นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 96

มู่หวั่นโจวค่อยๆลดสายตาลงขณะที่รู้สึกถึงอุณหภูมิที่หน้าอกของชายคนนั้น

"มู่ป๋าย ปล่อยเถอะ"

เสียงของเธอนุ่มนวลและอ่อนโยน ราวกับสายลมในฤดูร้อนที่พัดผ่านใบหู

ชายคนนั้นกำมือแน่น "ฉันไม่ปล่อย"

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพูดแบบนี้ซ้ำหลายครั้ง เป็นทุกครั้งที่เธออดทนพูด "มู่ป๋าย ปล่อยเถอะ"

แต่ชายคนนั้นก็มักจะตอบ "ฉันไม่ปล่อย"

กงมู่ป๋าย หนึ่งในสามลูกชายตำแหน่งสูงของจิงตู เป็นเหมือนฮ่อซือหนานที่เป็นลูกชายที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน

แต่ฮ่อซือหนานเอาแต่เที่ยวเล่น แต่กงมู่ป๋ายชอบมู่หวั่นโจวแต่เด็ก

ความรักที่ลึกซึ้งเหมือนมีสายฟ้าอยู่ในอก ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกลับมีเมฆบางเบา เขามักจะบอกเธอว่าฉันรักเธอ มาอยู่ข้างฉันฉันรักคุณ

แต่เวลานี้ ก็เป็นความรักที่ลึกกว่าทะเลมามากว่าสิบปี

มู่หวั่นโจวมองไปรอบๆและไม่เห็นมีใครสังเกตเห็นก็รู้สึกโล่งใจ

เธอจัดทรงผมให้เป็นระเบียบ "หยุดมารบกวนฉันได้แล้ว คุณก็รู้ว่าฉันชอบใคร"

กงมู่ป๋ายไม่ได้พูดอะไร ดวงตาฉายแววเจ็บปวด

หลังจากที่มู่หวั่นโจวจากไป เขาก็หยิบบุหรี่ออกมาสูบทั้งดวงตาแดง

ฮ่อซือหนานที่ขึ้นมาเห็นฉากนี้ก็เลิกคิ้วเล็กน้อย "ไง โดนปฏิเสธอีกแล้วเหรอ?"

กงมู่ไป๋ชอบมู่หวั่นโจว นี่เป็นเรื่องที่รู้จักกันดี ไม่ว่าเขาจะเที่ยวเล่นยังไง ผู้หญิงจะเยอะยังไง ถ้ามู่หวั่นโจวโทรมา ถึงจะยุ่ง เขาก็จะรีบไปอยู่ข้างเธอ

กงมู่ป๋ายกับฮ่อซือหนานเป็นเพื่อนสนิทกัน ทั้งสองมีเรื่องราวมากมายในจิงตู ข่าวลือในจิงตูก็มักจะเป็นนายน้อยกงกับนอยน้อยฮ่อที่ไปหึงหวงดาราจนทะเลาะกันหรือไม่ก็ใช้เงินเพื่อนางแบบสักคน แต่คนที่รู้จักพวกเขาจริงๆจะรู้ว่าพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน

ฮ่อซือหนานตบเขาที่ไหล่ มุมปากยกยิ้ม

"ความรักหนุ่มสาวส่งผลต่อเส้นทางของเรา ทำไมต้องละทิ้งความรู้สึกล่ะ ไม่งั้นคืนนี้เราไปเวินเซ่อกันไหม? ได้ยินมาว่าสินค้าใหม่"

กงมู่ไป๋เหลือมองฮ่อซือหนาน บางครั้งเขาก็นึกอิจฉาฮ่อซือหนาน ไม่ว่าใครก็รัก และไม่มีใครรักเขาเลย

ผู้หญิงคืออะไร? ผู้หญิงในสายตาของเขาก็เหมือนสัตว์เลี้ยงที่มีอายุการเก็บรักษา

"ไม่ไป!"

เขาปัดมือของฮ่อซือหนานอย่างหงุดหงิดและเดินลงบันไดไป

ฮ่อซือหนานยิ้ม ไม่มีเสียงอะไรทั้งนั้น ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ

ชั้นล่าง งานเลี้ยงสิ้นสุดลงแล้วและเกือบทั้งหมดก็เกือบออกไปกันหมดแล้ว

ฮ่อซือหนานก็ไม่สนใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อ อย่างที่บอกว่าคืนนี้เวินเซ่อมีของใหม่ เขาก็ต้องไปเลือกที่ถูกตาถูกใจ

