นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 275

สือฮว่าซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่ได้พูดอะไร แล้วโอบรอบเอวเขาแน่น

คนใช้ยกอาหารเช้าขึ้นมา ฮ่อฉวนสือหยิบโจ๊กหนึ่งชาม ใช้ช้อนคนแล้วตักเข้าปากเธอ

สือฮว่าที่รู้ว่าร่างกายเขายังไม่ได้กลับมาแข็งแรงก็รีบหยิบชามมา "ฉันกินเองก็ได้"

ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปากนิ่งๆ "หลังจากที่เธอหลับไป ฉินหยู่ก็มาตรวจร่างกายของเธอ จำเป็นต้องดูแลๆดีๆ วันหลังกินข้าวฉันต้องคอยจับตามอง เผื่อเธอไม่เชื่อฟัง"

หัวใจสือฮว่ารู้สึกถึงความหวานก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

ฮ่อฉวนสือจ้องเธอ แต่มือขวาของเขากลับลูบนิ้วนางข้างซ้ายอย่างไม่รู้ตัว ราวกับว่าควรจะมีอะไรอยู่ตรงนั้น

เขาก้มมองอย่างสงสัยแล้วขมวดคิ้วแน่น

สือฮว่าที่สังเกตเห็นว่าอารมณ์ของเขาผิดปกติก็ถามอย่างรวดเร็ว: "เป็นอะไรหรือเปล่า?"

"รู้สึกเหมือนตรงนี้มีอะไรหายไป แต่กลับไม่รู้ว่าอะไรหายไปน่ะ"

"แกร๊ง"

ช้อนในมือของสือฮว่าตกลงกับพื้นทันที ใบหน้าของเธอซีด จู่ๆก็นึกถึงฮ่อหมิง

ฮ่อฉวนสือที่ได้ยินก็ค่อย ๆ ปลายตาขึ้น "โจ๊กร้อนไปเหรอ? ทำไมถึงไม่ระวังล่ะ"

เขาหยิบช้อนขึ้นมาแล้วให้คนไปเอาช้อนใหม่มา

"ฮว่าเอ๋อร์ ทำไมถึงเหม่อ?"

สือฮว่าขมวดคิ้ว ตอนนี้ปวดหัวมาก "เปล่า นึกถึงเรื่องแย่ๆ ขึ้นมาน่ะ"

ฮ่อฉวนสือหยิบชามมาวางไว้ข้างๆ เอื้อมมือออกไปนวดระหว่างคิ้วเธอ "ดีขึ้นไหม?"

สือฮว่านอนลงทันที เผยให้เห็นแผ่นหลังตัวเอง "งั้นช่วยนวดหลังให้ฉันหน่อยสิ ท่านประธานฮ่อ"

แต่ฮ่อฉวนสือกลับดึงเธอขึ้น "กินโจ๊กก่อน"

สือฮว่าไม่มีทางเลือกนอกจากก้มหน้า หยิบช้อนที่อยู่ข้างๆแล้วตักเข้าปาก

เมื่อทานหมดเธอก็นอนลงและตบหลังตัวเอง เพื่อส่งสัญญาณอย่างชัดเจน

ฮ่อฉวนสือหัวเราะเบาๆและกดนิ้วเรียวลงไป

ร่างกายที่แน่นของสือฮว่าอ่อนลงทันที ดวงตาก็ปรือลง

ฮ่อฉวนสือนวดไปนวดมา บรรยากาศก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารีบละสายตาแต่อุณหภูมิร่างกายกลับยังเพิ่มขึ้น

ผ่านไปนาน เขาถึงควบคุมความคิดที่เดือดพล่านและถามเบาๆ ว่า "ฮว่าเอ๋อร์ สบายไหม?"

แต่ไม่มีเสียงตอบ เขาก้มมองก็เห็นว่าเธอหลับไปแล้ว

เขาทั้งโกรธทั้งตลกแล้วดึงผ้าห่มข้างๆมาคลุมให้เธอ

หลังจากออกจากห้องไป เขาก็ไปห้องหนังสือของตัวเอง หนานสือกับฉินหยู่กำลังรออยู่ที่นั่น

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วและพูดนิ่งๆ "ฉินหยู่ ยังไม่เจอโรคนี้เหรอ?"

