นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 61

เช้าวันรุ่งขึ้นโรงพยาบาลมีงานยุ่ง หลิวจิงซู ถูกเรียกมาที่นี้แต่เช้าและหมอทุกคนก็เสียใจมาก

"ท่านหญิง ได้เสียไปตอนเช้าแล้วเรายังไม่ได้บอกข่าวกับคุณหนูลิน สุขภาพร่างกายเธอก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว และกลัวว่าเธอจะได้รับผลกระทบ"

หลิวจิงซู ถอนหายใจและยื่นมือไปลูบคิ้ว" เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วยิ่งคนที่เสียชีวิตไปคือแมของเธอ เธอมีสิทธิ์ที่จะรู้ความจริง ฉันจะไปบอกเธอเอง"

เธอมาที่ห้องพักฟื้นของหลิวเสี่ยวหม่าน และเห็นหลินเสี่ยวหม่านนั่งเงียบ ๆ อยู่บนเตียง มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาที่ว่างเปล่าทั้งคนเงียบราวกับความตาย

เธอมีสมุดไดอารี่เล็ก ๆ อยู่ข้างๆเธอและเธอเขียนไดอารี่ทุกวันตั้งแต่เธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล

หลิวจิงซู รู้เรื่องนี้มาโดยตลอดและไดอารี่นั้นก็เป็นเขาเองที่ซื้อมันมาและมันก็เป็นสีชมพู

"เสี่ยวหม่านคุณกำลังเขียนอะไร"

เธอเดินไปและพบว่าไดอารี่กถูกคลี่ออกโดยมีปากกาลายเซ็นสีดำวางอยู่และบทกวีก็สว่างขึ้น

หลิวจิงซู หยิบไดอารี่ในมือของเขาและอ่านมันอย่างแผ่วเบา

- ที่นี้เป็นหมันและไม่มีหญ้าขึ้น

- หลังจากนั้นคุณก็มาที่นี่และเดินเล่นสักพัก

- ทุกสิ่งเติบโตอย่างน่าอัศจรรย์

-นี่คือหัวใจของฉัน

มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอดูเหมือนว่าเธอกำลังมีความรัก

"เสี่ยวหม่านมีคนที่คุณชอบแล้วใช่ไหม?"

หลินเสี่ยวหม่าน มองไปที่เธอพยักหน้าอย่างเขินอายและกุมมือของเขาไว้บนผ้าห่ม

หลิวจิงซู ถอนหายใจ มีคนที่ชอบแล้วก็ดี อย่างน้อยก็ยังมีความหวัง

"แล้วเขาชอบคุณไหม?"

หากคุณไม่สามารถหาไตที่เหมาะสมได้ ชีวิตของ หลินเสี่ยวหม่าน จะมีชีวิตอีกอย่างน้อยหนึ่งปี เธอยังเด็กและยังไม่ได้ลิ้มรสความรัก หากเธอจากไปเช่นนี้เธอจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน

"ท่านหญิง ทุกสิ่งที่ฉันต้องการจะพูดอยู่ในบทกวีเล็ก ๆ นี้"

ใบหน้าซีดเซียวของ หลินเสี่ยวหม่าน เป็นสีแดงขนตาของเขาเหี่ยวเฉาและเสียงของเขาก็อ่อนๆ

หลิวจิงซู อ่านบทกวีเล็ก ๆ นี้อีกครั้งและดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นก็ชอบเธอเช่นกัน

"เสี่ยวหม่าน"

เธอตะโกนเรียกและวางไดอารี่ลงช้าๆ "แม่ของคุณจากไปเมื่อคืนนี้แล้ว คุณอย่าเสียใจเกินไปนะ ฉันจะดูแลคุณในอนาคตเอง"

ดวงตาของหลินเสี่ยวหม่านเปล่งประกายด้วยความหวาดกลัวอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอกำลังหวาดกลัวกับข่าว แต่ในทันใดนั้นเธอก็จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

"ท่านหญิง ฉันเข้าใจแล้ว ฉันขออยู่คนดียวสักพักได้ไหม"

