นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 54

เป็นเวลาสิบนาที ก่อนที่คลื่นหัวใจของเธอจะหยุดลง

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วตบหน้าตัวเองเบาๆก่อนเดินเข้าไปในลิฟต์

ฮ่อฉวนสือกับหนานสือไปนานแล้ว ตอนนี้ที่นี่เหลือแค่เธอ

มีกระจกบานใหญ่อยู่ในลิฟต์ มองเข้าไปก็เห็นตัวเองแก้มแดงร้อนผ่าวแล้วก็หลบสายตา ไม่กล้ามองไปมากกว่านี้

"ติ๊ง" เสียงลิฟต์หยุดลง เธอจัดการสีหน้าตัวเองและไปที่แผนก

เนื่องจากคดีก่อนหน้านี้ได้รับชัยชนะ ฝ่ายกฎหมายก็อารมณ์ดี พื้นฐานแล้วไม่มีการฟ้องร้องที่สำคัญอะไร ก็แค่การทะเลาะวิวาทกันเล็กน้อย สามารถแก้ไขได้ด้วยคนเพียงคนเดียว

ตลอดทั้งเช้า เธอนั่งอยู่กับที่ สูญเสียความรู้สึกจนกระทั่งเจียงหยิงวางกองเอกสารไว้ตรงหน้าเธอ

"คุณสือคะ นี่คือข้อมูลที่คุณต้องจัดการในวันนี้"

น้ำเสียงของเจียงหยิงช่างสุภาพมากแล้วก็เชื่อฟังเธออย่างดี

สือฮว่าพยักหน้า ทันทีที่จะดู โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นการแจ้งเตือนข้อความจากหลินเสี่ยวหม่าน

เจียงหยิงเงยหน้าเห็นชื่อกระพริบบนโทรศัพท์ของเธอก็คิ้วย่น แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไร

"โอเค อันนี้ฉันจะดูตอนบ่าย กลางวันฉันจะไปซื้อของกับเพื่อนร่วมชั้นหน่อย"

หลินเสี่ยวหม่านติดต่อเธอและบอกให้เธอไปซื้อของด้วยกัน ยังไงวันนี้อ่านไรไปก็ไม่เข้าหัว ออกไปเล่นสักหน่อยดีกว่า

เจียงหยิงไม่พูดอะไร พยักหน้าอย่างเคารพจากนั้นก็กลับไปที่ห้องทำงานของเธอ

คนอื่นในแผนกที่เห็นเธอแปลกใจจนไม่แปลกใจไปแล้ว ตอนนี้เจียงหยิงนับถือสือฮว่ามาก ดูแล้วเหมือนว่าสือฮว่าจะเป็นหัวหน้าของเธอ

แต่ต่างฝ่ายต่างไม่ได้ชี้แจงอะไร ในฐานะคนนอกอย่างพวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรมากนอกจากเดากันไปเอง

พอถึงตอนเที่ยง ทันทีที่สือฮว่าออกจากประตูบริษัท ก็เห็นหลินเสี่ยวหม่านรออยู่ข้างนอก

เธอถือร่มกันแดดสีฟ้าอ่อน ผิวของเธอเกือบจะโปร่งแสง ยากที่จะจินตนาการว่าหญิงสาวที่สะอาดสะอ้านขนาดนี้เคยมีความสัมพันธ์เช่นนี้กับพ่อเลี้ยงตัวเอง

"สือฮว่า"

หลินเสี่ยวหม่านเรียก ปกปิดความริษยาในใจ

ตอนแรกเธออยากจะเข้าไปในตี้เซิ่งมากแค่ไหน แต่น่าเสียดายที่ร่างกายของเธอแย่มาก เดินแค่ไม่กี่ก้าวยังหอบเลย

สือฮว่าได้ทุกสิ่งที่เธอใฝ่ฝัน เธอเกลียดผู้หญิงคนนี้!

คืนนี้เธอจะทำให้อีกฝ่ายต้องชดใช้!

"เสี่ยวหม่าน เธอออกจากโรงพยาบาลได้แล้วเหรอ?"

เมื่อสือฮว่าเห็นร่างบางของเธอ ก็ถามอย่างเป็นห่วง รู้สึกว่าเธออาจจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ

"อยู่แต่โรงพยาบาลมันน่าเบื่อน่ะ เลยออกมาสูดอากาศหน่อย ฉันอยากซื้อกระโปรง ตอนนี้เวลาพักใช่ไหม ไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

สือฮว่าพยักหน้าและทั้งสองก็นั่งแท็กซี่ไปยังย่านสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด

เธอไม่ได้ออกมาซื้อของมานานแล้วเพราะอาการป่วยของคุณยาย ตอนนี้ปัญหาของคุณยายก็แก้ไขแล้ว เงินก็มีแล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตอย่างอดๆอยากๆเหมือนเมื่อก่อน

"แค่ก แค่ก แค่ก"

ทุกครั้งที่หลินเสี่ยวหม่านเดินไปไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดไอ

สือฮว่ารู้สึกทนไม่ได้ สุขภาพของเธอแย่มาก แย่กว่าตอนที่เธอออกจากมหาลัยก่อนหน้านี้อีก

หลินเสี่ยวหม่านหยิบกระโปรงสีแดงออกจากชั้นวางและวางไว้ตรงหน้าสือฮว่า

"ให้เธอ ฉันว่าเหมาะกับเธอนะ"

