นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 427

เขาชอบสือฮว่า?

นี่คือความจริงที่เขากำลังหลบเลี่ยง แต่เขาต้องยอมรับว่าสือฮว่านั้นพิเศษจริงๆ

ครั้งแรกที่เธอเจอเขา บอกว่าเขาเป็นคนหลงตัวเอง แถมใบหน้าก็ฉายแววขยะแขยง ผู้หญิงในอดีตวิ่งเข้าหาเขาอย่างบ้าคลั่ง เพราะเขาคือนายน้อยของตระกูลฮ่อ เพราะเขาโดดเด่นในเรื่องหน้าตา

เป็นครั้งแรกที่เขาแพ้สือฮว่า

เขาเริ่มสงสัยเกี่ยวกับเธอ และเมื่อเจอกันอีก คำพูดที่เฉียบขาดของเธอทำให้เขาหลงใหล

มีคำกล่าวที่ดีมาก ความรู้คือสิ่งที่เซ็กซี่ที่สุด และประโยคนี้สะท้อนอยู่บนกายของสือฮว่าอย่างชัดเจน

เดิมทีเขาอยากจะฆ่าเธอ แต่กลับรู้สึกเสียใจในวินาทีสุดท้าย และไม่ลังเลเลยขวางเธอจากปืน

ตอนนั้นเขาก็เลยรู้ว่าคงจะชอบเข้าให้แล้ว

รถหยุดลง บรรยากาศในรถดูหม่นหมอง ฮ่อซือหนานเม้มปากและเหลือบมองมูนผ่านกระจกมองหลัง

เด็กน้อยคนนี้ทำให้เขาประหลาดใจจริงๆ

เขาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินและเหยียบคันเร่งอีกครั้งเพื่อขับไปข้างหน้า

หลังจากที่รถมาถึงสถานที่แรก เขาพูดกัถางหรง: "จะมีคนจะส่งแม่ออกไป ผมจะหาน้องสาวให้ได้ ส่วนเด็กคนนี้ ผมไม่ทำอะไรหรอก ผมจะใช้ขู่ฮ่อฉวนสือให้ดีที่สุด ผล่อยให้เขาสบายใจไม่ได้หรอก แม่ แม่กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แม่ควรอยู่"

ถางหรงลังเล "ได้ยินมาว่าออกจากที่นี่ยาก"

"ผมให้เพื่อนมารับแล้ว ไม่เป็นไร"

หลังจากพูดจบ ก็มีคนมารับถางหรงซึ่งอยู่ไม่ไกล และถางหรงเดินไปก็คอยหันหลังกลับมามอง

ในชั่วพริบตาบนรถก็เหลือเพียงฮ่อซือหนานกับมูน ฮ่อซือหนานหันไปมองเธอ "ฉันตอบคำถามหนูเมื่อกี้ก่อนแล้วกัน ฉันชอบหม่ามี๊ของหนูมาก เธอเก่งมาก ความดื้อรั้นของเธอก็ทำให้ใจเต้น แต่น่าเสียดายที่เอาชนะพ่อหนูไม่ได้"

"เพราะงั้นลุงเลยจะลักพาตัวหนูเหรอ?"

ฮ่อซือหนานยื่นมือออกมาลูบหัวเธอด้วยดวงตาที่อ่อนลง "นี่ไม่ใช่การลักพาตัว ฉันไม่เคยคิดจะทำกับหนูแบบนั้น มูน พ่อหนูได้ครอบครองตัวตนของฉันมาหลายปี ฉันจะไม่โกรธเลยคงไม่ได้ บางครั้งฉันก็สงสัยว่า ถ้าฮ่อฉวนสือเป็นฉัน เป็นฉันตั้งแต่แรก แม่หนูจะชอบ"

"ไม่มีทางหรอกค่ะ"

มูนตอบอย่างเด็ดขาด คำพูดของเธอแทงเข้าหัวใจที่อ่อนนุ่มของฮ่อซือหนานราวกับมีดที่แหลมคม

เขาผงะแล้วส่ายหัวพร้อมเสียงหัวเราะ "ก็คงงั้น บางเรื่องก็ตัดสินตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว"

หลังจากพูดจบ เขาก็ไม่พูดอะไรอีกและขับรถไปทางที่ไม่รู้จัก

ในสวนจื่อ หลังจากที่ฮ่อฉวนสือกลับมาบ้าน ไม่เจอมูนก็ขมวดคิ้ว ได้ยินคนบอกว่าถางหรงพามูนออกไป หัวใจของเขาขาดผึงแล้วรีบเรียกให้คนไปดูกล้องอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็พบรถต้องสงสัย

