นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 426

ถางหรงไม่พูดอะไรอีก ได้ยินประตูห้องปิดลงอย่างช้าๆ เธอถึงได้ปิดปากไอ

โทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น เป็นฮ่อซือหนานที่โทรมา เธอรู้ทุกอย่างแล้ว

ยอมรับไม่ได้และอารมณ์ก็ผันผวนอย่างรุนแรง

เธอไม่เคยรู้เลยว่าลูกชายแท้ๆจะอยู่ข้างกายมานานขนาดนี้ และไม่แม้แต่จะสนใจเรื่องนี้ด้วยซ้ำ

เธอหลุบตาลงและพยายามอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับ

ทางนั้นไม่พูด เธอเองก็ไม่พูด เป็นคนที่ใกล้ชิดแท้ๆแต่กลับเหมือนคนแปลกหน้า

"หาน้องเจอหรือยัง?"

ท้ายที่สุดฮ่อซือหนานก็พูดขึ้นก่อนด้วยเสียงราบเรียบ

ได้ยินเขาพูดถึงฮ่อฉินฉิน ดวงตาของถางหรงก็แดงขึ้นทันที "ยังเลย"

"แม่ หลังจากที่แม่รู้สึกยังไงบ้างที่รู้ว่าผมคือลูก"

ถังหรงเม้มริมฝีปาก รู้สึกว่าคำพูดของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

เธอพูดเสียงเบา "ซือหนาน ขอโทษนะ ตอนที่แม่ตามหาแรกๆ สุขภาพไม่ค่อยดี ปู่ลูกไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำอย่างนั้น"

ฮ่อซือหนานเอนหลังแล้วยกขาขึ้นวางบนโต๊ะ "ลูกชายของแม่มันคนเก่ง ไม่ใช่นายน้อยเจ้าเล่ห์เหมือนผม แต่แม่อาจจะรู้สึกขอบคุณอยู่ล่ะมั้ง ยังไงสิ่งที่ฮ่อฉวนสือให้ได้ ผมฮ่อซือหนานก็ให้ไม่ได้"

"ซือหนาน..."

"แม่ ถึงผมจะไม่ควรโทษเขา แต่เขาเอาทุกอย่างที่ผมควรมีไปไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เขาประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน มีผู้หญิงที่รัก มีลูกสาว แล้วผมล่ะ ผมอยู่คนเดียว ไม่มีอะไรทั้งนั้น แม่ลองพูดซิว่าผมควรจะเกลียดเขาไหม?"

ฮ่อซือหนานปลายตาฉายแววชั่วร้าย ปลายนิ้วของเขาแตะเบาๆบนริมฝีปาก นึกอะไรได้ มุมปากก็ยกยิ้มน้อยๆ "ระหว่างผมกับฮ่อฉวนสือ แม่จะเลือกใคร?"

ถางหรงกำโทรศัพท์แน่นขึ้น ราวกับว่าเธอได้ยินบางอย่างที่ไม่น่าเชื่อ "ซือหนาน แม้ว่าฉวนสือจะไม่ใช่ลูกชายแม่ แต่แม่ก็เลี้ยงดูเขามาหลายปี..."

"เพราะงั้นเขาก็สำคัญกว่าสินะ?"

ถางหรงสะอึก หัวใจเจ็บปวดราวกับโดนแมลงกัดกิน "ลูกเป็นลูกชายแท้ๆ ถ้าแม่ทิ้งไป มันคงแย่ยิ่งกว่าความตาย"

"แม่ ฉันได้ยินมาว่าสือฮว่าหายตัวไป งั้นลูกสาวของเธอก็ยังอยู่ที่สวนจื่อใช่ไหมล่ะ แม่หาวิธีเอามูนออกมา"

มีรอยยิ้มจางๆแฝงอยู่ในน้ำเสียงเขา ใบหน้ามาดร้าย "ช่วงนี้ผมเบื่อน่ะ อยากจะออกไปเที่ยวกับเด็กนั่นเสียหน่อย ผมไม่อยากมีส่วนร่วมในเมืองแห่งบาป และไม่อยากทำข้อตกลงของคนอื่นแล้ว ตอนนี้ผมแต่อยากเจอเด็กคนนั้นสักครั้ง ผมอยากรู้ว่าลูกของสือฮว่าหน้าตาเป็นอย่างไร"

ถางหรงใจผวา "ฉวนสือรักมูนมาก แม่ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก"

"สุดท้ายแม่ก็เลือกเขา"

"ซือหนาน อย่าบังคับแม่..."