สือฮว่าถึงกับผงะ สถานการณ์ในครอบครัวของหลินเสี่ยวหม่านไม่ค่อยดีนัก แม้ว่าพ่อเลี้ยงของเธอจะมีเงิน แต่เธอก็อยู่ในโรงพยาบาล ไม่รู้ว่าครอบครัวให้เงินค่าขนมกับเธอหรือเปล่า

กระโปรงนี่ก็ไม่ได้ถูกๆนะ ราคาตั้งห้าพันกว่า

"ไม่ต้องหรอก ฉันซื้อเองได้หน่า"

เธออยากจะปฏิเสธ แต่หลินเสี่ยวหม่านก็หยิบกระโปรงมาไว้ข้างๆเธอแล้ว "สือฮว่า ฉันมีหลายเรื่องอยากจะบอกเธอ เรื่องตอนแรกที่เธอเก็บไว้เป็นความลับ เอาไปเถอะนะ ฉันมีเงิน เงินในกระเป๋าของฉันยังไม่เคยมีโอกาสได้ใช้เลย คิดเสียว่าเป็นของขวัญเรียบจบนะ"

ด้วยเหตุนี้ สือฮว่าก็ยากที่จะปฏิเสธ

เธอพยักหน้าและเดินไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนกระโปรงตัวนี้

เมื่อเห็นเธอออกมาในชุดกระโปรง ร่องรอยของความริษยาก็ฉายผ่านดวงตาของหลินเสี่ยวหม่าน

ผิวสือฮว่านั้นดีจริงๆ ผิวขาวไร้ที่ติ ใบหน้ามีมิติรวมทั้งอารมณ์ดี ไม่ว่าจะกระโปรงแบบไหนก็เอาอยู่

โชคชะตาไม่ยุติธรรมจริงๆ ทำไมถึงให้เงื่อนไขดีๆแบบนี้กับผู้หญิงครอบครัวที่ยากจนด้วย?

เธอเบะปากอย่างเย็นชาและเมื่อสือฮว่าหันมา เธอก็ยิ้มใสซื่อ "เหมาะกับเธอมาเลย คืนนี้ใส่ชุดนี้ไปงานเลี้ยงการกุศลเถอะ"

สือฮว่าถึงกับผงะ หลินเสี่ยวหม่านรู้เรื่องงานเลี้ยงการกุศลได้ยังไงกัน?

เธอเข้าห้องตัวเอง เปิดถุง แต่ของข้างในไม่ใช่ชุดสีแดงกลับเป็นชุดสีม่วงสไตล์เดียวกัน

เธออึ้งไปชั่วขณะและก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นที่เดินชนตรงประตูย่านสรรพสินค้าที่ถือถุงจำนวนมาก

คงไม่ใช่หยิบผิดไปใช่ไหม

เธอตบหน้าผากตัวเอง เธอใส่ชุดผิดไปงานเลี้ยงไม่ได้

เธอเปิดตู้ด้านข้าง โชคดีที่ฮ่อฉวนสือเตรียมชุดไว้ให้เธอไว้ตั้งมากมาย

เธอเลือกกระโปรงผ้าโปร่งสีเบจแ แต่งหน้าเบาๆ ไม่กี่นาทีก็พร้อมเสร็จ

ตกตอนกลางคืน คนขับรถมารับเธอตรงเวลาและเปิดประตูด้วยความเคารพ

เมื่อไปที่นั่น สือฮว่าถึงรู้ว่าที่อยู่ของงานเลี้ยงคือโรงแรมหรู

มีพรมแดงอยู่ด้านนอกโรงแรมและมีผู้สื่อข่าวหลายคนที่กำลังรออยู่

เธอขมวดคิ้วและบอกให้คนขับไปที่ประตูหลัง

"คุณสือครับ ผมจะรอคุณตีงนี้ตลอดนะครับ เมื่องานเลี้ยงจบแล้ว คุณสามารถตรงมาที่นี่หาผมได้เลยครับ"

สือฮว่าพยักหน้า เปิดประตูและลงจากรถไป

มีรถคันอื่นจอดอยู่ด้านข้างเป็นไม่บัครุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่น ราคาไม่ต่ำกว่า 50 ล้านหยวน รถแบบนี้ถ้าขับออกไปก็จะกลายเป็นจุดสนใจของทุกคนในทันที

ใครจะขับรถแบบนี้มางานเลี้ยงการกุศลกัน?

สือฮว่าปากกระตุกเมื่อเห็นฮ่อซือหนานลงมาจากรถ

ที่แท้ก็เป็นเขา ไม่น่าล่ะ ที่เขาเป็นผู้ชายประเภทที่ต้องการความสนใจตลอดเวลา โดยเฉพาะความสนใจของผู้หญิง

เธอเบะปาก หยิบกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปข้างใน แต่ฮ่อซือหนานก็เดินตามมาในชุดสูท "พี่สะใภ้ ฉันรอเธอตั้งนาน แล้วก็รู้ด้วยว่าเธอจะเข้าประตูหลัง"

สือฮว่าไม่อยากคุยกับเขาเลยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

"พี่สะใภ้ เธอผิดนะ ครั้งที่แล้วที่อยู่บ้าน ฉันก็พูดแทนเธอตั้งเยอะ"

ในที่สุดสือฮว่าก็หยุด "ฮ่อซือหนาน คุณพูดจบแล้วหรือยัง?"

ฮ่อซือหนานหยุดฝีเท้าลง เขาโค้งริมฝีปากและยิ้ม "คืนนี้อารมณ์ไม่ดีงั้นเหรอ?"

สือฮว่าถึงกับผงะไปชั่วครู่ สีหน้าเธอเห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?