นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 60

เสียงของเฮลิคอปเตอร์ดังขึ้น ลมหมุนพัดใบไม้ร่วงลงพื้นจนปลิวไปอีกด้าน

มือของชายที่กำลังจะปลดเข็มขัดหยุดลงทันทีแล้วหันหน้าไปตามทางที่ลมพัดมา

"ปัง!"

ประตูถูกเตะเข้ามา คนยังมาไม่ถึงแต่ลูกกระสุนกลับมาก่อนใคร

ชายคนนั้นโดนยิงเข้าที่ขา จับส่วนที่บาดเจ็บแล้วกรีดร้อง

สือฮว่ารีบกระชับคอเสื้อตัวเองและถอยหลังอย่างรวดเร็ว เลือดที่หยดจากริมฝีปากไหลลงตามคางจนหยดลงบนต้นขา

เธอตอนนี้ไม่กล้ามองสิ่งที่เกิดขึ้น ในหัวไม่หลงเหลือสติอีกแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งเจอเรื่องแบบนี้ก็ไม่สามารถสงบสติได้หรอก

เธอสามารถรับมือกับผู้ชายคนนี้ได้นานขนาดนี้ ได้ถึงขีดจำกัดแล้ว

ฮ่อฉวนสือถือปืนในมือ ไม่ได้เข้าไปดูว่าชายคนนั้นจะเป็นยังไงแต่เดินมาทางสือฮว่า

สือฮว่าก้มหน้าลง จับคอเสื้อแน่น ขดตัวรุนแรงหลังจากถูกฟาดที่ศีรษะและร่างกายก็เริ่มสั่นเทา

"ไม่ต้องกลัว"

ฮ่อฉวนสือลูบหัวของเธอ กลับได้ยินเสียงกรีดร้องแล้วปัดมือเขา "อย่ามาแตะฉันนะ!"

เธอแยกไม่ออกแล้วว่าใครเป็นใคร เธอแค่อยากจะหนี

ชายที่ถูกยิงล้มลงกับพื้น พอเห็นว่ารัศมีของฮ่อฉวนสือที่แข็งแกร่ง เขาก็กัดฟันอย่างไม่พอใจ อดทนต่อความเจ็บปวดที่ขาแล้วถือมือพุ่งเข้ามา

ดวงตาของฮ่อฉวนสือมืดสนิท กระตุกริมฝีปากอย่างเย็นชาแล้วคว้าข้อมือของอีกฝ่าย

"คลิก"

เสียงกระดูกหักดังลั่น อีกฝ่ายเจ็บจนร้องไม่ออก คุกเข่าลงบนพื้นอย่างสั่นสะท้าน

ฮ่อฉวนสือยกเท้าเตะเขาไปไกลแล้วอุ้มสือฮว่าขึ้น

สือฮว่ายังคงดิ้นรน แต่เธอได้กลิ่นเย็นสบายที่คุ้นเคย ดวงตาก็แดงแล้วซูกอยู่ในอ้อมแขนของเขาเงียบๆ

"คุณสามี..."

เสียงของเธอสั่น น้ำตาไหลลงบนชุดของฮ่อฉวนสือ

มือของฮ่อฉวนสือที่อุ้มเธอกระชับแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว รู้แค่ว่าเสียงทั้งหมดเงียบลง จากสีสันเป็นดำขาว โกดังทรุดโทรมตรงหน้าเหมือนสีหมึกที่สั่นคลอน

เสียงเรียก "คุณสามี" เหมือนจะดังมาจากที่ไกลๆ แต่ก็ได้ยิน

"ไม่เป็นไรแล้ว"

เขาไม่ปล่อยให้ตัวเองคิดไปเรื่องอื่น ก่อนก้าวเท้ายาวๆเดินออกไป

เป็นที่พึ่งของเธอ ก็เป็นเรื่องที่ไม่เลวเลย

สือฮว่าจับคอเสื้อของเขาและฝังตัวเองจมลงไปในอกของเขา

ชายที่อยู่ในโกดังถูกควบคุมตัวและถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจนำตัวออกไป

สือฮว่าที่อยู่ในอ้อมแขนของฮ่อฉวนสือเงียบๆ มองดูแสงที่กระพริบอย่างรวดเร็วจากข้างนอกหน้าต่าง

หัวใจเธอกระตุก ตอนที่เขาพูดปลอบว่าไม่เป็นไรแล้วราวกับว่าความยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขตในดวงตาของเขา เธอเห็นความอ่อนโยนและมีชีวิตรอดของโลกใบนี้

ฮ่อฉวนสือถอดชุดสูทของตัวเองมาคลุมร่างกายเธอ

ร่างกายที่เย็นเฉียบถูกปกคลุมไปด้วยความอบอุ่นทันที ร่างกายที่แข็งทื่อของสือฮว่าก็อ่อนยวบลง

รถจอดที่เฉียนสุ่ยวาน ฮ่อฉวนสืออุ้มเธอเดินเข้าไปในวิลล่า

ในห้องได้เตรียมน้ำร้อนไว้แล้ว แล้วเขาค่อยๆวางเธอลงในอ่างอาบน้ำ "อาบน้ำแล้วนอนหลับให้สบาย"

สือฮว่าพยักหน้า เมื่อเขาลุกขึ้นจะจากไปก็รีบคว้าแขนเสื้อของเขา "ขอบคุณ"

ขอบคุณเขาที่ช่วยเธอคืนนี้และขอบคุณที่เขาไม่มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ

เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเจอเรื่องแบบนั้น ถึงผู้กระทำจะทำสำเร็จหรือไม่ก็ตาม ก็ต้องมีเรื่องซุบซิบแน่ แต่เมื่อฮ่อฉวนสือมองมา สายตากลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ไม่ได้มีแววสมเพช เห็นใจ ทำให้เธอรู้สีกสบายจามากขึ้น

"ฉันน่าจะไปรับเธอ"

ฮ่อฉวนสือทิ้งคำพูดไว้แล้วเดินจากไป

ฮ่อฉวนสือเป็นหลานชายของท่านหญิง ถ้าจะเลือกเธอหรือฮ่อฉวนสือ ท่านหญิงก็ต้องอยู่ข้างฮ่อฉวนสืออยู่แล้ว

ดังนั้น สถานการณ์ของเธอจึงอันตรายมาก ถ้าฮ่อฉวนสือโจมตีเธอ ท่านหญิงก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้

หลินเสี่ยวหม่านลุกจากเตียงทั้งที่สวมชุดของโรงพยาบาล หน้าต่างในห้องคนไข้ไม่ได้ปิด ลมแรงยังคงพัดเข้ามาข้างในจนชุดของโรงพยาบาลพอง

ตั้งแต่รู้ว่าผู้หญิงที่บริจาคไตโดนฮ่อฉวนสือเอาตัวไป เธอก็สูบผอมไปถึงห้าโล และผมก็ร่วงหนัก

ในแง่หนึ่งคือสภาพที่แย่ลง อีกแง่หนึ่งเป็นผลทางจิตวิทยา

เธอปิดหน้าต่าง เหลือบมองเวลาที่เป็นเวลาตีสามกลางดึก

ตอนนี้ทุกคนหลับสนิท มีเพียงไม่กี่คนที่ทางเดิน เธอเดินไปชั้นบนไปดูผู้หญิงที่นอนเป็นผักว่าเป็นยังไงบ้าง

เธอคุ้นเคยกับโรงพยาบาลนี้ดี ดังนั้นเธอเดินไปทางไหนก็จะเลี่ยงกล้องได้

ผู้หญิงชราในห้องคนไข้ซูบผอม ตอนเด็กๆลำบากมาก ดูแก่กว่าเพื่อนวันเดียวกันไปหลายปี

หลินเสี่ยวหม่ายนั่งลงข้างเตียง จับมือเธอและพูดเบาๆ

"แม่ ชีวิตหนูทั้งชีวิตช่างไม่ดีเลย เป็นนักเรียนดีๆก็ถูกด่า หนูคิดว่าผ่านมาหมดแล้ว แต่พอได้เจอผู้ชายคนนั้น หนูถึงได้รู้ว่าความเจ็บปวดที่สุดบนโลกนี้มันคือการไม่มีอิสระ หนูรักเขา รักเขามาก หนูต้องใช้กำลังทั้งหมดเพื่อที่จะได้เข้าใกล้เขามากขึ้น แม่คงจะมีความสุขแทนหนูใช่ไหมล่ะ รอหนูทำสำเร็จก่อนนะ หนูจะจุดธูปหน้าหลุมศพแม่เพิ่มให้เลย แล้วก็จะมาเคารพแม่ทุกปีด้วย"

หลังจากที่เธอพูดจบก็ค่อยๆยื่นมือไปที่ท่อฟอกไตของผู้หญิงคนนั้นด้วยแววตามาดร้าย "แม่อย่าถือโทษโกรธหนูเลยนะ มีแค่วิธีนี้ ท่านหญิงถึงอยู่ข้างหนู แล้วหนูก็จะมีโอกาสอยู่ในสายตาผู้ชายคนนั้น แม่อยู่แบบนี้มาก็หลายปีแล้ว ต้องทุกข์ทรมานแน่ ให้หนูช่วยบรรเทาเถอะ"

ทันทีที่ดึงท่อฟอกไตออก สีหน้าของผู้หญิงคนนั้นก็ซีดและบิดเบี้ยวทันทีร่ างกายของเธอชักกระตุกและหอบอย่างรุนแรง

แต่หลินเสี่ยวหม่านยังคงไม่แยแส

ผู้หญิงคนนั้นพยายามดิ้นรนเป็นเวลาห้านาทีก่อนที่ทั้งร่างจะคลายตัวลงและคลื่นบนจอภาพที่อยู่ข้างๆเธอก็กลายเป็นเส้นตรง

หลินเสี่ยวหม่านเบะริมฝีปากแล้วเดินจากไปอย่างช้าๆ

ถ้าแม่ของเธอเสีย ท่านหญิงก็จะรู้สึกสงสารและรู้สึกผิดมากขึ้นในใจ เพราะอย่างนั้น ถึงฮ่อฉวนสือจะรู้ว่าเรื่องคืนนี้มันเกี่ยวกับเธอก็ไม่กล้าจะทำอะไรเธอเพราะท่านหญิงต้องพยายามปกป้องเธออย่างเต็มที่แน่

ชีวิตของเธอมืดมน ฮ่อฉวนสือคือแสงสว่างของเธอ

เธอเข้าใจถึงหลักความจริงตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว มนุษย์น่ะ ก็เหมือนกับต้นไม้ ยิ่งโหยหาแสงแดดจากที่สูงมากเท่าไหร่ รากของมันก็ยิ่งต้องหยั่งลึกสู่ความมืดมากขึ้นเท่านั้น ทั้งการนองเลือดและการเสียสละก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้