ฉินหยู่ก้มหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "ท่านประธาน ฉันได้ตรวจร่างกายท่านอย่างละเอียดแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ"

"ใช่เหรอ แต่ทุกครั้งเวลาฉันสลบมันนานเกินไป"

ฉินหยู่เม้มริมฝีปาก เธอไม่เคยเจอปัญหาเลย เธอกลัวจริงๆว่าหากเขาสลบไปอีกแล้วจะไม่ฟื้นอีกเลย

"หาสาเหตุให้เร็วที่สุด หมดสติไปแบบนี้ มันไม่ดีสำหรับฉัน"

เดิมทีครั้งนี้เดินทางไปต่างประเทศเพื่อจะตรวจสอชีวิตสือฮว่า แต่ในระหว่างการเดินทางกลับหมดสติไปหลังจากเข้าไปอยู่ในพายุ

เขามีศัตรูมากมายจนเขารอช้าไม่ได้

"ท่านประธาน ท่านไปลับหลังเราเสมอ บางครั้งเราเองก็ไม่รู้ว่าท่านไปที่ไหน ถ้าครั้งหน้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นก็ไม่มีใครรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หวังว่าครั้งหน้าท่านจะพาหนานสือไปด้วยหรือไม่ก็ฉัน ไม่อย่างนั้นเราเองก็ไม่วางใจ"

หนานสือที่อยู่ข้างๆพยักหน้า หลายปีที่ผ่านมาเขาชินกับการหายตัวไปของคนผู้นี้ และไม่สามารถติดต่ออะไรได้เลย

แต่ถ้าวันหนึ่งมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ แล้วจะทำยังไงดี?

เธอแทบจะสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของเธอซีดและโอบกอดฮ่อฉวนสือ

"เกิดอะไรขึ้น?"

ฮ่อฉวนสือกอดเธอด้วยมือเดียวและมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ก็ไม่มีอะไร

"ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร..."

สือฮว่าปลอบใจตัวเอง และขมวดคิ้วแน่น

ตั้งแต่เธอโดดลงจากหน้าต่างนั้น พวหมิ่นซาไม่ใช่ว่าคิดว่าเธอตายไปแล้วเหรอ ทำไมถึงหาเธอเจอเร็วขนาดนี้?

เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ทำได้เพียงจับมือฮ่อฉวนสือเท่านั้น ราวกับสิ่งนี้จะปลอดภัยกว่า

หลังจากที่รถมาถึงที่ เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลงจากรถ

งานเลี้ยงครั้งนี้ ซิ่วหยูทุ่มเวลาไปมา จุดประสงค์คือเพื่อทำให้ตันเวยชอบใจ

แต่สือฮว่าเจอเข้ากับตันเวยก็เห็นใบหน้าเธอไร้อารมณ์ ไม่แม้แต่ยิ้มให้กับแขกจนบรรยากาศตึงเครียดมาก

ซิ่วหยูก็ไม่ได้ถือโทษ และยังคงโอบกอดเธอต่อพร้อมทั้งพูดคุยกับคนที่อยู่ข้างๆ

ตันเวยเห็นเธอมา ดวงตามีฉายแสงริบหรี่

"สือฮว่า เธอมาแล้วเหรอ"

ตันเวยยกยิ้ม แต่เมื่อเธอเห็นฮ่อฉวนสือ รอยยิ้มที่มุมปากของเธอก็จางลง

ในความเห็นของเธอ ฮ่อฉวนสือกับเหมือนกับซิ่วหยู

สือฮว่าเอาของขวัญเล็กๆวางในมือเธอ

ตันเวยรับมาและพูดอย่างจริงใจว่า "ขอบคุณนะ"

ซิวหยูที่เห็นฉากนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจนัก เขาเตรียมการตั้งมากมายแต่ผลมันกลับไม่ดีเท่ากับของเล็กๆ ที่สือฮว่าให้?