นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 419

ในดวงตาของยวี่ฮว่ามีร่องรอยของความทนไม่ได้ พูดถึงเรื่องนี้มานานเท่าไหร่แล้ว มันเป็นประโยคเดิมทุกครั้ง หงุดหงิดจริงๆ

หลิ่วชิงเฉี่ยนดูนุ่มนวลและอ่อนแอ แม้ว่าตอนนี้จะแก่แล้ว แต่อารมณ์ของเธอก็ยังอ่อนแอ ซึ่งทำให้ผู้คนทนไม่ได้จนอยากปกป้องเธอ โดยเฉพาะผู้ชาย

หลิ่วชิงเฉี่ยนจับมือยวี่ฮว่าแล้วถอนหายใจ "เสี่ยวฮว่า หนูคงจะฟังคำพูดของแม่หลายซ้ำหลายครั้ง แต่หนูอย่ารู้สึกรำคาญแม่ ยิ่งคนใกล้ความตายเท่าไหร่ ก็จะยิ่งคิดถึงโลกมากขึ้นเท่านั้น ตอนนี้สิ่งที่แม่หวังมากที่สุดก็คือลูกสามารถหาผู้ชายที่ดีที่จะปกป้องลูกได้ "

ยวี่ฮว่าไม่ได้พูด และชายที่เธอยอมรับได้ในเมืองหลวงแห่งบาปนี้ก็มีแค่คือฮ่อหมิง

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ในตอนนั้นฮ่อหมิงเคยทำข้อตกลงกับเธอไว้

เธอนั่งลงช้างๆด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเธอ ฮ่อหมิงเป็นคนที่น่าสนใจ ทั้งๆที่รักสือฮว่ามาก แต่เขากลับต้องการซ่อนตัวตนของ สือฮว่า และผลักเธอเข้ามาในตำแหน่งนี้แทน

เธอชอบความลึกลับและทรงพลังของเขา

"แม่ หนูรู้ว่าแม่กำลังพูดถึงฮ่อหมิงและหนูก็คิดว่าเขาค่อนข้างดี แต่หนูจะแต่งงานกับเขาจริงๆเหรอ？ได้ยินมาว่าเขามีผู้หญิงที่เขาชอบมาก"

ใบหน้าของหลิ่วชิงเฉี่ยนจมลงทันทีพลางกำมือเธอแน่น "มีผู้หญิงที่ชอบแล้วยังไง ใครจะเปรียบได้กับหนู เสี่ยวฮว่า เพียงแค่หนูต้องการ แม่ก็จะเอาคืนกลับมาให้"

ยวี่ฮว่ายิ้มอย่างมีชัย ก็มีเพียงจุดนี้ของหญิงเลวคนนี้แหละที่ได้ใจเธอ

อาจเป็นเพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อลูกสาวอย่างท่วมท้น หลิ่วชิงเฉี่ยนจะเห็นด้วยไม่ว่าคำขอของเธอจะไร้เหตุผลเพียงใด

แต่หลิ่วชิงเฉี่ยนผู้หญิงคนนี้อ่อนแอเกินไป บุคลิกของเธอเหมือนกับชื่อของเธอ แต่ก่อนเธอถูกรังแกในตระกูลสือ เมื่อค้นพบตัวตนแล้วก็ยังไม่สามารถหนีชะตากรรมของผู้ชายที่อยู่รอบๆตัวได้

ดูเหมือนว่าในโลกของเธอจะมีแต่ผู้ชายเท่านั้น

อธิการบอกเธอว่าอย่าทิ้งเมืองแห่งความบาปไปอีก และเธอก็ตกลงในทันที โดยลืมลูกสาวตัวเองและคนแก่ที่เลี้ยงดูเธอ

เธอเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก ทั้งหมดที่เธอต้องการก็คือความรัก

ในตอนนี้เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย ความรู้สึกผิดที่มีต่อลูกสาวทั้งหมดก็ฟื้นขึ้นมา

หลิ่วชิงเฉี่ยนมีความคล้ายคลึงกับผู้หญิงที่ติดอยู่บ้านโบราณสมัยก่อน ที่ทำงานอย่างขยันขันแข็งทั้งชีวิตเพื่อผู้ชาย โดยไม่สนว่าต้องเสียสละของอะไรไป

หลายปีมานี้เธออาศัยอยู่ในเมืองหลวงแห่งบาป แต่เคยคิดถึงลูกสาวของตัวเองบ้างไหม?

