นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 168

"ใช่แล้ว พูดตามตรง ฉันไม่พอใจคุณมาตั้งนานแล้ว"

น้ำเสียงสือฮว่านิ่งมาก มองฮ่อเจิงนิ่งๆจนฮ่อเจิงผวา

หลังจากตอบสนอง เธอรู้สึกไม่เคยอัปยศขนาดนี้มาก่อน เธอโกรธจนหน้าอกสั่นก่อนจะกรีดร้องแล้วพุ่งไปทางสือฮว่า

แน่นอนว่าหนานจิ่นผิงไม่มีทางยอมให้สือฮว่าโดนรังแก เธอรีบลุกขึ้นก่อนผลักฮ่อเจิง

หลังจากผลักฮ่อเจิงออกไป เธอก็หันกลับมาดึงสือฮว่า "มัวอึ้งอะไรอยู่? วิ่ง!"

สือฮว่าผงะก่อนทั้งสองก็ออกจากร้านกาแฟไป

หลังจากวิ่งไปได้สักพัก หนานจิ่นผิงก็หยุดก่นด่า "สบายใจที่สุด! ยัยแม่มดแก่นั่นสุดท้ายก็โดนจัดไปที ไม่รู้ว่าผู้ชายของเธอชอบไปได้ยังไง! แถมยังเอาใจอย่างกัยสมบัติ แหวะ!"

"จิ่นผิง ฉันอาจจะต้องหย่ากับฮ่อฉวนสือแล้วจริงๆ"

เธอทนฮ่อเจิงไม่ได้แม้แต่เสี้ยววิและยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้ากันได้เหมือนมิตร

หลังจากหย่า เธอจะได้พายายไปที่สำนักงานกฎหมายต่างประเทศ เธอไม่สามารถแบกรับทุกอย่างที่นี่ได้

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ เธอจะทำอะไรฉันก็จะสนับสนุนเธอ ดูแลตัวเองดีๆ วันนี้เธอสาดกาแฟใส่ฮ่อเจิง ต่อไปต้องลำบากแน่ ถ้าอยากให้ฉันช่วย ฉันอยู่ตรงนี้ทุกเมื่อ"

สือฮว่าพยักหน้าและถอนหายใจ

ที่หนานจิ่งผิงเดาไม่ผิด หลังจากที่ฮ่อเจิงได้สติก็ร้องไห้วิ่งแจ้นไปหาหลิวจิงซู

หลิวจิงซูเดิมทีก็รังเกียจสือฮว่าอยู่แล้ว พอได้ยินฮ่อเจิงบอกว่าโดนสาดกาแฟใส่ก็โกรธจนหายใจไม่ออก

"เขานี่ชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้วนะ ยังไงเธอก็ถือว่าเป็นอา ฉวนสือก็เรียกเธอว่าอา ยังไงซธก็มาจากบ้านนอก ออกหน้าออกตาไม่ได้"

ถึงฮ่อเจิงจะอายุมาก แต่หลายปีมานี้ สวี่เม่าซงก็คอยเลี้ยงดู จนเธอกลับมาหยิ่งผยองอีกครั้ง

"แม่ ฉันว่าสือฮว่าไม่เพียงแค่ไม่เห็นฉันในสายตาแล้วก็ยิ่งไม่เห็นแม่ในสายตาด้วย คงเกลียดเพราะเรื่องจ้าวซวี่นั่นแหละ เรื่องของผู้ชายคนนั้นโทษพวกเราได้เหรอ? ตัวเองป่วยไม่อยู่บ้าน ดันออกไปเที่ยวเตร่เองทำไมล่ะ โดนพวกเราสั่งสอน ตายไปยังไม่ให้คนอื่นอยู่อย่างสงบอีก"

พูดถึงจ้าวซวี่ หลิวจิงซูก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

เรื่องของจ้าวซวี่ไม่เกี่ยวข้องกับเธอจริงๆ มันเป็นชะตากรรมของชายคนนั้น เดิมทีเธอไม่ต้องดใช้เงินแม่สักแดงเดียวด้วยซ้ำ แต่ฮ่อฉวนสือกลับตัดสินทุกอย่าง ได้ยินว่าภรรยาผู้ชายคนนั้นคิดจะใช้กฎหมาย

เหอเหอ เธออยู่จิงตูมาตั้งหลายปีและเธอไม่เคยกลัวใคร

เธอวางแผนไว้แล้วว่าจะให้คนจัดการกับภรรยาของชายคนนั้น แต่ฮ่อฉวนสือกลับชิงตัดหน้าแล้วจัดการทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่วิธีนี้มันไม่ถูกใจเธอ