ยวี่ป๋ายเยี่ยนโกรธจนหน้าแดงจนอยากก่นด่าแต่นึกถึงสถานะของถางหรงก็ต้องทนเอาไว้และพูดอย่างไม่พอใจ "หัวใจคนพวกนี้ทำด้วยอะไร ถ้ามูนเป็นอะไรไปเธอจะรับผิดชอบได้เหรอ? เธอจะเกลียดนายแค่ไหนก็ไม่ควรเอาไปลงที่เด็กนะ!"

ฮ่อฉวนสือไม่พูดอะไร ราวกับสูญเสียเสียงของเขาไป

ไม่ผิดที่จะบอกว่าผิดหวัง ไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือแม่ก็ดีต่อเขามากตั้งแต่เด็ก ถึงฉินฉินจะเย่อหยิ่งไปเล็กน้อย แต่ก็เคารพเขาในฐานะพี่ชาย คุณท่านคงสงสารชีวิตเขาเลยรักเอ็กดูเขามาตลอด เขารู้สึกได้ถึงความรักในครอบครัวนั้น

มูนคือความอบอุ่นในหัวใจของเขา เป็นผนึกของความรักที่ แต่แม่กลับพาเด็กไปอย่างไม่ลังเล

เขาเหยียดมือออกและขมวดคิ้วราวกับว่าหัวใจของเขาถูกสัตว์ร้ายจับจนเลือดไหล

โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เป็นมูนที่โทรมา เด็กคนนี้ฉลาดมากและสามารถเอาชีวิตรอดได้ไม่ว่าจะไปตกอยู่ในมือใคร แต่ฮ่อฉวนสือก็ยังคงห่วงเธออยู่ดี

ถางเมิ่งหรูร่างกายผอมมาก ช่วงเวลานี้ก็ผอมเหมือนมีลมพัดก็ปลิวได้

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว "เป็นอะไรไป?"

ถางเมิ่งหรูเอียงศีรษะพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า "ทุกสิ่งที่นายท่านทำถูกแล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปแทรกแซง แต่เกี่ยวกับสวี่ฉางอัน ฉันยังทนไม่ได้ นายท่าน สวี่ฉางอันตายไปแล้วจริงๆเหรอ?"

ถางเมิ่งหรูชอบสวี่ฉางอัน?

นัยน์ตาฮ่อฉวนสือฉายแววตาแปลกใจ และจากนั้นดำดิ่ง "ขอโทษนะ อยู่กับฉันมาตั้งหลายปีแต่กลับไม่รู้ความรู้สึกเธอเลย"

ดวงตาถางเมิ่งหรูแดง และคุกเข่าลงกับพื้นทันที "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะถามนายท่าน แค่...แค่ในใจของทุกคนต่างก็มีแสงสว่าง คอยรักษาไม่ให้ทำลาย คุณสือฮว่าก็เป็นแสงสว่างของนายท่าน สวี่ฉางอันทำไมจะไม่ใช่แสงสว่างของฉันล่ะ"

"ฉันไม่รู้ ไม่กล้าเข้าไปดู"

ความซีดบนใบหน้าของถางเมิ่งหรูค่อยๆจางหายไปและขยี้ตา "ฉันเชื่อในความสามารถของนายท่านในการตอบโต้ ดังนั้นสวี่ฉางอันจะต้องยังไม่ตายแน่"

"เธอจะคิดอย่างนั้นได้"

ถางเมิ่งหรูถอนหายใจและค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น "นายท่านต้องการไปพบเพื่อนเก่าคนนั้นใช่ไหมคะ?"

ฮ่อฉวนสือพยักหน้า "ตอนนี้ฝากสวนจื่อไว้ที่พวกนาย เกี่ยวกับการยั่วยุของตระกูลหมิงก็อย่าเพิ่งไปใส่ใจ รอฉันกลับมาค่อยว่ากัน"

"แล้วคุณสือ..."

"ตามหาต่อไป ถ้าหลังจากฉันกลับมาแล้วยังหาเธอไม่เจอก็ทำสงครามกับตระกูลหมิง เรื่องสือฮว่าคงหนีไม่พ้นจากตระกูลหมิงแน่"

หมิ่นซากับถางเมิ่งหรูพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ฮ่อฉวนสือเองก็ขึ้นรถ