นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 418

เขาคือไพ่ใบสุดท้ายของฮ่อหมิง?

สือฮว่านึกถึงแมลงมฤตยูที่ฆ่าคนโดยไม่เห็นเลือดเหล่านั้น และจำนวนแมลงก็มีเยอะมาก ผู้คนกลัวอาวุธที่เป็นแมลงมากกว่าปืนและกระสุนหลายเท่า

ซือรั่วเฉินกำลังคุยกับตัวเองอยู่ตรงนั้น ซึ่งสามารถมองออกว่าเขาเป็นคนที่โดดเดี่ยวมาก

สือฮว่านั้นเงียบ ถ้าอีกเดือนกว่าๆถึงจะสามารถกลับไปได้ก็ไม่รู้ว่าข้างนอกนั้นจะเกิดอะไรขึ้น หากรู้ว่าเธอหายไป กลัวว่าฮ่อฉวนสือจะวิตกกังวลอย่างมาก

สิ่งที่สือฮว่าคิดนั้นแม่นยำ ฮ่อฉวนสือตื่นขึ้นมาและโทรหาเธอในคืนนั้น แต่โทรศัพท์มือถือของเธอนั้นปิดเครื่องอยู่เสมอ

เขาได้โทรหาหนานสืออีกครั้ง หนานสือนั้นคิดว่าสือฮว่าอยู่ในตี้เซิ่ง แต่เมื่อไปดูที่ตี้เซิ่ง เขาก็หายไปแล้ว รวมถึงมูนก็หายตัวไปพร้อมกัน

ทุกคนถูกส่งไปตามหาในคืนนั้น แต่ค้นหาในจิงตูจนแทบพลิกแผนดินแล้ว ก็ยังไม่พบร่องรอยของสือฮว่าและมูน

ฮ่อฉวนสือกังวลมากจนลงมือหาเอง แม้ว่ามันจะล้มเหลวก็ไม่เป็นไร เขาต้องการทราบที่อยู่ของสือฮว่าโดยด่วน

อย่างไรก็ตามสภาพร่างกายของเขาก็น่ากังวลเช่นกัน ยิ่งกังวลมากเท่าไร อาการป่วยเก่าของเขาก็ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นเท่านั้น

แน่นอนว่าไม่ใช้พวกเขาฝ่ายเดียวที่วิตกกังวล คนที่ลักพาตัวสือฮว่าก็กังวลเช่นกัน

เพราะพวกเขาไม่ได้ส่งสือฮว่าไปที่เมืองแห่งความบาป สือฮว่าหายตัวไปในทะเลนั้น และไม่มีใครรู้ว่าเธอไปที่ไหน

ชายวัยกลางคนขมวดคิ้วเมื่อมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียง แล้วโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

"ฉันพยายามอย่างเต็มที่แล้ว เป็นคนของคุณเองที่จัดการไม่ดี สิ่งที่รับปากคุณฉันได้ทำไปแล้ว เมื่อไหร่จะคืนพวกเขากลับมา"

การลักพาตัวในครั้งนี้เป็นพ่อในนามของฮ่อฉวนสือและเป็นสามีของถางหรง ฮ่อฉี

การปรากฏตัวของฮ่อฉีนั้นต่ำมากเสมอ เพราะตั้งแต่ได้รับการช่วยชีวิต สุขภาพของเขาก็ไม่ค่อยดีมาตลอดและอยู่บ้านตลอด

คราวนี้ถางหรงและฮ่อฉินฉินหายตัวไป ซึ่งท้องฟ้าของเขาแทบจะถล่มลงมา

จากนั้นมีคนบอกเขาว่าถ้าจับสือฮว่ามาได้ ถางหรงและฮ่อฉินฉินก็จะสามารถกลับไปได้

อย่างไรก็ตามสือฮว่าได้หายไประหว่างทาง ซึ่งเขาได้ทำสิ่งที่ต้องเองต้องทำไปแล้ว แต่ภรรยาและลูกสาวของเขานั้นก็ยังไม่กลับมา

อีกฝ่ายไม่มีคำพูดใดๆ และแค่ถามว่ามูนอยู่ที่ไหน

ฮ่อฉีเหลือบมองเด็กสาวที่หลับใหลแล้วขมวดคิ้ว "คุณถามถึงเด็กคนนั้นทำไม?"