เธอมองออกว่าฉวนสือทำเพื่อสือฮว่า ชายคนนี้มีสุสานที่ดีที่สุด ภรรยาของเขาก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรอีก

นี่เป็นค่าตอบแทนที่ฉวนสือให้กับสือฮว่า เพราะเหตุนี้เธอเลยยิ่งโกรธ

ฉวนสือไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่ครั้งนี้เขากลับให้ความสำคัญกับสือฮว่ามาก

"แม่ ฉางอันจะแต่งกับจิงหรานแล้ว ฉันไม่อยากให้เรื่องอะไรมาเปลี่ยนแปลงช่วงนี้ ถ้าเป็นไปได้ คือนนี้เรียกสือฮว่ามาที่บ้านใหญ่ แล้วเราก็สั่งสอนเธอ เธอจะได้ไม่ไปทำเรื่องพัง ไม่กี่วันก่อนเธอโทรหาฉางอัน จนฉางอันต้องขึ้นรถไฟไปมณฑลนั่น ผู้หญิงคนนั้นมีฉวนสือไม่พอ ยังจะไปอ่อยคนอื่นอีก ช่างน่าโมโหซะจริง ฉันว่าเธอกับอาจารย์ของเธอก็ต้องแอบมีอะไรกันแน่!"

หลิวจิงซูพยักหน้าเห็นด้วยด้วยใบหน้าที่มืดมน

"ตอนเย็นโทรเรียกทั้งฉวนสือกับสือฮว่า"

ดวงตาฮ่เจิงฉายแววถึงรอยยิ้ม เธอรู้นิสัยแม่เป็นอย่างดี คืนนี้สือฮว่าเสร็จแน่!

สือฮว่าคิดว่าฮ่อเจิงจะไม่ยอมแพ้แน่ ตอนฮ่อเจิงกับหนิงหยู่ไปเบ่งอำนาจใส่คุณยาย จนยายป่วยติดเตียง เธอเกลียดเรื่องนี้มาโดยตลอด เดิมทีเธอคิดว่าฮ่อเจิงเป็นผู้อาวุโส เธอเลยไม่ควรตบไปแบบนั้น แต่เมื่ออีกฝ่ายเห็นเธอในวันนี้กลับไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย เธอเลยทนไม่ได้

ไม่ว่าเธอจะตบหรือไม่ ฮ่อเจิงก็เกลียดเธอเข้ากระดูกอยู่ดี แล้วทำไมต้องทนด้วย

หลังจากฮ่อเจิงออกจากบ้านใหญ่แล้วกลับไปที่บ้านของตัวเอง ตั้งใจจะเอาหน้าบวมๆของตัวเองให้สวี่เม่าซงดู เธอไม่ได้บอกไปตรงๆว่าโดนตบ แต่ทำปกปิดอย่างระมัดระวัง

สุดท้ายสวี่เม่าซงก็สังเกตเห็นใบหน้าของเธอจริงๆ "เธอเป็นอะไรน่ะ? ใครตบเธอกัน?"

ดวงตาฮ่อเจิงแดงขึ้นและน้ำตาเริ่มไหล

"คุณสามี วันนี้ฉันบังเอิญไปเจอสือฮว่ามา เธอไม่แค่สาดกาแฟใส่ฉันนะคะ แถมยังตบฉันด้วย"

ใบหน้าสวี่เม่าซงเต็มไปด้วยความโกรธ เขาถนอมฮ่อเจิงไว้ในฝ่ามือของเขามาตลอด ตัวเองยังดุด่าไม่ได้ วันนี้กลับโดนคนอื่นตบมา แถมยังโดนเด็กตบด้วย

"คุณสามี อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกฉางอันนะ ฉางอันชอบสือฮว่าขนาดนั้น ฉันกลัวจะทำลายความสามัคคีของเรา เขายิ่งไม่พอใจฉันอยู่ด้วย"

"ไม่ได้! เราต้องให้ฉางอันเห็นธาตุแท้ของสือฮว่า ไม่ว่ายังไงเธอก็อาวุโสกว่า แต่เขากลับกล้าลงมือ! มันไม่ใช่แล้ว!"

สวี่เม่าซงแทบไม่เคยโมโหขนาดนี้ โกรธจนแทบจะบีบแก้วในมือแตก

และสวี่ฉางอันกลับมาพอดี พอเข้ามาในบ้านก็รู้สึกบรรยากาศแปลกๆ

สวี่เม่าซงขมวดคิ้วเมื่อเห็นเขา "ฉางอัน มาดูว่าสือฮว่าทำอะไร เขาเด็กกว่าแต่กลับมาตบแม่แก!"

