นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 272

เขาเหมือนราชาที่สูงส่ง ใบหน้าน่าสะพรึงกลัวเหมือนพายุกำลังจะมา

สือฮว่ารู้สึกเหมือนเส้นในหัวขาดผึงทันที ราวกับว่าเคียวมรณะตัดออก

เลือดของเธอเย็น มองเขาอย่างไม่เชื่อ

เธออยากจะวิ่ง กลับเห็นขาตัวเองขยับไม่ได้และแรงทั้งหมดของเธอหายไป

หมิงยวิ๋นเปิดประตูหน้า ถอดเสื้อคลุมของเธอออก และวางไว้บนข้อศอกของเธอ

"อาหมิง ฉันบอกคุณแล้วว่าต้องจับตามองคุณสือให้ดี เพื่อที่เธอจะได้ไม่ทำลายแผนของเรา คุณมั่นใจในตัวเองมากเกินไป อีกคนอยู่ตรงนี้แล้ว คุณคิดแล้วกันว่าจะจัดการยังไง ฉันไปล่ะ"

เธอพูดอย่างสบายๆ เธอเองก็เลือดเย็นพอๆ กับฮ่อหมิง แสดงเก่ง เจรจากับสือฮว่าไว้ทุกอย่างและแสร้งทำเป็นช่วยเธอ

เมื่อสือฮว่ากำลังจะหนีจากหลุมไฟ ก็ผลักอีกคนลงไปอีกครั้ง

ในที่สุดสือฮว่าก็เข้าใจ ที่ฮ่อหมิงออกไปคืนนี้เพราะจากสายของหมิงยวิ๋น

หมิงยวิ๋ให้เขาออกไป บอกเรื่องทั้งหมด จากมุมมองของพวกเขาก็คอยดูถูกเธอดิ้นรนทำทุกอย่าง

หัวใจของเธอดิ่งลงสู่ก้นทะเล ร่างกายร้อนไปทุกตารางนิ้ว เหมือนโดนเผาจนเหลือเพียงขี้เถ้า

หลังจากที่หมิงยวิ๋นจากไป บรรยากาศที่นี่ก็ยิ่งเงียบสงัดมากขึ้น

ในที่สุดชายคนนั้นก็หัวเราะเบาๆ ใช้มือขวาแตะข้อนิ้วแล้วลูบไปมา "ที่แท้ฮว่าเอ๋อร์ก็เกลียดฉันมากนี่เอง"

คำพูดของเขาอ่อนโยนแต่สือฮว่ากลับรู้สึกเหมือนงูพิษที่อยู่ตรงหน้าจะจกแล้วจะปกปิดเธอ

เห็นได้ชัดว่าเขานั่งอยู่ในรถอย่างเงียบๆ แต่ความมืดรอบๆที่ท่วมรถทั้งคันจนจะกลืนรถเข้าไป ที่นั่งที่เขานั่งกลายเป็นเก้าอี้สีดำ เหมือนของราชานรก

สือฮว่าพูดไม่ออก เธอเพิ่งถูกจับเพราะแผนของหมิงยวิ๋น และพูดความคิดที่แท้จริงของเธอ หากเธอปฏิเสธตอนนี้ ข้อเท็จจริงก็ยิ่งปรากฏมากขึ้นเท่านั้น

ตอนเจอหมิงยวิ๋นครั้งแรก เธอรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถมาก ตอนอยู่ในกองไฟ เธอไม่ตื่นตระหนกแม้แต่ตอนที่เผชิญหน้ากับผู้ชายที่กำลังจะล่วงละเมิดเธอ

สือฮว่าเสียใจ เธอไม่น่าทำข้อตกลงกับเขาเลย แต่นั่นเป็นวิธีเดียวที่จะหลบหนี เธอไม่มีทางเลือก

ฮ่อหมิงเอาขายาวของเขาลงมาจากรถ

สือฮว่าคิดว่าเขาจะตบเธอ เธอเลยหลับตาลง

แต่ในวินาทีต่อมา ชายคนนั้นดันเธอไปที่รถอย่างบ้าคลั่งและเริ่มฉีกเสื้อผ้าของเธอ

การลงโทษภายใต้ความโกรธ ทำให้เธอไม่สามารถปัดป้องได้เลย

เขายิ้มเยาะ ดุดันราวกับว่าจะบดขยี้เธอ

สือฮว่าหลับตาลง ไม่มีแรงจะดิ้นรน วิธีนี้ของฮ่อหมิงกับหมิงยวิ๋นได้ทำลายความภาคภูมิใจของเธอไปอย่างสมบูรณ์

