นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 58

ชั้นบน ฮ่อฉวนสือยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานของห้องนอนที่รอบด้านมืดมน

"ยังหาไม่ได้อีกงั้นเหรอ"

สีหน้าหนานสือกลับมาเป็นปกติ ก้มศีรษะด้วยความเคารพ "ท่านประธาน ทางนั้นแทบไม่เหลือร่องรอยเลยครับ แต่ผมมีคนที่สงสัยอยู่ครับ"

ฮ่อฉวนสืออ้างว่าเขากำลังพักฟื้น โรงพยาบาลที่ต่างประเทศก็มีคนที่อยู่แทนเขา

แต่เมื่อไม่นานมานี้มีคนกลุ่มหนึ่งแฝงตัวเข้าไปที่โรงพยาบาล ตัวแทนโดนยิง ที่เขาไปก็เพราะเรื่องนี้ แต่น่าเสียดายที่ฝั่งนั้นเก็บไว้เรียบร้อยมากเลยยังหาตัวไม่เจอ

แทบรอไม่ไหวที่จะค้นหาตัวตนพวกเขา สงสัยพวกลุงนั่นก็คงไม่อยู่นิ่ง

ดวงตาของเขาฉายแววโหดเหี้ยม กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา "ถ้าเป็นพวกเขาจริงๆ ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งไปสนใจ คุณปู่ท่านอายุเยอะแล้ว เสียคนสนิทไปมันจะกระทบท่านมาก"

ตราบใดที่ไม่สุดจะทน ไม่ว่าพวกเขาจะทำอะไร ก็จะไม่สนใจ

หนานสือพยักหน้า ตัวแทนตายแล้ว เชื่อว่าคนพวกนั้นน่าจะหายไปสักพัก

เขาหันไปจะพูดอะไรเรื่องงาน แต่สังเกตเห็นว่าข้างมือฮ่อฉวนสือมีหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่

หน้าปกของหนังสือเล่มนั้นเป็นสีชมพูอ่อนแถมยังเป็นรูปหญิงงามด้วย หนานสือก็อดไม่ได้ที่จะคิดไปไกล

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที ใจคิดว่าท่านประธานจะไม่รู้เรื่องพวกนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะซ่อนตัวอยู่ในห้องเพื่อดู!

เขารีบละสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว แต่หนังสือเล่มนั่นดันหล่นจากโต๊ะ

ในความประหลาดใจ หนานสือก็เห็นชื่อหนังสือเล่มนั้น ชื่อว่า "จะเป็นสามีที่มีคุณภาพได้อย่างไร"

ในหัวเขาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม อดไม่ได้ที่จะก้มหยิบหนังสือขึ้นมาและพบว่าข้างในเป็นสิ่งที่สามีต้องทำเรียงรายกันอย่างหนานแน่น

สิ่งแรกคือการจูบภรรยาให้มากขึ้นเพื่อให้เธอรู้สึกปลอดภัย

สิ่งที่สองคือลูบหัวภรรยาเพื่อทำให้เธอรู้สึกตัวเองโดนหวงแหน

พอนึกถึงสิ่งที่ท่านประธานทำกับคุณสือในช่วงนี้ หนังสือก็รู้สึกขนหัวลุก

เขาก็สงสัยว่าท่าทางแบบนั้นท่านประธานไปรู้มาจากไหน ที่แท้ก็มาจากหนังสือเล่มนี้นี่เอง

ใครเป็นคนเขียนเรื่องไร้ยางอายแบบนี้กันนะ ความสัมพันธ์ในชีวิตสมรสระหว่างท่านประธานกับคุณสือมันไม่เหมือนคู่อื่น ไม่สามารถสรุปอะไรได้ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปต้องเกิดเรื่องแน่

"ท่านประธานครับ"

เขาวางหนังสือลงพร้อมใบหน้าที่บิดเบี้ยว

"ท่านชอบคุณสือเหรอครับ? หรือว่าที่ท่านทำทั้งหมดก็เพื่อเป็นสามีที่มีคุณมีสมบัติเหมาะสมครับ?"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว การเป็นสามีที่มีคุณสมบัติเหมาะสมแล้วมันขัดกับเรื่องชอบไม่ชอบยังไงกัน

