นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 95

"พี่สะใภ้ ที่โถงใหญ่คึกคักจะตาย ทำไมพี่มาซ่อนตัวที่นี่ล่ะ?"

โต๊ะหินอยู่ข้างชิงช้า ตอนฮ่อซือหนานพูดก็เอียงศีรษะช้าๆอย่างเกียจคร้าน

สือฮว่ารู้สึกว่าฮ่อซือหนานตอนนี้กับตอนที่เห็นวันปกติต่างกันออกไปนิดหน่อย

คนตระกูลฮ่อ จะมีใครเรียบง่ายบ้างล่ะ

สือฮว่าไม่พูดอะไร แกว่งขาเล็กน้อยจนชิงช้าขยับ

ผิวของเธอขาวมากแถมคืนนี้ก็แต่งตัวสวย ฮ่อซือหนานยอมรับว่าตัวเองรู้สึกทึ่ง

เขาได้เห็นผู้หญิงสวนมานับไม่ถ้วน พวกเธอต่างคุ้นเคยกันดี เขาชอบไปหมด แต่ไม่มีใครเหมือนสือฮว่า ไร้ตัวตน ร้ายกาจ

จริงๆแล้วสือฮว่าร้ายกาจ เขาเคยเห็นฝีมือร้ายกาจของเธอ พวกผู้หญิงจากตระกูลใหญ่ๆ อยู่ต่อหน้าเธอก็ไม่สามารถทนได้ เธอคืออาวุธเดินดินชัดๆ

"พี่สะใภ้ ได้ยินมาว่าคืนนี้พี่ฉันจะมาที่นี่ เพื่อมู่หวั่นโจวคนเดียว เขาตั้งใจจะเปิดเผยตัวตนของเขา พี่ไม่หึงเหรอ?"

เขาไม่คิดว่าฮ่อฉวนสือจะเปิดเผยตัวตนของเขา

"เขาชอบมู่หวั่นโจว ก็สมควรไม่ใช่เหรอ?"

น้ำเสียงของสือฮว่าราบเรียบ ราวกับว่าผู้ชายที่พูดออกมาไม่ใช่สามีของเธอ

ฮ่อซือหนานที่อยากเห็นสีหน้าท่าทางของเธอ แต่มันก็ไร้ผล

เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้จนริมฝีปากของเขาเกือบจะสัมผัสกับใบหูของเธอ

"ถ้าพี่สะใภ้ไม่ชอบพี่ฉัน ก็พิจรณาฉันได้นะ"

สือฮว่ายิ้มอย่างดูถูก

"ฮ่อซือหนาน ไม่สำคัญสำหรับฉันว่าคุณกับพ่อของคุณวางแผนที่จะจัดการกับฮ่อฉวนสือยังไง มันเป็นการต่อสู้ระหว่างตระกูลฮ่อของพวกคุณ อย่าลากฉันเข้าไปเกี่ยว ฉันแค่อยากจะถอยห่างให้ได้ภายในสองปี"

สือฮว่าหันหลังให้กับทางเข้าเลยไม่รู้ว่ามีชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกล

แต่ฮ่อซือหนานสังเกตได้อย่างรวดเร็วก็ยิ้มจนตาหยี

"พี่สะใภ้ พี่พูดเด็ดขาดแบบนี้ ถ้าพี่ฉันมาได้ยินคงจะเสียใจน่าดู"

สือฮว่าที่รู้สึกรำคาญเล็กน้อย เธอกูไม่รู้ว่ารำคาญตรงไหน ตั้งแต่ตอนที่เธอมาปรากฏตัวในงานเลี้ยง เธอรู้สึกว่ายันรูขุมขนว่าไม่สะดวก

"เขาไม่มีทางแน่"

"พี่แน่ใจเหรอ?"

ฮ่อซือหนานยืดตัวขึ้นและมองเธอด้วยรอยยิ้ม

"เขาชัดเจนเกี่ยวกับขอบเขตระหว่างเรา การแต่งงานครั้งนี้เกี่ยวกับการชั่งน้ำหนักข้อดี ข้อเสีย อีกทั้งสัญญาเขียนไว้ชัดเจนเราจะหย่ากันในอีกสองปี"

ฮ่อซือหนานจ้องมองไปรอบๆ และมองไปข้างหลังสือฮว่า

ชายคนนั้นจากไปแล้วและไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

สือฮว่าหันไปก็พบว่าข้างหลังว่างเปล่า ก็กรอกตาใส่ฮ่อซือหนาน

"คุณมองอะไร?"

