องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1270

เมืองซ่างหยวน

กองทัพของหวังเซิ่งและฉินจ่านเข้ายึดเมืองซ่างหยวนมาหลายวันแล้ว และอวี่เหวินตูที่บัญชาการกองกำลังห้าหมื่นนายมาสนับสนุน

หวังเซิ่งและฉินจ่านที่อยู่ในเมืองถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันที

คนมากพลังมาก

คนจำนวนมากย่อมดีกว่าเสมอ

ทั้งสามผนึกกำลังและเริ่มหารือเกี่ยวกับมาตรการรับมือ

“ตามรายงานข่าวกรอง ตอนนี้กองทัพศัตรูได้รวมตัวกันในเมืองเป่ยกวนและจะเคลื่อนทัพลงใต้ได้ตลอดเวลา ดังนั้นจึงไม่เป็นอะไรหากเราจะรอในเมืองนี้ ท่านแม่ทัพทั้งสอง พวกท่านมีความคิดดี ๆ หรือไม่”

หวังเซิ่งกล่าวและมองไปที่ฉินจ่านและอวี่เหวินตู

แต่จะมีวิธีการดี ๆ อย่างไรได้

ตอนนี้กองทัพศัตรูมีปืนใหญ่ที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ในมือ ไม่มีทางที่จะต่อสู้ได้ อีกฝ่ายแค่ต้องการปืนใหญ่เพียงไม่กี่กระบอกก็จะสามารถยิงใส่เหล่าทหารจนวิ่งแตกตื่นได้

มันยากที่จะรักษาขวัญกำลังใจของทหารในตอนนี้ หากอีกฝ่ายยิงมาอีกนัด เกรงว่าพวกเขาจะทนไม่ไหวจริงๆ

อวี่เหวินตูคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า

“ข้าได้ยินมาว่ากองทัพแคว้นหนานให้ความสำคัญกับประชาชนทั่วไปมาก ตอนนี้เราอยู่ในเมืองซ่างหยวน เมืองนี้เต็มไปด้วยประชาชนของกองทัพแคว้นหนาน ดังนั้นกองทัพแคว้นหนานจะทำอะไรจริงจังไม่ได้และไม่ใช้ปืนใหญ่อย่างแน่นอน เรายังคงมีโอกาส”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมาหวังเซิ่งก็ขมวดคิ้วทันที

ฉินจ่านไม่ได้พูดอะไร

ความตั้งใจของอวี่เหวินตูนั้นชัดเจนในตัวเอง นั่นคือการใช้ประโยชน์จากประชาชนในเมือง ใช้ชีวิตของพวกเขาเพื่อควบคุมกองทัพแคว้นหนาน

วิธีนี้ได้ผลแน่นอน แต่มันก็ไร้มนุษยธรรมเกินไป

จะใช้ชีวิตของประชาชนมาข่มขู่ศัตรูได้อย่างไร

อวี่เหวินตูเห็นสีหน้าของพวกเขาทั้งสอง จึงยิ้มเบา ๆ และกล่าวว่า

“แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความเห็นอันต่ำต้อย สุดท้ายก็ขึ้นอยู่กับว่าแม่ทัพทั้งสองจะตัดสินใจอย่างไร อย่างไรก็ตาม ข้าเกรงว่าเราจะไม่สามารถหยุดยั้งการรุกรานของกองทัพแคว้นหนานด้วยวิธีธรรมดา ๆ ได้ แม่ทัพทั้งสองจึงต้องคิดพิจารณาอย่างรอบคอบ”

หวังเซิ่งและฉินจ่านมองหน้ากันและพยักหน้าช้า ๆ

พวกเขาตกใจเล็กน้อย

เป็นเหมือนกับในข่าวลือ

อวี่เหวินตูผู้นี้... สืบทอดความโหดเหี้ยมอำมหิตของอวี่เหวินไท่ซือมาจริง ๆ!

เหตุใดอวี่เหวินไท่ซือถึงทำให้บางคนหวาดกลัวได้ขนาดนี้