หนานสือถอนหายใจ ดูเหมือนว่าท่านประธานจะทำตามในหนังสือแต่เขาก็ยังไม่รู้ถึงผลของการกระทำที่จะตามมา

"ท่านประธาน ถ้าท่านและคุณสือตัดสินใจว่าจะหย่าในอีกสองปี ที่ท่านทำต่อคุณสือก็ไม่ถูกนะครับ นิสัยของคุณสือถ้าได้ชอบต้องพุ่งชนแน่ครับ แล้วก็จะไม่ยอมปล่อยมือด้วย ท่านประธานเป็นคนไม่สนใจใคร ไม่มีใครทำท่านอ่อนไหวได้ สำหรับท่านแล้วนี่อาจเป็นสิ่งที่สามีที่มีคุณสมบัติเหมาะสมควรทำ แต่ว่าผู้หญิงมีอารมณ์ที่อ่อนไหว บางทีคุณสืออาจจะเริ่มคิดไปไกลแล้วก็ได้นะครับ"

"สือฮว่าไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น"

คำตอบของฮ่อฉวนนสือนั้นตรงไปตรงมา เขาได้บอกสือฮว่าไว้อย่างชัดเจนแล้ว ด้วยนิสัยสือฮว่าต้องไม่คิดไปมั่วซั่วแน่

หนานสือทำอะไรไม่ถูก ท่านประธานไม่ได้มีความคิดจะรักใครเลยนี่

"ท่านเป็นประธานตี้เซิ่งนะครับ มีผิวพรรณดี ตราบใดที่ท่านจริงใจจะรับผู้หญิงเข้ามา ก็ไม่มีใครเล็ดลอดออกไปได้หรอกครับ ถึงคุณสือจะเก่งแค่ไหนแต่ก็เป็นแค่ผู้หญิงนะครับ"

หนานสือมองออกว่าสือฮว่าไม่ได้ไม่สนใจ

ฮ่อฉวนสือจมอยู่ในความคิด เขาแค่อยากเป็นสามีที่มีคุณสมบัติเหมาะสม อย่างน้อยก็เพื่อภายในสองปีนี้ สือฮว่าจะไม่เสียใจที่ต้องแต่งงานกับเขา

สงสัยตอนนี้เหมือนเขาจะทำพลาดแล้ว

เขาเม้มริมฝีปาก หยิบหนังสือที่อยู่ในมือแล้วโยนลงถังขยะ

หนานสือถอนหายใจ ขอบคุณที่ตัวเองมาเจอ ไม่งั้นทั้งคู่คงมีลูกไปแล้ว

ด้านนอกประตู สือฮว่ายืนอยู่เงียบๆ อารมณ์ของเธอเหมือนกับหนานสือ ทำอะไรไม่ถูก

เธอรู้สึกมาตลอดว่าท่าทีของฮ่อฉวนสือที่มีต่อเธอในช่วงนี้มันพิเศษมาก ที่แท้เพราะไปอ่านหนังสือนี่เอง ที่แท้ก็เพราะไปเชื่อหนังสือ อยากจะเป็นสามีที่มีคุณสมบัติเหมาะสม

เธอยืนพิงกำแพงแล้วถอนหายใจ ผู้ชายคนนี้ จะว่ายังไงดี ถ้าเขาเกิดชอบใครสักคนขึ้นมาจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกแน่

ตอนนี้เธอครอบครองเพียงชื่อของนายน้อยตระกูลฮ่อเท่านั้น เขาขยันใช้ใจค้นหาหนังสือแบบนี้ เห็นได้ว่า "ความรับผิดชอบ" ในใจของเขามันมีน้ำหนัก

เธอหยุดความคิดในใจและกลับมามีท่าทีเฉยเมย

วันนี้เธอยังไม่ได้ไปที่บริษัท หลังจากออกจากวิลล่าเธอก็ไปเยี่ยมคุณยายที่โรงพยาบาล

ใกล้วันผ่าตัดเข้ามาเรื่อยๆ คุณหมอไม่กล้าละเลย ขยันตรวจสุขภาพคุณยายทุกวัน

ระหว่างการผ่าตัดลำบากไม่น้อยเลยต้องมั่นใจว่าการทำงานของร่างกายยังอยู่ในสภาพที่ดี

"คุณสือครับ สถานการณ์ของคุณยายคุณยังคงดีครับ"

สือฮว่ายืนอยู่หน้าเตียงก็ถอนหายใจ

"เอาโทรศัพท์คุณมาให้ฉัน"

จู่ๆคนขับก็เปิดปาก ฟังแล้วอายุน่าจะยังไม่มาก

สือฮว่าแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ "คุณจะเอาโทรศัพท์ของฉันไปทำอะไรเหรอคะ?"