"แม่ต่างหากกำลังบังคับผม"

ฮ่อซือหนานพูดจบก็วางสายไป

ใบหน้าของถางหรงฉายแววหดหู่ วางโทรศัพท์มือถือไว้ด้านข้าง และก้มหน้าร้องไห้

วันรุ่งขึ้น ฮ่อฉวนสือออกจากบ้านแล้ว คนของเขากำลังแอบตามหาสือฮว่า ข่าวที่สือฮว่ายังมีชีวิตจะให้คนในเมืองแห่งบาปรู้ไม่ได้

มูนอยู่คนเดียวที่สวนจื่อ นั่งบนชิงช้าอย่างเหม่อลอย

จู่ๆก็มีคนเดินเข้ามาหาเธอ เป็นแม่ของแด๊ดดี้ เธอควรเรียกว่าคุณย่า

ถางหรงมองไปที่เด็กคนนี้ ใบหน้าทนไม่ไหว ต้องทำอย่างนี้จริงๆเหรอ? ซือหนานแค้นเคืองฉวนสือ ใครจะรู้ว่าเขาจะทำอะไรกับเด็กคนนี้?

แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ เธอจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอลูกแท้ๆกัน?

ฮ่อซือหนานที่เห็นการเคลื่อนไหวของเธอ ก็ปลายตามอง "ไม่ไปด้วยเหรอ?"

เธออยู่ที่นี่ ฮ่อฉวนสือต้องรู้ว่าเรื่องนี้เธอเป็นคนทำแน่

ถางหรงปิดประตูรถและถอนหายใจ "ฉันจะไปที่ไหนได้"

ฮ่อซือหนานแค่นยิ้ม "แม่คิดว่าอยู่ที่นี่แล้วมีประโยชน์อะไร ไถ่บาป? แม่ ผมรู้จักฮ่อฉวนสือดีกว่าแม่ ถ้าแม่ไปตอนนี้ ความขุ่นเคืองที่เขามีต่อแม่จะน้อย แม่ทำเรื่องแบบนี้แล้วยังอยู่ให้ขัดตาอีก แม่คิดว่าเขาเป็นนักบุญที่จะยกโทษให้เหรอ?"

ถางหรงราวกับเห็นด้วยกับที่เขาพูดก็ค่อยๆ เปิดประตูรถก่อนจะเข้าไปนั่ง

ฮ่อซือหนานถึงได้ยิ้มก่อนจะเหยียบคันเร่ง "มูน ไม่ต้องกลัวนะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก พ่อแม่หนูอีกเดี๋ยวต้องยุ่งมาก หนูเป็นเด็ก อยู่ไปมีแต่ถ่วงพวกเขา ไปเที่ยวรอบโลกกับฉันดีกว่า เมื่อพ่อแม่หนูโอเคแล้วฉันค่อยมาส่งนะ"

ถางหรงที่ได้ยินก็แปลกใจเล็กน้อย เขาคิดแบบนั้นจริงๆงั้นเหรอ?

ดวงตาของมูนเป็นประกาย นิ้วเล็กๆแตะกระจกเบาๆ "คุณลุง ลุงจะหลบภัยใช่ไหมคะ?"

ปากของฮ่อซือหนานกระตุกจนเกือบจะเหยียบเบรก

มูนยังคงพูดต่อไป สิ่งที่พูดเหมือนเป็นผู้ใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ "หนูเติบโตที่เมืองแห่งบาป เจอคนมากมายทุกประเภท บางคนก็เพื่อปกป้องผลประโยชน์และอำนาจที่ไม่สามารถเอาเข้าโลงศพไปด้วยได้ ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ไร้หัวใจเพราะโลภ พอเริ่มติดนิสัยโกหกก็ผลักไสญาติมิตรลงนรก คุณลุง หนูไม่รู้ว่าคุณลุงจะไปไหน ไม่รู้ว่าเป็นคนแบบนี้หรือเปล่า หรือว่าลุงตัดสินใจหนีปัญหา แล้วพาหนูไปเที่ยวจริงๆ"

ใบหน้าของฮ่อซือหนานเย็นชาลงทันที นี่คือเด็กจริงๆงั้นเหรอ?

เด็กสามารถหลอกด้วยอมยิ้มได้สำเร็จไม่ใช่เหรอ? ทำไมส่วนลึกของเด็กคนนี้ถึงได้น่ากลัวกว่าผู้ใหญ่เสียอีก?

เขาเม้มริมฝีปาก ความเย้ายวนบนใบหน้าหายไป "มูน แม่หนูเป็นนักศึกษากฎหมาย หนูเป็นลูกของพวกเขาจริงๆ ทั้งน้ำเสียง ทั้งท่าทางก็เหมือนกัน"

"ลุงชอบหม่ามี๊หนูเหรอ"

ในที่สุดฮ่อซือหนานก็เหยียบเบรก จนเอนกายไปข้างหน้าอย่างแรง