ฮ่อซือหนานลุกขึ้นยืน โดยยังคงถือบุหรี่ไว้ที่ปลายนิ้ว "กลัวพี่ฉันมาได้ยินหรือไง?"

สือฮว่าชะงัก จริงๆแล้วเธอรู้สึกผิด เพราะทุกครั้งที่เธอพูดอะไรแบบนี้ จะถูกฮ่อฉวนสือจับได้เสมอ กลัวครั้งนี้จะเป็นแบบนั้นเหมือนกัน

"ไม่ต้องห่วง เขาไม่ได้ยิน"

ถึงจะได้ยิน ก็จะแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฮ่อซือหนานกระตุกปากยิ้มแล้วจากไป

สือฮว่ารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกและอยู่ที่นี่สักพักก่อนจะกลับไปที่ห้องโถง

ทุกคนพูดถึงการปรากฏตัวของฮ่อฉวนสือ และฮ่อฉวนสือก็ถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย แต่เขาก็เฉยเมยเหมือนพวกที่ดูแต่ตามืออย่าต้อง ซึ่งเหนือความคาดหมาย

มู่หวั่นโจวที่สง่างามยืนอยู่ข้างๆเขา ทั้งสองก็ยืนอยู่ด้วยกัน

"ไม่คิดว่าชายหนุ่มที่ป่วยจะเป็นประธานของตี้เซิ่ง ว่ากันว่าที่เปิดเผยตัวตนต่อสาธารณะในคืนนี้เพื่อคุณมู่"

"แต่สือฮว่าไม่ใช่ภรรยาของเขาเหรอ?"

"ภรรยาอะไรกัน พวกเขาถูกคุณท่านบังคับให้อยู่ด้วยกัน คุณหนูมู่กับฮ่อฉวนสือยังเหมาะสมกว่า"

การเปิดเผยตัวตนของฮ่อฉวนสือไม่ได้กะทันหัน เคยมีเรื่องซุบซิบแบบนี้ในกลุ่มคนชั้นสูงมาก่อน แต่ตอนนี้เป็นเพียงการยืนยันการคาดเดาของทุกคน

มู่หวั่นโจวถือแก้วไวน์แดงและมองไปที่ชายคนนี้ด้วยความรัก

ตอนนี้เธอไม่กล้าเข้าใกล้มากเกินไป ไม่งั้นจะโดนคนอื่นนินทาว่าเธอเป็นเมียน้อย เธอต้องค่อยๆเอาชนะสือฮว่าทีละนิดและยืนข้างๆผู้ชายคนนี้

เธอได้ยินคนรอบตัวคุยกัน และนี่คือสิ่งที่เธอหวังมากที่สุด สือฮว่าควรทำความคุ้นเคยและออกไปซะ

สือฮว่ายืนอยู่ไม่ไกลแต่ก็ไม่มาเข้าใกล้และก็ไม่ได้มองมา

ถ้าเธอจากไปในตอนนี้ เกรงว่าคนอื่นคงจะถกเถียงกันมากขึ้น และพูดว่าเธอเสียใจ

"คืนนี้ฉันมีความสุขมาก มีความสุขที่ได้เจอคนที่ฉันรัก"

สิ่งที่เธอหมายถึงก็คือสิ่งที่ทุกคนต่างรู้ดี

แม้ว่าจะไม่มีใครรู้ว่าทำไมฮ่อฉวนสือซึ่งกำลังพักฟื้นอยู่ จู่ๆก็กลายเป็นประธานตี้เซิ่ง แต่ทุกคนก็เข้าใจ ใจที่มู่หวั่นโจวมีต่อฮ่อฉวนสือ หลายปีที่ผ่านมาเธอปฏิเสธนายน้อยหลายตระกูลเพื่อฮ่อฉวนสือ

ความรู้สึกนี้ทำให้คนสะเทือนใจ

พวกเขาไม่อยากสำรวจว่าทำไมฮ่อฉวนสือถึงปกปิดตัวตน ยังไงแต่ละตระกูลก็มีความลับของตัวเอง พวกเขาแค่อยากรู้ว่าทั้งสองคนจะข้ามอุปสรรคอย่างสือฮว่า และจุดประกายความรักของพวกเขาได้ไหม