ชายคนนั้นเหยียบเบรกและหันหน้ามาอย่างมาดร้าย "วันนี้ฉันมาแก้แค้นคุณ! เอาโทรศัพท์มา ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกเดี๋ยวนี้!"

แขนของชายคนนั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ มองออกว่าคงจะออกกำลังกายเป็นประจำแถมในมือยังถือมีด ดวงตาเป็นสีแดงเข้ม

สือฮว่าไม่ได้อาจหาญ ตอนนี้ไปทำเขาโกรธ เธอก็คงจะไม่มีชีวิตรอดไปแน่

เธอไม่กล้าให้ผู้ชายคนนี้รู้ว่าเธอกำลังโทรศัพท์อยู่ ทำได้แค่กดวางสาย ยังไงก็ต่อสายติดแล้ว ถ้าฮ่อฉวนสือใส่ใจเรื่องความปลอดภัยของเธอสักหน่อย เขาก็ต้องมาหาเธอแน่

เธอค้นพบอย่างน่าเศร้าว่า เธอฝากความหวังทั้งหมดไว้กับผู้ชายที่เธอเพิ่งเจอ

รถเร่งเครื่องอีกครั้ง เร็วขึ้นเรื่อยๆ ถนนสายนี้เป็นถนนที่มุ่งหน้าไปยังชานเมือง คนก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ

สองมือของสือฮว่ากำแน่น ชายคนนี้ที่คงจะออกกำลังกายประจำ และส่วนสูงมากกว่า 1.8 เมตร ยังไงเธอไม่ใช่คู่ต่อสู้แน่ๆ แถมอีกฝ่ายยังมีมีดด้วย...

อีกด้านหนึ่ง ฮ่อฉวนสือที่เข้ามาในห้องประชุมแล้ว และก่อนเข้าห้องประชุมเขาก็จะปิดโทรศัพท์

แต่เพราะเขาเพิ่งคุยโทรศัพท์กับสือฮว่าเสร็จเลยลืมเรื่องนี้ไป และนั่งลงบนเก้าอี้ของประธานอย่างเย็นชา

ผู้บริหารระดับสูงหลายคนกำลังแสดงความคิดเห็น แต่คืนนี้ ฮ่อฉวนสือไม่มีอารมณ์

ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่ไปรับเธอจะดีงั้นเหรอ?

ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำลายการแข่งขันที่ดุเดือดในห้องประชุม

ทุกคนมองหน้ากัน โทรศัพท์ของใครดัง? ไม่ใช่ว่าทุกคนไม่ต้องปิดโทรศัพท์ก่อนเข้าห้องประชุมเหรอ?

"เสียงโทรศัพท์ของใคร! ยังไงรีบวางอีก!"

ผู้บริหารอาวุโสตบโต๊ะด้วยความโกรธ ขณะนี้ทุกคนต่างหันมองว่าใครที่คุยโทรศัพท์กับคนอื่น

หลายคนก้มหัวลงเพื่อตรวจสอบกระเป๋ากางเกงตัวเองเพราะกลัวว่าเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์จะดังมาจากกระเป๋ากางเกงพวกเขา

เคยมีคนลืมปิดโทรศัพท์ก่อนเข้าการประชุมและจบลงด้วยการตกงาน ท่านประธานไม่ทนกับเรื่องนี้ สงสัยวันนี้ก็คงจะมีคนโดนเด้ง

ผู้บริหารกำลังคิดถึงเรื่องนี้ก็เห็นฮ่อฉวนสือค่อยๆหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดปุ่มรับสาย

ผู้บริหารระดับสูงที่เพิ่งตบโต๊ะด้วยความโกรธลดมือลงอย่างเงียบๆ เกาหัวอย่างเชื่องช้าและมองไปทางอื่น ไม่กล้ามองหน้าฮ่อฉวนสือ