นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 273

แต่ทันทีที่พวกเขาเพิ่งได้ลุกขึ้น ก็ได้ยินเสียงของฮ่อหมิงจาดชั้นบนที่เต็มไปด้วยความกลัวและความเศร้าโศก

ยวี่ป๋ายเยี่ยนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ก็แทบจะวิ่งขึ้นไปชั้นบน

ทันทีที่เปิดประตูห้องนอน พวกเขาก็เห็นสือฮว่ายืนอยู่ตรงขอบหน้าต่างและใบหน้าซีดของฮ่อหมิง

ลมนอกหน้าต่างพัดแรงมากจนร่างของสือฮว่าจะปลิว

เสียงของฮ่อหมิงสั่น "ฮว่าเอ๋อร์ เธอลงมาก่อน..."

สายตาของสือฮว่าสงบนิ่งและจับขอบหน้าต่างไว้เล็กน้อย

ฮ่อหมิงไม่กล้าเข้าใกล้ เขายังรู้สึกว่าขาตัวเองอ่อนแรง

เขาอยู่ห่างกับเธอเพียงสองเมตร แต่ตรงกลางมันเหมือนช่องว่างระหว่างความเป็นกับความตาย และเขาไม่กล้าก้าวไปแม้แต่ก้าวเดียว

เขาอยากจะคุกเข่าอ้อนวอนเธอด้วยซ้ำ

สือฮว่าหอบหายใจ ใบหน้าแดงก่ำ

เธอเหลือบมองคนในห้องและขมวดคิ้ว "ฮ่อหมิง ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณ"

"เธออยากเจอฮ่อฉวนสือเหรอ? ฮว่าเอ๋อร์ ถ้าเธออยากเจอเขา ฉันจะไปพาเขามาทันที..."

ริมฝีปากสือฮว่ายกยิ้มเยาะเย้ยและมองเขาอย่างเย้ยหยัน "พาเขามางั้นเหรอ? คุณใจดีขนาดนั้นเลยหรือไง? เดี๋ยวคุณก็บอกจะปล่อยฉัน เมื่อฉันประนีประนอม คุณก็ขังฉัน ดูถูกฉันต่อ ฮ่อหมิง คุณมันสัตว์ประหลาด ให้มองมากกว่านี้ฉันก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว หากคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ก็รบกวนส่งคนไปบอกฮ่อฉวนสือ พูดว่า..."

สือฮว่าพูดถึงตรงนี้ ดวงตาก็แดงก่ำในทันที พูดอะไรดี?

ราวกับว่าพูดอะไรก็สายเกินไป เธอกัดฟันและปล่อยมือ แล้วค่อยๆ ถอยหลังล้มตัวลงไป

ทุกคนในห้องต่างตกใจ ยวี่ป๋ายเยี่ยนที่จะเข้าไปจับฮ่อหมิงแต่ฮ่อหมิงก็ไปที่หน้าต่างก่อน

เขาเอื้อมมือออกไปจับสือฮว่า แต่จับได้เพียงชายเสื้อเท่านั้น

ยวี่ป๋ายเยี่ยนกลัวว่าอาการป่วยของเขาจะกำเริบอีก ก็รีบพูดให้สงบอย่างรวดเร็ว "เราจะให้คนลงไปหาเธอทันที อาหมิง ไม่ต้องกังวลไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่"

ในหัวฮ่อหมิงว่างเปล่า เขาหลุบตาลง ดวงตาแดงเข้ม สุดท้ายเขาก็ผลักอีกคนออกไปและกระโดดตามลงไป

ยวี่ป๋ายเยี่ยนตกใจจนหัวใจหยุดเต้นและจะกระโดดตามลงไปแบบไม่รู้ตัว แต่หมิ่นซาคว้าอีกคนไว้ได้ "นายน้อยยวี่ หน้าผาที่นี่ไม่สูงมาก หมองลงตลอดทั้งปีเพราะมีทะเลอยู่ด้านล่าง เราออกไปตามหากันเถอะ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนไม่รอช้า รีบติดต่อทุกคนเพื่อให้ตามหาฮ่อหมิง

เมื่อสือฮว่ากระโดดออกไป เธอรู้สึกโล่งใจโดยเฉพาะเมื่อเธอเห็นดวงตาที่ตื่นตระหนกของฮ่อหมิง เธอก็ยิ่งรู้สึกมีความสุขมากขึ้น