สือฮว่ามารบกวนเวลาดีๆ ตอนนี้เขาต้องการสัตว์เลี้ยงสักคนมาเพื่อปลอบประโลมเขา

งานเลี้ยงของตระกูลมู่มีข่าวมาก เช่นตัวตนของฮ่อฉวนสือ ความรักที่ลึกซึ้งของมู่หวั่นโจวและความเฉยเมยของสือฮว่า อย่างไรก็ตามข่าวพวกนี้ได้แพร่กระจายในกลุ่มคนชั้นสูงเท่านั้น คนธรรมดาทั่วไปไม่มีคนรู้

หนานสือขับรถไปอย่างไร้จุดหมายและไม่รู้ว่าคนที่นั่งด้านหลังกำลังอยากจะปที่ไหน แค่บอกว่าจะไม่กลับบ้าน

นี่ก็สี่ทุ่มแล้ว เดี๋ยวก็เป็นเวลาที่เขาต้องเข้านอน ไม่กลับบ้านแล้วจะไปไหนกัน

"ท่านประธานครับ ไปโรงแรมไหมครับ?"

โรงแรมมีห้องของท่านประธานเตรียมไว้และถึงเวลาพักผ่อนแล้ว

ฮ่อฉวนสือเอนศีรษะพิงเบาะหลัง หลับตาราวกับว่าเขาเหนื่อยมาก

"ท่านประธานครับ?"

หนานสือเรียกอีกครั้ง สงสัยว่าเขาหลับไปแล้วหรือเปล่า?

"กลับเฉียนสุ่ยวานเถอะ"

ฮ่อฉวนสือใช้เวลานานกว่าจะส่งเสียง

หนานสือรีบพยักหน้าแล้วขับรถไปทางเฉียนสุ่ยวาน

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้สือฮว่าไม่ได้อยู่ที่เฉียนสุ่ยวาน เธอมาที่ชุมชนเพื่อมาเยี่ยมยายของเธอ

พี่เลี้ยงดูแลคุณยายเป็นอย่างดี

"เสี่ยวฮว่า หลานมาแล้วเหรอ?"

คุณยายท่าทางมีความสุขมากและหยิบขนมที่ซ่อนไว้หลายวันออกมา

"กินสิ เสี่ยวฮว่าชอบอันนี้ที่สุด"

เมื่อสือฮว่ามองไปที่ขนม ดวงตาก็เจ็บขึ้นมา

ตอนเด็ก ยายจะไปงานแต่งงานของคนอื่น ไม่ยอมกินขนมที่งานแต่งงาน และจะเอากลับมาให้เธอเท่านั้น

ตอนนั้นแม่ก็จากไปแล้ว คุณตาก็จากไปนานแล้ว ลูกชายลูกสาวก็ไม่ได้กตัญญู ชีวิตของพวกเขาจึงน่าเศร้ามาก

การกินขนมเป็นเรื่องฟุ่มเฟือยสำหรับเธอ

เธอรับเอาขนมมา อยู่คุยกับคุณยายสักพักแล้วก็ออกจากบ้านมาอย่างไม่เต็มใจ

"คุณสือ ฉันจะดูแลคุณยายของคุณให้ดีค่ะ"

พี่เลี้ยงเด็กที่หามาเป็นคนน่าเชื่อถือและซื่อสัตย์

สือฮว่าพยักหน้า หลังจากขึ้นรถ เธอก็ขมวดคิ้วด้วยความกังวล

แม้ว่าเธอจะบอกกับหนานสืออย่างเงียบๆว่าให้ลบร่องรอยของคุณยายตั้งแต่ที่ออกจากโรงพยาบาล แต่ก็หลักเลี่ยงที่คนอื่นจะหาเจอได้ยาก

ตอนนี้ฮ่อจงกำลังจ้องมองเธอ อาจเริ่มจากญาติๆของเธอ หากเธอมาเยี่ยมบ่อยๆก็อาจจะเปิดเผยเบาะแสไม่ช้าก็เร็ว

เธอถอนหายใจ ดูเหมือนว่าจะอีกนานกว่าเธอจะได้มาอีกครั้ง

"กลับเฉียนสุ่ยวานเถอะ"

"พ่อ..."

เธอเรียกอย่างอ่อนแรงและตาของเธอแดงทันที

ยวี๋ห้าวมองลูกสาวคนนี้ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความทุกข์ใจ "ลูกรู้ไหมว่าทำไมพ่อถึงให้ลูกเข้าร่วมแผนกกฎหมาย เสี่ยวม่านพ่ออยากให้ท่านประธานเห็นความสามารถของลูก อยากให้ลูกโดดเด่นท่ามกลางผู้หญิงมากมาย ทำไมลูกถึงไปมีเรื่องกับเด็กใหม่ได้"

ใบหน้าของยวี๋ม่านยังคงบวม โดนเขาตำหนิ น้ำตาก็ไหลร่วง

ยวี๋ห้าวทนไม่ไหวยื่นมือออกมาลูบหัวของเธอ "เอาล่ะ ไม่เป็นไร เด็กใหม่คนนั้นชื่ออะไร? เดี๋ยวพ่อช่วยพูด"