"สือฮว่าหายตัวไประหว่างทาง รอดหรือตายก็ยังไม่แน่นอน และตอนนี้สิ่งที่ทำร้ายฮ่อหมิงได้มีเพียงเด็กตัวน้อยคนนั้นคนเดียว"

"เธออยู่ในเฉียนสุ่ยวาน ฉันเข้าไปไม่ได้"

หลังจากที่ฮ่อฉีวางสาย ก็รู้สึกเจ็บปวดในใจเท่านั้น

เด็กคนนี้ก็เป็นแค่ระเบิดเวลา เขาต้องการลงมืออยู่หลายครั้ง แต่ก็กลับทำใจลงมือโหดเหี้ยมไม่ลง

ท้ายที่สุดมันเป็นเด็กที่ฉวนสือชอบ เขาถอนหายใจและให้คนส่งมูนกลับไปที่เฉียนสุ่ยวาน

ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าคนอื่นกำลังโกหกเขา ไม่ว่าเขาจะจับสือฮว่าได้หรือไม่ก็ตาม อีกฝ่ายก็จะไม่ยอมให้ใครกลับมา

จู่ๆเขาก็รู้สึกละอายใจอย่างมาก ละอายใจที่ถูกคนอื่นหลอกใช้ หากฉวนสือรู้ กลัวว่าเขาจะตัดสัมพันธ์กับเขา

เขาปิดปากไอ และให้คนส่งมูนกลับเท่านั้น ซึ่งไม่อยากจะสนใจอะไรแล้ว

หนานซือนำผู้คนออกไปตามหาที่อยู่ของมูนอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นก็ได้ยินว่ามูนถูกส่งกลับไปที่เฉียนสุ่ยวานแล้ว เขาให้หมอตรวจร่างกายของมูน ซึ่งก็ไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไร จากนั้นถึงโทรหาฮ่อฉวนสือ

เดิมทีกู่เฉินก็เป็นตัวแทนของเขา และการเลียนแบบการเคลื่อนไหวและเสียงของเขาเกือบจะคุ้นเคย

เมืองแห่งความบาปถูกแช่อยู่ในบรรยากาศที่แปลกมากมาหลายวัน ดูเหมือนว่าทุกคนรู้ว่าเหตุการณ์สำคัญกำลังจะเกิดขึ้น แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์สำคัญนี้มันคืออะไร สำหรับการแต่งงานของลูกสาวอธิการและฮ่อหมิงนั้น ทุกคนนั้นไม่เห็นชอบ

บางคนถึงกับเดาอย่างเงียบๆ ว่าอธิการต้องการกลืนกินสโมสรทหารรับจ้างหรือ?

ในบ้านของอธิการ มีคนกลุ่มหนึ่งมาแสดงความยินดีเป็นกลุ่มๆ

หลิ่วชิงเฉี่ยนถูกคนประคองไปนั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

หลิ่วชิงเฉี่ยนนั้นสวยมาก เธอนั้นงดงามตามกาลเวลา ถึงแม้ว่าจะผ่านวัยที่มีชีวิตชีวามากที่สุดแล้ว แต่เมื่อมองไปแล้วก็ยังคงเหมือนกับคนอายุประมาณ 30

ในเวลานี้เธอก้มหน้าและฟังเสียงคนรอบข้างอย่างเงียบๆพร้อมกับใบหน้าที่เบื่อหน่าย

จนกระทั่งร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในฝูงชน ดวงตาของเธอเป็นประกาย "เสี่ยวฮว่า หนูมานี้"

คนที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวฮว่านั้น หน้าตาเหมือนกับสือฮว่าอย่างกับคนๆเดียวกันจริงๆ

เธอรีบเดินไปและกระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของหลิ่วชิงเฉี่ยน"แม่ ทำไมแม่ถึงลงมาข้างล่างอีกแล้วล่ะ หมอไม่ได้บอกว่าแม่ต้องพักผ่อนให้มากๆเหรอ?"

หลิ่วชิงเฉี่ยนลูบหัวเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ "แม่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้นานแค่ไหน ดังนั้นในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็อยากจะมองหนูให้มากขึ้น"

นามสกุลของอธิการคือหยู่ ดังนั้นผู้หญิงคนนี้ชื่อยวี่ฮว่า

"แม่ แม่พูดอะไรแบบนี้ แน่นอนว่าแม่จะมีชีวิตอยู่เป็นร้อยปีสิ และหนูจะอยู่กับแม่ตลอด"

หลิ่วชิงเฉี่ยนยิ้มเบาๆ และตบที่มือของยวี่ฮว่า "แม่ขอโทษหนู ดังนั้นจึงแค่อยากจะชดเชยให้กับหนู แม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน ก็จะชดเชยให้หนูเท่านั้น เสี่ยวฮว่า แม่เคยสัญญาว่าจะกลับไปหนู ขอโทษจริงๆนะ หนูก็รู้ไหมว่าอารมณ์แม่ไม่ค่อยปกติ กลัวว่าในตอนนั้นจะขังหนูไว้ในห้องมืดตลอด"