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ หลิวจิงซู ก็กังวลมากถ้าเธอร้องไห้อย่างบ้าคลั่งออกมาเธออาจจะรู้สึกดีขึ้น

แต่กลับเก็บกดแบบนี้ใครจะรู้ว่าเธอจะทำอะไร

"เสี่ยวหม่าน"

"ฉันอยากอยู่เงียบ ๆสักพัก "

ไหล่ของหลินเสี่ยวหม่าน สั่นเล็กน้อยราวกับว่าเขากำลังพยายามพูดคำเหล่านี้อยู่ออกมา

หลิวจิงซู ลุกขึ้นยืนทันทีและตบไหล่เธอ" เอาล่ะ เจอกันอีกทีตอนเที่ยง อย่าทำอะไรโง่ ๆ เธฮยังมีฉัน แม่ของคุณตายเพราะฉันและฉันจะไม่มีวันทิ้งคุณ "

หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็ค่อยๆหันหน้าไปทางซ้ายและเมื่อเธอเดินไปที่ประตูเธอก็ปิดประตูไปด้วย

เมื่อหลินเสี่ยวหม่านได้ยินเสียงปิดประตู มุมปากของเขาค่อยๆกระตุกและบนหน้าเธฮยังมีสีหน้าเศร้าเล็กน้อยได้ไง

เธอหยิบสมุดบันทึกบนเตียงขึ้นมาอีกครั้งดวงตาของเธอเป็นประกายอันที่จริงแล้วบทกวีควรจะอ่านย้อนหลัง

- นี่คือหัวใจของฉัน

- ทุกสิ่งเติบโตอย่างน่าอัศจรรย์

- หลังจากนั้นคุณก็มาที่นี่และเดินเล่นสักพัก

- มันเป็นหมันและไม่มีหญ้าขึ้น

น่าเสียดายที่ท่านหญิงไม่เข้าใจความหมกมุ่นในใจเธอ

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรผู้หญิงที่อยู่ข้างๆฮ่อฉวนสือจะต้องเป็นเธอเท่านั้นไม่มีใครอื่น

เฉียนสุ่ยวาน

สือฮว่า ดูข้อมูลที่ หนานสือ นำมาและรู้ทันทีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหลินเสี่ยวหม่านเป็นคนทำ

ในใจของเธอเธอจำชุดสีแดงครั้งก่อนขึ้นมาทันที และเด็กสาวบริสุทธิ์ที่เสียชีวิตด้วยความอัปยศอดสู

หลินเสี่ยวหม่าน ใช้กลวิธีเดียวกันในการจัดการกับเธอในช่วงเวลาสั้น ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกผิดเลยที่ฆ่าคนโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอเก็บข้อมูลไว้ข้างๆดวงตาของเธอค่อยๆมืดลง

เธอไม่เคยเป็นคนที่รอความตายวิธีการของ หลินเสี่ยวหม่าน นั้นร้ายกาจมาก หากเธอล้มเหลวครั้งแรกเธอจะต้องมาครั้งที่สองและครั้งที่สามอย่างแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะโชคดีอย่างนี้ทุกครั้งดูเหมือนว่าเธอจะต้องริเริ่มในการโจมตี

สือฮว่าลุกขึ้นไปล้างตัวในห้องน้ำสักพักก่อนจะลงไปชั้นล่าง

เป็นเรื่องยากที่วันนี้ฮ่อฉวนสือจะอยู่ด้วย เขานั่งบนโซฟาและก้มลงมองหนังสือพิมพ์ในมือ

"หวัดดี"

เธอทักทายและพบว่าชายคนนั้นไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ

สือฮว่าเม้มริมฝีปากของเธอ ทุกครั้งที่เธอคิดว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นกับผู้ชายคนนี้อีกฝ่ายก็จะถอยกลับและเว้นระยะห่างจากเธอได้เสมอ