ดวงตาของหยูมานสว่างขึ้น กัดฟันแน่น "เธอชื่อสือฮว่า"

ยวี๋ห้าวเลิกคิ้วเมื่อได้ยินชื่อสือฮว่า ทำไมถึงเป็นสือฮว่า

ความสัมพันธ์ระหว่างประธานาธิบดีกับสือฮว่าดูเหมือนจะละเอียดอ่อน ท่าทีของท่านประธานที่มีต่อสือฮว่าตรงหน้าลิฟต์ครั้งที่แล้วก็ไม่สามารถคาดเดาได้

ถ้าสือฮว่าเป็นแฟนของท่านประธาน งั้นจะยากที่จะรับมือ

ยวี๋ห้าวอยู่ในห้างสรรพสินค้ามาหลายปีแล้ว มีความสามารถในการมองคน สือฮว่าคนนี้จะเข้าไปแตะไม่ได้

"เสี่ยวมาน ครั้งหน้าลูกอยู่ห่างสือฮว่าหน่อย เธอมีความสัมพันธ์ที่ละเอียดอ่อนกับท่านประธาน อาจเป็นแฟนของท่านประธานก็ได้"

เป็นเวลาหลายปีที่พวกเขาไม่เคยเห็นท่านประธานหยุดเพื่อผู้หญิงคนไหน เห็นได้ชัดว่าเขาเริ่มยั่วโมโหสือฮว่าก่อน แถมยังพูดประโยคชวนคนเข้าใจผิดอีก

แฟนของประธานตี้เซิ่ง?

ยวี๋ม่านตกใจและกำหมัดแน่น ไม่แปลกใจที่สือฮว่าจะหยิ่งแบบนั้น เธอล้มเหลวซะเเล้ว

"พ่อคะ สื่อไม่ได้รายงานว่าประธานตี้เซิ่งกับคุณหนูมู่เดทกันเหรอคะ ถึงสือฮว่าจะเป็นแฟนเขา ก็คงอยู่ตำแหน่งนั้นไม่ได้นาน"

ยวี๋ห้าวพยักหน้าเห็นด้วย "เสี่ยวม่าน พ่อยังได้ยินเรื่องซุบซิบที่มู่หวั่นโจวสารภาพรักกับท่านประธานในงานเลี้ยงวันเกิด แต่ถูกท่านประธานปฏิเสธ ลูกยังมีโอกาส ท่านประธานไม่ใช่คนผิวเผิน ไม่สามารถดึงดูดเขาได้ด้วยหน้าตา นี่คือเหตุผลที่พ่อให้ลูกอยู่ฝ่ายกฎหมาย ลูกต้องใจเย็นและอย่าไปยุ่งกับผู้ชายพวกนั้น ท่านประธานคือทางเลือกที่ดีที่สุดของลูก"

ยวี๋ม่านเม้มริมฝีปากและจับแก้มที่บวมแดงของตัวเอง

"พ่อ หนูรู้แล้ว พ่อไม่ต้องห่วงค่ะ หนูจะตั้งใจ"

ยวี๋ห้าวพยักหน้า แม้ว่าลูกสาวคนนี้จะใจร้อนไปหน่อย แต่ก็ชนะได้

สือฮว่าคิดว่าต้องมาต้อนรับการแก้แค้นของยวี๋ม่านในครั้งต่อไป แต่กลับไม่มี หลังจากที่ยวี๋ม่านกลับจากโรงพยาบาล อารมณ์ก็นิ่งขึ้นมาก

ยังไงเธอก็จบจากมหาลัยต่างประเทศที่มีชื่อเสียงและมีพื้นฐาน เธอยังเข้าแผนกกฎหมายได้ แข็งแกร่งระดับนี้ก็คงจะเริ่มนิ่งได้

สือฮว่ารู้สึกประหลาดใจและกังวลเล็กน้อย

การมีอยู่ของยวี๋ม่านเป็นเหมือนระเบิดเวลา ไม่รู้จะระเบิดจนทำเธอเสียชีวิตตอนไหน

แต่ช่วงนี่เธอไม่สามารถคิดมากได้ เพราะในที่สุดหนานจิ่นผิงก็ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำแล้ว

วันนี้อากาศดูสดใสเป็นพิเศษ เธอขอให้ถงหางจอดรถไว้ที่หน้าประตูเรือนจำและลงไปรอใครบางคนด้วยตนเอง

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูเหล็กสูงก็เปิดออกพร้อมกับเสียงดังเอี๊ยด หนานจิ่นผิงค่อยๆเดินออกมาภายใต้การนำของเจ้าหน้าที่ตำรวจ

อาจเป็นเพราะในเรือนจำแสงแดดเข้าไม่ถึง ผิวของเธอเลยซีดจนน่ากลัว