ในที่สุดเธอก็ล้างแค้นเขาได้

ก่อนที่เธอจะเข้าสู่ความมืด เธอก็นึกถึงใบหน้าของฮ่อฉวนสือขึ้นมา คาดว่าตอนนี้เธอจะต้องบอกลาจริงๆ

น่าเสียดายที่เธอคิดว่าตัวเองจะตกหลุมรักเขาและคิดว่าพวกเขายังมีเวลาเหลือเฟือ

สวรรค์กลั่นแกล้ง

ในหัวจู่ๆก็ผุดขึ้นมาเรื่องหนึ่ง เหมือนว่าเธอเคยคิดจะกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง แต่กลับมีชายคนหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้

เธอแกะมือเขาอย่างหมดหนทาง แม้แต่กัดเขา แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือเลย

เธอไม่รู้ว่ามันเป็นความฝันหรือเรื่องจริง แต่รู้แค่ว่าทั้งหมดมันช่างน่าขัน

"คุณสือ?"

มีเสียงคนเรียกเบาๆ ข้างหู เธอลืมตาก็เห็นหนานสือได้อย่างรวดเร็ว

เธออยากจะเอื้อมมือไปกุมขมับ แต่หนานสือกลับขมวดคิ้วและจับมือเธอ "คุณสือ คุณมาต่างประเทศได้ยังไงครับ?"

สือฮว่าคิดว่านี่เป็นความฝันของตัวเอง เธอจ้องและมองทุกสิ่งรอบตัวเธออย่างไม่เชื่อ

ที่นี่คือโรงพยาบาล ทุกที่มีแต่ชาวต่างชาติผมบลอนด์ตาฟ้า

หัวเธอปวดอยู่ครู่หนึ่ง และลูบไล้สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้อย่างระมัดระวัง

เธอเดินทางไปต่างประเทศเพื่อตามหาฮ่อฉวนสือ แต่เจอคนจี้เครื่องบิน เธอถูกพาไปที่สวนจื่น ถูกฮ่อหมิงขังเอาไว้ สุดท้ายเธอก็กระโดดลงจากหน้าต่างที่มีหมอกปกคลุม และเมื่อตื่นขึ้นมาก็เห็นหนานสือ?

เธอตัวสั่นแล้วจับฮ่อฉวนสือ "เขาเป็นอย่างไรบ้างคะ?"

เธอเปลี่ยนเรื่อง และคุณท่านก็ไม่ถามต่อ และตอบคำถามเธอ "เจ็บหนักกว่าเธอมาก เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์โชคดีมากนะ"

สือฮว่าสับสนเล็กน้อย โชคดีจริงงั้นเหรอ?

ทำไมเธอรู้สึกหลังจากที่เธอตกลงไปในความหนาวเย็นก็โดนคนกอดเอาไว้?

เหมือนเธอจะลอยอยู่ในทะเลนาน ก็มีคนคอยให้ความอบอุ่นกับเธอด้วยอุณหภูมิร่างกาย ป้อนเนื้อปลาแบบปากต่อปากให้ ถึงจะเป็นปลาดิบก็ตาม

หากนี่คือความฝัน แสดงว่าฝันนั้นก็เป็นจริงเกินไป

แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็เจอฮ่อฉวนสือได้ ถือว่าพระเจ้าก็เห็นใจแล้ว

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ แหวนในมือเธอ?"

สือฮว่าที่กำลังมีความสุขก็ได้ยินคุณท่านถาม

เธอรู้สึกหนาวยะเยือก เมื่อกี้รีบมาเลยลืมถิดแหวน

เธอรีบถอดแหวนแล้วโยนมันทิ้งลงในถังขยะข้างๆ "นี่เป็นของปลอมค่ะ ฉันแค่หยิบมาสวมเฉยๆค่ะ"

คำโกหกนี่ฟังไม่ขึ้นเลย เธอกลัวว่าคุณท่านจะถามต่อ

แต่เธอแปลกใจที่คุณท่านเหมือนจะเชื่อที่เธอพูด

"ไม่ชอบก็ทิ้งไป ในเมื่อเธอฟื้นแล้ว ก็อยู่นี่กับฮ่อฉวนสือเถอะนะ"

ฮ่อกั๋วเซิ่งยืนขึ้นและถอนหายใจหนักๆ

หลังจากออกจากประตูห้อง ดวงตาของเขาก็ลึกลงในทันที มือของเขาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ในนั้นมีของแข็งเล็กๆอยู่ในนั้น

เขาหยิบมันออกมา ก้มมองก็เป็นแหวนที่ควรจะเป็นของฮ่อหมิง