พอได้ยินคำว่าสือฮว่า สวี่ฉางอันก็เงยหน้าขึ้นแล้วก็เห็นใบหน้าบวมของฮ่อเจิง

สือฮว่าหันมองเขาอย่างสงสัย ก่อนหน้านี้ ฮ่อฉวนสือไม่เคยแสดงความรักกับเธอต่อหน้าตระกูลฮ่อ เพราะทุกคนรู้ว่าการแต่งงานของพวกเขาเป็นเพียงความสัมพันธ์ตามสัญญา

ฮ่อฉวนสือจับมือเธอแล้วค่อยๆเดินเข้าไป

พอเห็นเขาจับมือสือฮว่า ก็สามารถจินตนาการได้ว่าคนที่อยู่ข้างในต้องตกใจแค่ไหน แม้แต่สีหน้าของคุณทานก็ยังประหลาดใจ

เขาเดาว่าหลานชายของเขาน่าจะชอบสือฮว่า แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ ใจเขาก็เต็มไปด้วยความโล่งใจ

"ฉวนสือ นี่หลาน..."

หลิวจิงซูขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ฉวนสือหมายความว่ายังไง?

"คุณย่า มีอะไรก็พูดเถอะครัล วันนี้สือฮว่าเหนื่อย ผมอยากให้เธอกลับไปพักเร็วๆ"

เขาพูดอย่างคลุมเครือ จงใจให้เข้าใจผิด

สายตาของคนรอบข้างที่มองสือฮว่านั้นเปลี่ยนไป เหนื่อยเหรอ? นี่หมายถึงมีลูกในท้องหรือเปล่า?

สามีภรรยาจะเหนื่อยได้ที่ไหนกัน ฮ่อฉวนสือกำลังบอกทุกคนอย่างไม่ปิดบังเกี่ยวกับจุดยืนของสือฮว่าในใจของเขา

"ไร้สาระ! ไม่รู้จักละอายใจ!!" หลิวจิงซูโกรธจนว่าออกไปด้วยใบหน้าแดง

เธอชี้ไปที่สือฮว่า แต่กลับเห็นฮ่อฉวนสือดึงสือฮว่าไปไว้ด้านหลังแล้วเอาตัวเองมายืนบัง

สือฮว่าไม่คิดว่าฮ่อฉวนสือจะพูดออกไปแบบนั้น วันนี้เธอตบฮ่อเจิงจนหน้าบวมจริง คืนนี้ไม่แค่ท่านหญิง แต่คิดว่าสวี่เม่าซงก็อาจจะหาเรื่องเธอด้วย เธอเตรียมพร้อมที่จะโดนเอาไว้แล้ว

แต่ชายคนนี้กลับซ่อนเธอไว้ด้านหลังอย่างไม่ลังเล ได้รับการปกป้องแบบนี้เธอรู้สึกดีจริงๆ

เธออยากหลบดวงอาทิตย์อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นี้ อยากใกล้เขามากกว่านี้

แต่เธอเข้าใจว่าต้นไม้ใหญ่อย่างฮ่อฉวนสือไม่ได้เป็นของเธอ

ฮ่อเจิงที่อยู่ด้านข้างเห็นท่าทางของฮ่อฉวนสือก็กัดฟันด้วยความเกลียดชัง สือฮว่าได้ฉางอันยังไม่พอ แต่ดันทำให้ฮ่อฉวนสือหลงรักเธอด้วย มีดีอะไรกัน

"สือฮว่า ฝีมือเธอนี่ดีจังนะ ฉางอันเถียงฉันก็เพราะเธอ ตอนนี้ยังให้ฉวนสือมาขัดแม่เพราะเธออีก เธอมันตัวซวย ก่อนตระกูลฮ่อจะมีเธอก็สงบสุขมาตลอด ตั้งแต่เธอเข้ามา ความขัดแย้งก็ค่อยๆออกมา"

ใบหน้าที่แดงและบวมของเธอถูกเปิดเผยต่อหน้าทุกคน และมีรอยนิ้วมือทั้งห้าบนใบหน้าของเธออย่างชัดเจน

ฮ่อเจิงเบะปากและมองไปทางคุณท่านอย่างน่าสงสาร "พ่อ ดูหน้าฉันสิ แม้ว่าฉันจะไม่ถูก สือฮว่าก็ไม่ควรลงมือกับฉัน เธอทำเรื่องจนครอบครัวฉันรู้สึกไม่สบายใจ แถมยังทำให้ฉันกับฉางอันแค้นกัน ฉันอาวุโสพูดกับเธอ แต่เธอกลับลงมือ"