อย่างไร

เขาคว้ามู่หวั่นโจวมาและลดปืนลงที่ไหล่ของเธอ "กงมู่ป๋าย เธออยู่ที่ไหน？"

ใบหน้าของมู่หวั่นโจวซีดลง และเขาเดาได้ทันทีว่าเหตุการณ์นี้อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับสือฮว่า ดูเหมือนว่ากงมู่ป๋ายจะลงมือแล้ว

เธอเลิกคิ้วอย่างมีความสุขและแกล้งทำเป็นลืมมัน

เธอหวังว่ากงมู่ป๋ายจะไม่บอกตำแหน่งของสือฮว่า ในเมื่อฮ่อฉวนสือก็ไม่กล้าฆ่าเธออยู่ดี

กงมู่ป๋ายคุกเข่าลงพื้นอย่างสั่นคลอนและดูฉากนี้ด้วยความกลัว "ฮ่อฉวนสือ หวั่นโจวชอบแกมาหลายปีขนาดนี้ แกทำได้ลงคอ？!"

"ปั๊ง!"

คำตอบที่ตอบเขาคือเสียงปืนและเสียงกรีดร้องของมู่หวั่นโจว

มู่หวั่นโจวเกิดมาในฐานะคุณหนูของตระกูลมู่และไม่เคยถูกกระทำเช่นนี้ ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เธอจับไหล่ของตัวเองอย่างสั่นสะท้าน

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฮ่อฉวนสือจะกล้ายิงจริง พวกเขารู้จักกันมาหลายปี เธอก็หลงไหลในตัวเขา ...

"ฮ่อฉวนสือ!!"

หัวใจของกงมู่ป๋ายสั่นสะท้านด้วยความตกใจ เมื่อเห็นสภาพที่น่าเศร้าของมู่หวั่นโจว ริมฝีปากก็สั่นสะท้าน"ถึงฉันจะบอกแกและยังไง คนของฉันฆ่าเธอไปนานแล้ว แกรีบตามไปตอนนี้ สิ่งที่เห็นก็คือศพ สือฮว่าตายไปแล้ว! แกปล่อยหวั่นโจว มีเรื่องอะไรก็มาลงที่ฉัน !! "

ข้างนอกฝนตกอย่างหนัก ท้องฟ้ามืดครึ้ม ดูเหมือนฟ้าจะถล่มลงมา เสียงไซเรนของตำรวจยังคงดังอยู่ทบนถนนและตำรวจทุกคนก็ออกปฏิบัตการณ์ ราวกับกำลังตามหาใครบางคน

รถตำรวจทั้งหมดพุ่งไปที่ชานเมือง ใครที่ไม่รู้ก็คิดว่าเป็นนักโทษคนสำคัญที่หลบหนี

เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ ท้องฟ้ายังคงแจ่มใส ณ สถานที่สือฮว่าถูกฝัง หมาป่าขาวดุร้ายตัวหนึ่งก็มาที่นี่พร้อมกับคาบกระสอบใบหนึ่ง

มีเลือดอยู่ในกระสอบและยังมีมือที่ขาดโผล่ออกมาให้เห็น

"เสี่ยวไป๋ อย่ากินของสกปรกพวกนี้!"

เสียงดุของชายคนนั้นดังขึ้นในหูของเขาและหมาป่าสีขาวก็วางกระสอบในปากลงแล้วลดหูลงอย่างดี

ใบหน้าของชายคนนั้นถูกปกปิดอย่างแน่นหนา มีเพียงดวงตาที่ดุร้ายคู่หนึ่งเท่านั้นที่เปิดเผย

ทันใดนั้นหมาป่าสีขาวก็ลุกขึ้นพลางสูดดมไปทั่ว จากนั้นก็ขุดที่หน้าเนินดินด้านข้าง

ชายคนนั้นขมวดคิ้วและเตะกระเป๋าด้วยความรังเกียจและไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน ดูเหมือนว่าเพิ่งเสียชีวิต

"เสียงคร่ำครวญ ~"

หมาป่าขาวร้องและขุดอย่างใช้แรงมากขึ้น ในไม่ช้าก็เผยให้เห็นใบหน้าซีดเซียวของผู้หญิง

รูม่านตาของชายคนนั้นหดตัวลงอย่างแรง" เสี่ยวไป๋ กลับมาแล้ว! คนตายแล้ว อย่าไปขุด!"

เขาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วเอามือไปวางที่จมูกของสือฮว่า และเลิกคิ้ว ยังคงมีลมหายใจอยู่

หมาป่ขาวเดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวาย จ้องมองเขาด้วยดวงตาสีฟ้าที่ไม่กะพริบ

ชายคนนั้นหัวเราะเยาะ "ถือว่าเธอโชคดี"

เขาวางกองเนื้อสับเหล่านั้นกลับลงไปในหลุมและอุ้มสือฮว่าออกมา

บนตัวเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและสวมเสื้อผ้ายาวๆ หมาป่าขาวฝังกองเนื้ออย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็เดินตามเขาอย่างเชื่อฟัง

เมื่อพาคนออกไปได้ไม่นาน ท้องฟ้าก็เริ่มมีฝนตกหนัก จนกระทั่งฮ่อฉวนสือและคนเหล่านั้นมาถึง!

ฝนที่ตกหนักจะชะล้างเบาะแสมากมาย เช่นรอยเท้า คราบเลือดและทุกคนจะเริ่มมองหาทีละนิ้ว

ทุกนาทีที่ผ่านไป หัวใจของฮ่อฉวนสือก็ยิ่งเย็นลง เส้นเลือดที่หน้าผากของเขาชัดมากขึ้นและทั้งคนก็ใกล้จะระเบิด

"มีศพอยู่ตรงนี่!"

มีคนตะโกน ฮ่อฉวนสือรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองจะเริ่มเดินโซเซและรีบเดินไป

นั่นคือศพของผู้ชาย ไม่เพียงแค่หนึ่งศพ น่าจะเป็นคนที่กงมู่ป๋ายสั่งให้ฆ่าแล้วฝังไว้ที่จุดนี้

หาต่อไป!"

มีบางอย่างเดือดอยู่ในอกของเขาราวกับว่ามันกำลังจะระเบิด

เขาไม่เชื่อว่าสือฮว่าจะตายไปแบบนี้