นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 276

แต่เขาไม่ได้มีท่าทีอะไร หลังจากเห็นฮ่อฉวนสือก็ปล่อยตันเวยแล้วไปคุยกับฮ่อฉวนสือ

ตันเวยถอนหายใจแล้วส่งน้ำผลไม้ให้สือฮว่า "ดูอารมณ์ดีนะ"

สือฮว่าหัวเราะและมองขึ้นไปรอบๆ

เห็นได้ว่าซิ่วหยูใช้ใจทำมาก "นี่คือซิ่วหยูเตรียมทั้งหมดเหรอ? ไม่คิดว่าเขาจะละเอียดขนาดนี้"

ตันเวยหลุบตาลง มุมปากเยาะเย้ย "สือฮว่า เธอคงจพถามฉันต่อว่าเขาทำให้เยอะขนาดนี้ฉันจะทราบซึ้งไหมใช่ไหม?"

สือฮว่าไม่พูดอะไร เธออยากจะถามแบบนั้นจริงๆ

"ถ้าฉันไม่ได้เจอเขา ฉันจะได้แต่งงานกับคู่หมั้นของฉัน บางทีตอนนี้อาจมีลูกสักคนไปแล้ว เขาใช้อำนาจตัวเองบุกเข้ามาในโลกของฉัน เอาชีวิตคู่หมั้นมาขู่ฉันให้ไปคบกับเขา สือฮว่า ถ้าเป็นเธอ เธอจะยังทราบซึ้งอยู่ไหม?"

สือฮว่านึกถึงฮ่อหมิงขึ้นมาทันที ผู้ชายที่เอาแต่พูดรักแต่กลับไม่รู้ว่าความรักคืออะไร

เธอรู้สึกหนาวสั่นและส่ายหัวอย่างแรง

ตันเวยถอนหายใจ มือที่ถือแก้มก็บีบแน่น

"ฉันเชื่อใจเธอเพราะฉันรู้สึกว่าเราเหมือนกัน เรามีชีวิตที่ดีแต่กลับถูกดึงเข้าไปอีกเส้นทางหนึ่ง สือฮว่า หลังจากที่ฉันรู้จักกับซิ่วหยูถึงได้รู้ว่าที่แท้โลกมันมีสิทธิพิเศษมากมาย สิ่งที่เราคนธรรมดาเคารพและชื่นชมสามารถถูกพวกเขาเหยียบย่ำได้ตามต้องการ หากพวกเขาทำผิดก็จะมีคนคอยชำระให้ นี่มันไม่ยุติธรรมเลย"

สือฮว่าเงียบ เธอเองรู้สึกเช่นเดียวกับตันเวย

ในสังคมนี้ สถานภาพของผู้หญิงยังไม่ดี ถ้าคนรวย มีอำนาจถูกใจผู้หญิงคนหนึ่งก็ไม่มีทางถามว่าฝ่ายหญิงจะยินยอมไหม

ทุกคนก็จะคิดว่าผู้หญิงคนนี้ใฝ่สูง อยากจะเป็นคนที่เหนือกว่า ส่วนเสียงร้องหรือการดิ้นรนของเธอ คนอื่นจะรู้สึกแค่เสแสร้งแกล้งทำ

เธอหลุบตาลงและจู่ๆรู้สึกอึดอัดก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ

แต่ทันทีที่เธอเปิดก๊อกน้ำ เธอเห็นยวี่ป๋ายเยี่ยนในกระจก

รูม่านตาของเธอหดลงอย่างรวดเร็วและหันไปมองหน้าอีกฝ่าย "คุณกับหมิ่นชากำลังสะกดรอยตามฉันเหรอ?"

มุมปากยวี่ป๋ายเยี่ยนยกยิ้มเยอะเย้ยก่อนจะห้มหน้าจุดบุหรี่ "สะกดรอยตามที่ไหนกัน แค่อยากมาเจอคุณสือว่าคุณรู้สึกผิดบ้างไหม"

สือฮว่าแค่นยิ้มและถอยหลัง "ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วย? ฉันไปใช่คนที่ไปทำร้าย ฉันเป็นแค่เหยื่อ"

"คุณสือพูดออกมาได้ง่ายจริงๆ ตอรคุณกระโดดลงไปในทะเล อาหมิงก็กระโดดลงไปด้วย เรายังไม่เจอเขาจนถึงตอนนี้"

"ในเมื่อไม่เจอ พวกคุณก็ควรไปที่ชายหาดสิ จะมาหาฉันทำไม?"