ดวงตาของยวี่ฮว่านั้นดูถูกมากขึ้น สิ่งที่เธอรังเกียจมากที่สุดคือผู้หญิงอย่างหลิ่วชิงเฉี่ยน ซึ่งความคิดทั้งหมดนั้นอยู่แต่ตัวผู้ชาย

แม้ว่าตอนนี้ฉันจะละอายใจต่อลูกสาว แต่สิ่งที่ทำได้ก็คือพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตอบสนองคำขอของอีกฝ่าย โดยไม่แม้แต่จะคิดว่าคำขอนั้นสมเหตุสมผลหรือไม่

หลิ่วชิงเฉี่ยนจับหน้าผากของตัวเอง ใบหน้าซีดเซียว "ช่วงนี้เวลาฝันมักจะฝันถึงคุณยายของลูก คนแก่อย่างเขาก็คงต้องโทษฉัน แต่สำหรับผู้หญิงที่กว่าจะพบผู้ชายที่ดีกับเธอจริงๆนั้นมันยากมาก ฉันไปจากยวี่เย่ไม่ได้ สิ่งที่เขาให้ฉันเป็นสิ่งที่คนนอกไม่สามารถให้ได้ ฉันทำได้แค่รู้สึกละอายใจกับคนแก่อย่างเขาเท่านั้น"

ในความเป็นจริงหลิ่วชิงเฉี่ยนได้ติดต่อกับคุณยายของสือฮว่ามาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่เธอไม่เคยจะกลับไปเยี่ยมเลย ดังนั้นหญิงชราจึงไม่บอกเรื่องนี้กับสือฮว่า เพราะกลัวว่าเธอจะเสียใจ

หลิ่วชิงเฉี่ยนคนนี้จะได้รับรูปถ่ายของสือฮว่าทุกปี ถือได้ว่ากำลังเฝ้าดูการเติบโตของลูกสาวผ่านรูปถ่าย

หลิ่วชิงเฉี่ยน ผู้หญิงคนนี้ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ ไม่งั้นคงไม่ถูกใช้อย่างอนาถในตระกูลสือหรอก

ไม่ใช่แค่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม แต่ยังสื่อบื้ออีกด้วย

"แม่ หรือวันนี้โทรหาฮ่อหมิงมาทานข้าวอาหารค่ำที่บ้านดี ให้หนูได้รู้จักเขาให้มากขึ้น"

หลิ่วชิงเฉี่ยนเริ่มร้องไห้พลางกัดริมฝีปากเล็กน้อย "แต่ฉันยังติดหนี้เสี่ยวฮว่าอีกมากมาย"

"ค่อยจ่ายคืนในชาติหน้าเถอะนะ"

"แล้วงานแต่งงานของเสี่ยวฮว่ากับฮ่อหมิงล่ะ?"

ยวี่เย่ขยี้คิ้วตัวเอง ใบหน้านั้นมืดมน "ผมไม่คิดว่าอาการปวดตัวเองจะกำเริบ สำหรับฮ่อหมิงผมจะไปพูดเอง เดิมทีผมต้องการเอาเขามาเป็นพวก แต่ตอนนี้แผนการเป็นพันธมิตรโดยการแต่งงานนี้ทำไม่ได้แล้ว มีเพียงแค่แย่งชิงเท่านั้นแล้ว สโมสรรับจ้างต้องเป็นของอนุญาโตตุลาการและฉันจะหารือเรื่องนี้กับปรมาจารย์ทั้งเจ็ด"

ในเมืองหลวงแห่งบาป ยิ่งมีเมตตามากเท่าไหร่ จิตใจก็ยิ่งสกปรกและมืดมนมากเท่านั้น

ทั้งสองคนนั้นมองดูจิตใจดีมาก หลิ่วชิงเฉี่ยนเอาแต่พูดว่าเธอเสียใจต่อลูกสาวตัวเอง แต่เมื่อเธอต้องการให้ลูกสาวเสียสละชีวิตของเธอ เธอกลับไม่มีแม้แต่เสียงคัดค้าน

สิ่งที่เรียกว่าความรักในครอบครัวทนั้นก็จืดจางเหมือนกับแผ่นกระดาษ.

หลายปีมานี้สือฮว่าไม่เคยเลิกไถ่ถามถึงแม่ของเขาว่าอยู่ไหน ถ้าหากเขาเห็นฉากนี้ เกรงว่ามันจะรู้สึกเหมือนลูกศรนับพันที่แทงทะลุหัวใจ

ยวี่ฮว่าได้ถูกพาตัวออกไปแล้ว แต่หมอทำการจับคู่เสร็จก็ถึงกับขมวดคิ้วอย่างแรง และรีบไปที่หอผู้ป่วยของยวี่เย่

"ท่านอธิการ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ลูกสาวของคุณ พวกคุณไม่ได้ความเกี่ยวข้องกันแต่อย่างใด"

ในใจของหยู่เย่ตะลึงอย่างรุนแรง "คุณพูดว่าอะไรนะ!"

"เราทำการจับคู่ เพราะการจับคู่แตกต่างกันมาก เราจึงทำการทดสอบความเป็นพ่อลูกอีกครั้ง บุคคลนี้ไม่ใช่ลูกสาวของท่านอธิการ อาการป่วยของคุณไม่สามารถล่าช้าได้อีกต่อไปแล้วนะครับ คุณต้องตามหายวี่ฮว่าตัวจริงโดยเร็วที่สุด "

หลิ่วชิงเฉี่ยนที่อยู่ด้านข้างนั้นกังวลมากอย่างมาก จับมือยวี่เย่ไว้แน่น "แล้วจะทำอย่างไร？เธอจะไม่ใช่ลูกสาวของฉันได้ยังไง!"