นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 414

ด้านล่างมีชายคนหนึ่งยืนอยู่พลางก้มหน้าดื่มชา

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮ่อซือหนาน ยังไม่ทันเข้าใกล้ก็เอ่ยปากพูดช้าๆ "ฉันได้ยินมาว่าปรมาจารย์ที่เจ็ดของตระกูลนายเสียเปรียบสือฮว่างั้นเหรอ?"

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้น แม้จะไม่อยากยอมรับแต่กลับค่อยๆพยักหน้า "ปรมาจารย์ที่เจ็ดให้ฉันแจ้งให้คุณทราบว่าตอนนี้ฮ่อฉวนสืออยู่ในอาการโคม่าและเขาจะจัดให้คุณเข้าจระกูลฮ่อที่สำนักงานใหญ่ คุณคือคนของเขา และตัวตนของคุณคือลูกชายนอกกฎหมายที่เขาเลี้ยงไว้ ฮ่อฉวนสืออยู่ในอาการโคม่าครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นเมื่อไร คุณควรกำจัดอีกฝ่ายก่อนเขาตื่นแล้วเอาตำแหน่งคุณท่านมา"

ฮ่อซือหนานถอนหายใจก่อนเอนหลัง นัยน์ตาฉายแววเยาะเย้ย "รออยู่ที่นี่มาตั้งนาน ฉันหมดความอดทนนานจนไม่อยากต่อสู้แล้ว"

สายตาของชายคนนั้นสั่นเครือ ชะงักแก้วชาในมือลง "คุณไม่อยากเอาตำแหน่งตัวเองกลับมา? อย่าลืมล่ะ ฮ่อฉวนสือครอบครองของของนายตั้งหลายปี คนที่ควรจะเรียกว่าฮ่อฉวนสือคือคุณ"

ฮ่อซือหนานยักไหล่ "ใช่ ฉันเป็นคนที่ควรเรียกว่าฮ่อฉวนสือ ก่อนหน้านี้ฉันก็คิดจะเอาตำแหน่งของฉันมาได้อย่างไร แต่ฉันคิดถึงเรื่องที่ฮ่อฉวนสือทำมาทั้งชีวิตนี้ ถ้าเป็นฉัน ฉันคงทำไม่ได้ครึ้งของเขา เพราะอย่างนั้นที่คุณปู่เอาเขากลับมาที่จิงตูก็คงถูกแล้ว"

ชายคนนั้นไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ จนกำแก้วแน่นขึ้น "ยอมแพ้แล้วเหรอ?"

"เปล่า ฉันให้มู่วหวั่นโจวจัดการกับสือฮว่าแล้ว แต่ถ้าแย่งตำแหน่งกำมา ช่างมันเถอะ ถึงอยู่ตำแหน่งนั้น ฉันก็ทำไม่ได้ ยังไงมันก็ไม่ขัดแย้งกับข้อตกลงของฉันกับพวกคุณ ผลสุดท้ายก็คือการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสือฮว่ากับฮ่อฉวนสืออยู่ดี"

ชายผู้นั้นไม่พูดอะไร ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักในคำพูดของเขา เป็นเวลานานกว่าจะลุกขึ้น "ฉันจะเอาไปบอกปรมาจารย์ที่เจ็ด"

เมื่อเขาจากไป ใบหน้าของฮ่อซือหนานก็ทรุดลงทันที

ครึ่งเดือนก่อน เขาไม่น่ายอมรับข้อเสนอที่ซือรั่วเฉินเอามาให้ ชายคนนี้ลงมือโหดมาก

เขาหลุบตาลงและถอนหายใจ

แต่ก่อนเขาก็อยากสู้กับฮ่อฉวนสือ แต่ตอนนี้เขาไม่มีความคิดแบบนั้นแล้ว เขาเข้ามาในเกมนี้ อยากจะถอยก็ทำไม่ได้ ซือรั่วเฉินไม่ยอมรามือแน่

หลังจากที่ลูกชายของถางหรงหายตัวไป คุณท่านตระกูลฮ่อก็รับตัวฮ่อฉวนสือกลับมา และโกหกถางหรงว่าเป็นลูกของเธอ

ถังหรงตอนนั้นก็แทบหดหู่แต่โชคดีที่คุณท่านรับฮ่อฉวนสือกลับมาบ้าน

ฮ่อซือหนานก้มศีรษะจ้องไปที่แก้วบนโต๊ะอย่างเหม่อลอย ไม่แปลกใจที่เขาไม่มีความรู้สึกต่อพ่อแม่เลยตั้งแต่เด็ก ผู้หญิงที่ดูอ่อนแอคนนั้นกล้าแย่งลูกของคนอื่น เพื่อคว้าใจฮ่อเจิง เธอก็ใจดำจริงๆ

ฮ่อซือหนานรู้ตัวตนของตัวเองนานแล้ส ขณะนั้นเขาโกรธมา เขารู้สึกว่าทุกอย่างของฮ่อฉวนสือควรเป็นของเขา แต่เมื่อเขามาที่นี่ ความขุ่นเคืองก็หายไปอย่างปาฏิหาริย์ แต่เขาถูกซือรั่วเฉินดึงเข้าเกม ตอนนี้ก็สายเกินจะถอนตัวแล้ว

น้องสาวของเขา...