สือฮว่าที่ได้ยินว่ายังหาตัวฮ่อหมิงไม่เจอก็มีความยินดีอยู่ในใจ ก่อนกระตุกมุมปากอย่างอดไม่ได้ "ถ้าคุณกู้ศพขึ้นมาได้ก็บอกฉันด้วยล่ะ ฉันจะได้จุดประทัดสามวันเป็นการฉลอง"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนโกรธจนชักปืนออกมาแล้วกดเข้าที่หัวของเธอ "ผู้หญิงไร้หัวใจอย่างคุณตายไปได้ก็ดี"

สือฮว่ากลับไม่กลัว ที่นี่คือจิงตู ไม่ใช่เมืองหลวงแห่งบาป

"ถ้าคุณฆ่าฉันที่นี่ ไม่ต้องพูดถึงคุณหนีไม่พ้นหรอก หมิ่นซาก็คงซวยเพราะคุณด้วย ยวี่ป๋ายเยี่ยน คุณคงไม่ใช่คนไม่มีสติแบบนั้นใช่ไหม?"

เธอเปิดก๊อกน้ำอย่างใจเย็น ล้างมือ หยิบกระดาษชำระจากด้านข้างแล้วเช็ดเบาๆ

ยวี่ป๋ายเยี่ยนค่อย ๆ หลับตาแล้วเก็บปืน

"สือฮว่า ฉันลืมไปได้ยังไงว่าเธอกลัวแค่อาหมิง เธอไม่เคยแสดงจุดอ่อนต่อหน้าคนอื่นเลย ฉันอยากถามเธอว่าถ้าอาหมิงตายจริงๆ แล้วมูดจะเป็นยังไง? มูดโดนพวกเธอทิ้งตั้งแต่เด็ก ไม่เคยรู้ถึงความรักของพ่อกับแม่เลย ตอนนี้แม่ก็ฆ่าพ่อ เธอคิดจะให้เขารับข่าวร้ายนี้ได้ยังไง?"

นี่เป็นอาชญากรรมแบบโจ่งแจ้ง

ฮ่อฉวนสือเหลือบมองเธอแล้วเอื้อมมือมาหยิกแก้ม "ฮว่าเอ๋อร์ นี่มันชีวิต ถ้าไม่อยากถูกบังคับ ก็ต้องพยายามปีนให้สูงขึ้นเท่านั้น"

เขาจับมือเธอและเดินออกจากห้องโถง

เมื่อกำลังจะขึ้นรถ เขาก็ก้มมองนิ้วของเธอ "ฉันรู้สึกว่าตรงนี้เธอมันว่างๆ ฉันให้คนไปทำแหวนแล้ว ปรับกับฉันแล้วกัน"

สือฮว่าใจสั่น ตอนนี้เธอรู้สึกขัดแย้งกับคำว่า "แหวน"

เธองดนิ้วโดยไม่รู้ตัวและนึกถึงคืนที่ถูกฮ่อหมิงบังคับ เขาเกือบจะหักนิ้วของเธอแล้วบังคับให้เธอสวมแหวน

ทำไมจู่ๆ ฮ่อฉวนสือถึงคิดจะซื้อแหวน?

เธอไม่รู้ว่าเธอใจร้อนไปหรือเปล่า ใบหน้าที่เหมือนกันนี้คอยเตือนเธอถึงเรื่องเลวร้ายมากมาย

"เป็นอะไรไป? ไม่ชอบเหรอ?"

"ฉันไม่อยากใส่"

เธอก้มหน้า น้ำเสียงแหบแห้ง และดวงตาแดงก่ำ

"งั้นไม่ต้องใส่"

ฮ่อฉวนสือลูบหัวของเธอและถอนหายใจ "คืนนี้ซิ่วหยูขอตันเวยแต่งงาน แต่ตันเวยโยนแหวนให้คนอื่น นั่นเป็นสาเหตุที่สถานการณ์กลายเป็นอย่างนั้น ตันเวยถามซิ่วหยู แหวนนั่นไปแย่งมาหรือเปล่า? บอกว่าเขาทำได้ดีที่สุดคือการบังคับงั้นเหรอ ซิ่วหยูก็เลยระเบิด ลากเธอออกจากประตู ฮว่าเอ๋อร์ ฉันเหมือนจะเข้าใจนิดหน่อย ของที่บังตับมายังไงก็ไม่ใช่ของของตัวเอง ซิ่วหยูพูดถูก ฉันยังไม่ได้ทำพลาดครั้งใหญ่ ทุกอย่างยังไม่สายเกินไป"

แต่ใช้เวลานานสำหรับฮ่อฉวนสือที่จะเข้าใจว่า มนุษย์ ยังไงก็ต้องยอมรับชะตากรรมของตัวเอง