ใช่แล้ว ในสายตาของทุกคน การมีอยู่ของสือฮว่าเป็นที่ขัดตา

มู่หวั่นโจวมองไปทางฮ่อฉวนสือด้วยแววตาเปล่งประกาย

"ฉันรอคนที่ฉันรอมาตลอด ฉันมีความสุขมาก แม้ว่าเขาจะแต่งงานแล้ว ฉันก็จะไม่ยอมแพ้รักครั้งนี้ ฉันจะรอเขาเสมอและรอให้เขามาหาฉัน ก่อนหน้านี้ฉันก็ได้เข้าใจถึงเหตุผล ฉันคิดว่าฉันเป็นสูงส่ง เกลียดหลายสิ่งหลายอย่างบนโลดใบนี้ หวังว่าชีวิตจะมีเรื่องดี แต่แล้วฉันก็พบว่า ฉันต้องการที่จะผ่านทุกข์สุขกับเขา เฉลิมฉลองทุกวันธรรมดา ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ยังเหมือนเดิมเสมอ รอคุณเท่านั้น"

ไม่มีใครคิดว่ามู่หวั่นโจวจะสารภาพเรื่องนี้ต่อหน้าสาธารณะแถมยังบอกว่าจะไม่เสียใจ

พวกเขามองไปทางฮ่อฉวนสือ คิดว่าฮ่อฉวนสือคงกำลังจะหย่ากับสือฮว่าแล้วมาแต่งงานกับมู่หวั่นโจว

แต่ข้อเท็จจริงกลับไม่คาดคิด ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแต่ยืนเงียบๆท่ามกลางฝูงชนด้วยอารมณ์อันสูงส่งและเย็นชาราวกับว่าเสียงรบกวนรอบตัวเขาไม่มีผลอะไรกับเขาทั้งนั้น

มือของมู่หวั่นโจวจับไมโครโฟนแน่น แน่นอนว่าเธอไม่ได้คาดหวังว่าชายคนนั้นจะตอบกลับเธอ แต่เธอก็ไม่ต้องการให้เขาเพิกเฉยต่อเธอมากจนทำให้เธออับอาย

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอดึงความกล้าที่จะทำสิ่งนี้ในรอบหลายปีเลยนะ

เธอเหมือนปลาที่กำลังจะตายอยู่บนเขียง ตราบใดที่เขาตอบ เธอก็สามารถเกิดใหม่ได้ แต่เขาก็เงียบเสมอ

มู่หวั่นโจวหัวเราะเบาๆและยิ้ม "ฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันบอกแล้วว่าฉันจะรอจนถึงวันที่คุณชอบฉัน"

เมื่อเห็นดวงตาของเธอแดง ผู้ชายที่อยู่รอบตัวจะทนได้ยังไงกัน แต่ฮ่อฉวนสือไม่ใช่คนที่พวกเขาสามารถไปยั่วยุได้ ดังนั้นเขาเลยได้แต่ว่าร้ายในใจ

มู่หวั่นโจวรู้สึกอับอายอย่างมาก เธอคิดว่าอย่างน้อยฮ่อฉวนสือก็มีความประทับใจในตัวเธอ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้คงไม่ทำให้เธอขายหน้า

เธอยอมรับว่าเธอกำลังบังคับเขา บังคับให้เขายอมรับว่าเขามีความรู้สึกดีๆให้เธอ แต่เขาก็ยังเฉยเมย ไม่เห็นใจต่อกัน

หลังจากที่มู่หวั่นโจวก้าวลงมา ก็ไม่ได้หยุดที่ห้องโถง แต่วิ่งขึ้นชั้นสองด้วยดวงตาสีแดง

ทันทีที่เธอเดินพ้นมุมไปก็โดนชายคนหนึ่งคว้าข้อมือเธอไว้

"คุณปฏิเสธทุกคนเพียงเพราะไอ้คนไม่ดีที่ไม่คิดรักเธอนั่นเหรอ?"

น้ำเสียงของชายคนนั้นเต็มไปด้วยการถากถาง แต่ถ้าตั้งใจฟังก็จะได้ยินร่องรอยของความกังวล

เขาดึงคนเข้ามาในอ้อมแขนอย่างแรง "มาอยู่ข้างฉัน เขาไม่รักเธอแต่ฉันรักเธอนะ"