ฝ่ามือของฮ่อซือหนานค่อยๆ กระชับแน่นขึ้น เขาชอบฮ่อฉินฉินเด็กนั่น ไร้เดียงสาและอารมณ์ดี ไม่กล้าจินตนาการว่าอนาคตเธอจะกลายเป็นอย่างไร

เขาไม่เหมือนซือรั่วเฉิน ที่ไม่มีหัวใจ

อีกด้านหนึ่งของสวนจื่อ ฮ่อฉินฉินได้หายตัวไป ทุกคนในสวนจื่อตามหาเธอ กลัวเธอจะคิดสั้น

ทุกคนตามหาเป็นเวลาสองชั่วโมงเต็ม แต่ก็ไม่เจอเลย

ยวี่ป๋ายเยี่ยนกังวลมากจนเขากำลังจะก่นด่าด้วยใบหน้าที่มืดมนและน่ากลัว

ยวี่ป๋ายเยี่ยนกลอกตา "นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะ อาหมิง ในเมื่อสือฮว่าเป็นลูกสาวของพระสังฆราช เราก็หาวิธีพาเธอเข้ามาก็พอไม่ใช่เหรอ? ตราบใดที่เธอไปเปิดเผย พระสังฆราชจะไม่เข้าร่วมกับซือรั่วเฉินมาจัดการกับพวกเราแน่!"

ใบหน้าฮ่อฉวนสือทรุดลงทันที และมองมาที่เขาอย่างเฉียบขาด "ใครบอกว่าสือฮว่าเป็นลูกสาวของพระสังฆราช?"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนสำลัก และเม้มริมฝีปาก "ฉันไม่เคยเจอลูกสาวของพระสังฆราช วันนั้นมีโอกาสได้เจอครั้งหนึ่ง เธอหน้าเหมือนสือฮว่าอย่างกับแกะ ฉันเลยนึกถึงเรื่องในตอนแรกแล้วเดาเอาเอง ฉันรู้ว่านายไม่อยากให้สือฮว่าตกอยู่ในอันตราย แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกแล้ว"

"เธอไม่ใช่"

ฮ่อฉวนสือพูดจบก็ปิดปากและไออย่างแรง

ยวี่ป๋ายเยี่ยนรีบตบหลังของเขาอย่างรวดเร็ว "ไม่ใช่อะไร?"

"สือฮว่าไม่ใช่ลูกสาวของพระสังฆราช ป๋ายเยี่ยน นายคิดว่าพระสังฆราชรักลูกสาวตัวเองจริงๆเหรอ? สิ่งที่เขาต้องการคือหัวใจ ไต และไขกระดูกของลูกสาวของเขา ครอบครัวของเขาเป็นโรคทางพันธุกรรมตั้งแต่เด็ก ผู้ชายมีโอกาสมาก จำเป็นต้องปลูกถ่ายหัวใจ ปลูกถ่ายไต และปลูกถ่ายไขกระดูก ลูกสาวของเขาเป็นเพียงเครื่องรางช่วยชีวิตที่เขาเก็บไว้ข้างกาย เพราะงั้นยังไงสือฮว่าก็ไม่ใช่ลูกของเขา"

ทำไมตอนแรกเขาต้องทำเป็นคิดด้วย เอาของปลอมขึ้นมา เพราะเขาเห็นความหน้าซื่อใจคดของพระสังฆราช

สถานการณ์นี้อาจเกิดขึ้นในร่างกายของพระสังฆราชได้ตลอดเวลา การมีลูกสาวก็ถือเป็นเครื่องราง หากวันหนึ่งร่างกายมีปัญหาก็เอาสิ่งที่ต้องการจากร่างของลูกสาวไป

ไม่มีใครสนใจความเป็นความตายของสือฮว่า ดังนั้นเขาจึงป้องกันไม่ให้สือฮว่ากลับมา นี่เป็นหนทางที่ไม่สามารถย้อนกลับได้

"ฉันรักฮว่าเอ๋อร์ ความจริงที่โหดร้ายนี้ ยิ่งเธอช้าไรยิ่งดี ของปลอมที่คิดว่าเป็นของจริงนั่น คิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โปรดปรานที่สุด แต่เมื่อร่างกายของพระสังฆราชมีปัญหา สิ่งแรกที่ต้องเสียสละคือเธอ ป๋ายเยี่ยน ฉันไม่อยากให้สือฮว่ามาที่นี่ ฉันอยากกลับจิงตู นั่นคือที่ที่ฉันและเธอควรอยู่"