เธอถูกลากเข้าไปในความมืด ไม่มีโอกาสพลิกกลับ

เธอเจ็บไปทั้งตัว ไม่มีตรงไหนเลยที่ไม่เจ็บ ทั้งเจ็บทั้งน่าขายหน้า

"ฟึ่บ"

กล่องของขวัญเล็กๆ กางออกตรงหน้าเธอ และข้างในนั้นมีแหวนเพชรอยู่คู่หนึ่ง เขากอดเธอด้วยใบหน้าเยาะเย้ย

"ฮว่าเอ๋อร์ รู้ไหมว่านี่คืออะไร? เป็นแหวนที่ฉันเตรียมมาเป็นพิเศษเพื่อเธอ ยกเลิกงานแต่งงานกับหมิงยวิ๋นแล้ว ฉันอยากให้สถานะกับเธอแต่เธอก็ดื้อเกินไป"

สือฮว่าหลับตา รู้สึกแค่คลื่นแห่งความเจ็บปวด

แม้จะเป็นเวลาเที่ยงคืน ความบ้าคลั่งในที่โล่งยังทำให้เธอรู้สึกละอาย เธอทำได้เพียงหลับตาและหวังว่าเรื่องทั้งหมดนี้จะจบลงในเร็ววัน

เขากอดเธอจากด้านหลัง ถอดแหวนแล้วจับมือเธออย่างแรง "สวมมัน"

สือฮว่างอนิ้วแน่นไม่ยอมสวมแหวน

ดวงตาฮ่อหมิงแดงอย่างชัดเจน เขาตรึงนิ้วของเธอทีละนิ้วจนเกือบจะหักมือเธอ

"ฉันไม่ใส่ ไม่ใส่!!"

"ประ...ประธานครับ ผู้หญิงคนนี้มีภาวะขาดสารอาหารนิดหน่อย วันหลังต้องใส่ใจกับอาหารของเธอนะครับ"

หมอที่พูด ขาทั้งสองก็กำลังสั่น

ผู้หญิงของประธานเป็นโรคขาดสารอาหาร พูดออกไปไม่ใช่เรื่องตลกเหรอ?

ลมหายใจของฮ่อหมิงจมลง และไม่สามารถควบคุมความโกรธในร่างกายตัวเองได้อีกต่อไป

หมอรับนำสารละลายธาตุอาหารฉีดให้สือฮว่า เหงื่อตามหน้าผากของเขาก็ไหลลงมา

ฮ่อหมิงนั่งลงที่ขอบเตียง มองสือฮว่า หัวใจก็ทั้งเจ็บทั้งชา

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ต่อหน้าเธอ เขาก็เหมือนจะทำให้เรื่องมันแย่ลง

เมื่อหมอจากไป เขาก็ปล่อยท่าทีลง "ไม่ได้สังเกตว่าร่างกายเธอไม่ปกติ ขอโทษนะฮว่าเอ๋อร์ ฉันไม่รู้ว่ารักคนๆหนึ่งต้องทำยังไง แต่ฉันเรียนรู้ได้ เธออยู่สอนฉันดีไหม?"

ขนตาสือฮว่าสั่นไหว ในใจเต็มไปด้วยการประชด

ฮ่อหมิงกอดเธอและทั้งสองก็หลับไป

แหวนบนมือของพวกเขาเรืองแสงสีส้มเล็กน้อย

เวลา 7 โมงเช้า ฮ่อหมิงตื่นขึ้นก่อน เขาได้ตัดสินใจที่จะพาสือฮว่าไปที่ฐานของบ้านตระกูลฮ่อ เพราะงั้นเลยต้องเตรียมการนิดหน่อย

เขาจูบเธอที่หน้าผากและลงไปชั้นล่างเพื่อปรึกษาเรื่องธุรกิจกับยวี่ป๋ายเยี่ยน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หมิ่นชาพาคนอื่นๆ มา ทุกคนคุยกันสักพัก ฮ่อหมิงก็ลุกขึ้นและสั่งให้คนใช้นำของไปให้สือฮว่า

แต่พอนึกถึงคำแนะนำของหมอ เขาก็ขมวดคิ้ว คิดว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ยอมกินดีๆแน่ ดังนั้นเขาจึงก้าวเท้าและเดินขึ้นบันไดไป

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเลิกคิ้วและเหลือบมองคนที่เหลือ "เราจะไปดูกันไหม?"

อาหมิงไปเกลี้ยกล่อมให้อีกคนกินข้าวด้วยตัวเอง เรื่องนี้คงไม่เคยเห็นมาหลายร้อยปีแล้ว