นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 277

เมื่อสือฮว่าบอกว่าไม่อยากใส่ ฮ่อฉวนสือก็ไม่ได้อะไรแล้วให้หนานสือขับกลับเฉียนสุ่ยวาน

ทันทีที่เข้าไปในห้องนอน เขาก็กอดอีกคนเอาไว้

สือฮว่าผลักอีกคนออกแล้วทิ้งตัวลงในผ้าห่ม "คืนนี้ไม่อยากน่ะ"

ฮ่อฉวนสือก้มหน้ากดจูบเธอที่แก้ม "งั้นก็นอนเถอะ"

ทั้งสองอยู่กันอย่างอบอุ่น แต่อีกด้านหนึ่งกลับมีสงครามอย่างต่อเนื่อง

ซิ่วหยูแทบจะพังทุกอย่างในห้องนอน ขณะที่ตันเวยนั่งเงียบๆ บนเตียงโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

ซิ่วหยูแค่นยิ้มและเตะโต๊ะข้างๆ "ยอมสละชีวิตดีกว่ายอมจำนนงั้นเหรอ? ตันเวย ฉันดีกับเธอมากไปใช่ไหม? เธอเลยกล้าหักหน้าฉันต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้น"

คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรุนแรงและการเสียดสี แต่ดวงตากลับเป็นประกายและแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด

ขนตาตันเวยสั่นไหวและเงยหน้าขึ้นมองเขา "ซิ่วหยู คุณเล่นไม่เบื่องั้นเหรอ? เมื่อไรคุณถึงจะเบื่อฉันสักที?"

ซิ่วหยูรู้สึกหน้าอกตัวเองกำลังจะระเบิด ตั้งแต่เอาตัวเธอกลับมา เธอไม่เคยมีสีหน้าที่ดีเลย แต่พอได้เจอสือฮว่าไม่กี่ครั้งก็เผยรอยยิ้มออกมาได้อย่างจริงใจ

เขาถามตัวเองว่าเขาทำให้เธอตั้งมาก ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้?

"เวยเวย ทำไม..."

เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง อ่อนแรงไปทั้งตัว ราวกับลูกบอลไร้ลม

"ฉันทำไม่ดีกับเธอเหรอ? เธอรู้แค่ว่าฉันบังคับเธอ เธอเคยคิดไหมว่าทำไมตอนแรกฉันถึงสนใจเธอ? มีความจริงที่น่าขยะแขยงที่ฉันไม่อยากบอกเธอ ไม่อยากทำลายสิ่งสวยงามในใจเธอ"

เขาขยี้ตาตัวเอง รู้สึกว่ามันเจ็บไปหมด "เวยเวย คู่หมั้นของเธอเอาเธอไปขาย สิบล้าน ตอนนั้นฉันให้เช็คเขา ก่อนที่ฉันจะไปหาเธอที่บ้าน ฉันสนใจเธอตั้งนานแล้ว และเคยเห็นความหวานระหว่างเธอกับคู่หมั้นเธอแล้วด้วย อาจเพราะเขาเห็นว่าฉันสนใจเธอเลยคอยจัดการให้เธอมาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน"

"เป็นไปไม่ได้!!"

ตันเวยปฏิเสธแทบจะในทันที ทั้งจ้องมองเขาด้วยสายตานิ่งขรึม "เขาไม่ใช่คนแบบนี้!!"

ซิ่วหยูแค่นยิ้มและดึงใบสัญญาออกจากลิ้นชักด้านข้าง

"ไม่ใช่คนแบบนั้นเหรอ? นี่คือสัญญาที่เขาเซ็นสัญญากับฉัน เวยเวย เธอคิดว่าเขายังเป็นเด็กยากจนที่ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นสมบัติงั้นเหรอ? พอมาจิงตูก็มีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถรักษาความตั้งใจเดิมได้หรอก ตอนนั้นฉันสนใจเธอมากจริงๆ เขาก็เลยเติมเต็มให้ฉัน"

มุมปากของซิ่วหยูขมปร่าเล็กน้อยก่อนหยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟนิ่งๆ

"พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อว่าฉันซิ่วหยู จะมีคนที่แอบชอบ แถมยังแอบชอบแฟนคนอื่นอีก ตอนเธอไปดูหนังกับเขา ฉันก็หนังอยู่ข้างหลังพวกเธอ ฉันจำได้ว่าอุณหภูมิในโรงหนังนั้นต่ำมาก เธอออกไปซื้อที่อุ่นมือให้เขา ทันทีที่เธอไปเขสก็เริ่มคุยกับผู้หญิงคนอื่น ตอนที่เธอถือที่อุ่ยมือเข้ามามันสวยมาก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแสงวาววับ ตอนนั้นฉันแค่รู้สึกดีกับเธอ แต่พอเห็นแก้มแดงๆ แล้วก็เหมือนจะตกหลุมรักเธอทันที เพราะงั้นอย่าหาว่าฉันแย่งเธอมาเลยนะ ไม่มีใครรักเธอไปมากกว่าฉันแล้ว"

เขาคิดว่าชีวิตนี้เขาคงไม่มีทางวางมือ แต่คืนนี้เขากลับเหนื่อยล้าไปหมดแล้ว

เขาเตรียมงานเลี้ยงแบบใช้ใจและอยากจะขอเธอแต่งงาน แต่สายตาของเธอกลับไม่วี่แววยินดี สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ ราวกับว่าเขาเป็นไวรัสอะไรสักอย่าง

เธอกลับโยนแหวนให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยตามเขาอย่างไม่พูดอะไร ราวกับว่าความจริงใจของเขามันไร้ค่า

เขาบี้ก้นบุหรี่และนอนลงบนเตียง "ไปเถอะ เวยเวย ฉันจะไม่ไปตามหาเธออีก"

ตันเวยที่ถือใบสัญญาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

คู่หมั้นที่เป็นแสงสว่างในใจเธอเสมอ เดิมทีเธอคิดว่าเมื่อเธอกำจัดซิ่วหยูได้ เธอจะได้อยู่กับอีกฝ่ายตลอดไป ไม่คิดเลยว่าก่อนที่ซิ่วหยูจะปล่อยเธอไป จะมอบของขวัญชิ้นใหญ่ขนาดนี้ให้เธอ

ความเพียรทั้งหมดของเธอกลายเป็นเรื่องตลก เธอมองซิ่วหยูนิ่งๆ "นี่เป็นการแก้แค้นของคุณเหรอ?"

ซิ่วหยูหลับตาและยกยิ้มมุมปาก "ฉันแค่ให้เธอรู้ด้านมืดพวกนี้ไว้ อย่าถือสาเลย ถ้าฉันอยากบังคับเธอจริงๆ เธอคิดว่าเธอจะอยู่ตรงนี้ได้นานขนาดนี้เหรอ? เวยเวย ฉันทำร้ายคู่หมั้นเธอ เธอน่าจะขอบคุณฉันไม่ใช่เหรอ? ถ้าฉันไม่บอกเธอ แล้วเธอจากฉันไปหาเขา ถ้าเธอตั้งท้องมันคงสายเกินไปที่จะเห็นธาตุแท้ของเขา"

"ซิ่วหยู!!"

ตันเวยตัวสั่นไปทั้งตัว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอโกรธเรื่องอะไร โกรธที่คู่หมั้นหักหลัง หรือโกรธที่ซิ่วหยูพูดประชดกันแน่?