ในระหว่างกินข้าว ในที่สุดฮ่อฉวนสือ ก็เงยหน้าขึ้นมองเธอในที่สุด "แม่ของ หลินเสี่ยวหม่านได้จากไปในตอนเช้าแล้ว แม่ของเธอกลายเป็นผักเพื่อช่วยยายของเธอและคนของยายของเธอกำลังจัดการกับงานศพ"

สือฮว่า ตกตะลึงเธอไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับแม่ของหลินเสี่ยวหม่านเลย ปรากฎว่ามีความสัมพันธ์แบบนี้อยู่ตรงกลางไม่น่าแปลกใจที่ หลินเสี่ยวหม่านจะมีบอดี้การ์ดค่อยตามอยู่ ดูเหมือนว่าท่านหญิงส่งไปมาเพื่อปกป้องเธอ

"คุณไม่คิดว่ามันบังเอิญเกินไปหรือที่แม่ของเธอจากไป"

มันกลับเกิดขึ้นหลังจากเหตุการณ์นี้ เขาก็จากไป เพราะการตายของผู้หญิงคนนั้นกลัวว่าท่านหญิง จะรู้สึกรักหลินเสี่ยวหม่านมากยิ่งขึ้น

ด้วยความคุ้มครองของท่านหญิง หลินเสี่ยวหม่าน ถือได้ว่าได้รับเหรียญคุ้มครองความตายเลย

มือของฮ่อฉวนสือ หยุดชั่วคราว "คุณหมายถึงการตายของแม่ของเธอเกี่ยวข้องกับเธองั้นเหรอ"

เด็กผู้หญิงคนนึงจะฆ่าแม่ของตัวเองด้วยมือของเธอเองงั้นเหรอ?

สือฮว่า มีความสงสัยนี้ อย่างไรก็ตามตามวิธีการทำของหลินเสี่ยวหม่านไม่มีอะไรที่เขาทำออกมาไม่ได้?

แต่สิ่งหนึ่งเกี่ยวกับเธอนั้นแปลกมากทำไมหลินเสี่ยวหม่านถึงเกลียดเธอมากขนาดนี้

—— คืนนี้สือฮว่าจะไปที่โรงแรมโจวจี้ ซึ่งเป็นโอกาสดีที่จะลงมือ

เธอแก้ไขข้อความแล้วส่งให้หลินเสี่ยวหม่าน

หลินเสี่นวหม่านและหนิงหวางชิง ได้ติดต่อกันอยู่ ดังนั้น หลินเสี่ยวหม่าน จึงไม่แปลกใจที่เห็นข้อความของเธอ

โรงแรมโจวจี้?

สือฮว่าไปทำอะไรที่นั่น?

หลินเสี่ยวหม่าน เพิ่งถามคำถามนี้ขึ้นมาและพบว่า หนิงหวางชิง ไก็ด้ส่งข้อความมาอีกครั้ง

—— ฉางอานกลับมาแล้วและจะไปอยู่ที่นั้นในคืนนี้ เขาได้นัดหมายกับสือฮว่า ไว้แล้วตราบใดที่คุณมีหลักฐานว่าพวกเขาเกี่ยวข้องกันอยู่ ศือฮว่าจะไม่สามารถอยู่บ้านตระกูลฮ่อได้อีกต่อไป หากเธอเสียลี้ภัยของตระกูลฮ่อไป เธอก็ต้อง๔ุกพวกเราจัดการ

วี่แววดีใจปรากฏขึ้นในดวงตาของหลินเสี่ยวหม่าน ที่แท้ชายคนนั้ได้กลับมาแล้ว

ทุกคนรู้ว่าสือฮว่าและผู้ชายคนนั้นรักกันมากแค่ไหนในตอนนั้น กล่าวกันว่าสิ่งที่ผู้หญิงจะลืมยากที่สุดคือรักครั้งแรกของเธอ

ตอนนี้เรักแรกได้กลับมาแล้ว สือฮว่าจะทนไม่ได้ที่จะไปพบกับเขา แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่ถามว่าทำไมเขาถึงไปต่างประเทศตั้งแต่แรก

สือฮว่า เป็นคนที่ดื้อรั้นมาก และผู้ชายคนนั้นก็จากไปโดยไม่ทิ้งคำพูดอะไรและมันเป็นความเจ็บปวดที่อยู่ในใจของเธอมาตลอด

คืนนี้เธอจะต้องไปหาฉางอานอย่างแน่นอนเพื่อสอบถาม!

