นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 57

เหมือนเขาจะไม่ได้พูดเรื่องนี้ เพราะเขารู้ดีว่าหลังจากสองปีทั้งสองก็จะไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก

เขาลดสายตา จ้องมองมือที่จับเขาอยู่อย่างเงียบๆ

เธอใช้แรงเยอะราวกับกลัวสูญเสียเขาไปจริงๆ

ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปากและนั่งลงอีกครั้ง

สือฮว่ามีคนในใจ ผู้ชายคนนั้นเป็นความลับที่เธอไม่สามารถสัมผัสได้และเขาก็ไม่ต้องการที่จะดูเหมือนกัน

เขาเอื้อมมือไปซุกผ้าห่ม คิ้วและดวงตาของเขาอบอุ่น

ขณะนั้นเขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ใบหน้าของเธอมากขึ้นจนลมหายใจของเขาพ่นบนใบหน้าของเธอ

เขาที่กำลังจะลุกขึ้น แต่สือฮว่าก็ลืมตาขึ้นมา ดวงตาพวกเขาสบกัน ทั้งสองต่างไม่พูดอะไร

ในตอนแรกดวงตาสือฮว่าราวกับมีหมอกจางๆ แต่เมื่อคิดถึงท่าของทั้งสองคน ใบหน้าของเธอแดงทันทีและผละสายตาออกไป

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นยืนช้าๆ ไม่ได้อธิบาย แต่พูดว่า "ยาหมดแล้ว พักผ่อนเถอะ"

สือฮว่าฝังใบหน้าครึ่งหนึ่งไว้ในผ้านวมและพยักหน้าไม่กล้ามองเขา

เธอเขินแล้วกอดผ้านวมเอาไว้

ดวงตาของฮ่อฉวนสือเป็นประกาย เขาโน้มตัวลงมาอีกครั้ง เลิกผ้าห่มที่ปิดอีกครึ่งของใบหน้าของเธอแล้วกดจูบ

ใจสือฮว่าเกิดเสียงดังเพล้ง เหมือนกับประกายไฟ ความร้อนพุ่งจากฝ่าเท้าขึ้นมาถึงศีรษะ

ไม่เหมือนครั้งที่แล้ว ครั้งนี้เขากุมใบหน้าเธอไว้

เธอคิดว่าผู้ชายที่ไม่สนใครจะกลับรั้งเธอด้วยมือเดียวแล้วจูบเธอ

สือฮว่ารู้สึกได้ถึงความร้อนที่มาจากเขา เขณะนั้นธอก็เข้าใจ มีลูกพลัมสีแดงอบอุ่นกำลังเบ่งบานอยู่ในใจของเขา แต่ก็น่าเสียดายที่คนนอกมองเห็นแต่หิมะที่กว้างใหญ่

เมื่อการจูบสิ้นสุดลง ดวงตาของเธอก็พลันสว่างขึ้น

"พักผ่อนดีๆ อย่าป่วยอีกล่ะ"

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นน้ำเสียงที่เย็นมาก แต่สือฮว่าก็ได้ยินถึงความใส่ใจ

เสียงของเขาแหบและทุ้มเล็กน้อย จนทำให้ใบหูร้อน

"คุณสามี คุณ..."

ทำไมคุณถึงจูบฉัน เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราก็ยังไม่นาน

นี่คือสิ่งที่เธออยากจะถาม แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป แต่อ่อฉวนสือมองออกว่าเธอคิดอะไรก็เอื้อมมือมาทัดผมข้างหูเธอ

"เพราะอยากน่ะสิ"

เธอหน้าตาสวย ไม่ได้อ่อนน้อมถ่อมตัวหรือเอาแต่ใจราวกับว่าไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร แต่พอป่วย ร่างกายกลับบอบบางจนทำให้คนอื่นอดไม่ได้ที่จะสงสารแล้วก็น่ารังแก

ฮ่อฉวนสือลุกขึ้นและปิดไฟในห้อง

สือฮว่านึกว่าเขาจะออกไปก็จะหลับตานอน แต่ไม่นานก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอหนักขึ้นและลมหายใจของเขาก็พรั่งพรูในความมืดอีกครั้ง

"ถ้าเธอเขิน ฉันจะปิดไฟก็ได้นะ"

น้ำเสียงเขาคิดเอาไว้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ราวกับกำลังคิดเพื่อเธอจริงๆ

เมื่อสือฮว่าจะเปิดปากก็โดนเขากดจูบอีกครั้ง

หลังจากดวงตาของเธอปรับเข้ากับความมืด ใบหน้าตรงหน้าก็ชัดเจนขึ้น กลิ่นเย็นสบายเข้ามาทางจมูกและแม้แต่ปากของเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน ฮ่อฉวนสือก็หยุดลง ลุกขึ้นและห่มผ้าให้เธออีกครั้ง "เรื่องแบบนี้ควรเป็นฉันที่เริ่ม"

สือฮว่ารู้สึกเหมือนขาดออกซิเจน ตอนนี้ได้ยินเสียงเขาก็รู้ว่าเขายังคงนึกถึงครั้งก่อนที่เธอเป็นคนเริ่มจูบเขา ครั้งนั้นมันเป็นอุบัติเหตุจริงๆนะ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ให้โอกาสเธออธิบาย

ห้องเงียบลงอย่างรวดเร็ว ฮ่อฉวนสือออกไปแล้ว

สือฮว่าใช้ผ้าห่มคลุมโปงปิดใบหน้าที่ร้อนจนจะระเบิด

ก่อนหน้านี้เธอคิดว่าผู้ชายอย่างฮ่อฉวนสือจะไม่โรแมนติก แต่เมื่อกี้ หัวใจของเธอเหมือนถูกเขาตบ เธอได้ยินเสียงหัวใจของเธอเต้นชัดเจน

ท่านประธานไม่ใช่ไม่เคยคบใครมาก่อนไม่ใช่เหรอ? ไปรู้เรื่องพวกนี้จากใครมาเนี่ย?

คุณสือมีภูมิคุ้มกันผู้ชายไม่ใช่เหรอ? ใบหน้าแดงแล้วสายตาอบอุ่นแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงเนี่ย?

โลกใบนี้จบเห่แน่ ที่เขาเห็นจะต้องเป็นภาพหลอนแน่

สือฮว่าเขินมากจริงๆ รู้สึกได้ว่ามือใหญ่ที่ลูบหัวของเธอเบาๆช่างจนหูเธอก็กลายเป็นสีแดง

"คุณสามี ลงไปกินข้าวเถอะ"

"อืม"

ฮ่อฉวนสือก้าวเท้าเดินนำลงไป

สือฮว่าถอนหายใจ สัมผัสริมฝีปากตัวเองโดยไม่รู้ตัวก่อนจะกระตุกยิ้ม

ไม่ต้องเดา ต้องจูบกันแล้วแน่

นั่นคือสิ่งที่หนานสือคิด เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกหลอก เมื่อคืนท่านประธานบอกไว้อย่างชัดเจนว่าให้เขามาแต่เช้า บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ผลคือโดนหลอกให้มา!

สือฮว่าลูบใบหน้าตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์

บางทีฮ่อฉวนสืออาจจะจงใจทดสอบเธอ อยากเห็นว่าเธอจะหวั่นไหวไหม จากนั้นก็ไม่สนเธอ

ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้นแน่!

เมื่ออารมณ์ของเธอสงบลง เธอถึงเดินลงไปชั้นล่าง ฮ่อฉวนสือนั่งอยู่อย่างสง่างามที่โต๊ะอาหารพร้อมกับหนังสือพิมพ์การเงินของวันนี้ในมือ

สือฮว่าทานอาหารอย่างเงียบๆ เหลือมองเขาเป็นครั้งคราว

ฮ่อฉวนสือดูอย่างจริงจัง และทานเพียงไม่กี่คำ ดื่มนมไปหนึ่งแก้วก็เรียกให้หนานสือขึ้นไปชั้นบน

สือฮว่าอ้าปากค้าง รู้สึกท้อใจ อันที่จริงเธอมีหลายเรื่องที่จะถาม ไม่อย่างนั้นก็ได้แต่รู้สึกใจมันกระวนกระวาย

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดอะไรที่ฮ่อฉวนสือทำกับเธอ ยังไงเขาก็ทำสำเร็จแล้วที่ทำให้เธอคิดไปมากมายแบบนี้