หลินเสี่ยวหม่าน ได้เก็บโทรศัพท์ไว้ และท่านหญิงจะกลับมาอีกครั้งในตอนเที่ยง เธอไม่สามารถใช้คนของท่านหญิงได้อย่างแน่นอน เรื่องนี้เขาต้องไปทำด้วยตัวเอง

ตอนเจ็ดโมงเย็น หลินเสี่ยวหม่านไล่คนที่ดูแลเธอและมาถึงโรงแรมโจวจี้อย่างตรงเวลา

เธอสวมหน้ากากสีดำและหลังจากไปสามสิบนาทีเธอก็เห็นว่า สือฮว่า ลุกลงจากรถแท็กซี่

อิผู้หญิงเลวนี้! อยู่กับ ฮ่อฉวนสือยังกระสับกระส่าย! กินในชามตามองในหม้อ เหมือนกับแม่ของเธอที่เป็นเด็กนั่งดริ้งจริงๆ!

หลินเสี่ยวหม่าน กัดฟันด้วยความเกลียดชังเมื่อเห็นสือฮว่า แต่งตัวสวย

โรงแรมโจวจี้เป็นโรงแรมและร้านอาหารชั้นนำสองในหนึ่งเดียว โดยพื้นฐานแล้วเป็นสถานที่ที่นักธุรกิจจะมาเยี่ยมสือฮว่าได้สอบถามชัดเจนแล้ว ฮ่อฉวนสือจะมาที่นี่เพื่อพบกับ CEO ของ บริษัท ต่างชาติในคืนนี้

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาเขาและได้ท่องในใจว่า สามีขอโทษขอใช้ประโยชน์จากคุณก่อน

หลังจากเชื่อมต่อสายแล้วเสียงที่ไม่แยแสของฮ่อฉวนสือ ก็ดังขึ้น "มีอะไรเหรอ?"

สือฮว่า เปลี่ยนสีหน้าทันทีทั้งเจ็บปวดและอาย "ไปที่ห้อง 1024 ฉันอยากพบคุณ"

ดวงตาของ ฮ่อฉวนสือหรี่ลง"สือฮว่าคุณเป็นบ้าอะไรอีกแล้ว?"

สือฮว่ากระตุกมุมปากโชคดีที่เธอไม่ได้เปิดลำโพงตอนนี้ หลินเสี่ยวหม่านซ่อนตัวอยู่ข้างๆเธอ เธอต้องเล่นมันให้จบ

"แค่มาพบฉันก็พอ ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะบอกคุณ"

หลังจากพูดเสร็จเธอก็วางสายโทรศัพท์ทันทีจ้องมองไปที่หน้าจอมืดอย่างอธิบายไม่ถูก

หลินเสี่ยวหม่าน ซ่อนตัวอยู่ในความมืดและเห็นการแสดงออกของเธออย่างชัดเจน

ไม่ต้องเดาก็รู้สายนี้ต้องเป็นฉางอานที่โทรมา ดูเหมือนว่าสือฮว่าจะไม่สามารถตัดใจจากผู้ชายคนนั้นได้ตอนนี้เธอคือทั้งหมดสำหรับเขาแล้ว!

หลินเสี่ยวหม่าน เสียใจและรำคาญทำไมผู้ชายดีๆอย่าง ฮ่อฉวนสือผู้หญิงเลวถึงไม่รู้จักรักษา!

คนที่เธอถืออยู่ในมือเมื่อมาถึงสือฮว่าแล้ว ทำไมถึงไม่มีค่าอะไรเลย? !

สือฮว่าอีผู้หญิงหลายใจ! ไม่คู่ควรกับฮ่อฉวนสือเลย!